Οργή αλλά και αποτροπιασμό έχουν προκαλέσει στιγμιότυπα που αποτυπώνουν ταυρομάχο να σκουπίζει τα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια αιμόφυρτου ταύρου, λίγο πριν του δώσει το τελικό χτύπημα.
Στα βίντεο που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου ο 39χρονος ταυρομάχος Μοράντε Ντε Λα Πουέμπλα, φαίνεται λίγο πριν το τέλος της ταυρομαχίας να βγάζει από την τσέπη του ένα μαντήλι και να σκουπίζει δάκρυα που τρέχουν στο ματωμένο πρόσωπο του ζώου που ο ίδιος βασάνισε μέχρι θανάτου.
Το λαβωμένο και αποπροσανατολισμένο ζώο με 4 βέλη να έχουν τρυπήσει την πλάτη του , τρεκλίζει στην αρένα λίγο πριν τα δάκρυα καλύψουν μάτια του, κάτι το οποίο, σύμφωνα με τους ειδικούς, συμβαίνει όταν ο οργανισμός του ζώου βρίσκεται υπό καθεστώς μεγάλου στρες.
Η κίνηση του αυτή προκάλεσε την έκπληξη, την θλίψη αλλά και τον αποτροπιασμό πλήθους χρηστών του διαδικτύου οι οποίοι και κάνουν λόγο όχι μόνο για υποκρισία αλλά και για διαστροφή καθώς η πράξη αυτή μοιάζει να υποδεικνύει ακριβώς την σαδιστική φύση του ταυρομάχου.
Στον αντίποδα οπαδοί των ταυρομαχιών εξέλαβαν τη χειρονομία ως ένδειξη σεβασμού προς το ζώο.
Το περιστατικό έλαβε χώρα στην αρένα της Real Maestranza στη Σεβίλλη ,όπου παρά τις μεγάλες προσπάθειες που έχουν καταβάλλει φιλοζωικές οργανώσεις αλλά και ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων, προκειμένου οι ταυρομαχίες να τερματιστούν, το θλιβερό έθιμο της βίας συνεχίζεται κανονικά.
Η Σίλβια Μπαρκουέρο Νογκάλες, αρχηγός του πολιτικού κόμματος της Ισπανίας κατά την κακοποίησης των ζώων Pacma δήλωσε, στο περιθώριο του συμβάντος πως «Μόνο ένα κακόβουλο και διεστραμμένο μυαλό θα μπορούσε να βασανίσει ένα ζώο ,μέχρι το αίμα να αναβλύζει στα πόδια του και στη συνέχεια να σκουπίσει το πρόσωπό του με ένα μαντήλι.
«Ο ταυρομάχος απλώς προσπαθεί να συγκαλύψει την αναλγησία του . Καταργήστε ταυρομαχίες τώρα!», καταλήγει.
Τα πλάνα του περιστατικού έχουν προβληθεί μέχρι στιγμής περί τις 2.3 εκατομμύρια φορές μόνο στο twitter και εγείρουν προβληματισμό αλλά και αγανάκτηση για το γεγονός πως αν και βρισκόμαστε στο 2019, αιματηρά έθιμα και κακοποίηση ζώων συνεχίζονται με το πρόσχημα της παράδοσης θα σταματήσει η αναπαραγωγή βία
Ολέ .. Ολέ.. αυτό είναι τα ταυρομαχικό ισπανικό σύνθημα, για να ανεβαίνει και να εκστασιάζεται το φιλοθέαμον παθιασμένο ταυρομαχικό κοινό στην εξέδρα , παρακολουθώντας στην αρένα της ταυρομαχίας ταυρομάχο και ταύρο να αγωνίζονται ποιος θα καρφώσει και θα θανατώσει τον άλλον.
Και ή ο ταυρομάχος θα θανατώσει- δεν θα σκοτώσει- τον ταύρο ή ο ταύρος θα σουβλίσει τον ταυρομάχο. Όλε .. όλε και στις δύο περιπτώσεις το ίδιο κάνει και εκπροσωπεί η ιαχή -Όλε.. Όλε- του εθισμένου και γαλβανισμένου στην αναγκαιότητα του ταυρομαχικού θεάματος κοινού.
Οι ταυρομαχίες αποτελούν μια Ισπανική και ισπανόφωνη προσδιοριστική Εθνική επιταγή και δάκρυα από ανθρώπους ή ταύρους δεν αποτελούν στοιχείο της ταυρομαχίας ως Εθνική ισπανική ή ισπανόφωνη κουλτούρα.
Ή ο ταύρος θα θανατωθεί ή ο άνθρωπος-ταυρομάχος- θα σουβλιστεί. Και το σούβλισμα δεν είναι σαν το σούβλισμα του Αθανασίου Διάκου απ τους Τούρκους στην Αλαμάνα που εκεί ήταν το σούβλισμα για τον θάνατο, αλλά το σούβλισμα του ταυρομάχου απ τον ταύρο μπορεί νάναι και για τον τραυματισμό του και μόνο αν ο ταυρομάχος καταφέρει και ξεφύγει απ τα κέρατα του ταύρους και τον συνεχή με τα κέρατα εμβολισμό του.
Πάντως η επιδίωξη και του ταυρομάχου και του κατάλληλα αγριεμένου ταύρου είναι η εξόντωση του αντιπάλου.
Αυτό το ταυρομαχικό momentum και πνεύμα ήταν που λογικά επικράτησε ως επιδίωξη των αντιπάλων στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο 1936-1939 που ήταν ο αγριότερος του 20ου αιώνα στον ”πολιτισμένο”, και δεν έμεινε ούτε ρουθούνι ζωντανό από τος αντιμαχόμενους και τους εμπλεκόμενους έστω και ιδεολογικά αμάχους, και αλληλοσφαγήκανε με ιδιαίτερη αγριότητα. Καιαυτό το πνεύμα ίσχυσε και εφάρμοσε ο νικητής Φράνκο και για τούτο μετά την επικρατησή του ψήφισε τον νόμο περί ευθύνης, και έσφαξε όσους περισσότερους αμάχους και ηττημένους μπορούσε, απ όσους θεωρούσε ότι ήταν έστω και ελάχιστα συμπαθούντες τους ηττημένους αντιπάλους.
Το ίδιο ταυρομαχικό εξοντωτικό πνεύμα ίσχυσε μεταξύ και ομόρων συμμάχων επαναστατών, για τούτο και οι κουμουνιστές σφάξανε όσους περισσότερους αναρχικούς μπορούσαν το 1937 στην Βαρκελώνη, μια και δεν τα βρίσκανε μεταξύ τους.
Στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο , το ταυρομαχικό πνεύμα της εξοντώσεως και του σουβλισμού , επικράτησε ένθεν κακείθεν εντός εκτός και επί τα αυτά και στααντίπαλα και στα όμορα στρατόπεδα εμφυλίως Εθνικώς – δηλαδή ταυρομαχικώς- σπαρασσομένων επί 3 κοντά χρόνια. Έλεος ή γαλαντομία για τον αντίπαλο δεν υπήρξε. Πνεύμα (Παπαδιαμαντικό του 1897)αναγνωρίσεως του γενναίου αντιπάλου ούτε καν εμφιλοχώρησε στους συλλογισμούς των Ισπανών εμπλεκομένων και ως σύμμαχοι και ως αντίπαλοι στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Αν μπορούσαν οι Ισπανοί αντίπαλοι να αλληλοεξωντωθούν μέχρι πλήρους εξαλείψεως κάθε ισπανικού ρουθουνιού απ την χερσόνησο της Ιβιρικής.
Ο Ισπανικός εμφύλιος πόλεμος δεν ήταν παίγνιο μηδενικού αθροίσματος – αυτά είναι συνήθως μικρής χρονικής διάρκειας-, όπου η χασούρα του ενός συνιστά το κέρδος του άλλου. Ήταν παίγνιο διαρκείας που η δυναμική του και οι πρόσκαιρες νίκες ενναλάξ των αντιπάλων κλιμακωνόνταν σε κάθε φορά ανώτερα επίπεδα σφαγής και γενικής σωρρευτικής εξόντωσης των αντιμαχόμενων. Ήταν το πνεύμα της ταυρομαχίας. Της οποίας στόχος και υπερτατο θέαμα και ικανοποίηση των θεατών είναι η ταυτόχρονη αλληλοεξόντωση μετά την μάχη και του ταύρου και του ταυρομάχου, απ την διαρκή μάχη. Κάρωμα του ταύρου απ τον ταυρομάχο, σούβλισμα του ταυρομάχου απ τον ταύρο κοκ κοκ .. μέχρι να αλληλοεξοντωθούν αγωνιζόμενοι και οι δύο, ταυρομάχος και ταύρος. Και θεωρούνται τυχεροί όσοι θεατές είχαν ζήσει αυτό το θέαμα και αυτή την κατάληξη μιας ταυρομαχίας. Στο τέλος της οποίας – ταυρομαχίας- ταύρος και ταυρομάχος να βρίσκονται αλληλοκατασφαγμένοι στο ταρτάν της αρένας της ταυρομαχίας.
Όλε.. όλε…
Ταυρομαχία να γίνει και στην υπόθεση αυτονομίας της Βαρκελώνης απ την Μαδρίτη , και να συγκρουστούν οι ταυρομάχοι και οι ταύροι της Βαρκελώνης με τους ταυρομάχους και τους ταύρους της Μαδρίτης αντιστοιχα, και εναλλάξ διασταυρούμενα και να γίνει το Εθνικιστικό κομφούζιο και ο ισπανικός τζερτζελές .Και όπως το 1936 1939 στον εμφύλιο ισπανικό πόλεμο, να σταλούν διεθνείς ταξιαρχίες απ όλες τις χώρες αντίστοιχα και στους αυτονομιστές της Βαρκελώνης και στους Εθνικούς της Μαδρίτης.Και να γίνει το ταυρομαχικό κομφούζιο.
Η ταυρομαχική εκδοχή της Ιβηρικής μεταφέρθηκε με τις Ισπανικές κατακτήσεις των κονκισταδόρες και στην Λατινική Αμερική και μετεξελίχθηκε και σε κοκορομαχίες ή σκυλομαχίες , όπου μάλιστα τα κοκόρια είναι οπλισμένα με λεπίδια δεμένα στα πόδια. Ώστε κατά την κοκορομονομαχική σύγκρουση στην αρένα , η επιδίωξη είναι να χυθεί αίμα μέχρι και με λεπιδιά ο ένας κόκορας μονομάχος να πάρει το κεφάλι του άλλου, και αυτό αποτελεί την στοιχηματική επιδίωξη με μεγάλη απόδοση , στο σύστημα των μπουκμαίηκερς των κοκορομαχιών. Σε παλαιότερες Έλληνες ναυτικούς που έπιαναν στην Αργεντινή κύρια και στο Περού , το θέαμα ήταν γνωστό, και το λιμάνι της Σάντα Φέ ήταν ονομαστό για τις κοκορομαχίες του. Το αίμα απ τα κοκόρια έπρεπε να χυθεί στο τερρέν της κοκορομαχίας, οι θεατές να ανταλλάσουν στοιχήματα ακόμα και για το επόμενο πιθανό χτύπημα του ενός ή του άλλου κόκορα , η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη απ τις ιαχές των διψώντων για εξοντωτικά κοκοροχτυπήματα , για να στανιάρουν τα οι μονομάχοι να επιτίθενται με μεγαλύτερη ένταση και σθένος, τα λεπίδια ( φαλτσέτες ) από γιαπωνέζικο ατσάλι δεμένα στα πόδια των κοκόρων να γυαλίζουν στο φώς , έτοιμα να καταφέρουν το πλήγμα στον αντίπαλο κόκορα, σταγόνες αίματος και φτερά στον αέρα μετά από κάθε χτύπημα του ενός μονομάχου στον άλλον, ξεπουπούλιασμα , λεπίδια- εφόρμηση των μονομάχων κατ αντιπάλου- αίμα , ένταση, φωνές απ την εξέδρα – οι θεατές δίπλα κοντά στα κοκόρια- στοίχημα -χρήμα- εξόντωση των μονομάχων – θάνατος .
Στο τέλος το φιλοθέαμον των κοκορομαχιών κοινό κοινό φεύγει πλήρως ικανοποιημένο.