Το παράπονο του ποιητή…
Αν ανάπτυξη-ανάπλαση σημαίνει σάρωμα και κατεδάφιση όλων όσων χαρακτηρίζουν έναν τόπο και του προσδιορίζουν την πολιτιστική του ταυτότητα με σκοπό να μας προσαρμόσουν στο νέο μοντέλο τουριστικής έλξης, ευχαριστώ, δε θα πάρω…
Η εικόνα του αποκαθηλωμένου ποιητή ριγμένου άτακτα με ιμάντες και ανάμεσα σε πέτρες στο χώμα, με εξοργίζει, με αποκαρδιώνει και με βεβαιότητα πια κι ύστερα κι απ’ τα τελευταία γεγονότα με το Κάστρο έχω να πω ότι οι κύριοι της δημοτικής Αρχής είναι ακατάλληλοι για τον θεσμό που υπηρετούν.
Πού ακούστηκε να γίνεται μια ανάπλαση και να κατεδαφίζεται ένα μνημείο, έμβλημα του λευκαδίτικου πολιτισμού βαλμένο εκεί από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα? Υπάρχει λόγος που ο ποιητής βρίσκεται στη θέση αυτή, υπάρχει λόγος που η προτομή του στηρίζεται τόσα χρόνια σ’ αυτές τις πέτρες, όμως η δική σας απρονοησία ή παρανόηση δεν σας άφησαν περιθώρια να σκεφτείτε ότι η εν λόγω ανάπλαση στην οποία δεν είμαι αντίθετος, θα μπορούσε να γίνει αρχικά στα σχέδια και τις μακέτες σας χωρίς απαραίτητα να μετακινηθεί η προτομή του ποιητή. Θα μπορούσαν να γίνουν τα έργα σας γύρω απ’ τον ποιητή κι όχι να αποτελεί εμπόδιο στα αρχιτεκτονικά σας εγχειρήματα.
Σαν παλιός Λευκαδίτης δεμένος με το νησί μου πολιτισμικά και συναισθηματικά, και πιστέψτε με εκπροσωπώ ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου που με διαβάζει αυτή τη στιγμή, δεν έχω λόγια να περιγράψω την θλίψη που ένοιωσα βλέποντας αυτό το θέαμα. Για ορισμένους από εμάς κάποια πράγματα χρειάζονται ειδικούς χειρισμούς κι όχι πρακτικές άδειες συναισθημάτων και βιωμάτων…αυτά δε τα τελευταία πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη, δεν γίνεται να αλλάξουμε τα πάντα και να καταλήξουμε να ζούμε σ’ ένα αγνώριστο τόπο γιατί κάποτε αγκαλιάσαμε μια ποθητή ανάπτυξη.
Κύριοι μην είστε ασεβείς, μην προχωράτε γκρεμίζοντας αλλά φτιάχνοντας και με γνώμονα το λαικό αίσθημα, μην ξεχνάτε ότι για όλα υπάρχει ένα μέτρο και εσείς οφείλετε να μη το ξεπερνάτε και να μη μας απαξιώνετε σα λαό.
Αφήστε και κάτι για μας, αφήστε μας κάτι να θυμόμαστε…
Ανδρέας Γεωργάκης
παιδίατρος
Σε αυτή την περιοχή της χώρας, το νησί που δεν είναι νησί και την ξηρά που δεν είναι ξηρά, η αρπαχτή δεν είναι αποτέλεσμα συνθηκών διαβιωτικής αλλά προυπόθση της καθημερινότητας διαβίωσης.
Οι ανθρώπινες σκέψεις διαμορφώνονται με βάση την διατρέχουσα παραπάνω συνθήκη ( την εγγένεια της αρπαχτής ) για να αποτελέσουν το γενικευμένο υπόβαθρο των καθημερινών συμπεριφορών ώς κοινωνική διεργασία.
Κάποοια άλλη κατεύθυνση ή συνθήκη κοινωνικού οργανωτικού και ανθρώπινου συμπεριφορικού πώς μπορεί να κυοφορηθεί ή να ευδοκιμήσει μέσα στο περίκλειστο αυτό σύστημα κοινωνίας , που αυτοκυρώνεται ώς τέτοιο, γιατί δεν επιτρέπει ή δεν μπορεί και δεν θέλει μνα δεί και άλλες μορφές συμπεριφορικότητας μέσα στο , και για το, κοινωνικό??
Και τι άλλο μπορεί να παραγάγει το κλειστό αυτό σύστημα ώς κοινωνική οργάνωση ( αυτή που διακονούν και εκπροσωπούν οι συμπεριφορικές καθημερινότητες των υποκειμένων του συστήματος), πέρα απ την ίντριγκα της κοτόφθαλμης στοχευσής του , και τις προσχηματικότητες αναπαραγωγής του ώς εγκυρότητες για την εξελιξή του , που ώς κοντόφθαλμες ( αυτές οι προσχημαρτικότητες ) θα πρέπει διαρκώς να βρίσκονται στην διαρκή εγρήγορση για την επαναανακάλυψη της ίντριγκας ώς το ίδιο στοιχείο της αναπαραγωγής του ώς σύστημα.