Τις πολιτικές εξελίξεις σχολίασε στο απογευματινό μαγκαζίνο ο με καταγωγή από την Άρτα ιστορικός Λευτέρης Παπακώστας.
Σχολιάζοντας το επικείμενο δημοψήφισμα στα Σκόπια, ανέφερε ότι ένα κράτος με την έκταση αυτή δεν μπορεί να αποτελέσει έναν πολεμικό κίνδυνο, αλλά άλλης μορφής.
Είναι απολύτως δικαιολογημένο από την στιγμή που δημιουργήθηκε το κράτος αυτό, να θέλει να έχει μια παρουσία και την δυνατότητα επιβίωσης στον σύγχρονο κόσμο, γιατί ζουν σε μια χώρα και θεωρούν ότι πρέπει να έχουν μια παρουσία χωρίς τον κίνδυνο να εξαϋλωθούν.
Ωστόσο αν τα πράγματα ήταν έτσι και μέναμε σε ένα καθαρά ιδεολογικό επίπεδο θα μπορούσαμε να θυμηθούμε ιστορίες και από άλλες χώρες, όμως το κράτος αυτό δημιουργήθηκε εξαιτίας των διεθνών συνθηκών και έλαβε μέρος σε έναν ευρύτατο ανταγωνισμό ο οποίος απασχολεί μέχρι και σήμερα, οι σχέσεις ανάμεσα στην Αμερική και την Ρωσσία στα Βαλκάνια είναι τέτοιες οι οποίες παίρνουν και μια εντελώς διαφορετική διάσταση στο κράτος αυτό.
Για να μπορέσει να επιβιώσει ωστόσο ένα κράτος σαν και αυτό χρειάζεται το έρεισμα της ιστορικής-πολιτισμικής παράδοσης, γλώσσας και θρησκείας, καθώς είναι όλα αυτά τα πράγματα που δένουν τους λαούς και τους δημιουργούν εθνική συνείδηση.
Αυτό ακριβώς το πράγμα δεν μπορούσε να δημιουργηθεί σε μια χώρα που έγινε άμεσα και απειλούταν με διάλυση, χρειάζονταν ακριβώς ένα όνομα και κάποια στοιχεία τα οποία θα ένωναν όλες αυτές τις πολιτιστικές ομάδες που το αποτελούν, καθώς ένα ποσοστό στο 30% είναι Αλβανικής καταγωγής, υπάρχουν Σέρβοι-Βούλγαροι, μικρή μειονότητα Ελλήνων, πολλοί Ρωμά και το υπόλοιπο πληθυσμού από την περιοχή, επομένως όλοι αυτοί για να επιβιώσουν έπρεπε να έχουν ένα κοινό συντελεστή για να επιβιώσουν.
Ο συντελεστής αυτός παίρνει διπλό χαρακτήρα, γιατί από την μια είναι η Μακεδονία ως όνομα, γιατί αυτή είναι μια ευρύτατη πολιτισμική περιοχή, η οποία αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο πολιτισμό, μεγάλους αγώνες και σύμβολα, μια επέκταση του Ελληνισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, επομένως αναφέροντας το όνομα «Μακεδονία» στην θέση ενός οποιουδήποτε άλλου κράτους, αφενός μεν δημιουργούσε ένα κίνητρο συνδετικό για όλες αυτές τις πληθυσμιακές ομάδες και από την άλλη μεριά δημιουργούσε ένα στοιχείο που τους επιτρέπει να έχουν ρίζες στο παρελθόν, είτε τις δικαιούνται είτε όχι.
Ένα βασικό στοιχείο που διεκδίκησαν και δυστυχώς το πήραν είναι το στοιχείο της γλώσσας, πουθενά δεν αναφέρεται Μακεδονική γλώσσα, υπήρχε ένα ιδίωμα Μακεδονικό, το οποίο επεκτείνονταν στις βόρειες περιοχές του Ελληνικού κράτους και στις νότιες της Μακεδονίας, αυτό όμως δεν είναι γλώσσα.
Όταν όμως σε αυτή την περίπτωση παίρνουν αυτά τα στοιχεία, διεκδικούν μια εθνική οντότητα στο μέλλον, καθώς μετά από αρκετό καιρό κανένας δεν μπορεί να πει ότι δεν θα ξεχάσουν το «Βόρεια Μακεδονία» και αρχίζουν να έχουν εκείνα τα οποία υπολογίζουν να αλλάξουν στο σύνταγμα τους. Ωστόσο η κατάργηση περί «αλυτρωτικών διαθέσεων» εύκολα διαγράφεται.