Εντάσεις και αποχωρήσεις παρατάξεων είχαμε στο δημοτικό συμβούλιο της Δευτέρας με αφορμή την συζήτηση για να παρθεί απόφαση να ανακηρυχτεί ο συλλέκτης έργων Τάκης Ευσταθίου επίτιμος δημότης Λευκάδας.
Στην τοποθέτηση του ο Βαγγέλης Βεροιώτης με αφορμή την εισήγηση για το θέμα που έκανε ο αντιδήμαρχος Τάσος Γαζής , όπως ανέφερε, στην παράγραφο που κάνει λόγο για την εγκατάσταση του στην Νέα Υόρκη, ότι ο Τάκης Ευσταθίου μέσα από την γκαλερί του ανέδειξε Ρώσους καλλιτέχνες που έφευγαν από την Σοβιετική Ένωση και έβρισκαν την ελευθερία στην Αμερική.
Η εισήγηση υπονοεί ότι αυτοί που έφευγαν από την Σοβιετική Ένωση έφευγαν από μια φυλακή και έβρισκαν την ελευθερία στην Αμερική;
Εμείς εκτός από αυτό το οποίο θα μπορούσαμε να παραβλέπαμε στην τοποθέτηση μας, να πω ότι παρόλη την προσφορά του θα μπορούσε να τιμηθεί με έναν άλλο τρόπο, δεν θεωρούμε ότι η υλική συνεισφορά ενός ιδιοκτήτη ενός χώρου τέχνης που μέσα από αυτή την διαδικασία μπόρεσε να αγοράσει και την αντίστοιχη συλλογή, η συνεισφορά του δηλαδή να είναι τέτοια ώστε να έρχεται ως πρόταση από την δημοτική αρχή να ανακηρυχτεί ως επίτιμος δημότης, για αυτό το λόγο θα την καταψηφίσουμε, ωστόσο πρέπει να ληφθεί υπόψη και ο τρόπος που έχει διαμορφωθεί η εισήγηση από τον κόσμο που μας ακούει με την συγκεκριμένη αναφορά, για τον ρόλο που έπαιξε ο Τάκης Ευσταθίου στην Αμερική δεν ήταν δηλαδή εκτός διαπλοκής η συγκεκριμένη περίοδο, να παίρνει υπό την προστασία του και την ανάδειξη του καλλιτέχνες από την Σοβιετική Ένωση.
Για όποιον στοιχειωδώς γνωρίζει αυτές οι ενέργειες πάντα δεν ήταν άμοιρες πολιτικών ευθυνών υπέρ των Ηνωμένων Πολιτειών εκείμη την εποχή.
Στην συνέχεια ο αντιδήμαρχος Τάσος Γαζής σχολιάζοντας την αναφορά του κ. Βεροιώτη με αφορμή την εισήγηση του Πνευματικού κέντρου, έκανε λόγο για παρεξήγηση.
“Θα μπορούσε να προστεθεί η λέξη έκφραση, έγινε ένα λάθος και δεν είναι σκόπιμο. Δεν έχει όμως αυτό το νόημα που προσπάθησε να αναφέρει ο κ. Βεροιώτης ότι ο Τάσος Ευσταθίου «ξέπλυνε» Ρώσσους διανοούμενους στην Αμερική. Σε λίγο θα τον βγάλουμε και πράκτορα της CIA.
Η ελεύθερη έκφραση πλέον το 2021 είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι στην Σοβιετική Ένωση δεν υπήρχε ελεύθερη έκφραση στην τέχνη η οποία ήταν προσαρμοσμένη στο ισχύον καθεστώς και αυτό είναι γνωστό σε όλους τους ιστορικούς.”
Η τοποθέτηση αυτή προκάλεσε την έκρηξη του Αλέξανδρου Βεροιώτη, κατηγορώντας τον κ. Γαζή για αντικομουνισμό, λέγοντας πως είναι ανιστόρητος.
«Άσε τον αντικομουνισμό το ξέρουμε καλά το παιχνίδι σας, αντικομουνισμός μέχρι κόκκαλο, διάβασε τι πολιτισμό, γράμματα και αθλητισμό είχαν που δεν έχεις δει ποτέ με τα μάτια σου.»
Επικρατεί ένταση με τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου μάταια να προσπαθεί να μεταφέρει την τάξη.
Τον λόγο πήρε ξανά ο Βαγγέλης Βεροιώτης ο οποίος ζήτησε να τοποθετηθεί για την ουσία τον λεχθέντων του κ. Γαζή, καθώς ειπώθηκαν πολλές ανακρίβειες, όμως την συγκεκριμένη στάση του προέδρου να αποβάλλει από την συνεδρίαση επειδή δεν του άρεσαν αυτά που έλεγε ο Αλέξανδρος Βεροιώτης είναι απαράδεκτη, την καταγγέλλουμε και έχουμε να δηλώσουμε προς κάθε κατεύθυνση και με την σαφήνεια που μας διακρίνει ότι τα νταβατζηλίκια σας δεν θα περάσουν στο δημοτικό συμβούλιο και με την ανοχή της δημοτικής αρχής, αποχωρώντας από την συνεδρίαση.
Αναφερόμενος στην διαδικασία ο κ. Δρακονταειδής είπε πως όταν θεωρεί ο πρόεδρος ότι κάποιος εκτρέπεται του κλείνει το μικρόφωνο και δεν τον αποβάλλει από την διαδικασία, με τον κ. Ρόκκο να λέει πως απλά έκλεισε το μικρόφωνο.
Η κ. Ρεκατσίνα συμπλήρωσε ότι τον διέκοψε, αλλά στην συνέχεια όταν προσπάθησε να συνδεθεί ξανά δεν του δόθηκε το δικαίωμα, κάνοντας λόγο για αυταρχική συμπεριφορά που έχει επιδείξει και κατά το παρελθόν.
Η ίδια είπε πως αυτή η συμπεριφορά δεν ταιριάζει σε ένα δημοκρατικό συμβούλιο και στην συνέχεια και η ίδια αποχώρησε από την συνεδρίαση.
Η ένταση συνεχίστηκε, όταν ο Αλέξανδρος Βεροιώτης κατήγγειλε ότι δεν μπορούσε να συνδεθεί και αυτό είναι απαράδεκτο, καλώντας τους υπόλοιπους δημοτικούς συμβούλους να κατακρίνουν αυτή την κίνηση.
“Αυτή η κίνηση είναι πραξικοπηματική, εάν ήμασταν δια ζώσης θα φωνάζατε μπράβους η αστυνομία να με βγάλουν έξω επειδή ο Τάσος Γαζής έλεγε αυτά τα πράγματα και εσείς δεν τον διακόψετε επειδή και ο ίδιος ήταν εκτός θέματος;
Πρόεδρε είσαι προκατειλημμένος όταν παίρνουμε το λόγο και εσύ και ο δήμαρχος Λευκάδας.”
Ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου έκανε έκκληση να πέσουν τα πνεύματα διαφορετικά όπως είπε θα του ξανά έκλεινε το μικρόφωνο.
Επικρατεί ένταση.
Στη συνέχεια το λόγο παίρνει ο Κωνσταντίνος Δρακονταειδής λέγοντας πως ύστερα από τις διευκρινίσεις που δόθηκαν, που επαναλαμβάνω δεν του κλείσατε απλά το μικρόφωνο, αλλά βγήκε εκτός τηλεδιάσκεψης και όπως είπε ο ίδιος τέσσερις με πέντε φορές να συνδεθεί και δεν του έδινε ο συνεργάτης σας ή όποιον έχετε τέλος πάντων το okay να συνδεθεί και πάλι στην τηλεδιάσκεψη, ύστερα από αυτό το θεωρούμε απαράδεκτο και αποχωρούμε.
Την ενόχλησή του για το επίπεδο της συζήτησης εξέφρασε και ο αντιδήμαρχος Ιωάννης Λιβιτσάνος, λέγοντας ότι μιλάμε για πολιτισμό, για έναν άνθρωπο που έχει προσφέρει στη Λευκάδα, αλλά θλίβομαι στο γεγονός ότι επί μιάμιση ώρα μιλάμε για πολιτικές σκοπιμότητες.
Είναι ντροπή για το δημοτικό συμβούλιο της Λευκάδας να έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο και να λέμε πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση. Η πολιτική ανήκει εκτός δημοτικού συμβουλίου, εδώ μιλάμε για αυτοδιοίκηση, μιλάμε για τον τόπο μας, μιλάμε για ανθρώπους που θέλουμε να τιμήσουμε.
Όποιος έχει αντίθετη άποψη μπορεί να την καταθέσει. Εμείς έχουμε φτάσει πλέον να γίνεται μία παρωδία και να μας ακούει ο λευκαδιτικος λαός, το επόμενο βήμα ποιο θα είναι να παίξουμε ξύλο για ένα θέμα πολιτισμού;
Μάλιστα έκανε έκκληση στο προεδρείο να τηρείται η διαδικασία καθώς είναι ντροπή να μιλάνε πέντε άνθρωποι ταυτόχρονα, είμαστε συνάδελφοι και όλοι μπήκαμε στο Μετερίζι της αυτοδιοίκησης θέλουμε να προσφέρουμε στον τόπο μας, αλλά όχι για να βγαίνει και να λέει ο καθένας ότι του καπνίσει να μας ακούει Λευκάδα και να βγάζουμε τα απωθημένα μας.
Η τέχνη είναι ανεξάρτητη περισσότερο από όλες τις άλλες εκδηλώσεις , και ώς προοπτική και χρήση ακόμη και εμπόρευμα, απ την πολιτική.
Τουτέστιν οι καλλιτέχνες και οι κάθε λογής ιμπρεσάριοι των ( μεταξύ αυτών και οι κρατικές εξουσίες) κάνουν χρήση αυτής της ανεξαρτησίας για σκοπιμότητες και κάπως πρόσκαιρες και ψιλομάταιες.
Και στην Δύση και στην Ανατολή όλο τον εικοστό αιώνα , τα ίδια γίνανε σε κάθε μορφής τέχνη. Υπήρχαν κα οι ευνοούμενοι καλλιτέχνες και ας ήταν και διαφοροποιήσιμη ώς έργο απ την εκάστοτε εξουσία, που ευκαιριακά και αυτή η εξουσία όπως την βόλευε οικειοποιούνταν εν καιρό, καταδίκαζε σε επόμενο στάδιο ή εξ αρχής καταδίκαζε και μετά οικειοποιούνταν. Μαζί και καλλιτέχνες και το έργο των.
Κοινώς ένας κακός ασυντόνιστος χαμός ανάλογα πώς βόλευε πάντα και κάθε εποχή μέχρι και για μια βδομάδα τα καθεστώτα, και τις ομάδες καθεστώτων, και τα λόμπυ μέσα στα καθεστώτα.
Παντού καθεστώρα, καθεστυκία τάξη , και δός του.
Στην προεπαναστατική Ρωσία επί Τσάρου υπάρχει και επετράπηκε να στηθεί δημόσια ο απόλυτος συμβολισμός της αντίδρασης στην τέχνη, για να δείχνει το αντιδραστικό και βίαιο τσαρικό καθεστώς, ώς έφιππος τσάρος Αλέξανδρος iii , με το άλογο σε άρνηση και αναστολή λόγω χαλιναγώγησης απ τον Τσάρο, και μάλιστα το γλυπτό αυτό φκιάχτηκε από πρίγκηπα μέλος της Τσαρικής οικογένειας τον Πάολο Τρουμπετσκό’υ’. Και το μπρούτζινο αυτό συμβολικό του αυταρχισμού και της τσαρικής αντίδρασης γλυπτό, έμεινε στην θέση του στον υπερσινηρικό σταθμό μέχρι το 1937,- μετά πήγε σε σοβιετική αποθήκη- όπως ήθελε το επαναστατικό σοβιετικό καθεστώς να το χρησιμοποιήσει για να δείχνει την τσαρική αντίδραση και καταστολή. Που το ίδιο ουσιαστικά έδειχνε επί Τσαρικού καθεστώτος.
Τα ίδια με τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό, τα ίδια με τις τάσεις προπαγανδιστικής τέχνης του κινηματογράφου του Χόλυγουντ και των προπαγανδιστικών θεατρικών της δύσης, τα ίδια με τα προπαγανδιστικά φίλμ των Ανατολικών χωρών χρόνια στο όνομα της σοσιαλιστικής συλλογικότητας, των θετικών ηρώων του Σοβιετισμού και των ανίκητων μάτσο σκληρών αδέκαστων αμερικανών ηρώων και καμπό’υ’δων .
Χάος με τα όρια καθεστώτων – εξουσίας- τέχνης- καλλιτεχνών και για τούτο δεν θα πρέπει να ήταν εκτός της κατανόησης του κλίματος των σκοπιμοτήτων που εγγεγράφεται στην τέχνη και στους καλλιτέχνες, η άποψη του αυτοχαρακτηρισμού του ώς ”νταβατζής της τέχνης ” απ τον Αλέξανδρο Ιόλα.
Όταν ο Αντρέ’ι’ Ταρκόφσκι γύρισε το πρώτο του φίλμ ” τα παιδικά χρόνια του Ιβάν” στην Σοβιετική Ένωση, ήταν αποδεκτός απ το καθεστώς, όταν παραπέρα στο χρόνο προχωρούσε σε θέματα που στην συγκυρία δεν άρεσαν στο Σοβιετικό καθεστώς, περιόρισαν ή απέτρεψαν τις προβολές των έργων του ,και ο Ταρκόφσκι έφυγε για την Δύση.
Τα ίδια με τους Αμερικανούς σεναριογράφους και σκηνοθέτες που σε κάποια στιγμή με κάποιο σενάριο ή σκηνοθεσία δεν άρεσαν στο τότε επικρατούν καθεστώς και πρίν το μακαρθισμού που κυνήγαγε να εξοντώσει ακόμη και τις σαύρες της Αριζόνα για τις αντιαμερικανικές ενέργειες τους όπως αυτές τις ανακάλυπτε για τις σαύρες το εκάστοτε καθεστώς συμφερόντων των ΗΠΑ.
Τα ίδια και στην Ελλάδα με την ζωγραφική, την ποίηση , τον σινεμά, το θέατρο, την λογοτεχνία, ακόμη και τα χρώματα των μολυβιών και στυό που έγραφαν οι μαθητές και διόρθωναν οι εκπαιδευτικοί.
Ο κακός χαμός με τις σχέσεις εξουσίας καθεστώτων κυβερνήσεων και κάθε μορφής τέχνης , καλλιτεχνών.
Ο Σπουδαίος σκηνοθέτης Α’ι’ζενστά’ι’ν ήταν αφ υψηλού προστατευόμενος του Σοβιετικού καθεστώτος, μέχρι να γυρίσει το τρίτο μέρος της τριλογίας του ” Ιβάν ο Τρομερός” που λόγω της σήμανσης του τρίτου μέρους με μορφές αυταρχικής διακυβέρνησης , θεωρήθηκε απ το καθεστώς ότι μπορεί να αναφέρεται σε αυτό, και έκτοτε έπεσε σε δυσμένεια.
Στις ΗΠΑ επί εποχής Μακαρθισμού , το όλο σκηνικό ήταν για γέλια με τις εφευρέσεις των δήθεν αντιαμερικανικών ενεργειών που εξαπέλυαν οι επιτροπές στους κάθε λογής καλλιτέχβες ή στο έργο των, και στους θιασάρχες των αιθουσών προβολής των έργων, ή γκαλερί.
Στην Ελλάδα ακόμη και μια λά’ι’τ κοινωνική καταδεικτική εκδοχή της περιοχ΄γς Ασυρμάτου ( άνω Πετράλωνα) στην πρωτεύουσα , μέσω του φίλμ ” συνοικία το όνειρο” προκάλεσε κυβερνητικούς τριγμούς και λίγο έλειψε να πέσει η κυβέρνηση, ΄ψς που τελικά το φίλμ πετσοκόφτηκε και κυνηγήθηκαν εμμέσως και οι συντελεστές του. Μέχρι που δεν ξαναασχολήθηκαν με το πετσοκομένο αυτό φίλμ.
Μεγάλο κυνηγητό έφαγε στην Ελλάδα και το λίγο εκάστοτε προβληθέν κινηματογραφικό έργο του γείτονα εκ Πρεβέζης σκηνοθέτη Νίκου Τζήμα ” οι νέοι έχουν δικαίωμα να ζήσουν ”, το έργο του Γιάννη Τσαρούχη παλαιότερα, , το έργο του Σολτζενίτσιν και της Αχμάτοβα και οι ίδιοι στην Σοβιετική Ένωση, το έργο του Ντάλτον Τράμπο και ο ίδιος πήγε φυλακή και του Ζύλ Ντασσέν που έφυγε νύχτα απ τις ΗΠΑ για να μην καταλήξει σε φυλακές.
Οι καρέκλες της εξουσίας ( κουβέρνο ή δοβλέτι) παραγάγουν παντού και δίκαιο και μέχρι και αισθητικά κριτήρια αναφοράς και για την τέχνη, πέρα απ την προπαγανδιστική θεματολογία κάργα για τα καλά. Και άλλοτε αποθεώνουν τον ίδιο καλλιτέχνη ή ακόμη και ντήλερ αυτής, και μετά από λίγο τον εξοστρακίζουν.
Και μένουν οι πολίτες για να τσακώνονται και να φανατίζονται με ιδεολογήματα.