Ποτέ μην αποθαρρύνεις κάποιον που διαρκώς κάνει πρόοδο, δεν έχει σημασία πόσο αργά την κάνει…
Πλάτων
Πολλά ακούγονται τις τελευταίες μέρες, τόσο για την τροπολογία της Υπουργού Παιδείας και την επιλογή της να μετατρέψει τις τάξεις σε reality shows όσο και για το Πολυνομοσχέδιο της Παιδείας που φέρνει προς ψήφιση, χωρίς να έχει προηγηθεί διάλογος και συνάντηση με τους εκπαιδευτικούς και τους ειδικούς ,δηλαδή τους Επίκουρους Καθηγητές Πανεπιστημιακών Τμημάτων και τους Κοσμήτορες που είναι οι πλέον κατάλληλοι για να συμβουλεύσουν το Υπουργείο για την σωστή κατεύθυνση στον χώρο της Παιδείας.Πρόκειται για ένα Πολυνομοσχέδιο,που κατατέθηκε εν μέσω πανδημίας κατά την διάρκεια της εορτής του Πάσχα και μέσα σε μια τραγικά δύσκολη παγκόσμια συγκυρία με όλους τους πολίτες κλεισμένους στα σπίτια τους. Διάβασα σε αρκετές αναρτήσεις, σχόλια από ανθρώπους που έχουν διάφορα επαγγέλματα, δεν είναι όμως εκπαιδευτικοί, να αναρωτιούνται “Μα καλά τι φοβούνται οι εκπαιδευτικοί ; Δεν ξέρουν να κάνουν μάθημα και δεν θέλουν να τους βλέπουμε; Είναι τεμπέληδες, μάλλον φοβούνται την αξιολόγηση. Θα βλέπουμε ότι δεν κάνουν καλά το μάθημα με τις κάμερες και αντιδρούν ” .Επιπλεον, συχνές είναι και οι προσπάθειες γνωστών δημοσιογράφων να μειώσουν τους εκπαιδευτικούς και την Δημόσια Παιδεία, εκθειάζοντας τα ιδιωτικά σχολεία (εδώ να θυμίσω την ψήφιση της εξίσωσης του πτυχίου των Ανωτέρων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων με αυτά των ιδιωτικών) και να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη, παρουσιάζοντας ψευδείς ειδήσεις ή κόβοντας στον αέρα εκλεγμένους εκπροσώπους των εκπαιδευτικών που προσπαθούν να εξηγήσουν στον κόσμο τι σημαίνει όλο αυτό που προωθείται, όπως έγινε πρόσφατα σε εκπομπή της ΕΡΤ, με τον Γραμματέα της ΔΟΕ κ. Σταύρο Πετράκη ,ο οποίος αντιμετώπισε μία τραγική και προσβλητική στάση από τους δημοσιογράφους.
Εκτός του ότι θεωρώ τραγική έως αστεία αυτή την σκέψη, με λυπεί περισσότερο το γεγονός ότι δεν μπήκατε στον κόπο να σκεφτείτε για ποιον λόγο υπήρξε αντίδραση από το σύνολο των εκπαιδευτικών. Ειλικρινά πιστεύετε ότι αντιδρούμε γιατί δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε μάθημα; Δόξα σοι ο Θεός, τα παιδιά, η αγάπη τους, η λαχτάρα τους όταν σε βλέπουν και τρέχουν να σου πουν καλημέρα, να σου πουν πόσο τους έλειψες μετά από Σαββατοκύριακο, να σου δώσουν ένα λουλούδι ή μια ζωγραφιά για να σου δείξουν ότι σε σκέφτηκαν και ας μην ήταν στο σχολείο, όταν σου λένε κυρία να σας πω κάτι, στο αυτί, και αυτό που σου ψιθυρίζουν είναι “σας αγαπώ πολύ” και βλέπεις τα μάτια τους να λαμπυρίζουν, ε τότε, ξεχνάς τα πάντα! Ξεχνάς πόσες ώρες διορθώνεις, πόσες ώρες διαβάζεις, όλον αυτόν τον προσωπικό χρόνο που αφιερώνεις εκτός σχολείου για όλα αυτά τα παιδιά, γιατί εμείς δεν έχουμε ένα, δύο ή ίσως και περισσότερα παιδιά αν είστε πολύτεκνοι όπως εσείς ως γονείς, εμείς έχουμε ΟΛΑ τα παιδιά, τα παιδιά σας, ως δικά μας παιδιά. Αυτή είναι η πραγματικότητα! Η κατάθεση ψυχής, η σχέση εκπαιδευτικού και μαθητή, δεν πρόκειται να αντικατασταθεί ποτέ, από κανέναν υπολογιστή και από καμία κάμερα!
Ίσως λέτε από μέσα σας: “Μάλλον είναι υπερβολική!” . Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να γράψω βιβλία με παραδείγματα και είμαι σίγουρη πως υπάρχουν γονείς εκεί έξω, που ξέρουν πολύ καλά τι λέω, γιατί εισπράττουν από το παιδί τους όλο αυτό που περιγράφω. Ξέρετε, στα παιδιά, δεν ξεφεύγει τίποτα! Αναγνωρίζουν τα πάντα, σε διαπερνούν με το βλέμμα τους και βλέπουν αν αυτό που κάνεις το κάνεις με αγάπη, αναγνωρίζουν ότι εάν είσαι “αυστηρός” , το κάνεις για να διαφυλάξεις την ισορροπία της τάξης και ότι είναι για καλό τους, βλέπουν την υπομονή και την επιμονή σου στο να τους εξηγήσεις κάτι, ανεξάρτητα από το πόσες φορές θα χρειαστεί να το επαναλάβεις για να είσαι σίγουρος /η ότι δεν θα φύγουν με απορίες και σίγουρα μπορούν να διαχωρίσουν αν είσαι δίκαιος ή όχι! Η αμεσότητα και ο αυθορμητισμός που είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της δια ζώσης διδασκαλίας , η γλώσσα του σώματος και το βλέμμα που καθρεφτίζει την πραγματική προσπάθεια που κάνουμε για να νιώσουν άνετα οι μαθητές /τριες μας, το να ρωτάνε χωρίς να ντρέπονται, το να νιώθουν ότι μπορούν να σου πουν οτιδήποτε τα προβληματίζει, το να σε ενημερώσουν αν δεν αισθάνονται καλά, το να απαντούν χωρίς να διστάζουν… όλα αυτά, δεν θα υφίστανται βάζοντας μια κάμερα στην τάξη.
Αυτά που διαβάζετε σε αυτές εδώ τις γραμμές, ίσως να μην τα ζήσετε ποτέ και είναι πολύ πιθανόν να μην μπορείτε και να τα κατανοήσετε, γιατί πολύ απλά δεν κάνετε αυτό που κάνουμε εμείς. Εμείς έχουμε έναν διαφορετικό ρόλο, ή μάλλον για την ακρίβεια, πολλούς διαφορετικούς ρόλους…. Είμαστε αυτοί, στους οποίους θα έρθει το παιδί να εκμυστηρευτεί κάτι που το έχει στενοχωρήσει, αυτοί που θα βοηθήσουν να λυθεί μια παρεξήγηση σε μια τεταμένη κατάσταση σε περίπτωση θυμού, αυτοί που θα κάνουν ένα ντροπαλό παιδάκι να βγει από το ” καβούκι” του, να ξεθαρρέψει, να νοιώσει αυτοπεποίθηση και να προσπαθήσει να κατακτήσει αυτό που έχει την δυνατότητα να κατακτήσει , αλλά δεν έχει καταλάβει ότι μπορεί να το κάνει! Είμαστε αυτοί που θα παίξουμε, θα δημιουργήσουμε και θα τραγουδήσουμε μαζί τους. Είμαστε όμως κυρίως αυτοί που θα τους προβληματίσουμε για την επόμενη μέρα, που θα τους κάνουμε να εκτιμήσουν την φιλία, την συνεργασία, τον σεβασμό στην διαφορετικότητα, την αγάπη… Αγάπη για τα πάντα γύρω τους ! Φυσικά, δεν μπορούμε να αντικαταστήσουμε τους γονείς, οι οποίοι έχουν τον πρώτιστο ρόλο στην ψυχολογική και την πνευματική εξέλιξη του παιδιού, έχουμε όμως και εμείς με την σειρά μας έναν φοβερά σημαντικό ρόλο, έναν πολύπλευρο ρόλο, αυτόν του δασκάλου, του φίλου, του “γονιού” , του “ψυχολόγου” , του εμψυχωτή…. για όλα αυτά τα παιδιά. Με όλο το θάρρος, θα έλεγα ότι είμαστε η προσωποποίηση της αφύπνισης. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο, θα σταματήσω όμως εδώ για να πάω στον αρχικό λόγο που πήρα την απόφαση να γράψω.
Θα ήθελα λοιπόν να σας εκφράσω κάποιους προβληματισμούς που ίσως σας βοηθήσουν να καταλάβετε γιατί λέμε όχι στην κάμερα στην τάξη και στην ζωντανή αναμετάδοση του μαθήματος. Αρχικά, θα ήθελα να θυμίσω πως η τάξη είναι μια ομάδα ανθρώπων, μια “οικογένεια”. Μην ξεχνάμε πως σε αυτή, βρίσκονται μαθητές με διαφορετικές δεξιότητες και ικανότητες, γιατί όπως είναι γνωστό, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Άλλος έχει κλίση στα μαθηματικά, άλλος στην ιστορία και ου το καθεξής. Κάποιο παιδί μπορεί να είναι πολύ αυθόρμητο ενώ κάποιο άλλο πολύ ντροπαλό! Πολύ πιο σημαντικό όμως είναι να μην ξεχνάμε πως στην ίδια τάξη μπορεί να υπάρχουν παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, με δυσλεξία, με δυσαναγνωσία, ακόμη και πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως παιδιά με σύνδρομο Asperger. Θεωρείτε ότι η κάμερα και η σκέψη των μαθητών ότι εκείνη την στιγμή τους βλέπουν ή ακούν τις απαντήσεις τους, οι συμμαθητές τους, αλλά μαζί με αυτούς και οι γονείς ή κάποιοι συγγενείς των συμμαθητών τους, θα τους κάνει ενεργούς στην τάξη; Φυσικά και όχι! Ακριβώς το αντίθετο θα συμβεί! Είναι σίγουρο, πως θα ντρέπονται να σηκώσουν το χέρι τους γιατί σε περίπτωση που κάνουν λάθος, θα ξέρουν ότι θα υπάρξουν κοροϊδευτικά σχόλια εκτός σχολείου και αυτή είναι μία πραγματικότητα, είτε μας αρέσει είτε όχι. Μάλιστα, είναι μια πραγματικότητα πολύ σκληρή και μπορεί να επηρεάσει ολοκληρωτικά την προσωπικότητα του μαθητή/τρίας ή και του εκπαιδευτικού ,καθώς είναι φανερή η κυνική κριτική που ασκούν κάποιοι μειώνοντας τους άλλους, είτε για να νιώσουν οι ίδιοι καλύτερα, είτε για να κρύψουν αδυναμίες που αδυνατούν να αναγνωρίσουν πως έχουν. Ακούστηκε πως μπορεί η κάμερα να δείχνει μόνο την έδρα. Αυτοί που το υποστηρίζουν ,μάλλον ξεχνούν πως η διδασκαλία δεν είναι μετωπική, ο εκπαιδευτικός περπατάει ανάμεσα στα θρανία ,εξηγεί στα παιδιά ,δίνει συμβουλές ,μπορεί κάποιο παιδί να πει πως δεν νιώθει καλά και να πει και τον λόγο που δεν νιώθει καλά ,γιατί τα παιδιά είναι αυθόρμητα και μπορεί να ειπωθεί κάτι που αφορά στην οικογένειά του ,όπως για παράδειγμα «τσακώθηκε η μαμά με τον μπαμπά και κοιμήθηκα αργά». Υπάρχει λοιπόν, μία λεπτή διαχωριστική γραμμή που καθορίζει και καθιστά την κάμερα ως παράλογη επιλογή η οποία παραβιάζει τα προσωπικά δεδομένα και σίγουρα θα προκαλέσει και επικριτικά σχόλια από κάποιους που έχουν την τάση να «κουτσομπολεύουν» και να ασκούν αρνητική κριτική.
Αυτή την αρνητική κριτική λοιπόν, στο σχολείο, δεν την επιτρέπουμε, δεν αφήνουμε δηλαδή να κοροϊδεύει ο ένας τον άλλον! Αντιδρούμε σε περίπτωση που το κάνει κάποιος. Γίνεται τεράστια προσπάθεια , εξηγώντας τους ότι μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε και ότι κανείς μας δεν είναι αλάθητος. Μαθαίνουμε στα παιδιά να σέβονται την διαφορετικότητα και τους εξηγούμε ότι είναι προτιμότερο, αντί να κοροϊδέψουμε τον άλλον, να δούμε τα θετικά του, να τον πλησιάσουμε και μέσα από αυτή την διαδικασία να γίνουμε όλοι καλύτεροι. Η ζωντανή αναμετάδοση ή βιντεοσκόπηση, το μόνο που θα πετύχει, είναι να κάνει τα πράγματα χειρότερα και πολύ φοβάμαι πως θα δημιουργηθούν ακόμη και παρεξηγήσεις μεταξύ των γονέων, άρα θα δημιουργηθεί και πρόβλημα στις διαπροσωπικές σχέσεις. Είναι απαράδεκτο και άδικο για τα παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, πόσο μάλλον γι’ αυτά που έχουν διαγνωσμένες μαθησιακές δυσκολίες και ήδη το ιατρικό απόρρητο μας απαγορεύει να δίνονται πληροφορίες για τα προσωπικά δεδομένα αυτών των παιδιών να τους επιβάλλεται η συμμετοχή τους σε ένα θέατρο. Ναι, θέατρο, γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι αυθόρμητος όταν ξέρει ότι υπάρχουν μάτια και αυτιά που προσπαθούν να πιαστούν από κάτι για να ασκήσουν κριτική. Η εμπιστοσύνη και η ασφάλεια που νιώθει το παιδί στην τάξη, η αλληλεπίδραση και η συνεργασία θα χαθούν. Το ζήτημα είναι πολύ λεπτό! Στην αξιολόγηση τριμήνου στους συλλόγους εκπαιδευτικών είμαστε τόσο προσεκτικοί που και μεταξύ μας δεν ονοματίζουμε τα παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες και τώρα το Υπουργείο θέλει να κάνει αυτές τις ψυχές πρωταγωνιστές σε τηλεοπτικές σειρές; Το παιδάκι που είναι ήδη ντροπαλό και πολύ δειλά σηκώνει το χέρι του, δεν θα κάνει ούτε αυτό πλέον… Ρωτάω λοιπόν, έχει δικαίωμα, ο παππούς, η γιαγιά, ο ξάδελφος ή δεν ξέρω ποιος άλλος που θα παρακολουθεί το μάθημα μαζί με τα παιδιά από το σπίτι, να μπαίνει στο “άβατο” της τάξης και να σχολιάζει τις ιδιαιτερότητες, την προφορά, τις γνώσεις, το ντύσιμο, την απόδοση κάθε παιδιού ή να εκθειάζει το δικό του που είναι πολύ καλύτερο από τους συμμαθητές/τριες του;
Ο δεύτερος προβληματισμός μου είναι ο εξής : Το γεγονός ότι ένας μαθητής ή και γονιός μπορεί να βιντεοσκοπήσει το μάθημα και να το ανεβάσει οπουδήποτε, είτε όπως είναι, είτε πειραγμένο αφού θα έχει προσθέσει έξτρα πράγματα στο οπτικοακουστικό υλικό ή να κάνει και ομαδική αναμετάδοση του μαθήματος σε πραγματικό χρόνο ο ίδιος, δεν θέτει σε κίνδυνο τα προσωπικά δεδομένα όλων μας; Μην σας κάνει εντύπωση, μπορεί να γίνει για διάφορους λόγους και μάλιστα από άτομα που ούτε καν θα μας πήγαινε στο μυαλό ότι θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Αυτό είναι κάτι που θα έχει καταστροφικές συνέπειες και θα υπάρξει κοινωνικός αντίκτυπος. Με ποιο δικαίωμα λοιπόν μας ζητούν να γίνουμε έρμαια στις οποιεσδήποτε διαθέσεις όλων αυτών που θα παρακολουθούν; Είναι σίγουρα παράνομο, οι Συνταγματολόγοι λένε ότι σε περίπτωση που κάποιος μας ηχογραφήσει ή βιντεοσκοπήσει μπορούμε να καταφύγουμε στην Δικαιοσύνη , αλλά είναι λογικό να τρέχουμε στα δικαστήρια για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες;
Επιπλέον, όλες οι προσπάθειες που κάνουμε για να καταστήσουμε τα παιδιά πιο προσεχτικά στην χρήση των μέσων κοινωνικών δικτύωσης όπως είναι το Facebook, το Twitter, το tic toc κλπ. μέσω παρουσιάσεων ή προγραμμάτων, για να προστατευθούν από το cyber bullying ή τις περίεργες διαθέσεις κάποιου που τα παρακουλουθεί ,φυσικά όχι από ενδιαφέρον για το καλό τους αλλά για να ικανοποιήσουν άλλου είδους επιθυμίες τους, θα εξανεμιστούν. Προτρέπουμε τους μαθητές μας, να μην δίνουν σε κανέναν πληροφορίες για τους ίδιους, για το πού μένουν, πού βρίσκονται εκείνη την στιγμή, το όνομά τους, ένα σωρό λεπτομέρειες… και για να μην παρεξηγηθώ, μιλάω για όλους αυτούς που πολύ εύκολα μπορούν να χακάρουν την σύνδεση και να παρακολουθούν, άνθρωποι που αρέσκονται στο να βλέπουν μικρά παιδιά. Το γράφω και ανατριχιάζω στην σκέψη, ζούμε όμως σε πολύ περίεργες και άρρωστες ας μου επιτραπεί η λέξη εποχές, οπότε θα πρέπει να είμαστε πάρα μα πάρα πολύ προσεκτικοί!
Υπάρχουν κι άλλα ζητήματα, θα σταματήσω όμως εδώ. Το Υπουργείο θέλει πολλά, όμως υπάρχουν πράγματα που θέλω και γω και φαντάζομαι και οι συνάδελφοί μου. Κυρίως όμως υπάρχουν συναισθήματα που δεν θέλω να χάσω! Δεν θέλω να μου στερήσει κανείς το αυθόρμητο γέλιο των παιδιών, τον ενθουσιασμό που βγάζουν σε μια δραστηριότητα που δεν έχουν ξανακάνει, την χαρά τους σε ένα τραγούδι που θα τραγουδάμε αλλά θα κάνουμε και κινήσεις ταυτόχρονα, κάτι που τα εκτονώνει και τα κάνει να φανερώνουν τον αυθορμητισμό τους, το χαμόγελο και το ευχαριστώ που εισπράττω όταν τους λύνω μια απορία… Όχι, δεν θέλω να σκεφτώ τους μαθητές μου ηθοποιούς σε μια σκηνή για να ικανοποιηθούν οι οποιεσδήποτε επιδιώξεις, δεν θέλω παιδιά ρομπότ που θα φοβούνται να μιλήσουν και να εκφραστούν γιατί θα σκέφτονται τι θα πουν αυτοί που θα βλέπουν! Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος που γνωρίζει τι σημαίνει διδασκαλία, που ξέρει ότι η τάξη σημαίνει αγάπη, γέλιο, χαρά αλλά και δάκρυ… που ξέρει ότι η τάξη προσφέρει ένα ανεκτίμητο δέσιμο με τα παιδιά και τα βοηθάει να ανοίξουν τα φτερά τους και να φτάσουν ψηλά, να ζητάει να τα καθηλώσει μπροστά σε μια κάμερα!
Ναι, η τεχνολογία είναι ένα υπέροχο εργαλείο το οποίο θα μας βοηθήσει να κάνουμε καλύτερη την εκπαιδευτική διαδικασία, θα μας βοηθήσει να κάνουμε το μάθημα πιο ενδιαφέρον εφόσον χρησιμοποιηθεί σωστά, όμως μην μπερδεύουμε την ασύγχρονη και την σύγχρονη εκπαίδευση που γίνεται ΗΔΗ ,μέσα από την τεράστια ανταπόκριση και προσπάθεια όλων των εκπαιδευτικών,με πάρα πολλές ώρες διαβάσματος για να επιμορφωθούν μόνοι τους, εν μέσω πανδημίας, με την ζωντανή αναμετάδοση ή μαγνητοσκόπηση του μαθήματος μέσα από την τάξη!! Είναι δύο διαφορετικά πράγματα! Είναι ανήθικο και εκτός του ότι εξευτελίζει την διδασκαλία ως έννοια, εκτός του ότι παραβιάζει δεκάδες προσωπικά δεδομένα, παραβιάζει κυρίως τα όρια της ανθρώπινης υπόστασης, την ψυχή των παιδιών και κυρίως αυτών που για οποιοδήποτε λόγο έχουν δυσκολία στο να εκφραστούν ή έχουν μαθησιακές δυσκολίες. Όπως έγραψα και στην αρχή του άρθρου μου, ποτέ μην αποθαρρύνεις κάποιον που κάνει διαρκώς πρόοδο, δεν έχει σημασία πόσο αργά την κάνει, όπως έλεγε ο Πλάτωνας. Οι κάμερες θα σταματήσουν τα πάντα και κυρίως θα αποθαρρύνουν τους ντροπαλούς, τους μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες και τους αδυναμους μαθητές. Δεν θα εκφράζεται κανείς ελεύθερα, τα παιδιά θα τρομάζουν στην σκέψη να κάνουν λάθος γιατί θα σκέφτονται τι θα ακούσουν μετά, είτε από τον οικογενειακό τους χώρο, είτε από τρίτους και το πιθανότερο είναι να νιώσουν απογοήτευση και να παραιτηθούν από την προσπάθεια. Δύο, πολύ σημαντικά δώρα δίνει η παιδεία στα παιδιά… Ρίζες για να κρατηθούν και φτερά για να πετάξουν! Αφήστε τα να πετάξουν και θα δείτε ότι μαζί με αυτά θα πετάξουμε και εμείς!
Το Υπουργείο λοιπόν, κατά την ταπεινή μου άποψη, ίσως θα ήταν καλύτερα, να βρει τρόπο να δαπανήσει περισσότερα χρήματα στην Παιδεία, να φτιαχτούν νέοι χώροι στα σχολεία, χώροι ξεκούρασης, χώροι παιχνιδιού, τάξεις για όλα τα μαθήματα, γιατί οι εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων που διδάσκουν Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Μουσική, Θεατρική Αγωγή, Καλλιτεχνικά κ.λ.π. αναγκάζονται κάθε 45 λεπτά να αλλάζουν τάξη κουβαλώντας μαζί τους και όλο το εκπαιδευτικό υλικό, χωρίς να τους δίνεται η δυνατότητα να φτιάξουν έναν ζεστό χώρο, όπου τα παιδιά θα νιώθουν πιο ανάλαφρα και δεκτικά στην μάθηση ! Επιπλέον, θα πρέπει να φτιαχτούν χώροι γυμναστικής για την ώρα της Φυσικής Αγωγής , βιβλιοθήκες, χώροι σίτισης, να καλυφθούν τα έξοδα για το πετρέλαιο, την γραφική ύλη κλπ. Ας δείξουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους εκπαιδευτικούς της Ειδικής αγωγής, που πρέπει να κάνουν μάθημα σε κοντέινερ ή σε διαδρόμους σε σχολεία, ενώ ξέρουν πόσο κρίσιμη και ιδιαίτερη είναι η δουλειά που κάνουν. Και κυρίως, ας στηρίξουν την Παιδεία και την Εκπαίδευση με ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν βελτίωση και όχι συρρίκνωση και καταστροφή στην μαθησιακή διαδικασία περνώντας νομοσχέδιο που αυξάνει τον αριθμό των μαθητών σε 26 ανά τάξη, απλά και μόνο για να οδηγηθούμε σε απολύσεις και σε μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού.
Τελικά, εάν υπήρχε πραγματικό ενδιαφέρον για την ισότιμη δυνατότητα – δικαίωμα στην μάθηση δεν θα βλέπαμε όλα αυτά που προσπαθούν να προωθήσουν και να περάσουν την άλλη εβδομάδα στο Πολυνομοσχέδιο Παιδείας στην Βουλή. Ούτε θα έμεναν τόσες χιλιάδες αναπληρωτές στην αβεβαιότητα γιατί είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαίδευσης και πρέπει να νομιμοποιηθούν και να εξισωθούν τα δικαιώματά τους με αυτά των μονίμων εκπαιδευτικών.Οι αναπληρωτές καλύπτουν πάγιες θέσεις, κάθε χρόνο και αυτό σημαίνει ότι είναι απαραίτητοι! Βέβαια, ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί και στις τροπολογίες για τα νηπιαγωγεία αφού αγνοώντας τα αναλυτικά προγράμματα αλλάζουν ουσιαστικά την ίδια την φιλοσοφία του νηπιαγωγείου!
Δεν μας πείθετε, τουλάχιστον όχι εμάς γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν ενδιαφέρεστε για το καλό των μαθητών, εάν το κάνατε, πρώτα θα συζητούσατε με εμάς τους εκπαιδευτικούς που ζούμε τα παιδιά καθημερινά στην τάξη και ξέρουμε τι χρειάζονται και με τους ειδικούς των Πανεπιστημιακών τμημάτων και δεν θα φέρνατε Πολυνομοσχέδια εν μέσω πανδημίας και χωρίς διαβούλευση. Ίσως βέβαια οι κάμερες να είναι και μια καλή ιδέα για να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τα εκεί και να μην δούμε όλα τ’ άλλα που είναι το ίδιο ή πολύ χειρότερα…
Μην ξεχνάτε, τα παιδιά θα μας θυμούνται όχι απλά για τις γνώσεις που τους προσφέρουμε, αλλά για αυτά που τα κάνουμε να αισθανθούν μέσα στην τάξη…Αφήστε τα ελεύθερα, αφήστε τα να είναι παιδιά …
Μαρία Σολδάτου
Καθηγήτρια Αγγλικών
Αντιπρόεδρος Συλλόγου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λευκάδας “Άγγελος Σικελιανός”
Αναπληρώτρια Αιρετός.