Ο συμπατριώτης μας δημοσιογράφος Γιώργος Λογοθέτης, ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Μίκη Θεοδωράκη, συγγραφέας του βιβλίου “ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ” μίλησε από καρδιάς στο απογευματινό μαγκαζίνο του Prisma 91,6 και τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Κουνιάκη.
“Αγαπητέ φίλε Παναγιώτη την απώλεια του Μίκυ Θεοδωράκη θα την δω κάπως διαφορετικά, ως ένα νέο ξεκίνημα. Ο Μίκης δεν έφυγε, ένας άνθρωπος σαν τον Θεοδωράκη δεν φεύγει, αντίθετα η αξία του έργου του μεγαλώνει και αυξάνεται, διότι όλοι όσοι δεν ήξεραν για τον Θεοδωράκη τώρα ίσως ψάξουν να βρουν τι κρύβεται πίσω από αυτή την απίστευτη προσωπικότητα.
Όλοι αυτοί που δεν κατάλαβαν τη φιλοσοφία του Μίκη Θεοδωράκη, ίσως τώρα ανατρέξουν καθώς υπάρχουν πολλά στοιχεία στο διαδίκτυο, ομιλίες και διαλέξεις που μπορούν να διαβάσουν να μάθουν και κυρίως να παραδειγματιστούν από το παράδειγμα ζωής πράξης και έργου του Μίκη Θεοδωράκη.”
Αναφερόμενος στην πρόσφατη συνάντηση του με τον Μίκη Θεοδωράκη, επειδή ήταν πλέον μεγάλος στην ηλικία με ρωτάει αν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα μπορούσε να τον δεις αυτή την κατάσταση, καθώς δεν μπορούσε να μιλήσει καλά.
“Απέναντι ήταν η Ακρόπολη, με το χέρι σου έπιανες τον Παρθενώνα και του λέω αν πεθάνει ο Παρθενώνας μπορεί να πεθάνεις και εσύ. Ο Παρθενώνας και η Ακρόπολη δεν πρόκειται να πεθάνουν ποτέ για αυτό δεν θα πεθάνεις και εσύ, βόλτες θα κάνεις από πάνω μας ότι και να γίνει και αυτό πιστεύω ότι θα γίνει.
Η προσωπική απουσία θα σημάνει συναγερμό σε αυτούς που αγαπάνε τη χώρα μας και τον πολιτισμό και που αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα να μάθουν Επιτέλους ποιος ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης και γιατί πήρε τότε εκείνες αποφάσεις και έκανε συγκεκριμένες δηλώσεις.
Πρέπει να ψάξεις να βρεις τα αίτια είναι πολύ εύκολα να πετάς μία ρετσινιά και να λες αυτός είναι κομμουνιστής θάψτε τον, ή είναι προδότης γιατί πήγε με τον Μητσοτάκη και εγώ τα έζησα όλα αυτά, έζησα απίστευτες σκηνές όταν ήμουν υπουργός στο γραφείο του στην Αθήνα.
Μία μέρα βλέπω να έρχονται περίπου 6 με 7 συναγωνιστές του που επέζησαν από τα βασανιστήρια στη Μακρόνησο και μπαίνουν στο γραφείο και μετά από λίγο ακούω φωνές.
Βλέπω πως είχαν βγάλει μέσα από μία τσάντα δικούς του δίσκους και τους έσπαγαν μπροστά του με ένα σφυρί και τους έκανα λιώμα, λέγοντάς του πως δεν περίμεναν να συμπράξει με τη δεξιά και τον Μητσοτάκη.
Τότε τους είπε την περίφημη φράση εσείς δεν καταλάβατε ότι για μένα θρησκεία μου είναι η Ελλάδα, πάνω από όλα βάζω την Ελλάδα και στη συνέχεια τα κόμματα και τις προσωπικές επιθυμίες.
Αυτός ο αγώνας του για την εθνική ενότητα που εκφράζεται άριστα μέσα από αυτό το απίστευτο έργο που λέγεται το τραγούδι του νεκρού αδελφού, παρακαλώ όσοι δεν το έχουν ακούσει να το ακούσουν και να το σπουδάσουν, καθώς κάθε στίχος είναι και μία βόμβα στο στομάχι.
Μόνο για αυτό το έργο ένας Σουηδός δημοσιογράφος βλέπω ότι θα μπορούσε να πάρει το βραβείο Νόμπελ
Ακούστε την ενδιαφέρουσα συζήτηση στο ηχητικό που ακολουθεί
Συγνωμη αλλά Μίκη και οχι Μίκυ
Το σωστό είναι Μίκι.
Όλοι οι Έλληνες εγγράματοι, με βάση το κίνημα του τέλους του 19ου αιώνα, σύμφωνα με το οποίο : “” όλι ι έλινες εγράματι “”.
Αλλά η επικράτηση των καλαμαράδων , με την γσαμματική σκοτεινή γραφή και εκπαίδευση αποδυνάμωσε την ίδια την χώρα.
Ο διαμορφωτικός πυρήνας του Μίκι Θεοδωράκη ήταν ο αντιμοναρχικός Βενιζελισμός.
Στον Βενιζελισμό υπήρχε και η μοναρχική τάση.
Απλά το οικογενειακό περιβάλλον του Μίκι, ήταν ο αντιμοναρχισμός μσσοπολεμικά.
Ο οποίος εξελίχτηκε σε αντισταση ώς νέος γαβριάς στην κατοχή, συμμετοχή στα Δεκεμβριανά 19 ετών ήταν το 1944, και εξορία στο Μακρονήσι το 1947 ( 22 ετών ηλικία).
Μετά την εμπειρία κινδύνων ζωής όλη την δεκαετία του 1940 (από 15 έως 25 ετών) καξ αφού βγήκε ζωντανός ( ήθελε και τύχη) ήταν έτοιμος.
Το επάγγελμα του πατρός του -ανώτερος κρατικός λειτουργός- του έδειξε από μέσα τις αδυναμίες της λειτουργικής του κράτους κσι της εξουσίας, και για τούτο δεν φοβήθηκε την εξουσία λη την φοβήθηκε λιγότερο στα επόμενα χρόνια.
Ο Μίκις λοιπόν.
Το ότι ώς υπουργός ( εξουσία) συνέπραξε επειδή θρησκεία του Μίκη ήταν η Ελλάδα δεν σημαίνει ότι και οι συνεξοριστοί του που έσπασαν τους δίσκους του μοροστά του, δεν αγαπούσαν την Ελλάδα.
Αποκλειστικότητα αγάπης για την χώρα δεν είχε ο Θεοδωράκης. Και Εξοριστοι πήγαν πολλοί.
Πλέον, αν γινόνταν υπουργός ο Μίκης ,μόνο με την δεξιά θα γινόνταν, γιατί από εκείνο το ιδεολογικό μπλόκ του έλειπε η νομιμοποιητική αποδοχή.
Αγαπούσε την Ελλάδα με τα τραγούδια του και το έργο του,οσο την αγαπούσε και ο γεωργός τγς Λευκάδις που με χέρια του και τσαπί έφκιαχνε ξερολιθιές για να στείσει σκάλα αμπέλι στα ημιορεινά για το Βαρτζαμί σταφύλι.
Όπως το έΡγο του Μίκη πήγε στον κόσμο έξω απ την Ελλάδα, έτσι και ο μούστος βαρτζαμί πήγε( πήγαινε )έξω απ την Ελλάδα.
Όπως ο Μίκης έβλεπε την Ακρόπολη, έτσι και ο γεωργός της Εγκλουβής έβλεπε τα φακοχώραχα ,ετσι και ο μυλωνάς σπ τον Κάβαλο έβλεπε τον ανεμόμυλο.
Το σχήμα θρησκεία και πρόοδος , και δή πρόοδος του κράτους-Έθνους δεν δουλεύει αρκετά. Μπορεί να λειτουργεί το σχήμα θρησκεία και Έθνος -Κράτος , αλλά ερευνάται αν αυτή η λειτουργία εμπεριέχει και κατά πόσο την πρόοδο.
Το κρητικό χώμα που θα τον σκεπάσει ας είναι ελαφρύ. Αλλά κατά τον ίδιο αγάπησε την Αθηνα’ι’κή πόλη σαν ερωμένη.