Είμαι εκπαιδευτικός αλλά δεν δουλεύω σε σχολείο.
Είμαι όμως και μητέρα ενός παιδιού με δυσλεξία. Το παιδάκι μου, έφτασε στην Γ Λυκείου αξιοπρεπώς ,με θέληση, υπομονή κι επιμονή.
Σε όλη του την πορεία μέχρι σήμερα (από πλευράς σχολείου) δεν ήταν όλα πάντα καλά. Συνάντησε δασκάλους με ήθος, ευγένεια και παιδεία.
Συνάντησε όμως και “δασκάλους” που ειρωνευονταν και δεν δέχονταν (λόγω άγνοιας) το πρόβλημα που αντιμετώπιζε.
Έτσι και τώρα, στις πανελλήνιες εξετάσεις συνάντησε έναν τέτοιο “παιδαγωγό”, ο οποίος εν ώρα προφορικής εξέτασης της μίλησε άσχημα, ειρωνικά και της είπε το εξής αμίμητο. “Ξέρεις ασφαλώς ότι άμα εγώ θέλω σε κόβω τώρα;”.
Σε ένα παιδί που έχει καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες βρέθηκε αυτός να την απειλησει και κανείς άλλος συνάδελφος του από την επιτροπή δεν πήρε θέση.
Απευθύνθηκα στο ΚΕΣΥ κ μου είπαν να μιλήσω με την υπεύθυνη των επιτροπών προφορικής εξέτασης. Έτσι κι έκανα. Της είπα τα γεγονότα, φυσικά δεν τα δέχτηκε (συναδελφική αλληλεγγύη), μου είπε ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται όπως και ότι το παιδί μεγαλοποιησε τα πράγματα κ οτι οι επιτροπές ηταν εξαιρετικές.
Μου είπε επίσης, ότι όπου κι αν τα πω δεν θα με λαβουν υπ όψιν τους. Της διέφυγε όμως, ότι ζούμε σε έναν πολύ μικρό τόπο και όλοι, λίγο_πολύ, γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Και είναι άσχημο να προηγείται η φημη μας του ονόματός μας.
Σας τα κάνω όλα αυτά γνωστά, χωρίς να αναφέρω ονόματα, (οι εμπλεκόμενοι καταλαβαίνουν) επειδή δεν είναι ο σκοπός μου να διαβαλλω αλλά να προστατεψω τα παιδιά που θα έρθουν τις επόμενες χρονιές.
ΥΓ. Παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του “εκπαιδευτικού” που αναφέρω, σας κάνω γνωστό ότι το παιδάκι μου περνάει στην σχολή που επιθυμεί. Κι αυτό αποδεικνύει το ότι δεν θέλω κάτι παραπάνω από αυτό που λέω..