Ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ φωτίζει το δρόμο του ΚΙΝΑΛ
Γράφει, ο Φίλιππος Βουκελάτος*
Τον Οκτώβρη του 2009 η Ελλάδα απέφυγε την τυπική χρεοκοπία, επειδή προσέφυγε στον διεθνή μηχανισμό στήριξης, εξασφαλίζοντας χρηματοδότηση, στην αποκλεισμένη από τις αγορές οικονομία μας.
Η τότε αντιπολίτευση, αδύναμη να αντιληφθεί την ανάγκη εθνικής συνεννόησης για να αντιμετωπιστεί η κρίση, βοήθησε με τον τρόπο της, η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης να συνοδευτεί από τρία μνημόνια, που αποτέλεσαν την επιτομή των λανθασμένων εκτιμήσεων των δανειστών, σε ότι αφορά την οικονομική προσαρμογή της χώρας, ώστε ο εκτροχιασμός των δημοσιονομικών μεγεθών να επανέλθει σε κατάσταση ισσορροπίας.
Μέσα σε ένα απίστευτο καθεστώς δημαγωγίας και ανευθυνότητας, η οικονομική κρίση μεταβλήθηκε σε κρίση κοινωνική και θεσμική, εξοστρακίζοντας από τη συνείδηση των Ελλήνων την αλήθεια.
Τον Μάρτιο του 2014, Έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ψηφισμένη με συντριπτική πλειοψηφία από όλες τις πτέρυγές του, έδειξε με τον πιο εύγλωτο και αξιόπιστο τρόπο, πως κύριος υπεύθυνος του δημοσιονομικού εκτροχιασμού και της χρεοκοπίας, ήταν η κυβέρνηση της περιόδου 2004 – 2009, στην οποία μάλιστα αποδόθηκε και «ικανότητα» στατιστικής λαθροχειρίας.
Παρόλα αυτά, η Έκθεση αυτή παραμένει μέχρι και σήμερα άγνωστη στο ευρύ κοινό, καθώς την περίοδο που ακολούθησε κυριάρχησε στο δημόσιο διάλογο ένας ιδιότυπος αριστεροδεξιός λαϊκισμός.
Η ευθύνη για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας βαρύνει κυρίως το ΠΑΣΟΚ και κατεπέκταση το Κίνημα Αλλαγής.
Τα στελέχοι που εκφράζουν ή θα εκφράσουν στο κοντινό μέλλον φιλοδοξίες για την ηγεσία του Κινήματος, οφείλουν να αναδείξουν μέσα από το δημόσιο διάλογο που θα ακολουθήσει, το ζήτημα αυτό. Χρήσιμοι σε αυτή τη προσπάθεια είναι όλοι όσοι εργάζονται για την ανάπτυξη, την πολιτική και οργανωτική αυτονομία του Κινήματος, χωρίς να λοξοκοιτάζουν” είτε προς τα δεξιά, είτε προς τα αριστερά.
Όσο το κόμμα παραμένει στο 5%, 6%, 7%, οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, θα μας αντιμετωπίζουν ως λάφυρο, λεηλατώντας σήματα, συνθήματα και χρώματα.
Ένα είναι το δίλημμα: Ποιός μπορεί να βγάλει την παράταξη από αυτό το τέλμα;
Η Ελλάδα χρειάζεται έναν ισχυρό, πατριωτικό, προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό πολιτικό οργανισμό.
Τα σημάδια της ύφεσης, ως απότοκο της πολιτικής κρίσης που γέννησε η πανδημία, είναι εξαιρετικά ανησυχητικά. Υπό προϋποθέσεις, μια νέα δημοσιονομική εκτροπή, είναι πολύ πιθανή. Αυτή τη φορά όμως, εξιλαστήρια θύματα δεν θα υπάρξουν.
Η Δημοκρατική Παράταξη, οφείλει να αποκαταστήσει την Ιστορική αλήθεια και να αποκαλύψει τον αρνητικό Ιστορικό ρόλο της κυβερνητικής Δεξιάς.
*Πρώην, αν. Γραμματέας Ν.Ε. ΠΑ.ΣΟ.Κ. Λευκάδας.
Η κακή αρχή στην αλλαγή ηγεσίας, μετά την αποχώρηση- θάνατο- του φυσικού ηγέτη που δημιούργησε το πασόκ στο συνέδριο του 1996 με τις συνεδριακές δοσοληψίες που προηγήθηκαν για την αρχηγία Σημίτη . είχε την λογική συνέχεια του δακτυλιδιού που δόθηκε μέσα στην ιδιωτική κατοικία του αποχωρούντος αρχηγού υπέρ του νέου ( Γ.Α. Παπανδρέου) και η λογική συνέχεια της προβληματικής αμφισβήτησης στο νυχτερινό εξωθεσμικό Ζάππειο του ηττηθέντος εκλογικά Γ. Παπανδρέου από τον Ε. Βενιζέλο.
Δηλαδή στης κομματικής αρχηγίας την ποδιά πέφτανε βαριά συντροφικά μαχαιρώματα και φαλτσετιές ( από φαλτσέτες δήθεν σωτηρίας και του κόμματος και της χώρας και των πολιτών ).
Στα κόμματα αρχών όμως δεν προσέρχονται ούτε για δολοπλοκικές εξωσυνεδριακές συνεργασίες ( για την αρχηγία), ούτε με μονόπετρες κορνιόλες ( δαχτυλίδια σε οικογενειακό συμπεθερικές εκδηλώσεις ) δίκην αραβώνα για επιγαμική κοινωνική σχέση. ούτε με φαλτσέτες που βγαίνουν νύχτα εξωθεσμικά στα σκοτάδια στον περίβολο του κλεισμένου ώς αίθουσα Ζαππείου μεγάρου, έμπροσθεν από ένα αυτοκίνητο ( Golf 5 ήταν το όχημα).
Τα πολιτικά κόμματα θέλουν διαφάνεια, οριστική αποστασιοποίηση απ την ίντριγκα και τις δοσοληπτικές καρεκλάτες υποσχέσεις, και διαρκή επεξεργασία και της ιδεολογίας και των πολιτικών προτάσεων των για την διαχείρηση του κοινωνικού στοιχείου.
Στον χώρο δε του εν λόγω βασικού πολιτικού κόμματος της μεταπολίτευσης, και στην τότε ιδεολογική κοινωνική στροφή στην χώρα για την καθέδρα του κοινωνικού προ’ι’όντος, στο εν λόγω πολιτικό κόμμα , η απο’ι’δελογικοποίηση μαζί με τις εκπορευόμενες απ τις καρέκλες και καρεκλάτους πολιτικές προτάσεις και επιλογές, άρχισε ταυτόχρονα με την αρχική παρασπονδία του πρώτου κομματικού συνεδρίου για την ανάδειξη ηγεσίας.
Και αυτό πέρασε χωρίς την απαραίτητη επισήμανση , μπροστά στην ανάγκη της δήθεν καρεκλοκενταυρικής εκλογικής κυβερνητικής νίκης.
Και η επισήμανση αυτή , υπό την μορφή ερωτήματος : ” πώς μπορείς να συνεχίσεις ένα κόμμα αρχών , ή να ενισχύσεις τις αρχικές συγκυριακά αδυναμίες αρχών , όταν η ίδια η αναγκαία κομματική εργακλειακότητα ώς διαδικασία παραβιάζεται από τις μηχανιστικές ίντριγκες εσωκομματικά ??
Η κομματική τότε ανοιχτή συνεδριακή διεργασία έπρεπε να υποχωρήσει( αλήθεια στην βάση ποιού στόχου και ποίας επιδίωξης ), και υπεχώρησε ώς ιδεολόγημα ( ας μην κάνουν ότι το ξεχνούν αυτό οι παράσπονδοι του κομματικού χώρου που εξέθρεψαν και δημιούργησαν την εσωκομματική παρασπονδία ), υπερ της προσωποποιημένης δοσοληπτικής
αρχηγικών καρεκλών και στην συνέχεια δαχτυλιδιών ( μονόπετρες κορνιόλες ).
Τα κομματικά συνέδρια είναι πυκνωμένη η κοινωνική συμμετοχικότητα ώς πολιτικό γίγνεσθαι. Και αυτή την συμμετοχικότητα- που διεκδίκησε και επέφερε και χαρακτήρισε την μεταπολιτευτική δημοκρατική κατάσταση- είχαν στόχο να βιάσουν και να αλλοιώσουν οι μετέχοντες στις συναλλακτικές και δοσοληπτικές παρασπονδίες και του συνεδριακού για την αρχηγία 1996, και της κομματικής εξέλιξης του εν λόγω χώρου πασόκ στην συνέχεια.
Μόνο που οι πολίτες ώς ψηφοφόροι αυτοί οι ίδιοι που διεκδίκησαν και τον Δημοκρατικό κοινοβουλευτισμό μέσω κομμάτων αρχών, δεν αρέσκονται στα εσωκομματικά όποιας μορφής δοσοληπτικά τυχάρπαστα παίγνια, που ακόμη και η επικοινωνιακή τεχνολογική , δεν μπορούν παρφουμαροντάς τα και πουσάροντάς τα , να τα παρουσιάσουν ούτε ώς πολιτική νομιμότητα , ούτε ώς ιδεολογικό επεξεργαστικό προβληματισμό.
Το πολιτικό και κομματικό και κοινωνικό τέλμα του χώρου αυτού δεν είναι παρά το απωθημένο ώς επιδιωκόμενο αυτών που από τις ηγετικές και ηγετίστικες θέσεις ( υπήρχαν και οι παρατρεχάμενοι σφογγοκολάριοι) διαχειρίστηκαν το κόμμα πασόκ μετά την απουσία του ιδρυτή του.
Η προσδιοριστική κάθε νέου κομματικού σχηματισμού πάνω στο πασόκ ( όπως η Ελιά παλαιότερα, κινάλ, κινάλ- πασόκ , κλπ και ότι ήθελε προκύψει από δώ και πέρα, ουσιαστικά βαδίζει στο σύμπτωμα του κομματικού μηδενισμού. Εκτός και με απόψεις μεταφυσικές , και ποιητικής χρονικής αδείας, και αφαίρεσης του ιστορικού βιωμένου χρόνου , παρακαμφθεί μέρος της ίδιας της ιστορικής διαδρομής του πασόκ ( το ύστερο μετα’ι’δρυτικό πασόκ).