Οι εξελίξεις γύρω από το όνομα της πΓΔΜ και η συμφωνία των Πρεσπών που προωθήθηκε για ψήφιση στη βουλή φαίνεται ότι θα επιδράσουν αποφασιστικά στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων και στους διαμορφωμένους συσχετισμούς.
Η εφαρμογή του μνημονίου και η ισοπέδωση των λαϊκών κατακτήσεων οδήγησαν σε μεγάλο βαθμό στη συρρίκνωση της Ν.Δ. και ουσιαστικά διέλυσαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και διαμόρφωσαν το έδαφος για την ανάπτυξη των μικρότερων αντιμνημονιακών κομμάτων.
Η μεγάλη ασάφεια, οι αντιφάσεις και η έλλειψη ενιαίας, κατά το δυνατόν, πολιτικής αντίληψης στα κόμματα που συγκροτήθηκαν στη βάση της αντίθεσης στα μνημόνια και μαζί οι υπέρμετρες φιλοδοξίες των στελεχών και ιδίως των αρχηγών τους διαμόρφωσαν μια σαθρή βάση συγκρότησής τους. Απλή αντίθεση στα μνημόνια και ανέξοδες καταγγελίες, ώστε να εκμεταλλευθούν την αγανάκτηση του λαού εξαιτίας της προωθούμενης πολιτικής, χωρίς σαφή αντίληψη των αιτίων και των ευθυνών των πολιτικών δυνάμεων και των κυβερνήσεων και φυσικά των όρων αντιμετώπισης της κρίσης υπέρ των εργαζομένων χαρακτήρισε όλα τα σχήματα αυτά.
Σημαντικό ρόλο έπαιξε ο αποπροσανατολισμός ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων από την τακτική της Ν.Δ. και του Α Σαμαρά που αφού σήκωσε τη σημαία του αντιμνημονίου από το 2012 μετά τις εκλογές συμβιβάστηκε, υπηρέτησε με τον πιο αποφασιστικό τρόπο αυτή την πολιτική και κατέστειλε τις λαϊκές αντιδράσεις. Ακόμη περισσότερο έπαιξε ρόλο η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ και του Α Τσίπρα πού με σημαία την απαλλαγή από τα μνημόνια και την υπεράσπιση του λαού εντός της Ε.Ε. και χωρίς μάλιστα συγκρούσεις. Οι τακτικές αυτές υπονόμευσαν ένα πολύ μαζικό κίνημα και το απαξίωσαν εντελώς.
Η ασάφεια των θέσεών τους και οι μεγάλες αντιφάσεις τους έκαναν από την πρώτη στιγμή τα μικρά αυτά αντιμνημονιακά κόμματα ιδιαίτερα τρωτά. Σήμερα και μετά από μια πορεία συνεχούς συρρίκνωσης τους ήρθε η Συμφωνία των Πρεσπών και μαζί η κατακόρυφη αντιπαράθεση μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν.Δ. να τους δώσει το αποφασιστικό πλήγμα. Στην τεράστια πίεση των δύο κομμάτων με άμεσο στόχο την ψήφιση της συμφωνίας στη βουλή και πιο μακρινό και σπουδαιότερο την επικράτηση στις επόμενες βουλευτικές εκλογές και την κυριαρχία στην πολιτική σκηνή, δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν τη συνοχή τους.
Οι ΑΝΕΛ του Π Καμένου κυριολεκτικά διαλύθηκαν αφού βρέθηκε εκτός κόμματος η πλειοψηφία των βουλευτών και πολλά στελέχη και εάν παραμένουν κάποιοι διαφωνούντες βουλευτές στο κόμμα είναι για να υφίστανται ως κοινοβουλευτική ομάδα, για όσο φυσικά χρόνο αυτό θα συμβαίνει.
Παρόμοιες είναι οι εξελίξεις στο Ποτάμι που διασπάστηκε και οδεύει ταχύτατα σε διάλυση.
Σοβαρά προβλήματα αντιμετωπίζει η Ένωση Κεντρώων, ενώ το ΚΙΝΑΛ φαίνεται να διαλύεται μετά τη διαγραφή της ΔΗΜΑΡ και τη διαφοροποίηση του Γ Παπανδρέου και Δ Κρεμαστινού.
Από τη μια πλευρά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που στοχεύει στον κεντροαριστερό χώρο και φιλοδοξεί να σύρει το μεγαλύτερο τμήμα του στην επιρροή του. Παραμέρισε ουσιαστικά και τη λέξη αριστερά και προτάσσει την ανάγκη σύμπλευσης των κεντροαριστερών με την κυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ για τη σταθερότητα της χώρας και το σύνθημα «ΣΥΡΙΖΑ ή ακροδεξιά». Από την άλλη η Ν.Δ. με κύρια συνθήματα το νόμο και την τάξη και την ικανοποίηση κάθε αιτήματος του μεγάλου κεφαλαίου στοχεύει επίσης στον κεντρώο χώρο και παράλληλα επιχειρεί να συγκεντρώσει την ακροδεξιά και όλους όσους κινούνται δεξιότερα της για να απαλλάξει τη χώρα από το ΣΥΡΙΖΑ.
Η αντιπαράθεση αυτή αναμένεται να χτυπήσει κόκκινο τους επόμενους μήνες ως τις εκλογές. Πρώτα θύματα της είναι τα μικρότερα κοινοβουλευτικά κόμματα και έπονται και άλλα. Η διάλυση των μικρότερων κοινοβουλευτικών κομμάτων ουσιαστικά θα ωφελήσει το νέο δικομματισμό και στις επόμενες εκλογές είναι λογικό να αναμένεται μια αύξηση του ποσοστού του. Σταδιακά η αστική τάξη κλείνει το μεγάλο ρήγμα στα κόμματά της και το δικομματισμό που άνοιξαν τα μνημόνια και σταθεροποιεί το πολιτικό σύστημα. Έστω και αν κανένα από τα μικρότερα αυτά κόμματα δεν κινείται στο χώρο της αριστεράς η εξέλιξη αυτή δεν μπορεί να θεωρηθεί θετικό γεγονός, αφού ο κατακερματισμός των αστικών κομμάτων προσέθεσε στο αστικό σύστημα δυσκολίες σοβαρές, τουλάχιστον το πρώτο διάστημα. Φυσικά η οικονομική και κοινωνική κρίση δεν αντιμετωπίστηκαν και ο συναγερμός δεν έλειψε, αφού η δυσαρέσκεια του λαού παραμένει έντονη και οι ρυθμοί ανάπτυξης των οικονομιών είναι πενιχροί και πιθανότατα, όπως τα οικονομικά στοιχεία βεβαιώνουν, μέσα στο 2019 οι ευρωπαϊκές οικονομίες θα μπουν σε νέα ύφεση.
Το ζήτημα είναι κατά πόσο μπορεί η Κομμουνιστική και μαχόμενη Αριστερά από όλη αυτή την εξέλιξη να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα και να δράσει αναλόγως. Η εξέλιξη της περιόδου 2010-2018 έδειξε ότι για κάτι τέτοιο στάθηκε ανίκανη και έκτοτε δεν έγινε κάτι ουσιαστικό για να διαμορφωθούν οι αναγκαίες προϋποθέσεις και δυνατότητες.
Το ζητούμενο στις μέρες μας είναι μια Αριστερά ικανή να παρεμβαίνει στις εξελίξεις, να αξιοποιεί τα σοβαρά προβλήματα του καπιταλισμού και του πολιτικού συστήματος του και να ανοίγει το δρόμο προς το συμφέρον του λαού. Αυτό είναι το πιο επιτακτικό πρόβλημα σήμερα.
Γεράσιμος Αραβανής
Η Ελλάδα σπό το 2010 και ένθεν ζεί σε εποχή οιονεί συνταγματικών εξουσιοδοτήσεων , αν το πολιτικό σύστημα εδραστεί ώς πρέπει στην κοινωνική του βάση.
Η δήλωση του προηγούμενου πτοέδρου της Δημοκρατίας κου Παπούλια ότι: προφύλαξε την θεσμική συνταγματική νομιμότητα είναι σαφής. Αλλά όμως χωρίς να ανσφέρει αν αυτή η θεσμική συνταγματική νομιμότητα εκπορεύεται στον κοινοβουλευτισμό από το κοινωνικό σώμα.Δηλαδή διαφύλαξε τους θεσμούς σπό την νομιμοποιητική των βάση!!! Κοντολογίς εισέφερε στην αυτονόμηση των θεσμών απ την κοινωνική ολότητα.
Γιατί σύμφωνα με την Δημοκρατική κοινοβουλευτική πατερναλιστική άποψη ( συτήν είχε υπ όψιν του ίσως) η δημοκρατία είναι για μα εξυπηρετούνται οι θεσμοί.!! Και έτσι οι θεσμοί μπορούν να αποφασίζουν και ερήμην ( ώς αυτονομημένοι ) των πολιτών.Απλά οι πολίτες θα συνέρχονται πάλι βάσει των κανονιστικών θεσμικών διατάξεων για να συγκροτούνται οι θεσμοί , και αυτό θάναι η δημοκρατική πράξη.!!
Ασφαλώς και στο Ελληνικό σύνταγμα φεν υπάρχει άρθρο εξουσιοδοτήσεως ( το καταραμένο 48 της Γερμανικής μεσοπολεμικής Δημοκρατίας ) αλλά υπάρχει σαφής πλέον από το 2010 μπερδεμένη συνταγματικότητα ( για τούτο και οιονεί εξουσιοδοτήσεις).
Για τούτο και το δημοψηφισματικό όχι έγινε ναί ( η ερμηνευτική των θεσμών για το όχι !!) Και για τούτο και οι απανωτές εκλογές απόβτο 2007 και μετά αφού οι κομματικές δυνάμεις ( ώς θεσμοί και αυτοί) το μόνο που δεν επεδίωκαν ήταν η συγκρότηση πολιτικών συλλογικοτήτων στην βάση του αφουγκρασμού του κοινωνικού σώματος.
Έτσι εξηγείται και η αυξημένη υποτίμηση της πολιτικής και των πολιτικών ( μεγάλη αποχή απ τις εκλογές και απαξία συμμετοχής του κοινωνικού σώματος στην πολιτική).Αυτό εξηγεί με την σειρά του και το βουλευτικό υβρεολόγιο αλλήλων ώς διαλογική κοινοβουλευτική πράξη.
Δεν είναι λίγοιβοι συνταγματολόγοι πιυ μιλούν για όρια εκτροπής πλέον συνταγματικά και δημόσια.Και στο βεβαρημένο πολιτικό περιβάλον ( άμεση επενέργεια της αποκοπής του απ την κοινωνική βάση) οι κάθε λογής προεκλογικές υποκρισίες και προσχηματικότητες τροφοδοτούν φαυλικά την κοινωνική αποσσυσωμάτωση και άρα την παραπέρα θεσμική σκλήρυνση, για την αυτοσυντήρηση της. Άμεσο αποτέλεσμα αυτής της φαυλικότητας είναι η ολοέν σμίκρυνση του μεσσαίου δημοκρατικού χώρου ( αυτό συνιστά η υπερφορολόγηση και η έντασή της προοδευτικά αυτό επιδίωκε εξ αρχής).
Τα αποτελέσματα είναι σαφή.Η σμίκρυνση της μεσσαίας τάξης εισφέρει στην πιότερη εξάρτηση της χώρας απ τις έξωθεν ζώνες επιρροής, το Σκοπιανό ή Βόρειο Μακεδονικό είναι προφανές και λειτουργικά και η αναγωγή του ώς Εθνικό θέμα ( για το οποίο θα έπρεπε να υπάρχουν ευρύτερες συναινέσις κομματικές) οδήγησε στην διακομματική και εσωκομματική ασυνενοησία.
Κατά τα άλλα προβάλλετσι η πρόταξη της απλής αναλογικής με πολιτικά κόμματα που κλειδονίζονται και διαλύονται ,και συμμαχική κυβέρνηση που ζητάει ψήφο εμπιστοσύνης με αφορμή το Εθνικό θέμα και οι κυβερνητικοί εταίροι διαφωνούν.
Το αναπτυξιακό φώς για την Ελλάδα και για καμμία χώρα, κράτος, Έθνος δεν πρόκειται να αναζητείται μέσα στην θρυματισμένη κονιορτοποιημένη και πολιτική πραγματικότητα.
Είναι νωπά ακόμη στην μνήμη τα συμβάντα του Φεβρουαρίου του 2013 που το μαζικό συλλαλητήριο ( για πρώτη φορά από χρόνια μια και οι κομματικές δυνάμεις λειτουργούν πλέον κάπως διαφοροποιημένα στις συγκεντρώσεις) , χτυπήθηκε αλύπητα από τις κρατικές τότε δυνάμεις. Τότε για πρώτη φορά όλες οι κομματικές συνδικαλιστικές και συλλογικές παρατάξεις πλέον των ως τότε αγανακτισμένων μαζικά κινητοποιήθηκαν στην Πλατεία Συντάγματος, και τότε η μηνημονιακή και κρατική κυβερνητικά προπαγάνδα, ως εκ των προτέρων προδιατεθιμένη – βοηθούμενη και από τα αντιδραστικά τότε επ εργολαβία τηλεοπτικά κανάλια- διέσπειρε την άποψη ότι το τότε συμμέτοχο μπλόκ του κκε ( ΠΑΜΕ) προσπάθησε να προστατέψει το κοινοβούλιο από την βαρβαρότητα του λοιπού μαζικού συλλαλητηρίου. Δηλαδή την μαζική συμμετοχικότητα βρήκανε τρόπο τότε να την διαφοροποιήσουν για να αποφύγουν το κοινωνικό αφούγκρασμα. Και χρησιμοποιπωντας μια πάγια διεκδικητική τα τελευταία χρόνια πολιτική επιλογή του ΠΑΜΕ για ανεξάρτητες και μαζικές γενικά συγκεντρώσεις.
Είχαν προηγηθεί από το 2010-2012 οι άνευ προηγουμένου φραστικές πολιτικές αναλύσεις πρώην σοσιαλιστών υπουργών, προερχόμενοι απ τον συνδικαλιστικό χώρο ( πάλι προβεβλημένες από τα γνωστά ειδησιογραφικά εργολαβικά κανάλια ), ότι οι ακομμάτιστοι τότε αγανακτισμένοι δεν μπορούν να ασκούν πολιτική ούτε να απαγορεύουν στους βουλευτές να μπούν στο κοινοβούλιο, και προβάλλοντας σκόπιμε εικόνες έντασης των βουλευτών που αποχωρούσαν από το κοινοβούλιο μέσα στα αυτοκίνητα των.
Το αφούγκρασμα των μαζικά συγκεντρωμένων πολιτών, από το 2010 μέχρι και την βίαια αντιμετωπισή των τον Φεβρουάριο του 2013 ( με τότε μπροστά το επώνυμο μπλοκ του ΣυνασπισμόΣύριζα και λοιπών συνιστωσών !!!!) ήταν μόνιμα εκτοπισμένο ως πολιτική αίσθηση από την συνταγματική πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας. Και μάλιστα από τις πολιτικές ηγεσίες εκείνες που χρόνια ολόκληρα ήταν μπροστάρηδες σε κάθε μαζική ( όπως βολευόνταν εκ΄δήλωση για να την οικειποιείται κοινωνικής διαμαρυρίας).
Πλέον ότι τότε είχε υπεραναπτυχθεί το κίνημα ” δεν πληρώνω ” εκπορευόμενο από τις προοδευτικές ανανεωτικές αριστερές αλλά και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.!!!! Μόνο που όλες αυτές οι δημοκρατικές αλλά βολεύειν εποχή δυνάμεις, σκόπευαν στην ανάδειξη της κρατικής εξ ιδίων διαχείρησης , χωρίς μέσα στα πολιτικά διαχειριστικά κρατικά οραματά των δεν συμπεριλαμβανόντων οι απόψεις των πολιτών. Αυτοί ήταν για να διαμαρτύρονται στην πλατεία Συντάγματος ( ένα απ τα τριανέμια της της πρωτεύουσας το άλλο είναι το Πεδίο του Άρεως).
Το υπόβαθρο για τις μετέπειτα διαχειριστικές πολιτικές εξελίξεις – πάντα χωρίς την διάθεση αφουγκράσματος των πολιτών – είχε τεθεί.
Βέβαια το φαινόμενο των χρόνια γνωστών αγνώστων που παρεισφύουν σε κάθε μαζική ειρηνική συγκέντρωση, παρέμεινε και παραμένει, για να χρησιμοποιείται ως το άλλοθι των επεισοδίων, για να μην λαμβάνονται υπ όψιν οι κοινωνικές διεκδικήσεις στο πλαίσιο της κοινωνικής βάσης του πολιτικού συστήματος.!!! Οι χρόνια διαβιούντες μέσα στην Βαβυλώνα και παροικούντες την Ιερουσαλήμ όμως έχουν εμπειρία και γνώση από την χρόνια καθημερινότητα.
Στην πορεία βέβαια το βασικό αντιμνημονιακό μπλόκ από το 2010 και μετά με αιχμή του ξίφους τον προοδευτικό ανανεωτικό αριστερό ιδεολογικό οίστρο, οδήγησε μέσω της κρατικής διαχείρησης στην αντιμνημονιακή κυβέρνηση με την μνημονιακή βουλιμία , σε βαθμό που το αντιμνημονιακό όχι έγινε υπερμνημονιακό ναι , οι έκτακτοι μνημονιακοί ενιαύσιοι φόροι και διπλή έκτακτη μνημονιακή φορολογία, έγιναν μόνιμοι ως το 2031 από το 2016 , και η διπλή έκτακτη πρόσθετη φορολογία έγινε μόνιμο επίδομα αλληλεγγύης με μεγαλύτερες συντελεστές φόρου. Και όλα αυτά ώς αποφάσεις των θεσμών στην βάση της κανονιστικής τους λειτουργίας ώς κρατική διαχείρηση,, αφού οι πολίτες ώς κοινωνική βάση ( του ίδιου του πολιτειακού και πολιτικού συστήματος ) είχαν φυγοκεντριστεί.
Και πάντα στην βάση της σωτηρίας των πολιτών.. και της ΄ανάσχεσης της οικονομικής κρίσης για τούτο και στις μέερες μας ακριβώς- και μετά από τόσα ορθολογική εκ των αυτονομημένων θεσμών κρατική διαχείρηση- το δημόσιο χρέος της χώρας υπεραυξήθηκε και υπεραυξάνεται. Πρόσφατα μόλις χτές επίσημα στοιχεία.. και το μέγιστο ποσοστό των όποιών νέων εργαζομένων απασχολείται με εναλλακτικές μορφές εργασίας, τέτοιες που με μία ημερήσια απασχόληση τον μήνα κατατάσει εκλαμβάνεται ώς πλήρης εργασία . Πλέον τον υποκατώτατο θεσμισμένο- και αυτόν απ τους αυτονομημένους δημοκρατικούς θεσμούς- μισθό, μια και ο κατώτατος μισθός πέφτει μεγάλος που μπορεί να διαταράξει την οικονομική ορθολογικότητα που ζεί χρόνια η χώρα, απ την αγαθή, αυτονομημένη απ τους πολίτες, των θεσμών δαχείρηση.
Όλα καλά και για τους νέους φοιτητές που διδάσκονται την συνταγματική θεσμική επιστήμη.
Κάποια στιγμά στο Γερμανικό κοινοβούλιο συζητούσαν για κάποιο θέμα σχετικά με τημ παροχή κάποιου δανειακού κονδυλίου στην Ελλάδα στην εποχή μας και σχετικά με συζήτηση που έγινε στην Ελληνική βουλή αντίστοιχα.
Και κάποιος πολιτικός είπε :ναι να εγκρίνουν αφού το συχήτησε και η παιδική χαρά.
Καλά είναι να υπσρχει το ερώτημα για την μορφή που παρουσιάζει το Ελληνικό κοινοβούλιο ( δεν ήταν έτσι μετά το 1974 και για χρόνια, όπως τελευταία).
Και καλά αυτή η εικόνα του Ελληνικού κοινοβουλίου να απασχολήσει κσι τα κόμματα και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Γιατί αυτό το φαινόμενο απέχει πολύ απ το να είναι Δημοκρατικό κοινοβουλευτικό σύμπτωμα και κανονικότητα.
Ούτε μπορούν και ούτε θέλουν οι πολίτες να ανέχονται τέτοιες κοινοβουλευτικές λειτουργικές βρισιών και προσωπικών απωθημένων καιιδιωτικών αντιπαλοτήτων.
Τα ταμπού και η προσχηματικότητα είναι χαρακτηριστικά πολιτικά ( διαχέονται στον αέρα και εισπράτονται απ τους πολίτες κατά την πρακτική διαχείρησης του κράτους) , τα οποία είναι κοινά σε διάφορες εποχές.Η υποκρισία είναι να θεωρούν ότι δεν τα βλέπουν οι αρμόδιοι.
Στην Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια οι κύριοι προσδιοριστικοί παράγοντες της πολιτικής είναι ίδιοι με την Βαιμάρη των ετών 1918-1933. Άρα θα πρέπει να αναζητηθούν και αναλογίες στις δομές των διαφορετικών εποχών.
Και συτό δεν υπονοεί τίποτα άλλο παρά την αναγκαιότητα για την επισήμανση των δομών με στόχο την αλλοίωσή των έτσι ώστε να αντιμετωπισθούν οι συγκυρίες κοινών παραγόντων.
Η αναφορά και η επίκληση κάθε φορά στην δημοκρατική θεσμικά οργάνωση του πολιτειακού και στην συνταγματική θεσμική καταφυγή , χωρίς να λαμβάνεται υπ όψιν ότι η συνταγματική τάξη είμαι για να ευημερούν ή να μην ταλαιπωρούνται οι πολίτες , είναι θεσμική σκλήρυνση η οποία επαναφέρει το πρόβλημα στην αρχή.
Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα τι προτείνουν για το θέμα της διαρκούς φορολόγησης και του εμπαιγμού τβν πολιτών με τους φόρους 10 χρόνια από τέλη σε έκτακτο φόρο και μόνιμο??
Τι προτείνουν για την εξαγορά των δανείων απ τους πολίτες όταν αυτοί ( οι πολίτες )δανείστηκαν με άλλα κριτήρια??
Πώς εξηγούν οι κυβερνήσεις την μόνιμη και διαρκή αύξηση των ληξιπρόθεσμων φορολογικών οφειλών στο κράτος και τις θριαμβικές ανακοινώσεις υου ίδιου του κράτους ότι 4,5 εκατομμύρια πιλίτες χρωστούν πάνω από 1000 ευρώ στο κράτος.?? Το κράτος για το οποίο στην διαχείρηση του 2018 οι φόροι αποτελούν το 67% της συνολικής εγχώριας φορολογητέας ύλης?? Αυτά τα φαινόμενα δεν επαναφέρουν το πρόβλημα της σκοπούμενης περιοριστικής αντιπληθωριστικής δήθεν πολιτικής του 1930 -1932 στην Γερμανία ( εδώ με την μεθοδολογία ώς τεχνική της αφαίρεσης νομισματικής κυκλοφορίας) κύριοι προσδιοριστικοί οικονομικοί παράγοντες των πολιτικών δημοκρατικών ( τότε και τώρα) δομών των χωρών.??
Η διαβιωτική ανασφάλεια , η έλλειψη θέρμανσης ( παλιά έλλειψη κάρβουνου στα νοικοκυριά πετρελαίου τώρα ) , η εγκληματικότητα και γενική κατάρευση αισθητικά των αστικών τοπίων δεν αποτελούν στοιχεία παραγοντικά για την αναφορά στις αναλογίες των δομών των διαφορετικών εποχών.??
Η μαζική ανεργία δεν αποτελεί βασικό στοιχείο της συγκρισιμότητσς των αντιστοίχων εποχών Βαιμάρης με την σημερινή.??
Και τότεολα γλινονταν μέσα στο νεοιδρυθέν πλαίσιο της Κουλινωνίας των Εθνών ( ΚΤΕ) και τώρα το πλαίσιοβδεν είναι η νέα Ευροευρωπαική θεσμικότητα.??
Όσοι και όποιοι και δη πολιτικοί διαχειριστές και συλλογικές κομματικές εκφάνσεις δεν θέλουν να κυτάξουν και την βιωμένη ιστορική εμπειρία ( και θεωρούν τις ομοιότητες των διαφορετικών ιστορικών εποχών ώς φάρσα) είναι οι πούροι και ανεγκέφαλοι βολευόμενοι υπεραμύντορες που καταφεύγουν στην μόνιμη πρωτοκαθεδρία των θεσμών χωρίς αυτούς τους θεσμούς να τους βλέπουν ώς την υπερδομή της κοινωνικής βάσης και της πολιτισμικής εξέλιξης αυτής της κοινωνικής βάσης.
Η ανυπαρξία εναλλακτικής πρότασης για το κουλάντρισμα της χρεωκοπίας αοό το 2008 τον Οκτώβρη ( τότε σχηματοποιήθηκε) έφερε την δημιουργία των νέων κομμάτων τύπου Νες καφέ ( χτυπάς και φκιάχνεις κόμμα) μαζί και την αποσάθρωση ιδεολογικά άρα και την αποσσυσωμάτωση των μεγάων κομμάτων.
Για τα μικρά κόμματα ο προ-ορισμός ήταν η διάλυση για ταεγάλα η ίδια ποιοτική εκδοχή ( αντίστοιχη της διάλυσης των μικρών κομμάτων) ήτα η στροφή στην μνημονιακή αναγκαιότητα.
Η εμφατική κατάδειξη αυτής της απουσίας εναλλαντικής πρότασης ήταν για την Νέα Δημοκρατία η αντιμνημονιακή ρητορική Ζάππειων Σαμαρά που έγινε κυβερνητική μνημονιακότητα.Για το τέως Πασόκ ( το 44% του 2009) έγινε συντρίμια κοινωνικοιδεολογικά μικρό κόμμα που κατ ανάγκη θα ακολουθούσε την διαλυτική πορεία των μικρών κομμάτων.Για τον Συνασπισμό -Σύριζα που λειτούργησε σαν τρελλοκομείο ήταν ο αποχαρακτηρισμός του ακόμα και από κόμμα με ιδεολογική όποια επεξεργαστική ιστορία και η αναβιβαση του σε έναν εξουσιαστικό μηχανισμό.Καλά είναι στο αμοιγώς κοινοβουλευτικό πλαίσιο να μην εκλαμβάνεται ώς αμελητέα η στροφή του δημοψηφιστικού όχι σε ναί ,και ότι αυτό σημαίνει και θα σημάνει για την συνεκτικότητα κόμματος Σύριζα και κοινωνικής του βάσης στα επόμενα χρονικό διάστημα και χρόνο.Και αν η μηχανιστική της εξουσίας δεν αφήνει πρόσκαιρα να πιστοποιηθεί το ρήγμα -χαράδρα μεταξύ κοινωνικής βάσης και κομματικής εκπροσωπησής της στον Σύριζα, αυτό το ρήγμα θα γίνει εμφανέστατο και μη δυνάμενο να καλυφθεί τα επόμενα χρόνια. Κοινή παράμετρος όλων τωννκομματικών αντιπροσωπευτικών εκδοχών της κοινωνικής βάσης του πολιτικού συστήματος όλα αυτά τα χρόνια 2008-2019 ήταν η απεμπόληση αυτής της κοινωνικής βάσης και η ενεργοποιησή της ώς παίχτη στο πολιτικό εσωτερικό και κατ ανάγκην στο εξωτερικό της χώρας παίγνιο.Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα συστηματικά ενεργώντας προσδιορισμένα προσπάθησαν και επεδίωξαν να αποφύγουν την ενεργητική κινητοποίηση της κοινωνικής των βάσης.Και μάλισταβσε μια εποχή που οι ιδεολογικές διαφορές και αντιλήψεις στην βάση των κομμάτων είχαν κατά μεγάλο μέρος παρακαμφθεί μπροστά στον ποσοτικό αποδεκτό στοιχείο της χρεωκοπίας και ότι αυτό σήμαινε και σημαίνει για την κοινή πλέον καθημερινότητα της κοινωνικής βσσης των κομμάτων.Το στοιχείο της κοινότητας της χρεωκοπημένης διαβίωσης των πολιτών όλα αυτά τα χρόνια, αντί να γίνει στοιχείο και βάση της κινητοποίησης των πολιτών ( μπροστά στο κοινό πρόβλημα) με την κομματική προτροπή , αφέθηκε να γίνει κομματικό επεξεργαστικό ιδεολόγημα μέσα σε έναν κερματισμένο επικοινωνιακό πολιτικό χώρο.Η βάθυνση της χρεωκοπίας ώς για την μεθοδευμένη εξάντληση των πολιτών , ( οι έκτακτοι φόροι που έγιναν μόνιμοι μακροχρόνιοι μάλιστα αυτό αποδικνύει μεθοδολογικά), ήταν η σίγουρη κατάληξη ενός πολιτικού συστήματος που είχε αποκοπεί απ την κοινωνική του βσση,η οποία μηχανιστική της πολιτειακής οργανωτικής του, θέλει τα πολιτικά κόμματα να αποτελούν την έκφραση της κοινωνίας σε όρους αυτοδιαχείρησης της.Η αδυναμία λειτουργίας του αυτοδιαχειριστικού μοντέλου της Ελληνικής κοθνωνίας ( συτού που θεσμοθετήθηκε και ευτυχώς με το σύνταγμα του 1975 , ήταν φανερό να οδηγήσει στην επίκληση της επιτροπείας των μνημονίων και των ξένων προστατών , για να διαχειριστούν την χώρα.
Και αυτό για μακροχρόνιο πλέον ώς τώρα διάστημα αρχή 2009 έως τώρα 2019.Και που θα συνεχίσει για μεκροχρονιότερη αρκετά από τώρα χωρικότητα.
Το αδιαμόρφωτο και κονιορτοποιημένο πλέον μακροχρόνια πολιτικό τοπίο της χώρας έχει ακόμη βάθος συνδυαστικής κονιορτοποίησης , όσο και αν η τεχνική των εκλογών- είτε έκτακτα ( 2007-2015) , είτε τακτικότερα ( 2015-2019) εκλαμβάνονται ώς στοιχεία λύσης ( με τον όρο στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα) .Διότι και η τεχνική αυτή -των εκλογών-δεν υπόσχεται ότι θα δώσει λύση στα αδιέξοδα της κοινωνικής βάσης -, δεδομένου ότι από το 2007 και μετά η ίδια τεχνική οδήγησε στην ενισχυση του αδιεξόδου αυτής τούτης της κοινωνικής βάσης.
Ο κίνδυνος βρίσκεται μέσα και αποτελεί δομικό στοιχείο του πολιτικού συστήματος , όσο στην λειτουργική αυτού του συστήματος , δηλαδή η ύπαρξη και εργαλειακότητα των πολιτικών κομμάτων οργανούται πάνω στην ιδεολογία της αρχής της απομακρυνσής των απ την κοινωνική των βάση.
Η επικοινωνιακή τεχνηέντως ρήτρα: “” στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”” ώς σημαίνον για το πολιτικό σύστημα, δεν υπονοεί ώς σημαινόμενο το ίδιο :”” στην κοινωνία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”” για την κοινωνία.
Αν τα κοινωνικά αδιέξοδα δεν τα βλέπει η πολιτική δημοκρατική οργάνωση , τότε η κοινωνία πρέπει να δεί το κοινωνικό αδιέξοδο της Δημοκρατικής οργάνωσης.
Διότι ο όρος δημοκρατία έχει 792 χιλιάδες έννοιες ( όπως σε αποστροφή του λόγου του εξέφρασε ο Κώστας Αξελός).
Η δημοκρατία μας πάει ολοταχώς ( γόργωσε το βήμα ) πρός την δραματική αύξηση των τιμών των τροφίμων και του κόστουςς διαβίωσης σε απόλυτες τιμές και κατ αναγκη υπερβολικές στην βάσει των εισοδημάτων.
Την δραματικότερη μείωση της ποιότητας των τροφίμων λόγω της πτώσης της αναγκαστικής πτώσης του ποιοτικού υποβάθρου των πρώτων υλών και των διαδικασιών παραγωγής κσι τυποποίησης.Ταυτόχρονα την προοδευτική μείωση του βαθμού της εγχώριας προστιθέμενης αξίας της ( ποιοτικότατης Ελληνικής) βιομηχανίας τροφίμων. Μέχρι και την απομείωση της συμμετοχής της συνολικά στο συνολικό οικονομικό κύκλωμα της χώρας. Για τούτο και οι προσφορές στα εμπορικά των τροφίμων καταστήματα.
Και για τούτο κάποια μέρα -κάποια μέρα -καλά είναι πέραν των άλλων προσδιοριστικών παραγόντων να μελετηθεί και η συμβολή της διακυβερνητικής στις μέρες μας προοδευτικής ανανεωτικής αριστεράς.
Και όχι να εκληφθεί ( γιατί δεν είναι) ώς το κοινωνικά ανεπαίσθητο συμβάν και εξέλιξη.
Με τον εκλογικό νόμο το κόμμα που στις εκλογές κέρχέτάί πρώτο σε ψήφους έστω κσι 1% ή και μικρότερο (0,01-1%) , παίρνει bonus 50 βουλευτικές έδρες σχετικά με το δεύτερο κόμμσ και από τις 300 συνολικά του Ελληνικού αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτικού συστήματος.
Δηλαδή το 1/6 των βουλευτικών καθισμάτων στην βουλή βρίσκεται κσι προέρχεται και με κσθεστώς χωρίς ολήρη νομιμοποίηση του προσώπου που ορίζεται υπερβατικά ώς βουλευτής ,λόγω της τεχνικής του εκλογικού συστήματος. Στους νομούς της χώρας υπάρχουν οι επαρχίες και η εκπροσώπηση των επαρχιών ( για τούτο και οι νομοί με τις περισότερες από μια έδρες).
Αποτέλεσμα , το κεντροποιημένο κεντρομόλο πολιτικό κοινοβουλευτικό σύστημα να γίνεται περισσότερο κεντρικά εξουσιαστικό, παρά αποκεντρωτικό. Εφ όσον συγκροτείται στην βλάσή τών 50 βουλευτών που παίρνει δώρο το κόμμα παρά που εκλογικά προκύπτουν απ την εκλογική διαδικαδία ,άσχετα αν οιβ50 πλέον βουλευτές προέρχονται από τους κάθε νομούς.Διότινσυνοίκά στον εκλογικό χάρτη της χώρας ώς διασπορά και κατανομή βουλευτικών εδρών γίνονται αντικαταστάσεις και μεταφορές ψήφων σε όρους προσαρμογής καο ανακατανομής των εδρών, προκειμένου νσ ικανοποιηθεί ο κανόνας των 50 πλέον εδρών του πρώτου κόμματος , έστω και με 0,01 % εκλογική διαφορά.
Είναι και λειτουργεί ώς μια μορφή πολιτειακή εξουσιοδότηση συνταγματικά ( παραπλήσια με το άρθρο 48 της Βαιμσρης ) με στόχο την μονοκομματική κυβέρνηση και οι δύο εκδοχές.
Τσ αποτελέσματα είναι ποικίλα και ένα βασικό είναι και η έννοια και φροντίδα του κσθε προσώπου που εκλλέγέτάί βόύέυτής να επανεκλεγεί και για το τσεπικό της αμοιβής θέμα, και ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που εκλέχτηκε για πρώτη φορά να κάνει ότι κομματικό μπορεί για να επανεκλεγεί , εφ όσον η πολιτική ζωή κινείται και προσδιορίζεται κεντρικά κομματικά και οι αποφάσεις λαμβάνονται αρχηγικά κεντροποιημένα άρα. Τουτέστιν η μεταφορά των αναγκαιοτήτων των πολιτών ώς λειτουργία του κοινοβουλευτισμού καταλήγει προσδιορισμός τωμ προτεραιοτήτων των κυβερνητικών κομματικών επιδιώξεων ( και του κλειστού πυρήνα έστω της κάθε κυβερνώσας κομματικής ηγεσίας).Η ιπιία ταυτίζει βέβαια το κομματικό και εξουσιαστικά αναοαραγωγικό συμφέρον με το συμφέρον των πολιτών και ώς αίτημα.Η αρχή της αποσσυμετοχικότητας και αποσυσσωμάτωσης των πολιτών απ το πιλιτικό σύστημα εδώ βρίσκει την βάση της ώς πολιτική επιδίωξη και προυπόθεση κυβερνησιμότητας της χώρας.
Και αυτόβείναι εμφανέςτα τελευταία χρόνια από το 2019 και ένθεν.Όλα τα κυβερνητικά μέτρα ελληφθησαν στο όνομα των πολιτών και της σωτηρίας αυτών , είτε με την μορφή εκτάκτων ετήσιβν φόρων που κρυφά γίνανε τριετης και νομιμοποιητικά συνειδησιακά μίνιμοι.
Στο όνομα της σωτηρίας των πολιτών λήφθησαν οι κυβερνητικές αποφάσεις για το μεγαλύτερο κούρεμα κρατικού χρέους στην ιστορία με το κούρεμα των ομολόγων του δημοσίου που ήταν ο πλούτος των ασφαλιστικών ταμείων και πολιτών ??Για την σωτηρία των πολιτών λήφθησαν οι αποφάσεις για την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης για να μην ζεσταίνονται το χειμώνα οι πολίτες!!
Για την σωτηρία των πολιτών καθυστερούν 2 και πλέον χρόνια ( υπάρχει καθυστέρηση και ώς 4 χρόνια για την έκδοση και καταβολή των συντάξεων) !!Και για την σωτηρία των πολιτών το όχι των πολιτών έγινε ναι των πολιτικών ( βοηθούσης της συγκυρίας ) που όμως και αυτή η συγκυρία εδράστηκε πάνω στην συγκρότηση και τις απιφάσεις της βουλής της βουλής που προήρχετο από τον εκλογικό νόμο του μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, αλλά είχε πρόβλημα στην λήψη άπόφασης μετά το δημοψηφισματικό όχι.
Εκτός και αν το δημοψήφισμα κυρήχτηκε επικοινωνιακά ( τότε είναι πολύ χειρότερο) γιατί έπρεπε η προκατασκευασμένη απόφαση για την διακυβκέρνήσή τής χώρας να εγκριθεί από το κοινοβούλιο ( συτό των 50 εδρών μπόνους) και σε ασυμφωνία με τους πολίτες.