Άνθρωποι και Ποντίκια
Πάνε μερικές μέρες τώρα που η χωματερή πλέον δεν αποτελεί μόνο απαράδεκτο και ειδεχθές θέαμα όπως άλλωστε είχαμε αρχίσει να την συνηθίζουμε, ήρθε τώρα σ’ αυτό να προστεθεί και η φρικτή μυρωδιά των σκουπιδιών της. Οι τοξίνες που εκλύονται στον αέρα που αναπνέουμε είναι καθημερινό φαινόμενο ιδιαίτερα τις βραδυνές ώρες και κυρίως στην ανατολική παραλία η κατάσταση είναι αφόρητη…
΄Ανθρωποι και ποντίκια… σε ποιο άλλο πολιτισμένο μέρος του πλανήτη οι άνθρωποι θα γευμάτιζαν συνοδεία ευωδιών από την κοντινή χωματερή και δεν θα είχαν πάει κάποιοι φυλακή και δεν θα είχαν επιρριφθεί ευθύνες στους υπευθύνους? Με ποιο δικαίωμα οι δημοτικοί άρχοντες μας εκθέτουν σε έναν τόσο μεγάλο υγειονομικό κίνδυνο και αμέριμνοι, σφυρίζοντας αδιάφορα, μας εγκαταλείπουν με μια ωρολογιακή βόμβα στο πλάι μας που από στιγμή σε στιγμή θα σκάσει? Για πόσο καιρό ανέπνεαν τις τοξικές αναθυμιάσεις των σκουπιδιών τα παιδιά των παρακείμενων σχολείων και τι επιπτώσεις άραγε μπορεί να έχει μακροπρόθεσμα στην υγεία τους? Πόσο θλιβερό και συνάμα πόσο εξοργιστικο είναι αυτο?
Η απειλή μιας φωτιάς ,όπως η περσινή, είναι ορατή και όλοι εμείς οι πολίτες που αναπνέουμε αυτές τις τοξικές μυρωδιές, είμαστε αυτόματα εν δυνάμει ασθενείς!
Για αυτό όμως κανείς δεν είναι υπεύθυνος και η ρίψη ευθυνών απο τον έναν στον άλλον είναι το γνωστό μεταξύ τους κόλπο αποποίησης οποιασδήποτε ευθύνης!!
Προσωπικά νιώθω αγανακτισμένος αλλά περισσότερο νιώθω προσβεβλημένος γιατί αυτή η Δημοτική Αρχή εκτός του ότι δεν έδωσε μια λύση για τα σκουπίδια, ασχολήθηκε με άλλα επιμέρους θέματα που σίγουρα , σε μια κοινωνία απαλλαγμένη απο ζητήματα μείζονος σημασίας, όπως είναι η διαχείρηση των σκουπιδιών της , θα ήταν ευπρόσδεκτα από τους πολίτες της. Εδώ όμως η ευημερία μας και η προστασία της υγείας μας δεν φαίνεται να έχει τελικά και τόση σημασία και βέβαια κανείς τους δεν ζήτησε ποτέ μια δημόσια συγνώμη για την κατάντια αυτή. Η έλλειψη σεβασμού κράτους προς πολίτη στα καλύτερά της!!
Μη μου τους κύκλους τάραττε όλοι…..
¨Ολα λοιπόν δείχνουν να βαίνουν καλώς για αυτούς, η πόλη είναι έτσι κι αλλιώς στον αυτόματο, τα σκουπίδια γεμίζουν ασφυκτικά τους κάδους, οι μυρωδιές καλά κρατούν, εμείς και τα παιδιά μας υπομένουμε καρτερικά την μοίρα μας σε αυτό το υπέροχο νησάκι με το πελώριο διακοσμητικό διοικητήριο με την πολυάσχολη δημοτική αστυνομία που μοιράζει πρόστιμα αφειδώς για τα παρανόμως παρκαρισμένα αμάξια,και καλα κανει, ( στην περισυλλογη χρήματος το σύστημα λειτουργεί άψογα), ενώ στην προκειμένη περίπτωση εμείς είμαστε αυτοί που θα έπρεπε να απαιτήσουμε μια γερή αποζημίωση για την υπερέκθεσή μας στς μυρωδιές των τοξικών τους σκουπιδιών….
.
Έλεος πια, μέχρι εδώ, βρείτε μια λύση, σταματήστε να περιπαίζετε τα νεύρα μας, την υπομονή μας και κυρίως την υγεία μας. Η αδιαφορία σας στο ζήτημα αυτό των σκουπιδιών πια καταντάει αηδία, όπως αηδία προκαλεί η σκέψη ότι θα βγούμε βόλτα κι αντι για οξυγόνο θα εισπνεουμε αυτή την επικίνδυνη δυσοσμία….
Είμαστε άνθρωποι κι όχι ποντίκια κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβετε αυτό, τόσο πιο εύκολη θα γίνει η ζωή όλων μας, η προστασία της Υγείας μας είναι αυτονόητο κι ο κοινός νους λέει ότι τα αυτονόητα δεν πρέπει ποτέ να γίνονται ζητούμενα!
Ανδρέας Γεωργάκης
Παιδίατρος
Τι σημασία έχει… ανακοινώθηκαν Πανελευκαδίως οι καλοκαιρινές γιορτές- ρηγανάδες- κρασιά- σαρδέλες-φακές- κλπ μποστανοψαρικά στο πρόγραμμα του πολιτιστικού Πανελαυκάδιου καλοκαιριού 2019.
Και προσοχή αν κάποιος γιατρός ( με σφαιρικότερη επαγγελματική γνώση για τους κινδύνους απ το σκουπιδικό), αν γράφει όπως εδώ ή λέγει κάτι ως αυτονόητο. Παίρνει κοινωνικό ρίσκο να χαρακτηριστεί καινωνικά αιρετικός.
Και για έναν πρόσθετο λόγο. Μια και στην σύγχρονη εκπαιδευτική διαδικασία , ο Τζών Στάινμπεκ ( ο συγγραφέας του ”άνθρωποι και ποντίκια”) έχει εξοβελιστεί. Τόσο που δεν τον γνωρίζουν και οι εκπαιδευτικοί. Γιατί αν τον γνωρίζανε θα λέγανε και αυτοί τα αυτονόητα και θα τα δίδασκαν.
Ευτυχώς που στην κοινωνική εξέλιξη το Ληξούριο σύμπτωμα – το κοινωνικό επίτιμο του Λασκαράτου- δεν είναι και τόσο ισχυρό για να φοβίζει, όσους δεν έχουν μάθει να φοβούνται. Γιατί το σύμπτωμα των ψοφοδεών παραμένει απ ότι φαίνεται ισχυρό.
Οι εικόνες του αμέσως μεταπολεμικού κατεστραμμένου απ τους Βομβαρδισμούς Βερολίνουε τους ανθρώπους φαντάσματα μές τα ερείπια πανιά χαρτιά για μάσκες αποφυηής της δυσωδίας προκαλοτν λιγότερο φόβο και αποστροφή σπατά οι εικόνες τβμ σκουπιδιών της πόλης ( μέσα ουσιαστικά στον ιστό της πόλης) της Λευκάδος .
Οι σάπιες εικόνες της κινηματογραφλιας του Αντρέ’ι’ Ταρκόφσκι συοβκύκνειο φίλμ “”η θυσία”” πραγματικά σάπιες ωχριούν μπροστά στην σαπίλα που υπονοούν οι σύγχρονες φωτό των σκουπιδιών της πόλης και Νήσου Λευκάδος.
Στο φίλμ “” το άγγιγμα υου κακού”” του Όρσον Ουέλες ακόμα και ο διεφθαρμένος και σάπιος αστυνομικός λέει “” πάμε στον πολιτισμό”” για να φύγουν από έναν σάπιο τόπο κάπου στα σύνορα Μεξικού -ΗΠΑ που διαδραματίζεται η σκηνή του φίλμ.
Κατ αναλογία μόνο ένας “” τόπος του κακού”” ιστορικά , μπορεί να δώσει εικόνες που δίνουν οι φωτογραφίες με το σκουπιδικό της Λευκάδος.
Γιατί είναι “” τόπος του κακού””.
Σε πληθυσμό και συμπαθητικό ανθρώπων που έχει ταυτιστείε με τα σκουπίδια την βρώμα και την καπνιά , ως βιοενεργή καθημερινή λειτουργική κανονικότητα , νομίζει ακόμα και η Ιατρική άποψη ότι μπορεί να φέρει αποτέλεσμα σοβαρό γενικότερα ώς αποσυλοποίηση??
Ασφαλώς και η επιστημονική ιατρική άποψη πέρα από βοήθεια επισήμανσης και διάγνωσης του προβλήματος και κρούσης για τον επικίνδυνο του προβλήματος ( όπως κάνει εδώ ο κοινωνικά ευαίσθητος λειτουργός της υγείας), στα θέματα των βαριών περιπτώσεων τέτοιων συμβιωτικών ( άνθρωποι ποντίκια σκουπίδια) φαινομένων , στην καλύτερη περίπτωση να επιτύχει μια εξατομικευμένη αποσυλοποίηση μερικών ανθρώπων που θα χρειάζονται και μόνιμη παρακολούθηση για τα υπόλοιπα χρόνια και προσπάθεια των ιδίων για να μην υποτροπιάσουν.
Αυτός είναι ο ερμηνευτικός λόγος ώς υποδομή για την επιδείνωση του σκουπιδικού στον τόπο αυτό.
Το παραλήρημα των ασθενών που επενδύει και εκπροσωπεί αυτή κατάσταση ( ώς τυπική κλινική ιατρική διάγνωση ) δεν είναι παρά οι καθημερινές βρισιές και η γενικευμένη λογοδιάρροια με αφορμή το σκουπιδικό.Λογοδιάρροια και ώς μόμιμη αναφορά στις επικοινωνιακές δομές του τόπου, πέρα απ τον υβριστικό καθημερινό διαχειρισμό αρμοδίως.
Το σκουπιδικό λειτούργησε ώς ένσς τελεστής οργάνωσης ( και ευτυχώς ανάδειξης) των βαριών περιστατικών των συμβιωτικών σχέσεων σε όρους ψυχιατρικής στον μικρό περιφερειακό προβληματικό τόπο.
Αυτό αναδικνύει και διαγνώσκει με θάρρος ο ιατρός -και είναι ίσως πρωτοπόρος- κος Γεωργάκης με τον όρο “” άνθρωποι και ποντίκια”” ώς λογικό κατανοητο δίπολο που υποβαστάζει τις συμβιωτικές εξαρτησιακές σχέσεις και ταυτίσεις.
Το σκουπιδικό στον τόπο αυτό δεν θα λυθεί εύκολα όχι γιατί τεχνικά δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί , αλλά γιατί η ύπαρξη σκουπιδικού προβλήματος αποτελεί ένα απ τα στοιχεία πάνω στο οποίο συγκροτείται ( στο συμπαθητικό και παρασυμπαθητικό ιατρικό βιοστοιχείο) ώς συμπεριφορική κανονικότητα τωπολιτών ώς βιοτική εξαρτησιακή σχέση της καθημερινότητας.
Και δυστυχώς παρά τις προσπάθειες της επιστήμης ιδιαίτερα απ την δεκαετία του 1960 και ένθεν , τα αποτελέσματα της αποσυλοποίησης μπορεί να έχουν κάνει μεγάλη πρόοδο παγκοσμίως και στην Ελλάδα ( ήταν πρωτοπόρος και παραμένει και περιποιεί τιμή για την Ελληνική ιατρική επιστήμη ) αλλά όχι βέβαια σε μεγάλη και πλατύτερη αριθμητική κλίμακα.
Άνθρωποι και σκουπίδια, έχουμε μάθει να συμβιώνουμε και δε μας κάνει πια εντύπωση, μόνο μερικές φορές με τις πολλές ζέστες που ζυμώνονται και εκλύουν αυτή την αηδιαστική μυρωδιά τους, ή άλλες φορές που για τον ίδιο λόγο πιάνουν και καμμιά φωτιά θυμόμαστε την ύπαρξη τους, κατά τα άλλα, τα ίδια τα σκουπίδια σαν βουνό μόλυνσης του υδροφόρου ορίζοντα και αντιαισθητικο θεάμα διπλα ακριβως στον δίαυλο που σε άλλες χώρες οι δίαυλοι αποτελούν προνομιούχες περιοχές, καθόλου μα καθολου δεν μας ενοχλεί…Δςν μας ενοχλεί τίποτα μα τίποτα εμάς τους έλληνες και τίποτα δεν μας απελπίζει τόσο ώστε να μας κάνει να επαναστατήσουμε εναντίον του!
Diana und Marios …ακόμα και η ελάχιστη φινέτσα της βαθιάς ανθρώπινης παρακμής και αμαρτίας να είχε μείνει σε αυτό τον μικρό περιφερειακό Ελληνικό τόπο , η φωνή του Ιατρού Γεωργάκη ειναι η τελευταία η οποία θα συντρίβεται τελεολογικά και τελεονομικά ( αλήθεια τι θα γινόνταν η σύγχρονη μοριακή βιολογία χωρίς την γλώσσα), θα μπορούσε να δώσει μια κάποια τεχνική λύση στο σκουπιδικό.
Θα είχε αντιδράσει η οποιαδήποτε -έστω και ώς απωθημένο – πρωτογένεια του τελευταίου ανθρώπου ( ακόμα και ώς μουζίκου στην κουλτούρα) ακομα και ώς μεταφυσική επίκληση του οποιουδήποτε θεού, για την θαυματοποιό αντιμετώπιση του σκουπιδικού.
Και να είστε σίγουροι ότι στην έστω και μία επίκληση του θείου, ακόμα και του μεγαλύτερου αμαρτωλού σε αυτόν τον τόπο, οι θεοί θα δίνανε την κάποια θαυματοποιό λύση έστω και πρόσκαιρη στο σκουπιδικό.
Μόνο που η κοινωνική συγκρότηση αυτού του τόπου , κυριευμένη απ το κακό -ώς “” τόπος του κακού”” σκοπό έχει να παιδεύει και τους ίδιους τους θεούς.
Φυλάγονται και οι θεοί απ την κακότητα αυτού του τόπου. Φυλάγονται απ τον “”φόβο και τον τρόμο”” που ενσπείρει και διαχέει ο τόπος αυτός ώς κακότητα.