Ο συγγραφέας και καθηγητής φιλοσοφίας Θεοφάνης Τάσης, ήταν καλεσμένος στο απογευματινό μαγκαζίνο του Prisma 91,6 με αφορμή το βιβλίο του “Ψηφιακός ανθρωπισμός”.
Μέσα από το βιβλίο του προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα αν όντως μπορεί να υπάρξει ο ψηφιακός ανθρωπισμός, καθώς όπως ανέφερε, ” ο ανθρωπισμός είναι ένα πνευματικό ρεύμα αρκετών αιώνων ξεκίνησε κάπου στο 15ο αιώνα και στοχεύει στην τελείωση του ανθρώπου, αποβλέπει σε έναν άνθρωπο ο οποίος χαρακτηρίζεται από νηφαλιότητα της σκέψης, συμπόνια προς το συνάνθρωπο και ευελπιστεί να το πετύχει αυτό μέσω της παιδείας, του ορθού λόγου και της καλλιέργειας.
Σήμερα αυτό το αίτημα το οποίο φέρνουν οι ανθρωπιστικές επιστήμες μοιάζει λίγο παράταιρο, αλλά και περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ διότι βρισκόμαστε σε μία περίοδο όπου οι αλγόριθμοι στην καθημερινότητά μας διαδραματίζουν ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο.”
“Υπό αυτή την έννοια απαιτείται ένας ανθρωπισμός ο οποίος θα μας βοηθήσει να οδηγηθούμε σε αυτή τη συνθήκη, αλλά και κατά κάποιο τρόπο να υπερασπιστούμε την ανθρωπινότητα μας και αυτό ονομάζουμε “ψηφιακό ανθρωπισμό.””
Αναφορικά με την ανάγκη ενός διαρκές φαίνεσθαι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, απάντησε ότι όπως όλα δείχνουν έχουμε μία πολύ μεγάλη ανάγκη να φαινόμαστε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτό όμως δεν χαρακτηρίζει τους ανθρώπους του 20ου αιώνα, αλλά τουλάχιστον αναφορικά με τη χώρα μας ήδη από την αρχαιότητα.
Ο ελληνικός πολιτισμός είναι να εικονοκεντρικός πολιτισμός, ένας πολιτισμός ορατότητας, όλοι είναι ορατοί από όλους στην δημόσια σφαίρα, δεν υπάρχει κάποιο ιερατείο, οι άρχοντες είναι μέσα στο λαό και εμείς ιδίως οι Έλληνες είμαστε άνθρωποι που μας αρέσει να φαινόμαστε και πάνω σε αυτή τη συνθήκη ορατότητας θεμελιώθηκε η δημοκρατία.
Σήμερα ωστόσο αυτή η ανάγκη να φαινόμαστε συναντά και ένα τεχνικό μέσο που μας επιτρέπει να φαινόμαστε διαρκώς και θεωρητικά από όλους.
Η διαφορά ωστόσο σήμερα με την προηγούμενη αναλογική περίοδο είναι ότι τότε βιώναμε τη ζωή μας στο εδώ και τώρα πού ήταν αυτό της φυσικής πραγματικότητας, τώρα την βιώνουμε συγχρόνως και στην ψηφιακή πραγματικότητα.
Ο βίος μας γίνεται υβριδικός και είναι αυτό που ονομάζουμε εικονιστικό και έχουμε την τάση να σκηνοθετούμε την ζωή μας ως μία αλληλουχία εικόνων ή video ή ως μία ζωή ιδανική όπως θα τη θέλαμε ή όπως θα θέλαμε καθώς δεν είναι.
Σκηνοθετώντας λοιπόν την ζωής μας ως ένα είδος παράστασης ψηφιακής, αμελούμε να φροντίσουμε την φυσική μας ζωή στην καθημερινότητά μας και κινδυνεύουμε να αποξενωθούμε στην ίδια μας την εικόνα.
Πηγή φώτο: Lifo
Είναι τόσο βαριά η αποκοτικά -τό κύριο βάρος και ευθύνη υπάρχει στην πολιτική κυβερνητική επιλογή για την διαχείρηση της καθημερινότητας και των σχέσεων των πολιτών – που μόνο έτσι εξηγείται -ώς αποκοτιά και ανεγκεφαλιά- ητης έντασης στην αναφορά και στην χρήση της ηλεκτρονικής λειτουργικής. Σε σημείο που σύντομα θα παρακαμφθούν ( ή δεν θα αξιοποιηθούν όσο πρέπει) τα τεράστια ωφελήματα απ την διακριτή και συγχρονισμένη χρήση της ηλεκτρονικής στην καθημερινότητα στον μέσο πρός μακρύ χρόνο.
Πάλι η Ελληνική τσαπστσουλιά και προχειρότητα, που φαντάζει δήθεν κάτι ώς σωτήρας στον βραχύ πρός μέσο χρόνο, αλλά αφήνει απ έξω τα ωφελήματα προγραμματικά απ την χρήση συμβατά με τις ανάγκες την ηλεκτρονική.
Η ηλεκτρονική δεν είναι προυπόθεση της όποιας ανάπτυξης στο φλέγον οικονομικό την Ελλάδα τοπίο αλλά ένα εργαλείο αρχικά για την ανάπτυξη που ίσως δομικά υπεραξιώσει την ανάπτυξη .
Στο κοινωνικό τοπίο δεν είναι προυπόθεση της συμβατοποίησης των σχέσεων των πολιτών στην καθημερινότητα,αλλά ένας απλός λειτουργισμός χρήσιμος ώς ένα σημείο , και σοβαρά προβληματικός μαζί όμως, μια και δρομολογεί την τεχνική του επικοινωνισμού ώς περιεχόμενο της καθηνερινότητος.
Για την πολιτική λειτουργία -ώς η σχέση κράτους πολιτών- δεν σημαίνει ότι επειδή οι πολίτες πληρώνουν τους φόρους λειτουργικά μέσω της ηλεκτρονικής διεργασίας , ταυτόχρονα έχουν δομήσει και φορολογική συνείδηση, ή η ίδια η κρατική λειτουργία δρομολογεί την παιδεία της φορολογικής συνείδησης.
Ο χρόνος ώς ώφελος υπερ του λειτουργισμού που φαίνεται πώς εξασφαλίζει η ηλεκτρονική χρήση , δέν λάμβάνει υπ όψιν -στην μεταμνημονιακήυπό επιτήρηση Ελλάδα κύρια – την αναγκαιότητα της θεώρησης του χρόνου ώς και συνειδησιακό συμβάν. Σαν και ο χρόνος και η ταχυτητά του νάναι κάτι πέρα και έξω απ την ανθρώπινη συνείδηση.
Βιασύνες, υπερμεγέθη πουσαρίσματα της ηλεκτρονικής, βεβιασμένες χρήσεις που καταλήγουν σε μελλοντικές σπατάλες, και γενικά προτασσόμενη βουλιμικά κουλτούρα για τις δυνατότητες της ηλεκτρονικής και δή σε μια χώρα -ή και σε χώρες- που η κανονιστική λειτουργική είναι μακρυά απ το ίδιο το βίωμα των πολιτών και κυρίως των συλλογικοτέρω σχημάτων και του ιδιου του κρατικοπολιτικού συμβάντος.
Πρίν από 3-4 χρόνια η Ελληνική πραγματικότητα υιοθέτησε ότι μπορεί κάποιο διαμέρισμα σε πολυκατοικία να κάνει μεμονωμένα κατασκευή -χρήση εγκατάστασης φυσικού αερίου , γιατί αρνούνταν κάποια διαμερίσματα να πληρώσουν κοινόχρηστα θέρμανσης!! Δηλαδή για την ταλαιπωρία των πολλών επιβραβεύηκαν οι ασυνεπείς.
Η μέτρηση της κατανάλωσης του φυσικού αερίου όμως θα γινόνταν με τηλεμετρία ηλεκτρονικά.!!
Όλα πάνε καλά με την ηκεκτρονική .Καλύτερα δεν γίνεται.