Για πρώτη φορά οι Ευρωπαίοι πολίτες στην πλειονότητά τους πιστεύουν ότι η φωνή τους ακούγεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ ο αριθμός όσων έχουν θετική εικόνα για την Ε.Ε. σημείωσε αύξηση σε σχέση με πέρυσι, σύμφωνα με τα αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου. Αντιθέτως, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε χθες, στην Ελλάδα το 79% θεωρεί ότι δεν ακούγεται η φωνή του στην Ε.Ε. και το 70% των ερωτηθέντων απαντά ότι τείνει να μην εμπιστεύεται την Ευρωπαϊκή Ενωση, με αποτέλεσμα η χώρα να εμφανίζει μακράν το μεγαλύτερο ποσοστό δυσπιστίας.
Ακόμα και στη Βρετανία το 53% δηλώνει ότι τείνει να μην εμπιστεύεται την Ε.Ε. Στην Ελλάδα μόνο το 26% τείνει να εμπιστεύεται την Ε.Ε., ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στη Βρετανία είναι το 31% και στην Τσεχία το 32%. Πάντως, το συνολικό ποσοστό σε όλες τις χώρες όσων θεωρούν ότι δεν ακούγονται εντός της Ε.Ε. παραμένει υψηλό, στο 47%.
Το 43% των Ευρωπαίων έχει θετική εικόνα για την Ε.Ε. (αύξηση τρεις ποσοστιαίες μονάδες σε σύγκριση με την άνοιξη του 2018) – το υψηλότερο ποσοστό που έχει σημειωθεί μετά το φθινόπωρο του 2009. Και πάλι η Ελλάδα κρατάει τα σκήπτρα στον αντιευρωπαϊσμό, καθώς 35% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι έχουν αρνητική εικόνα για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Πάνω από το ένα τρίτο όσων απάντησαν έχει ουδέτερη εικόνα για την Ε.Ε. (36%, πτώση κατά μία μονάδα σε σύγκριση με την άνοιξη του 2018), ενώ ένα πέμπτο έχει αρνητική εικόνα (20%) και 1% δεν έχει άποψη.
Συνολικά, η εμπιστοσύνη στην Ε.Ε. είναι σταθερή σε ποσοστό 42% και παραμένει στο υψηλότερο επίπεδό της από το φθινόπωρο του 2010 και εξακολουθεί να είναι μεγαλύτερη από την εμπιστοσύνη στις εθνικές κυβερνήσεις ή στα κοινοβούλια. Η εμπιστοσύνη είναι ιδιαίτερα υψηλή στη Λιθουανία (65%), στη Δανία (60%) και στη Σουηδία (59%).
Η μετανάστευση παραμένει η κυριότερη ανησυχία σε επίπεδο Ε.Ε., αφού το 40% (αύξηση κατά δύο μονάδες από την άνοιξη του 2018) την αναφέρει ως την κυριότερη πηγή ανησυχίας. Η τρομοκρατία με ποσοστό 20% παραμένει η δεύτερη σημαντικότερη πηγή ανησυχίας.
Στην τρίτη θέση βρίσκονται τα δημόσια οικονομικά των κρατών-μελών (19%). Αξίζει να σημειωθεί ότι για τους Ελληνες τα οικονομικά βρίσκονται στη δεύτερη θέση και ακολουθεί η ανησυχία για τη θέση της χώρας.
Πηγή: Καθημερινή
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 εκπονήθηκε και εφαρμόστηκε από το Ευρωπαικό τότε λόμπυ το σκηνικό ενίσχυσης της από τότε καταρακωμένης απ τους πολίτες εμπιστοσύνης στην Ευρωπαική Ένωση. Ήταν τα θέματα του Ευρωπαικού Συντάγματος , οι αμφισβητήσεις των αποφάσεων του Μάαστριχ, η κόντρα Γαλλίας Γερμανίας που δεν πήρε διαστάσεις , οι αμφισβητήσεις των Σκανδιναυών, τα θέματα των τέως Ανατολικών χωρών,οι άρνηση της Βρεττανίας να χρηματοδοτεί τα κοινοτικά γεωργικά κονδύλια, συνοριακά θέματα κρατών και άλλα.
Τότε ο πυκνός πυρήνας με κύριο κορμό το Γερμανικό τόξο με συθαίρετες αποφάσεις επεδίωξε το μπούκωμα των Εθνικών διοικήσεων των χωρών με ευρωλάγνους έναντι ευρωσκεπτικιστών και η πρώτη χώρα που πλειοδότησε σε αυτό ήταν η Σημητική Ελλάδα. Δεν είναι ανεξάρτητο απ τα παραπάνω το όλο σκηνικό της οικονομικής ανάφλεξης με έμφαση στις παμφόλυγες του χρηματιστηρίου και την μετατροπήβτων ακινήτων από αγαθό σε εμπόρευμα μαζί με την υπερπληθωριστική εισαγωγή του ευρώ ώς Ελληνική νομισματική μονάδα από το 2002 αφού πρώτα απεκρύβησαν τα
Δανειακά χρέη της χώρας για να ικανοποιούνται τα κριτήρια συμμετοχής στο ευρώ.Η κρατική διοίκηση τότε στην Ελλάδα γέμισε με αυταρχικούς επικεφαλής ευρωλάγνους και με χαρακτηριστικό ότιβτους επιτρεπόνταν να καθορίζουν μόνοι τους ( οι ευρωλάγνοι) τις αμοιβές τους με αποφάσειςβτων Διοικητικών συμβουλίων των φορέων που διοικούσαν.
Είναι χαρακτηριστική λίγα χρόνια αργότερα η προσωπική επίθεση του Σημίτη στον ΓΑΠ όταν συζητιούνταν το θέμα του δημοψιφίσματος ή όχι για το Ευρωπαικό Σύνταγμα .Του ειπε δημόσια
και σε πρώτο ενικό και οικογενειακό πρόσωπο :: “”” ούτε εγώ ούτε ο πατέρας σου τείναμε πρός απόψεις για δημοψήφισμα”””.
Τα χρόνια εκείναωαπόβτο 1998 και μετά όταν ετοιμαζόνταν το ευρώ μέσω ecu ακόμα καιτο Γερμανικό οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο διεμήνυε στην Ελληνική κυβέρνηση ότι η ασθενής Ελληνική δραχμή δεν μπορεί παρα να εισέλθει με κατάλληλη ισοτιμία στο σύστημα ευρώ αλλέως παραμονεύει υπερπληθωρισμός. Και σαν τελευταία ισοτιμία τουλάχιστον οι ωφελιμιστές αλλά και σιβαροί κάπως Γερμανοί είχαν ορίσει την ισοτιμία ευρώ = 500 δραχμές. Βοούσαν τότε οι πληροφορίες απ την Ευρώπη απ τα Γερμανικά και Γαλλικά Αγγλικά και Ιταλικά οικονομολογικά λόμπυ και forum ότι η Ελλάδαβεπιλέγει την ισοτιμία της καταστροφής με βάση τις παραγωγικές δυνατοτητές της τις δανειακές δομές της και την πιλιτική πλέον πρόσβαση στις αγορές φθηνού χρήματος λίγω ευρώ.
Γνώστες του όλου Ελληνικού θέματος πρόβλεψαν ότι μετά το ευρώ η Ελλάδα θα δανείζεται αβέρτα για να ξεπληρώνει δάνεια ( ότι είχε απαγορευτεί ρητά στο σχέδιο Μάρσαλ ) με αποτέλεσμα την εκτίναξη των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδος τα επόμενα χρόνια. Και αυτό έγινε.
Οι διαχειριστές όμως των δημοσίων θέσεων και θέσεων οργανισμών που υλοποιούσαν το όλο Σημιτικό αυτό σχέδιο παρέμεναν όλον αυτό το εκσυγχρονιστικό διάστημα στις με υψηλές αμοιβές θέσεις των και ακόμα και για παραπέρα χρόνια ώς σήμερα ωρισμένοι. Ο Σημιτικός εκσυγχρονισμός είναι μια συγκεκριμένη εποχή της Ελληνική ιστορίας και ένας ειδικός καθορισμός του πολιτικού κοινωνικού και οικονομικού ιστορικού γίγνεσθαι
με προσδιοριστικά στοιχεία την προσπάθεια βίαιης αλλοίωσης της Ελληνικότητας της χώρας.