Μοιραστείτε το:
Δήλωση του Αντώνη Σίδερη, υποψήφιου βουλευτή ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, για «τις δασικές εκτάσεις»:
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια καταστροφική για τον τόπο μας εξέλιξη: Η πλειονότητα των συμπατριωτών μας κινδυνεύει να χάσει τις περιουσίες της που έχουν οποιασδήποτε μορφής δασικό χαρακτήρα.
Γι’ αυτό, αυτή τη στιγμή δεν αρκεί μόνο να διαμαρτυρόμαστε και να αποδίδουμε ευθύνες.
Η αιτία του κακού είναι διατάξεις του Νόμου 4819/2021, που όλοι ξέρουμε ποιοί κυβερνούν και ψήφισαν.
Αυτό που χρειάζεται πρωτίστως, για την προστασία της περιουσίας των χιλιάδων συμπολιτών μας, είναι να κάνουμε την υπέρβαση που απαιτείται και με ενότητα και συνεργασία όλων, να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε μια νέα νομοθετική ρύθμιση, που θα ακυρώσει τις διατάξεις του Ν. 4819/2021 που προκάλεσαν το πρόβλημα και θα επαναφέρει τα πράγματα σε όσα ίσχυαν για τα Ιόνια Νησιά πριν από τον αναφερόμενο Νόμο.
Αν η κυβέρνηση δεν κάνει αυτή τη ρύθμιση, η τιμωρία της από τους Λευκαδίτες θα πρέπει να είναι παραδειγματική!!
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΙΔΕΡΗΣ
Φαρμακοποιός, Διδάκτωρ Φαρμακολογίας
Η προοδευτική πολιτική αυτή την ώρα είναι η αντιμετώπιση του θέματος του κτηματογράφηση ΔΔ στην ιστορική του βάση. Πουν αν και στην πράξη δεν γίνει θα επιφέρει πολλά προβλήματα και κοινωνική ανακατοσούρα στον χρόνο.
Και η ιστορική βάση και ώς ανάγκη συνέχειας ( αυτά τα αγνοεί ο δασάρχης ώς μάλλον ανιστόρητος και όσοι διοικητικά γραφειακρατικά εμπλεκόμενοι ) είναι ότι τα σχολάζοντα λογγομένα χέρσα χωράφια – από που δασοποιούνται- δεν είναι εγκαταλελειμένα ιδιοκτησιακά αλλά λειτουργικά κάτω από ορθή απόφαση και ανάγκη επιβίωσης μέσω καλλιεργητικής εγκατάλειψης των μικρών αδύναμων για επιβίωση καλλιεργειών από τους πολίτες ιδιοκτήτες.
Η κανονικότητα αυτή – που σήμερα δείχνει λόγγους και χέρσα- προτιμήθηκε απ το ίδιο το κράτος και ουσιαστικά παραγωγικά επιβλήθηκε απ το κράτος, υπερ μορφών άλλης απασχόλησης , μια και λιλειπούτιος έως πλήρως ανεπαρκής ιδιωωτικός κλήρος δεν μπορούσε α εξασφαλίσει μέτρα ελάχιστα αξιοπρεπούς συγχρονότερης στο πέρασμα του της μεταπολεμικής εποχής, , διαβίωση τέτοια που θα εξυπηρετούσε και θα αντανακλούσε και την ανάπτυξη και του κράτους και την βελτίωση ζωής των πολιτών.
Εκτός και η βάση αναγωγής της κτηματογράδησης ΔΔ παίζει με μέτρα και σταθμά που την εξυπηρετούν, θεώρώντας ότι μπορεί ώς κρατική πρακτική να πρακάμπτει όποτε θέλει τις κρατικές επιδι΄ώξεις ( αυτές που οδήγησαν στην παραγωφγική εγκατάλειψη του μικρού κλήρου ), και ΄΄αλλη φορά να κατηγοτεί και να οικειοποιείται την σχέση ιδιωτικότητας των πολιτών πάνω στα εγκαταλελειμένα παραγωγικά ( όχι ιδιοκτησιακά ) χωράφια και γενικά κτήματα.
Ή εκτός και αν οι εγκέφαλοι των δαραρχίων και των υπουργείων, δεν μπορούν να καταλάβουν ότι : αν και το ίδιο το κράτος και οι πολίτες ήθελαν μια πρόοδο και μορφής προοδευτικά ευημερία, αυτή δεν μπορούσε να εξασφαλιστεί με την ύπαρξη της αντιπαραγωγικής καλλιέργειας των μικρών κλήρων , ούτε με τους οικισμούς της παραγωγικής αυτοκατανάλωσης και τις τουαλέτες ( αποχωρητήρια ή καμπινέδες τότες ) στα χωράφια και μακρυά απ τα σπίτια ή στους κήπους.
Το αν κάθε υπάλληλος ή εγκέφαλος της δασαρχικής υπηρεσίας, δεν γνωρίζει και την παρελθοντική ράντα για το πώς προέκυψε η μικρή ιδιοκτησία , ώς αναδασμός στο νεοελληνικό κράτος από το 1830 κα μετά , και το είδος των κοινωνικών σχέσεων που αναπτύχθησαν και δομήθησαν πολιτικά οικονομικά κοινωνικά μέσα σε αυτή την μακροχρονιότατη – πάνω από έναν αιώνα προσπάθεια αναδασμού για την ύπαρξη του μικρού ιδιωτικού κλήρου , αν αγνοεί αυτή την ιστορική παρελθοντική ράντα, τότε είναι ανεπαρκής ώς μηχανισμός και ανεπαρκείς ώς λειτουργοί.
Δεν μπορεί το ίδιο το Ελληνικό κράτος ώς αποφάσεις να αφήνει αφορολόγητη – αποποιήθηκε την ιδιοκτησία δηλαδή- της καθ ύψους δόμησης με στόχο την κοινωνική στέγαση υπερ της ανάπτυξης και μέσω της αστυφιλίας , και ταυτόχρονα εκ των υστέρων να ανακαλύπτει ιδιοκτησιακές σχέσεις στον παραγωγικό έστω εδαφικό μικροκλήρο , ο οποιός εγκαταλείφθηκε παραγωγικά , υπερ της υποστήριξης του κρατικού αναπτυξιακού προστάγματος ( που θα έλεγε και ο καθηγητής Ξενοφών Βεργίνης) , για την βελτίωση όλων των δεικτών που διεθνώς κυρώνουν πρόοδο μορφές ευημερίας οικονομική ανάπτυξη ενίσχυση της κρατικής άρα και Εθνικής οντότητας στο διεθνικό τοπίο, μέσα στο οποίο λειτουργούν κράτη και κοινωνίες.
Η μικρή καλλιεργητική ιδιοκτησία, με την διασπορά της και τις τεχνικές καλλιέργειας , τσαπιά, μεταφορικά ζώα, απουσία λιπασμάτων κύρια, αδυναμίες πρόσβασης ουσιαστικά με μονοπάτια,. απουσία εφαρμογής εξελιγμένων μεθόδων καλλιέργειας με μικρό κόστος ανά μονάδα καλλιεργούμενου έδαφους , αλλά με τεράστιο κόστος για εφαρμογή σε μικρό κλήρο, πώς και δεν θα εγκαταλείπονταν παραγωγικά ( ουσιαστικά ώς αυτοκατανάλωση όταν ο πληθυσμός αυξανόνταν , οι αναγκαιότητες στέγασης διατροφής υγείας ύδρευσης αποχέτευσης θέρμανσης δεν μπορούσαν να ικανοποιηθούν στο ελάχιστο μέσα στις κοινωνικές βιωτικές συνθήκες που κυρωνόνταν από την καλλιεργητική του μικρού κλήρου, μέσω της υπαρκτής – μικρής – ιδιοκτησίας??
Οι εγκέφαλοι της κτηματοφγράφησης ΔΔ , ανιστόρητοι για τις πραγματθικότητες εποχων που τρέχουν και μεταβιβάζονται ή μεταγράφονται σε νέες εποχές, αγνοούν ότι για το σκαλωτό βαθμίδον καλλιεργητικό ανάγλυφο των ορεινών και ημιορεινών περιοχών της χώρας υποδκνύει και υποστηρίζει σχέσεις ιδιοκτησίας .( Η Παλιά καλλιεργητική Λευκάδα αποτελούσε ουσιαστικό ανάγλυφο ή γλυπτό , με βάση τις σκάλες αμπελοκαλλιέργειας – ελαιοκαλλιέργειας κλπ που έφταναν μέχρι τα όρια του ημιορεινού ή και ορεινού τοπίου, καταδείχνοντας τον ανθρώπινο στον χρόνο μόχθο , μέσα από τον οποίον κυρώνετο και η ιδιοκτησία.
Ακόμη γιατί το κράτος καταφεύγει στην κτηματογηράδηση – δασοποίησγη- περθιοχών σχολαζόντων ιδιοκτησιών, και χρόνια ή και τώρα δεν προτάσει ( πρόσταγμα κοινωνικό παραγωγικό και ατομικό ) τις ομαδικές καλλιέργειες , με την νομοθέτηση κανόνων και διαδικασιών δημιουργίας εκτάσεως ομαδικών γεωργικών καλλιεργειών, μέσα στο πλαίσιο και στην βάση της ατομικότητας των ιδιοκτησιών?? Και στην Λευκάδα αυτό μπορούσε χρόνια να υλοποιείται σταδιακά , και θα ωρίμαζε δίδοντας αποτελέσματα όλα τα χρόνια και ιδιαίτερα θα υπήρχε κινητροποίηση την δεκαετία του 2010 με την οικονομική ύφεση.
Η λιμνοδεξαμενή Καρυάς, έργο προοπτικής τότε για μια άλλη παραγωγική εκδοχή πέρα από τις αντιπαραγωγικές καλλιεργητικές ατομικές αυτοκαταναλωτικές προσπάθειες, δεν ειδώθηκε ούτε απ το κράτος ούτε απ τους πολίτες της περιοχής σαν αυτό που δρομολογούσε. Και φτάνουμε στις μέρες μας να μιλάνε για λιμνοδεξαμενές και σε άλλα σημεία, για να καταδείχνεται πόση αξία παραγωγική έχει κάθε προσπάθεια παραγωγικής συλλογικότερης συγκρότησης , ( βοήθησε σε αυτό και βοηθάει και η υφεσιακή από το 2010 εποχή ) .
Μπορεί ο σύγχρονος ορθολογισμός ώς τάση έστω , να υποστηρίζει την σμίκρυνση του κράτους- που έπρεπε και πρέπει να γίνει μετά την χρόνια γιγαντωσή του- και ταυτόχρονα το κράτος να μεγενθύνεται ιδιοκτησιακά ??
Αντί να νομοθετεί κινητροποιεί και δημιουργεί τις βάσεις και υποδομές για τις παραγωγικές εκείνες διαδικασίες σε κάθε κλ΄άδο που θα μειώνουν το κράτος ( παραγωγικά ) υπερ της κοινωνικής συνολικά ( ατομικά και συλλογικά) παραγωγικής δραστηριότητας, που σε επίπεδο αρχής και εφαρμογής ων κανόνων του κράτους ( αυτών των κανόνων που απελευθέρωσαν τον παραγωγισμό ) μπορεί να παρεμβαίνει ρυθμιστικά το κράτος υπερ της ίδιας της αξίας και υπεραξίας της παραγωγής.??
Τα προγραμματικά αντινομικά θέσμια ώς κρατικές αποφάσεις, δημιουργούν τον πυρήνα που διογκούταιταχέως του κοινωνικού ιδεολογικά αντιπαραγωγισμού και της ήσσονος προσπάθειας.
Για τις αρμόδιες αρχές της χώρας και ώς λειτουργική και ώς τεχνοκράτες αυτής της λειτουργικής οφείλουν στην καθημερινή πρακτική τους να μην αφίστανται απ την αναγκαιότητα της ύπαρξης των ουσιωδών σχέσεων συνέχειας μέσα στις αποφάσεις των. Αλλέως μέσα στις αποφάσεις των να ανιχνεύονται καταφανώς οι ουσιακοί καθορισμοί ιστορικά, αυτών των αποφάσεων.