Η ιστορία, ως γνωστόν, έχει την τάση να επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή τραγωδία κι ενίοτε ως φαρσοτραγωδία, με έντονη δόση τραγική ειρωνείας.
Την ίδια στιγμή που η επίθεση δυναμώνει με κυβέρνηση-Ε.Ε.-πλουτοκρατία να ετοιμάζουν νέα βάρβαρα, αντιλαϊκά μέτρα ,νέα μνημόνια, κανένας δε λείπει από την παρέα του “ΟΧΙ” και της λοβοτομής που επιχειρείται!
Έτσι και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά.) συνεχίζουν να προσφέρουν στήριξη στο ΣΥΡΙΖΑ.
Την ίδια ώρα που ασκούν κριτική και μιλάνε για αγώνες, συμμετέχουν ,πηγαίνοντας σε αυτή τη φάση, σε κυβερνητικές φιέστες.
Τι έκαναν;;;; Κρέμασαν αντιμνημονιακό πανό με την άδεια της Ζωής στη βουλή, στη φιλοκυβερνητική σύναξη του ΣΥΡΙΖΑ και του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού!
Βέβαια δεν έμειναν εκεί ,και μαζί με το ΜΕΤΑ, πήραν απόφαση να κάνει η ΑΔΕΔΥ συλλαλητήριο την Κυριακή 21 Ιουνη, ισχυριζόμενοι ότι η κυβέρνηση θέλει, αλλά δεν την αφήνουν ν’ ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική.
Στη συνέχεια καλούν τα πρωτοβάθμια σωματεία ,να στοιχηθούν πίσω από τις αποφάσεις αυτές .
Στο διά ταύτα, καλούσαν σε «παλλαϊκή κινητοποίηση» (!) την Κυριακή 21 Ιούνη ,αλλά και να στηρίξουν τις αποφάσεις της ΑΔΕΔΥ υπέρ του ΟΧΙ εν όψει του Δημοψηφίσματος.
Οι ίδιες δυνάμεις ήταν που καλούσαν όλο το προηγούμενο διάστημα σε συλλαλητήρια στήριξης της κυβέρνησης στις πλατείες, ενώ υπονόμευσαν με κάθε μέσο στα πρωτοβάθμια σωματεία τα συλλαλητήρια που διοργάνωσαν σε όλη τη χώρα πάνω από 700 σωματεία και φορείς στις 11 Ιούνη.
Τώρα, με άλλη επιχειρηματολογία, επιδιώκουν τον ίδιο στόχο, καθώς καλούν το λαό ν’ ασκήσει πίεση για «διόρθωση» της κυβερνητικής πολιτικής.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν παρασύρθηκε από κανέναν! Ακόμα και στα προεκλογικά της κείμενα, δίπλα στις ασαφείς και θολές διακηρύξεις υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων υπήρχαν σαφέστατες δεσμεύσεις για λογαριασμό του κεφαλαίου και διακηρυγμένος στόχος αυτός της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση υιοθέτησε τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη και πρότεινε και νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων. Αυτά δε διορθώνονται
Το προηγούμενο διάστημα «Όλοι μαζί», ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην ΑΔΕΔΥ συναποφάσισαν τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (Ε.Λ.Ε.) για να βρουν … πόσο από το χρέος είναι νόμιμο και πόσο παράνομο, δηλαδή πόσο από το χρέος θα πληρώσει ο λαός, καθιστώντας έτσι το λαό συνυπεύθυνο για τη διόγκωση του δημόσιου χρέους και την καπιταλιστική κρίση. Αρνήθηκαν την πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά ευθύνη και δεν πρέπει να πληρώσουν ούτε ένα ευρώ.
Η γραμμή των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κίνημα δεν συνιστά ανασύνταξη, αλλά ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος στο πλαίσιο της κυρίαρχης πολιτικής και της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού.
Οι εξελίξεις όμως επαληθεύουν και κάτι άλλο: Ότι τα γιαλαντζί «αντιμνημονιακά» συνθήματα και τα «κινήματα» που στήθηκαν γύρω από αυτά, το μόνο που έκαναν ήταν να παίξουν το ρόλο του καταλύτη σε αλλαγές που είχε ανάγκη το αστικό πολιτικό σύστημα.
Η «νίκη των αντιμνημονιακών δυνάμεων», όπως χαρακτηρίστηκε η εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησε το λαό πολύ σύντομα στα ίδια και χειρότερα με τους προηγούμενους.
Έκανε όμως και κάτι ακόμα: Επέβαλε στο κίνημα βήμα σημειωτόν, αν όχι οπισθοχώρηση, με τη συνειδητή καλλιέργεια κάλπικων ελπίδων ότι τα προβλήματα θα λυθούν από μια «κυβέρνηση της αριστεράς», ότι τα συνδικάτα είναι σύμμαχοι της κυβέρνησης και όχι φορείς υπεράσπισης των εργατικών συμφερόντων, σε αντιπαράθεση με αυτήν και με την εργοδοσία.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ , λένε καθαρά στους εργαζόμενους, ότι οι διαπραγματεύσεις που γίνονται, δεν αφορούν στις ανάγκες του λαού, αλλά στους ανταγωνισμούς εντός της αστικής τάξης.
Σήμερα απαιτείται ανάπτυξη κινήματος, που ως ελάχιστα αιτήματα πρέπει να θέτει την ανάκτηση των απωλειών και την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών, που προϋποθέτουν σύγκρουση με την ΕΕ, το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.
Απαιτείται κίνημα ισχυρό, μαζικό και αποφασιστικό.
Στο δημοψήφισμα της Κυριακής 5 Ιούλη, ο λαός δεν πρέπει να συρθεί να επιλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, δηλαδή ανάμεσα στην πρόταση ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ για συμφωνία και την πρόταση των 47+8 σελίδων της κυβέρνησης. Και τα δύο ισοδυναμούν με νέο αντιλαϊκό μνημόνιο. Φέρνουν νέα αντιλαϊκά μέτρα, που προστίθενται στα προηγούμενα.