Στην τοποθέτησή του για τον αναπτυξιακό νόμο Θεόδωρος Σολδάτος ανέφερε ότι η εποχή που βιώνουμε σήμερα ως πολίτες, ως δημοτικοί σύμβουλοι, ως φορείς και όχι μόνο να έχει μία εξέλιξη.
“Η εξέλιξη αυτή δεν αφορά μόνο την πατρίδα μας, αλλά την Ευρώπη, το παγκόσμιο τοπίο και έχω την αίσθηση ότι δεν μπορούμε να ανήκουμε στην κατηγορία εκείνων που θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο, που κάποιος μη γνώστης της πραγματικότητας, οδηγεί στην Αμερική σε έναν αυτοκινητόδρομο μπαίνει στο αντίθετο ρεύμα, βλέπει από την άλλη μεριά δεκάδες αυτοκίνητα να κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση, αναρωτιέται τι συμβαίνει, ακούει από το ραδιόφωνο ότι συμβαίνει κάτι παράξενο, κάποιος κινείται παράνομα και ο ίδιος μονολογεί και λέει αν είναι δυνατόν το ραδιόφωνο να μιλάει μόνο για έναν καθώς είναι εκατοντάδες αυτοκίνητα που πηγαίνουν στην αντίθετη κατεύθυνση.”
“Με αυτό θέλω να πω ότι ο δημόσιος χαρακτήρας των υπηρεσιών του δήμου, δεν χαρακτηρίζεται από το εάν θα είναι αποκλειστικά υπάλληλοι του φορέα οι εργαζόμενοι, η εάν ζητήσει ο φορέας βοήθεια στον ιδιωτικό τομέα.”
“Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι ιδιώτες είναι δημότες, μιλάμε για μικρές επιχειρήσεις, οι οποίες ενδεχομένως παρέχουν μία υπηρεσία, κρίνονται αν την παρέχουν σωστά ή όχι και όταν ο φορέας κρίνει ότι υπάρχει ανάγκη να εξυπηρετηθεί μέσω των συγκεκριμένων υπηρεσιών, να έχει τη δυνατότητα να προσφύγει σε αυτές.
Ο δημόσιος χαρακτήρας εντοπίζεται στο γεγονός, εάν ο φορέας τελικός ανταποδίδει τις Υπηρεσίες προς το κοινωνικό σύνολο, ή αν με κάποιο τρόπο αντιπαρέρχεται αυτό το καθήκον ή την υποχρέωση. Δεν είναι θέμα ιδιώτη η δημοσίου υπαλλήλου.”
Επιπλέον τα δίκτυα μας δίνουν τη δυνατότητα επικοινωνίας και διαμόρφωσης απόψεων, καθώς ζηλεύουμε την χώρα της Βόρειας Ευρώπης που επισκεπτόμαστε, ότι είναι πεντακάθαρη, έχει λύσει το θέμα των σκουπιδιών και οι πολίτες είναι πειθαρχημένοι και βγάζουν μία φορά την εβδομάδα τα απορρίμματά τους και υπάρχει τακτική εξυπηρέτηση εκ μέρους της πολιτείας και των φορέων της αυτοδιοίκησης και δεν αναλογιζόμαστε ενδεχομένως εκεί ότι το ιδιωτικό κομμάτι είναι που κυριαρχεί και έχει αποβληθεί ως αντίληψη η αποκλειστικότητα της εργασίας τον δημόσιο υπάλληλο.
“Εμείς δεν ισχυριζόμαστε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι του δήμου μας πρέπει να απολυθούν, μακριά από μας αυτές οι αντιλήψεις, απλά θέλουμε να υπάρχει δυνατότητα αρωγής, θέλουμε να υπάρχει η δυνατότητα στο ενδεχόμενο ελλείψεως, συμπληρωματικής υπηρεσίας.”
Μάλιστα όπως ανέφερε στην έκθεση εσόδων-εξόδων στο τέλος του τριμήνου, υπάρχει ένα κενό μεταξύ των προϋπολογισμών εσόδων και των βεβαιωθέντων και η εξήγηση που του δόθηκε στην απορία του, για την απόκλιση πού κυμαίνεται στο 35 με 40%, είπαν ότι στα ανταποδοτικά κάποια Δημοτική ενότητα δεν υπολογίστηκε και νομίζω ότι αυτό συνέβη στη θητεία του κυρίου Δρακονταειδή.
“Τα ρολόγια δεν μετρήθηκαν, γιατί δεν υπήρχανε υπάλληλοι. Εάν είχαμε τη δυνατότητα να προσληφθούν κάποιοι να κάνουν αυτή τη δουλειά εκτάκτως, δεν θα υπήρχε το πρόβλημα υστέρησης Εσόδων. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα εδώ υπάρχει μία ανάγκη την οποία θέλουμε να καλύψουμε.”
Όπως είπε ο κ Σολδάτος οι εθνικές αντιπροσωπείες παίζουν τον ρόλο να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που απασχολούν τη χώρα και δεν είναι θέμα δημοτικού συμβουλίου όταν, ” οι περισσότεροι εξ ημών έχουμε και πολιτικό φορέα ο οποίος μας αντιπροσωπεύει το εθνικό κοινοβούλιο και επειδή η παράταξη του κ. Δρακονταειδή είναι εξόχως πολιτικοποιημένη, έχω την αίσθηση ότι αυτά διατυπώθηκαν εκεί που έπρεπε να διατυπωθούν.
Δεν καταλαβαίνω γιατί το δημοτικό συμβούλιο θα πρέπει να απασχολείται, με θέματα που αφορούν αποκλειστικά την εθνική αντιπροσωπεία.
Όπως γνωρίζετε οι πολιτικές στάσεις και οι πολιτικές συμπεριφορές, εκδηλώνονται μέσα από την δυνατότητα υλοποιήσεως προγραμματικών εξαγγελιών, ιδεολογικών χαρακτηριστικών και σε κάποιες περιπτώσεις κομματικών συμπεριφορών.
Έχουμε εξαγγελίες οι οποίες λέγονται μόνο για να λέγονται, οι οποίες τελικώς δεν υλοποιούνται, έχουμε εξαγγελίες οι οποίες υλοποιούνται και έχουμε και εξαγγελίες διά των οποίων εμφανίζεται ένας τοίχος ο οποίος δεν χωράει καμία συζήτηση και δεν πάμε παραπέρα πουθενά.
Με αυτό θέλω να πω ότι εγώ θυμάμαι, τις αρνήσεις του κυρίου Τσίπρα και όχι μόνο και άλλων πολιτικών δυνάμεων, στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών του λιμανιού του Πειραιά.
Κι όμως ήταν η πρώτη κυβέρνηση η οποία αποδέχτηκε την ιδιωτικοποίηση με την Cosco κυνηγάνε πολύ καλά, γιατί από αυτό κέρδισε.
Εάν εμείς εδώ πέρα πρέπει να συζητάμε μόνο για να συζητάμε και όταν θα υπάρξει ανάγκη να ψαχνόμαστε να βρούμε με τι τρόπο θα αντιμετωπίσουμε την ανάγκη αυτή και επομένως, αυτά που είπαμε στο παρελθόν να τα πετάμε στις καλένδες, νομίζω ότι πράττουμε κακώς.”
“Το ζήτημα για την αυτοδιοίκηση είναι ότι οι υπηρεσίες είναι ελλειμματικές, το ξέρουμε και αν δεν το γνωρίζουμε καιρός είναι να το δούμε.
Είναι ελλειματικές γιατί όταν κάποτε έγιναν προσλήψεις, δεν έγιναν ορθολογιστικά και ενδεχομένως υπάρχει πολύ μικρός αριθμός υπαλλήλων σε πολλές υπηρεσίες.
Θέλοντας να μπω στη λογική του κυρίου Δρακονταειδη και μέχρι να διορθωθεί το θέμα αυτό εμείς θα είμαστε με σηκωμένα τα χέρια;
Πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους για να αναπληρώσουμε το πρόβλημα. Να πω και κάτι ακόμα ότι το εθνικό κοινοβούλιο είναι ο υπέρτατος θεσμός, δεν είναι υποσύνολο του δήμου Λευκάδας.
Ο Δήμος Λευκάδας χωρίς να είναι υποσύνολο, αντιπροσωπεύει κάποια ζητήματα τα οποία δεν έχουν στην ιεραρχία ως προϊσταμένη αρχή το κοινοβούλιο, αλλά εμπίπτει στις αρμοδιότητες της αναφοράς και της αντιμετώπισης από πλευράς Εθνικής αντιπροσωπείας.
Εμείς πρέπει να ασχοληθούμε με τα του οίκου μας, είναι πάρα πολλά τα προβλήματα, αντί να πελαγοδρομούμε, όταν σε αυτά τα ζητήματα υπάρχουν πολιτικοί φορείς που εκφράζονται στο Εθνικό κοινοβούλιο και αντιμετωπίζουν τα θέματα μέσα από διάλογο και από ποια μεριά χρειάζεται.
Αναφορικά με τα περί πλειοψηφίας σχετικής και μικρής παρουσίας στα δημοτικά συμβούλια.
Στα εθνικά κοινοβούλια υπάρχει δυνατότητα να βρεθούν μόνο εισηγητές στο τέλος κάποιων συζητήσεων και με πέντε άτομα παρόντα να βγουν αποφάσεις που αφορούν σε αρκετά θέματα την πατρίδα.
Δεν είδα εκεί η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να αλλάζει το σύστημα, ούτε να προσπαθεί να το αλλάξει, το θεώρησε δεδομένο και το άφησε να ισχύει.
Εδώ διευκολύνουμε τα πράγματα, ξεφεύγουμε από την αντίληψη που για θέματα καμιά φορά ελάσσονος σημασίας, θα πρέπει να συγκαλείται ένα ολόκληρο συμβούλιο, να αγορεύουνε με τις ώρες για να καταλήξουμε σε κάτι θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο ελαστικό από τον τρόπο με τον οποίο προβλέπεται.