Η ψυχολογία του φόβου και του πανικού είναι καθοριστική για τον έλεγχο της διασποράς του κοροναϊού, τονίζουν οι λοιμωξιολόγοι, οι οποίοι διαρκώς τις τελευταίες ημέρες επιμένουν ότι «ο πανικός είναι χειρότερος και από τον ίδιο τον ιό» .
Όμως τι λένε γι’ αυτό οι ψυχολόγοι;
«Αγωνία, άγχος, πανικός, ανησυχία για τον εαυτό μας, αλλά και για τους αγαπημένους μας ανθρώπους, αλλά και αδιαφορία, άγνοια, άρνηση ή υποτίμηση του προβλήματος, είναι η γκάμα των συναισθηματικών αντιδράσεων γύρω από το θέμα», εξηγεί στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, η δρ Ίλια Θεοτοκά, κλινική ψυχοθεραπεύτρια στην Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο. Η αβεβαιότητα και οι αντιφατικές πληροφορίες που προκύπτουν σε μια πανδημία, όπως εξηγεί η ίδια στον Μιχάλη Κεφαλογιάννη, μπορούν να οδηγήσουν σε ακραίες σπασμωδικές αντιδράσεις, σε απειλή της κοινωνικής συνοχής, αλλά και επιβάρυνση των ψυχικά ευάλωτων ατόμων.
Άραγε πως μπορεί να νιώθουν αυτοί οι πρώτοι άνθρωποι που «έφεραν» τον ιό στη χώρα;
Η κ. Θεοτοκά επισημαίνει πως «από τη μία, το ψυχολογικό φορτίο είναι βαρύ, από την άλλη, γνωρίζουν ότι δεν φταίνε γι’ αυτό που τους συνέβη. Ίσως είναι αυτοί οι άνθρωποι που πρέπει να μιλήσουν και να περιγράψουν το πως νιώθουν για να μπορέσουμε να τους καταλάβουμε και να μειώσουμε το στίγμα. Όπως γίνεται με όλες τις ασθένειες, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές, οι μαρτυρίες των ασθενών, οι προσωπικές τους εμπειρίες, ο τρόπος που διαχειρίστηκαν τη διάγνωση και την θεραπεία, αλλά και όλα τα στάδια της πορείας της νόσου, αποτελούν πάντα ιδιαίτερα πολύτιμες πληροφορίες, τόσο για τους συνασθενείς τους, αλλά και για τους συνανθρώπους που δεν νοσούν, και ασφαλώς για τους γιατρούς και την επιστημονική εν γένει κοινότητα».
«Να μην αφήσουμε το στίγμα να εμποδίσει την πρόληψη και τις υπεύθυνες συμπεριφορές»
Όπως τονίζει η κ. Θεοτοκά όταν οι άνθρωποι αυτοί στιγματίζονται, διαχωρίζονται, όταν τους χειριζόμαστε σαν να είναι “μίασμα”, τότε χάνουν τις υπόλοιπες ιδιότητες τους και ο φόβος και οι προκαταλήψεις διασπείρονται στην κοινότητα. Είναι πολύ σημαντικό να αντιμετωπίσουμε το στίγμα εξηγεί, καθώς όταν υπάρχει στίγμα, οι άνθρωποι κρύβουν την ασθένεια, για να αποφύγουν την διάκριση, δεν ζητούν αμέσως ιατρική βοήθεια και αποθαρρύνονται από το να υιοθετούν υγιείς συνήθειες.
«Όταν στιγματίζουμε κάποιους ανθρώπους, συγχρόνως στιγματίζουμε τους φίλους τους, την οικογένεια τους και την ευρύτερη κοινότητα στην οποία ανήκουν. Έτσι, άνθρωποι που δεν έχουν τη νόσο, αλλά έχουν κοινά χαρακτηριστικά με την ομάδα στην οποία ανήκουν τα άτομα που νοσούν, υφίστανται και αυτοί το στίγμα. Ο φόβος συνδέεται με τους ανθρώπους, και όχι με τη νόσο αυτή καθαυτή, αρχίζουμε να φοβόμαστε τους ανθρώπους και όχι την νόσο, πράγμα που δεν μας βοηθά να εστιάσουμε την προσοχή στα μέτρα πρόληψης, στην προσωπική υγιεινή και την φροντίδα των αγαπημένων μας ανθρώπων». Αυτές οι στάσεις ζωής επισημαίνει, υποδαυλίζουν την κοινωνική συνοχή, οδηγούν σε κοινωνική απομόνωση συγκεκριμένων ομάδων, οι οποίες αν δεν ήταν απομονωμένες, θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην μειωμένη μετάδοση της νόσου.
Ακόμα και οι φράσεις που χρησιμοποιούμε για τον κοροναϊό, είναι ικανές από μόνες τους, να τον περιορίσουν ή να τον διασπείρουν
«Ο τρόπος με τον οποίο, γιατροί, ηγεσία του Υπουργείου Υγείας και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης επικοινωνούν τη νόσο, αποτελεί καθοριστικό παράγοντα που επηρεάζει την ψυχολογική κατάσταση των ανθρώπων, την τήρηση των μέτρων προφύλαξης, την ανάπτυξη αλληλεγγύης και τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Οι λέξεις, δε, που επιλέγονται από τους δημοσιογράφους πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένες και χωρίς έντονο συναισθηματικό φορτίο, γιατί οι λέξεις αυτές διαμορφώνουν την κοινή γλώσσα επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων στην καθημερινότητά τους (οι άνθρωποι δανειζόμαστε συχνά το λεξιλόγιο των δημοσιογράφων, για να περιγράψουμε μία κατάσταση, ειδικά για πολύ ειδικά θέματα, όπως είναι το θέμα του κοροναϊού)» αναφέρει η κ. Θεοτοκά.
Οδηγίες από την ηγεσία του Υπουργείου Υγείας, τους ειδικούς επιστήμονες και τους δημοσιογράφους, που δίνονται με τον κατάλληλο τρόπο, μειώνουν το άγχος και την αβεβαιότητα και συμβάλλουν στην υιοθέτηση σωστής και συνετής στάσης απέναντι στη νόσο, καταλήγει.
Πηγή: ethnos.gr
Η οικονομικά εξαντλημένη και σε χρονία ανασφάλεια διαβιωτική Ελληνική κοινωνια, δεν μπορεί παρά να αποκλίνει από μια κανονιστική συμπεριφορά αναγκαίας προσοχής αλλά όχι πανικού.
Η μετακίνηση απ την στάση της δέουσας προσοχής μπορεί να γίνεται και πρός την κατεύθυνση του πανικού, αλλά καί πρόςτην κατεύθυνση της αδιαφορίας αρχικά με επόμενο στάδιο τον όψιμο πανικό, ή παραπέρα αδιαφορίας ώς εγκατάλειψη εαυτού.
Η παράμετροι για την μετακίνηση απ την κατάσταση της προσοχής υπάρχουν εξωγενώς, ώς ελάχιστη εμπιστοσύνη των πολιτών στο ίδιο το κράτος ( εξηγήσιμο σύμπτωμα την χρεωκοπική δεκαετία με τις κρατικές ασυνεπείς αποφάσεις οι οποίες εισέφεραν και στο ισθημα της μειωμένης διαβιωτικής ανασφάλειας των πολιτών.
Και όσο αυτή η ανασφάλεια σωρρεύεται , τόσο δεν γίνεται πιστευτό το κράτος σε περίπτωση οδηγιών και το χειρότερο, της αίσθησης των πολιτών να μην πιστεύουν ότι το κράτος ενδιαφέρεται για την υγεία των .
Ο κορονο’ι’ός στην Ελλάδα , είναι ένας ακόμη πρόσθετος καθορισμός της διαβιωτικής χρεωκοπικής ανασφάλειας των πολιτών . Ο κορονο’ι’ός στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ώς εξάπλωση και ,σε όρους λειτουργικούς της καθημερινότητας, εκπροσωπεί, ώς και εκδηλώσεις της κοινωνίας και πολιτών και των κρατών, εκπροσωπεί τις εκάστοτε αποφάσεις του Euroενωσιακού μορφώματος που ιδιαίτερσ από το 1996 δεν θέλουν και απαγορεύουν την εμπλοκή των κρατών στις επενδύσεις και στην δημιουργία θέδεων εργασίας στις χώρες της Eυρωπα”ι”κής Ένωσης.Με ότι αυτό συνιστά για την απεμπόληση έστω καιβτων ελάχιστων δυνατοτήτων των κρατών να εισακουσθούν απ τους πολίτες, ή και να προσφέρουν στους πολίτες την αναγκαία σε αυτές τις περιπτώσεις σιγουριά υπέρβασης του φαινομένου .Εφ όσον τα ίδγα τα κράτη -στο ίνομα της Ευρωπαικής Ένωσης-λειτουργούν με όρους απώθησης των πολιτών απ την ιδέα του κράτους , πώς οι πολίτες θα αποδεχθούν τα κράτη και τις όποιες προσπαθειές των για την αντιμετώπιση του κορονο’ι’ού??
Η αντιμετώπιση του κορονο’ι’ού από κάθε πολίτη πλέον ώς κοινωνική κσι ατομική παράμετρο , έχει να κάνει και με την αίσθηση και την προσπάθειας της υπόρρητης επεξεργασίας του φαντασιακού του κάθε εγώ ( τον αυτοστοχασμό δηλαδή του κάθε πολίτη εφ εαυτού), και ώς υποχρέωση για την ατομική προστασία και ώς υποχρέωση για την κοινωνική συμβίωση ( την σχέση του εαυτού με τους συνανθρώπους ).
Ο εαυτός και οι παραμετροί του και οι εκδηλώσεις του, ώς η πολιτική έκφανση του ανθρώπινου αυτοεπεξεργαστικού και αυτοεπεξεργασμένου εγώ.
Ο κορονο’ι’ός είναι και λειτουργεί ώς ένα απ τα σύμβολα καταδήλωσης της αντιπαλότητας της Ευρωπαικής Ένωσης απέναντι στην προσπάθεια κάθε πολίτη για την κατάκτηση του πολιτικού στοιχείου ( ώς εαυτός) , με βσδη την επεξεργασία του εγώ.
Ο κορονο’ι’ός στην Ελλάδα συνδέεται και συνιστά καταφανή εκδηλωση της διαδικασίσς των ποιοτικών τομών -ακόμα και στην μικρότερη δισρκεια -του υπο’ι’στορικός χρόνου ή καιτου ιστορικού χρόνου εν προκειμένω(μια και η Ελλάδα έχει 41 χρόνια ώς μέλος του Ευρωενωσιακού μορφώματος.
Ο κορονο’ι’ός στην Ελλάδα είναι ώς μια πρόσθετη φορολογική επιβάρυνση η οποία θέλει να αποσπάσει ύλη απ την προσπάθεια των ανθρώπων για την παραπέρα πολιτικοποιησή των ώς στοιχείο των εαυτών των ώς πολίτες του κράτους. Και αυτό όχι μόνο δεν το επιδιώκουν οι συνθήκες τηε Ευρωπαικής Ένωσης ( Euroένωσης) , αλλά το απαγορεύουν στα όρια του ιδιωνύμου.
Η Euroενωσιακή κανονιστική για την ακύρωση και απαγόρευση της προσπάθειας πολιτικοποίησης των Ευρωπαίων , ιδιαίτερα για την Ελλσδα θάχει τραγικά αποτελέσματα στον βραχύ χρόνο.