Σε ηλικία 81 ετών πέθανε, στις 14 Ιανουαρίου, ο δημοφιλής ηθοποιός Γιώργος Τζώρτζης. Γεννημένος στην Αθήνα στις 30 Ιουλίου 1938 πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1960, στον κινηματογράφο το 1961 και στην τηλεόραση ξεκίνησε με τη συμμετοχή στη γνωστή σειρά «’Αγνωστος Πόλεμος».
Την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο πραγματοποίησε με το θίασο Βασίλη Διαμαντόπουλου – Μαρίας Αλκαίου, στο έργο του Αλ. Κασσόνα «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια», για να ακολουθήσουν συμμετοχές σε πολλούς άλλους θιάσους, με πιο μακροχρόνια αυτήν στο θίασο Δημήτρη Μυράτ -Βούλας Ζουμπουλάκη.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, δημιούργησε δικό του θίασο με την τότε σύζυγό του, Τόνια Καζιάνη, ανεβάζοντας σημαντικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου.
Στην τηλεόραση πρωτοεμφανίστηκε στον «’Αγνωστο πόλεμο», αργότερα στη «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου για να κλείσει τον τηλεοπτικό του κύκλο με τις «Μάγισσες της Σμύρνης» και με τα «Ματωμένα Χώματα» (2008), συμπρωταγωνιστώντας με την ‘Αννα Συνοδινού.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
Έπαιξε ως κύριος ηθοποιός σε δύο ενδιαφέροντα φίλμς του Ελληνικού κινηματογράφου.
Στο ασπρόμαυρο φίλμ του 1966 ” η έβδομη μέρα της δημιουργίας ” με σκηνοθέτη τον Βασίλη Γεωργιάδη. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία εδώ ήταν ομαδική των Καρύδη Φούκς, Ν. Γαρδέλη, Γρηγόρη και Συράκου Δάναλη. Το θέμα κοινωνικό δραματικό και έβαζε τις κοινωνικές παραμέτρους της αγοραίας εκδοχής εργασίας για τους νέους της εποχής, μαζί με την προσωπική των ζωή.
Και στο έγχρωμο φίλμ του 1970” όμορφες μέρες ” που γυρίστηκε κύρια στην Πάτμο με σκηνοθέτη και παραγωγό τον Κώστα Ασημακόπουλο. Η έγχρωμη φωτογραφία εδώ ήταν του Γρηγόρη Δάναλη και του Βαγγέλη Καραμανίδη.
Η εξαίρετη μουσική στο φίλμ ” όμορφες μέρες ‘- το σάουντρακ της ταινίας είναι δυσεύρετο ή πλέον χαμένο- είναι του Γιάννη Σπανού και η φωνή τότε της νεαράς Δήμητρας Γαλάνη στο βασικό τραγούδι, είναι απ τις καλύτερες μουσικές του Ελληνικού κινηματογράφου. Η αισθητική της φωτογραφίας το 1970 κύρια από τον σπουδαίο Έλληνα κινηματογραφικό φωτογράφο ( με τεχνογνωσία στην ασπρόμαυρο) ήταν και παραμένει από τις σημαντικές της Ελληνικής κινηματογραφίας και για την εποχή – αρχή της δεκαετίας του 1970- ήταν μια εισφορά στην αισθητική του έγχρωμου τότε Ελληνικού σινεμά, παρά την εμπορική- όχι όμως τόσο διάθεση του φίλμ- που γενικά περιέργως δεν είναι, όπως και άλλα φίλμ , τόσο πλατιά γνωστό. Το θέμα εδώ ήταν κοινωνικό και ερωτικό με πυρήνα ερμηνευτικό της όλης πλοκής του σεναρίου μια εξόχως ευρηματική διαλογική σεναριακά σκηνή του του Γ. Τζώρτζη και του Α. Αλεξανδράκη.. που την υποστήριξε αριστουργηματικά η σκηνοθεσία και η φωτογραφία δίπλα στην θάλασσα . Είναι από τις σημαντικές σκηνές στον Ελληνικό σινεμά που το σεναριακό , το σκηνοθετικό, το φωτογραφικό και το μουσικό στοιχείο λειτουργούν συνεκτικά, ως κινηματογραφική αφήγηση.
Ο ήχος του βασικού θέματος της μουσικής του Γιάννη Σπανού παραμένει μνημικά νοσταλγικό – και αυτό όχι πλατιά γνωστό- για τον θεατή και ως άκουσμα της Ελληνικής μουσικής μελωδίας, όπως και οι πρωτότυποι στίχοι για το φίλμ που τραγουδάει η Δ. Γαλάνη.
Και στα δύο φίλμ, η ερμηνευτική του Γιώργου Τζώρτζη κατανοημένη ως εσωτερικότητα του ηθοποιού για τον ρόλο, εμφανώς ακουμπά στα κριτήρια της τεχνικής της μεθόδου ( Στανισλάφσκι ή Στανισλάβσκι) και της ανάδειξης του εσωτερικού κόσμου του ήρωα ως αναπαριστάμενος ρόλος.
Και για τα κατά τόπους πολιτιστικά κέντρα και κινηματογραφικές λέσχες, υπάρχει και αποδεκτό έως και αξιόλογο μέρος της όχι μεγάλης- αλλά κάποιες φορές εξόχως ενδιαφέρουσας- Ελληνικής κινηματογραφικής τέχνης.