Η αναπληρώτρια καθηγήτρια στο τμήμα επιστημών και εκπαίδευσης και της αγωγής στην προσχολική ηλικία, με καταγωγή από τη Λευκάδα Ευγενία Αρβανίτη μίλησε στο απογευματινό μαγκαζίνο του Prisma 91,6 και τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Κουνιάκη για θέματα εκπαίδευσης.
Έχοντας ολοκληρώσει έναν επαγγελματικό κύκλο στο εξωτερικό, επέλεξε να επιστρέψει και πάλι στην Ελλάδα.
Έφυγα το 1995 και επέστρεψα το 2005, μετά από μία δεκαετία. Όταν πήγα στην Αυστραλία συνάντησα τους συμπάροικους Λευκάδιους, καθώς υπάρχει μία Αδελφότητα στη Μελβούρνη που φέτος κλείνει 80 χρόνια.
Πάντα έχω τις καλύτερες αναμνήσεις και τις καλύτερες σχέσεις με αυτούς ανθρώπους.
Μάλιστα οι ίδιοι μου έλεγαν, πως από τη στιγμή που έμεινα 5 χρόνια, θα έμενα για πάντα, καθώς έτσι έκαναν και εκείνοι όταν μετανάστευσαν μαζικά τη δεκαετία του 50 και του 60, εγώ όμως είχα έναν άλλο προσανατολισμό.
Δούλεψα εκεί και στο πανεπιστήμιο RΜΙΤ. Ήμουν διευθύντρια σε ένα κέντρο παροικιακής ιστορίας και εκπαίδευσης, βοήθησα για την διάδοση της γλώσσας μας και του πολιτισμού μας όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούσα. Όμως κάποια στιγμή έπρεπε να αποφασίσω εάν θα έμενα ή θα έφευγα. Προσωπικοί λόγοι με ανάγκασαν να επιστρέψω όμως δεν το μετάνιωσα ποτέ.
Ωστόσο για κάποιον που επιλέγει να επιστρέψει στην Ελλάδα από το εξωτερικό τίθενται διάφορα ζητήματα αξιοκρατίας που πρέπει να κοιτάξουμε στην δημόσια διοίκηση μας και στην ποιότητα της δημοκρατίας που πρέπει να δημιουργήσουμε.
“Ποιοτική Δημοκρατία σημαίνει λογοδοσία και αξιοκρατία, αυτά τα πράγματα στο εξωτερικό τα είχαμε.
Φυσικά και υπάρχουν αδικίες και ανισότητες, υπάρχει όμως ένα αξιοκρατικό σύστημα, και όταν κάτι σκοντάφτει υπάρχουν οι θεσμοί που θα το επαναφέρουν, για τον πολύ τον κόσμο.
Φυσικά υπάρχει και ένα μερίδιο ανθρώπων που πάντα ξεφεύγει από το νόμο και το σύστημα, όμως εμείς μιλάμε για τη μεγάλη πλειονότητα.
Αυτό το λέω για το πώς θα κερδίσουμε πίσω κόσμο που έχουμε χάσει από την κρίση και πρόκειται για παιδιά, που αυτή τη στιγμή λείπουν από τη χώρα μας. Γιατί μπορεί να γυρίσουν πίσω με λιγότερα λεφτά, δεν θα γυρίσουν όμως πίσω για να βάλουν τον εαυτό τους σε μία κατάσταση χαοτική και αναξιοπρεπή για αυτούς και τις οικογένειές τους και αυτό πρέπει να το πάρουμε είδηση σαν Πολιτεία και σαν οργανωμένη κοινωνία.
Σύμφωνα με την Ευγενία Αρβανίτη, η κοινωνία μας είναι “εθνοκεντρική, πάσχει από τον εθνοκεντρισμός της και την ιεραρχικότητά της. Ωστόσο έχει εξελιχθεί από τότε που την ξέραμε τον μεγαλώναμε, όμως ακόμα και τώρα έχει νεποτισμό και οικογενειοκρατία.
“Όλα αυτά τα ζητήματα δημιουργούν μία ανασφάλεια, στον πολίτη που επιθυμεί να μπει στο Δημόσιο για να μπορέσει να εξασφαλιστεί για πάντα και οι πολιτικοί που θέλουν να επανεκλεγούν προσφέρουν αυτό το μοντέλο ανάπτυξης για τη χώρα.
Αυτό το μοντέλο ουσιαστικά μας βούλιαξε. Πρέπει αντί να είμαστε σοβαροί και να καθίσουμε να συζητήσουμε αυτά τα θέματα που έχουν σχέση με την εκπαίδευση, γιατί η εκπαίδευση ακολουθεί την παθογένεια της κοινωνίας και της οικονομίας μας.
Εάν θέλουμε να έχουμε σοβαρή εκπαίδευση πρέπει να έχουμε συναίνεση μέσα σε αυτή τη χώρα, να συνεννοηθούν οι μικρές και μεγάλες δυνάμεις, να ψάξουμε και να δούμε τι είδους ανάπτυξη, τι είδους μοντέλο θέλουμε για το αύριο, τι είδους κοινωνία θέλουμε.
Θέλουμε να έχουμε τα κακέκτυπα και τις παθογένειες; Εάν επιθυμούμε αυτό επειδή φοβόμαστε τις εξελίξεις που υπάρχουν παγκόσμια δυστυχώς θα μείνουμε πίσω και εδώ είναι μεγάλη η ευθύνη και των πολιτικών και των ανθρώπων που ασχολούνται με την εκπαίδευση να πουν αυτά τα πράγματα, να εξηγήσουν πως δεν χρειάζεται να δημιουργούμε φοβικούς πολίτες και μαθητές, μέσω της παπαγαλίας.
Όταν κάποιος παπαγαλίζει δεν έχει κριτική σκέψη και φυσικά θα φοβηθεί την παγκοσμιοποίηση, θα φοβηθεί το μετανάστη που θα πει ότι έρχεται και του παίρνει τη δουλειά, ή ότι είναι μαύρος και δεν τον θέλει, με αυτό τον τρόπο δημιουργούμε πάρα πολλά ζητήματα που μας μπλοκάρουν την κριτική σκέψη.
Αυτό το σύστημα που έχουμε με τις εξετάσεις και την παπαγαλία δεν μας βοηθάει. Πρέπει να σκεφτούμε πώς θα αλλάξουμε συνολικά το σχολείο για να βοηθήσουμε μία κοινωνία.
Η εκπαίδευση είναι ο πολιτικός τρόπος για τον έλεγχο και της παροχής και της τροποποίηση της γνώσης.
Για τούτο και τροποποιούνται τα εκπαιδευτικά συστήματα.Με στόχο να ελεγχθεί η γνώση.
Στην Ελλάδα υπήρξε και υπάρχει και θα υπάρχει αυτό που ο έλεγχος θέλει να ονομάζεται γνώση.
Η κα Αρβανίτη να αποδεχτεί την κατάσταση στην Ελλάδα , που αυτό που προτείνεται ώς γνώση πνίγεται στα ίδια τα μοντέλα του ώς μεθοδολογία και γνώση, και δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει. Για τούτο γίνονται και οι αλλαγές ( τροποποιήσεις εκπαιδευτικών συστημάτων) , για να μην αλλάξει τίποτα.
Σε οποιαδήποτε προσπάθεια για την εκπαίδευση, έρχεται αντίπαλος καταλυτικός και ανίκητος η κουλτούρα των γονέων των μαθητών, με τους επιτυχημένους, τους αριστείς της μαθητείας , της μεταφυσικής επαγγελματικής επιτυχίας και των κοινωνικών ρετιρέ του οικονομικού φκιαξίματος ώς προγραμματισμός για τέκνα.
Η έννοια παιδεία για την Ελληνική πραγματικότητα εξαντλείται στην κουλτούρα των ανιόντων για την σχολική εκπαίδευση και όχι για την μαθητεία στο κοινωνικό ολιστικό.
Για τούτο και το συνολικό αντιπαραγωγικό και χρεωκοπικό μοντέλο της Ελληνικής πραγματικότητας που κυκλώνει όλους .