Οι πέντε οικογένειες Σταματέλου στην ιδιοκτησία των οποίων είναι το οικόπεδο όπου συμπεριλαμβάνει την πλατεία και μέρος της κεντρικής οδού της 8ης Μεραρχίας, στην παλιά λαϊκή έκλεισαν πριν από λίγο το δρόμο.
“Έχουμε απόφαση του Αρείου Πάγου που είναι ξεκάθαρη. Θα πρέπει να μας αποζημιώσουν τα 2.400 μ. και όχι 1.400 μ. που ισχυρίζονται και φυσικά με χρήματα που θα αποφασίσουν τα δικαστήρια. Ο δρόμος θα κλείσει συμβολικά σήμερα , αύριο και μεθαύριο. Αν δεν βρεθεί λύση θα το κλείσουμε οριστικά . Φτάνουμε στο έσχατο σημείο να κλείσουμε τους δρόμους γιατί δεν έχουμε άλλη λύση να βρούμε το δίκιο μας.” δήλωσαν πριν λίγο στο Lefkadapress.
Εκεί βρίσκεται η τροχαία όπου κάνει εκτροπή των αυτοκινήτων.
Δείτε τι είχε συζητηθεί στο Δημοτικό συμβούλιο στις 25-02-2019 στο παρακάτω link.
Τέτοιο ύψος στον πήχυ του πολιτισμού δεν πρέπει νά έχει ξαναζήσει η χώρα.!!
Και διεθνώς ερευνάται ?
Στο Νησί με το Επτανησιακό mood, τις τιρκουάζ πάλευκες βοτσαλωτές παραλίες, την νήσο των ποιητών και των επιστημόνων ( απαριθμήσεις μιλιούνια απ αυτούς στα site) , το νησί που δεν είναι νησί των 200 χιλισδων τουριστών τον χρόνο σε πληθυσμό ολυτε 20 χιλιάδες, τα πολιτιστικά ρεύματα απ την Δύση, το πολύχρωμο κοντά Βενετσιάνικο παζάρι, τον θείο ελαιώνα κατά Σικελιανό τον μύστη της Δελφικής ιδέας για την παγκόσμια ειρήνη, τις πολυπολιτισμικές γιορτές -πανηγύρια δηλαδή- λόγου και τέχνης ( ώπα δώσε βάλε ) , τον τόπο που πέρασε η Σαπφώ ( όχι η μακαρίτισα η μεγάλη ηθοποιός)..
Σε αυτό τον τόπο που είναι νησί , αλλά δεν είναι νησί, μήπως αραχνοφαίνεται πλέον ο ου-τόπος και η ουτοπία του πολιτισμού.
Και δεν είναι καλύτερα ( για να δέσει το ουτοπικό όραμα) να κλείσει οριστικά και η είσοδος -μόνιμα να σηκωθεί-η πλωτή γέφυρα που είναι και ευκολώτερο με το πάτημα ενός κουμπιού.!!
Αυτό απ ότι φαίνεται προ-ετοιμάζεται.
Μια επαρχιωτική απαξιωμένη προβληματική αντιπαραγωγική κοινωνική δομή , κάθε μικρός διοικητικός νομός και ο Μικρότερους ίσως στην Ευρώπη ( μην συζητάμε για Μονακό , Λιχνεστάιν, Πυρηναία, Σαν Μαρίνο)
,δεν μπορεί παρά να αναπαραγάγει πολιτισμικούς εθιμικούς προβληματικούς τρόπους αναφοράς και θεσμίσεως της κοινωνικής συμβίωσης.
Γενικευμένος ομφαλοσκοπικός ναρκισσισμός χωρίς καμμία αναφορά στην εξελικτική αναγκαιότητα για την κοινωνική δομική συνέχεια, πολιτιστικές παρωχημένες κυκλοθυμικές κοινωνικές εδράσεις και παρελθοντολατρεία, σηματοδοτούν δημιουργική γενικευμένη αμηχανία, και περιχαράκωση σε κάθε λογής ιδε’ι’λογισμούς και σχήματα του ά’υ’λου φαίνεσθαι, καραμελωμένου απ την ηλεκτρονική αποσπασματικότητα και εικονικότητα, για την δημιουργία σαθρών τελικά ακόμα και εικονικοτήτων.
Περιορισμένοι πόροι και αυτοί εισαγόμενοι κύρια απ την κεντρική διαχείρηση της χώρας , άρα και αλλότρια κριτήρια διανομής και παραγωγικής διασποράς αυτών των πόρων , δεν αφήνουν το περιθώριο της συμμετοχικότητας στην βάση της παραγωγικής συμμετοχής , αλλά επιβάλλουν την κατανομή με βάσει την συμμετοχική εικονικότητα στο επικοινωνιακό διαχειριστικό κούφιο δημιούργημα.
Καταφυγή στα αυτοφυή σαθρά ρομαντικά αμμώδει ασταθή χαρακτηριστικά, τα οποία παραπέμπουν σε έναν υφέρποντα εγω’ι’στικό κοινωνικό και γεννεαλογικό υπαρξιακό εξατομικευμένο ιστορικισμό ,και ερμηνεύουν και υποβαστάζουν έναν ιστορικό εξελικτικό ανιστόρητο αγνωστικισμό ,που με την σειρά του αναγκαιεί να ποσοτικοποιηθεί εξατομικευμένα εμφαίνοντας στην ιδιωτικότητα των αγαθών έναντι του δημόσιου χαρακτήρα και της κοινοκτημοσύνης των αγαθών.
Ο τελεστής για την ανάδειξη ( που έφερε πρός τα έξω) το κούφιο σαπισμένο χρόνια πολιτισμικά κοινωνικό υπόβαθρο, στον συγκεκριμένο νομό -τόπο, ήταν η οικονομική κρίση της χώρσς.
Ούτε οι τεχνικές εικονικότητες, ακόμα και με την βοήθεια του επικιινωνιακού ηλεκτρονικού παρφουμαρίσματος , δεν μπόρεσαν ( πως θα μπορούσαν άλλωστε) να αποτρέψουν την ανσδειξη των χρόνιων παθογενειών της κοινωνικής οργάνωσης του εν λόγου τόπου και της διαρκούς αντιπαλότητας του δημόσιου και του ιδιωτικού στοιχείου και ώς συνθήκη και προείδια καθημερινότητας των ίδιων των ατομικοτήτων των πολιτών. Η αίσθηση ( stimmung) της ατομικής τοποθέτησης μέσα στο κοινωνικό; δεν ήταν η ιδέα της συμμετοχής αλλά η ιδέα της απόσπασης απ αυτό το κοινωνικό δημόσιο υπερ του ιδιωτικού εξατομικευμένου.
Τα δηομόσιο στοιχείο έτσι ώς κοινωνική αναφορά εγκαταλείφθηκε ( να γιατί τα σχολεία και τα σκουπίδια συγγενεύουν χωροταξικά).Μια επαρχιώτικη συλλογιστική δυναμική ( που όμως ώς δυναμική βρίσκει στοιχείο έδρασής της στην απουσία αντίδρασης των δομών εκείνων του κοινωνικού φάσματος που μπορούν και πρέπει να υπεραμύνονται του Δημοσίου αγαθού και της κοινότητος απ όλους αυτού του αγαθού).Γιατί και αν υπήρξαν ή υπήρχαν αυτές οι δομές ( με την μορφή Κράτους-Δήμου-Περιφέρειας-επαγγελματικών συλλογικοτήτων -επιστημονικών φορέων) υποχώρησαν ώς δυνατότητα παρέμβασης κοινωνικά κάτω απ το βάρος της οικονομικής κρίσης ώς τελεστής μετασχηματισμού του κοινωνικού στοιχείου.