Σε ζωντανή μετάδοση η ακολουθία του Επιταφίου από την Ιερά Μητρόπολη
Η Μάνα κηδεύει τον γιο της. Δεν υπάρχει συγκλονιστικότερο δράμα από αυτήν την ύστατη πράξη. Δεν χωρά ανθρώπινος νους τόσο πόνο. Οι μετέπειτα μελωδοί επιχείρησαν να περιγράψουν αυτόν τον πόνο. Δύσκολο εγχείρημα. Το θείο αυτό μοιρολόι πέρασε από γενιά σε γενιά. Το πλήθος εδώ και αιώνες το ψέλνει, αργά, ψιθυριστά, συμπάσχοντας, όταν ακολουθεί το Θείο φέρετρο κάθε Μεγάλη Παρασκευή όταν σχηματίζεται η πομπή του Επιταφίου.
«Αι Γενεαί Πάσαι» είναι ένα μοιρολόι. Το κατανυκτικό κείμενο του ύμνου αποδίδει τον πόνο της Παναγίας για τον επίγειο θάνατο του μονάκριβου Yιού της. Πρόκειται για έναν ψαλμό που ακούγεται αιώνες τώρα κατά την Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου και κατά την Ακολουθία του Επιταφίου. Εξιστορεί τη σταύρωση του Ιησού και εκφράζει τον πόνο της Αγίας του Μητέρας.
Είναι η πιο βαθιά ανθρώπινη στιγμή του Θείου Δράματος. Είναι η μέρα των μεγάλων συμβολισμών της Χριστιανοσύνης. Της μεγάλης προσμονής. Της μεγάλης ελπίδας.
Οι καμπάνες ηχούν πένθιμα. Η μάνα θρηνεί εκείνο που κάθε μάνα απεύχεται να της συμβεί. Ο Θεάνθρωπος, είναι ο γιος. Η μάνα κλαίει. «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;». Κάθε μάνα θα το έλεγε αυτό…