Η συνάντηση της Γερμανίδας καγκελαρίου, Άνγκελα Μέρκελ με τον τότε πρόεδρο της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ αμέσως μετά το ελληνικό δημοψήφισμα του 2015 απέδειξε ότι το Βερολίνο ήταν έτοιμο για μία έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
Σε προδημοσίευση του βιβλίου «The Last Bluff» («Η τελευταία μπλόφα») των Βικτώριας Δενδρινού και Ελένης Βαρβιτσιώτη αποκαλύπτονται οι επίσημες προετοιμασίες για το ενδεχόμενο της καταστροφικής εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Βασισμένο σε 230 ώρες συνεντεύξεων «off the record» και σε απόρρητα και μη έγγραφα το νέο βιβλίο αναφέρεται αναλυτικά στη συνάντηση της Άνγκελα Μέρκελ με τον Φρανσουά Ολάντ την Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015, αμέσως μετά το ελληνικό δημοψήφισμα, στο Παρίσι.
Το μυστικό σχέδιο της EE για αντιμετωπίση Grexit μετά το δημοψήφισμα Τσίπρα
«Τα πάντα εξαρτώνται πλέον από εμάς» είπε ο Ολάντ στη Μέρκελ. «Προτείνω να συζητήσουμε και στο τέλος ό,τι κι αν βγει, να συμφωνήσουμε». Και για τους δυο τους, το να βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος σε κάτι τόσο κρίσιμο ήταν υψίστης σημασίας. «Αν διαφωνήσουμε, όλα τελείωσαν».
Σύμφωνα με το βιβλίο, η Άνγκελα Μέρκελ συμφώνησε. «Έχω δύο επιλογές. Είμαι εντάξει και με
τις δύο: Η Ελλάδα μένει ή η Ελλάδα φεύγει. Αλλά δεν είμαι διατεθειμένη να το κάνω χωρίς τη δική σου σύμφωνη γνώμη». «Και για μένα το ίδιο ισχύει» απάντησε ο Ολάντ. «Ας δούμε τι
σημαίνει καθεμία από αυτές τις επιλογές».
Επί μία σχεδόν ώρα, οι δύο ηγέτες εξέταζαν το καθένα από αυτά τα ενδεχόμενα από διάφορες βασικές οπτικές γωνίες. Πρώτα εξέτασαν τις οικονομικές συνέπειες. Ήταν σαφές ότι το κόστος ενός Grexit θα ήταν μεγάλο και απρόβλεπτο, αλλά η Μέρκελ ήξερε τους αριθμούς και δεν αρκούσαν για να της αλλάξουν γνώμη. Κανένα επιχείρημα από μόνο του δεν θα ήταν αρκετό για να την πείσει, αλλά το σύνολο των συνεπειών σε διάφορους τομείς θα μπορούσε να γείρει την πλάστιγγα προς τη μία ή την άλλη πλευρά.
Μετά από σαράντα πέντε λεπτά κατά τα οποία το μόνο που ακουγόταν στην αίθουσα ήταν ο έντονος διάλογος μεταξύ των δύο ηγετών και η φωνή των διερμηνέων τους, η Μέρκελ αποφάσισε ότι είχε αρκετές πληροφορίες για να καταλήξει σε μια επιλογή. Προς ανακούφιση του Ολάντ, ήταν η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ.
Διαβάστε αναλυτικά το απόσπασμα από το βιβλίο «The Last Bluff»
Δεν μπορούσε να διώξει την Ελλάδα ή κάποια χώρα απ το ευρώ.
Συμβουλεύτηκε σε διαρκή συνεδρία ( πάντα οι Γερμανοί στα συλλογικά είναι σοβαροί) το πανεπιστήμιοβτπυ Φρά’ι’μπουργκ και υου Βερολίνου.
Η απάντηση ήταν κάθετη αρνητική για τις δυνατότητες μια χώρα να αποπεμφθεί.Τ
Όποια χώρα αναλάμβανε την ευθύνη ( τότε ήταν η Γερμανία που φαινόνταν) θα είχε ζημιά ανεπανόρθωτη πολιτικά και στον χρόνο και οικονομικά.Οι Γερμανοί δεν υπήρχε περίπτωση να σπάσουν την κουλτούρα της συλλογικότητος.
Το βιομηχανικό λόμπυ της Γερμανίας με απεσταλμένο του ( τον αντιπρόεδρο του όχι τον πρόεδρο) έθεσε τελεσίγραφο ( diktat )στην Γερμανική κυβέρνηση -καθ υπαγόρευση -ότι αν η Γερμανία διώξει χώρα απ την Ευρωζώνη την ίδια στιγμή πέφτει η Γερμανική κυβέρνηση. Δεν ήταν διατεθειμένη Η Ένωση Γερμανών Βιομηχάνων να χάσει την πετυχημένη δομημένη 40 χρονια προσπάθεια για την βιομηχανική κυριαρχία στις αγορές και την επέκταση στην Άπω Ανατολή από τυχόν υπαρξιακό κλειδωνισμό του ευρώ ώς αποθεματικού νομίσματος.
Ο πρόεδρος των Γερμανών Βιομηχάνων στην συγκυρία τότε ούτε που ασχολήθηκε μετά την εισήγηση της επιστημονικής επιτροπής του.
Η Γερμανία απλά έπαιξε την πιλιτική εξόδου της Ελλάδος απ το ευρώ , για να αντικρούσει τις πίέσεις των ΗΠΑ που με τον υπουργό οικονομικών Γκάιντερ ζητούσαν επιτακτικά την υποτίμηση του ευρώ συνολικά κατά 50% ( δηλαδή να κοπεί νομισματική κυκλοφορία στο 10% του ευρωπαικού ΑΕΠ έναντι 5%που ήταν και είναι).Και πάλι όμως η Ένωση Γερμανών βιομηχάνων ( αυτή η συλλογικότητα δεν αναγνωρίζει καμμία ιδιωτικότητα ώς κουλτούρα) ήταν μονολεκτική nicht.
Τότε η Μέρκελ φοβούμενη για την κυβερνησί της που ήταν πλέον μια και η πολιτική της ήταν δέσμια του Βιομηχανικού Λόμπυ προσπάθησε να παίξει τον πολιτικό κίνδυνο της αστάθειας στην Ελλάδα , μόνο και μόνο για να φανεί ότι κάποιο νόημα έχει η πολιτική. Και οι Γερμανοί βιομήχανοι είπαν ότι κσι μέσα και έξω απ το ευρώ η Ελλάδα μπορεί να παράξει πολιτική αστάθεια.Και μέσα στο Ευρώ μπορούμε να την χειριστούμε καλύτερα παρά με ένα νόμισμα που θα έρεπε πος το Δολλάριο αναγκαστικά λόγω της μεταπολεμικής θεσμικότητας.
Οι Γερμανοί δεν φκιάξανε το κτίριο της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας στην Φρανκφούρτη για να αλλοιώσουν το ευρώ ώς αποθεματικό νόμισμα.
Στην διαχείρηση του πλούτου σφαιρικά στην Γερμανική θεσμική ιστορικότητα αλλά και στην κοινωνική δεν υπάρχει η έννοια της ιδιωτικότητας ακόμα και απ τους δεξιότερους Γερμανούς.
Και αυτή είναι μια αίσθηση μανιέρα πολιτισμού που στον Ευρωπαικό Νότο και στο σκορποχώρι της εξατομίκευσης των πάντων στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει κατανοητή.
Στην Ελλάδα το 85% των συντάξεων του ΙΚΑ δόθηκαν συνολικά με ειδικές εξατομικευμένες διατάξεις και το μόνο το 15% δόθηκε με τις γενικές διατάξεις για όλους.Και συνήθως αυτοί που πλήρωναν εισφορές με τις Γενικές διατάξεις χρηματοδότησαν την σύνταξη των όσων συνταξοοδοτήθηκαν εξατομικευμένα. Για τούτο και όλοι γίνανε φτωχοί και χρεωκοπημένοι.
Και καλά είναι η Λευκάδα και οι άνθρωποί της να σκεφτούν για το πώς η ανάπτυξη των τελευταίων ετών με τος εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες, την επέκταση της δόμησης μέχριωτις βουνοκορφές, την ανάδειξη τωμ τιρκοάχ παραλιών που οι τζίροι μεηαλώνουν κάθε χρόνο, τον πληθωρισμό των πολιτιστικών δραστηριοτήτων, τις ιδιωτικές επαύλεις με τις πισίνες, με τα ΤΕΙ , τα μουσικά σχολεία, την πλήθυνση των στομικών ( εταιρικά σχήματα δεν ευδοκιμούν γενικά στην Ελλάδα) το μεγάλο μοσοκομείο .πώς με αυτό το μπούμ της ανάπτυξης επιβαρύνθηκε το σκουπιδικό τόσο που αποτελεί τοπόσημο και καπνόσημο (σπ τις φωτιές στα σκουπίδια) τόσο που έδιωξε ή θα διώξει οριστικά τα σχολεία τα οποία περιορίζουν τον ζωτικό χώρο ( lebenstraum)των σκουπιδιών??
Μήπως αυτή η διάταξη ( τα σκουπίδια να διεκδικούν ολοέν και πιότερο ζωτικό χώρο) ήταν τελικά το ζωτικό όνειρο (lebenstraum) της εν πολύ εξατομικευμένης ανάπτυξης της Λευκάδος.??
Κάποια μέρα- (κάποτε μπορεί και κα-ποτέ) από κάπου δια διερευνηθεί το φαινόμενο της πολιτικής κυβερνητικής επιλογής του 2010 να καταφύγει η Ελλάδα στους μηχανισμούς στήριξης της Ευρώπης, που δεν τους είχε η Ευρώπη και για τούτο παρέπεμψε την καταφυγή στο ΔΝΤ , ως προστάδιο της μνημονιακής αντιμετώπισης της Ελλάδος.
Η προσφυγή στο ΔΝΤ δεν ήταν πρωτογενής ήταν μεσολαβητική λόγω αδυναμίας του Ευρωνομισματικού κεκτημένου και της πολιτρικής Χριστιανοδημοκρατικής οργάνωσης της Ευρώπης τότε ( που είχε καλύψει για χρόνια ολόκληρα την Ελληνική διαχειριστική αθλιότητα με αποκορύφωμα το κλείσιμο της βουλής τον Μά’ι’ο του 2009 για να μην ξανανίξει παρά μόνο μετά τις εκλογές του 2009 και την επελθούσα χρεωκοπία.
Καμμία αναφορά σε ευθύνες κυβερνητικές- που υπάρχουν για την κακοδιαχείρηση- μια και αυτή ήταν χρόνια δεδομένο που ουσιαστικά ωρίμασε το 2003 και έφτασε στο απωθημένο της το 2006-2008, με την υπερθέρμανση της οικονομίας δηλαδή με την αυτοκατάρευσή της. ( Κάθε συμείο υπερθέρμανσης είναι και το σημείο κατάρρευσης ενός συστήματος.
Τα κριτήρια μια πολιτικής Εθνικής Τάξης και ταυτόχρονα Εθνικής αστικής τάξης ( όποια υπήρξε και οργανώθηκε όλα τα χρόνια του Νεοελληνικού κράτους ως τις μέρες μας – και δή κοινοβουλευτικά τα τελευταία χρόνια απ το 1974- ήταν σαθρά και εκτός συλλογικής στόχευσης και ιδεολογικής κατεύθυνσης για την συλλογικότητα.
Μόνο που η συλλογικότητα – και κάθε συλλογικότητα- αποτελείται απ τις καθημερινότητες των πολιτών.
Χειρότερη και από υποσαχάρια υποδομή στην χώρα για το ελάχιστο αναγκαίο θεωρητικό επεξεργαστικά κεκτημένο για το πώς θα κινηθεί η Ελληνική συλλογικότητα με τις κάθε λογής κυβερνητικές κρατικές αποφάσεις.
Χρόνια βρέθηκαν ανοιχτές οι αγορές χρήματος και κεφαλαίων και η προσφυγή στην ευημερία δια του χρέους ( βραχυχρόνιου και μακροχρόνιου ) ήταν η πεπατημένη. Τα ταμειακά προβλήματα με την σπανιότητα του χρήματος – πλήρη έλλειψη τον Μαιό του 2010 με πλήρη γνώση αυτού που γράφεται εδώ- έδειχναν τα ΄χρόνια προβλήματα της σχέσης του Κυκλοφορούντος Ενεργητικού της χώρας σε σχέση με τον Βραχυπρόθεσμο δαμνεισμό που σε συνδυασμό με τις Μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις θα οδηγούσαν και οδήγησαν στην Χρεωκοπία. Ούτε πρωτοετρής φοιτητής των ΤΕΙ λογιστικής θα δεχόνταν τέτοιου είδους χρόνια διαχείρηση. Θα αντιδρούσε χρόνια πρίν.
Η έννοια της συλλογικότητας την οποία υπονοεί και εξυπηρετεί το ίδιο το χρήμα ( ως γενικό συναλλακτικό ισοδύναμο κάθε εποχής) είχε εξοβελιστεί από μια ολόκληρη διαχειριστική άποψη της χώρας κυβερνητική διοικητική πιστωτική και αστική επιχειρηματική τάξη, και βλέπανε το χρήμα χρωματικά με μόνο με την ένδειξη του χρώματος των Χαρτονομισμάτων, για τούτο και το μώβ ή πράσινο χρήμα , κλπ για τα 500σάικα και 100ρικά ευρώ.
Ταυτόχρονα η κούφια γαλαντομία του πιστωτικού συστήματος που έριξε βενζίνη για την έκρηξη- όχι λάδι που καίει αργά- της υπερθέρμανσης της οικονομίας , θεωρήθηκε αναπτυξιακή παράμετρος χωρίς να κάνει λόγο και αναγωγή στις πληθωριστικές διεργασίες της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.
Τα επιτελεία των οικονομικών εγκεφάλων για 8 χρόνια μιλάγανε για ανάπτυξη 4-5% και ταυτόχρονα ήπια προσαρμογή ( εδώ χάνει το έδαφος κάθε οικονομολογικό γνωσιακό κεκτημένο ), με τις πληθωριστικές διαδικασίες της όικονομικής και κοινωνικής ζωής να αποτρέπιυν ουσιαστικά να ποσοτικοποιηθεί έστω και στο ελάχιστο το ποσό ανάπτυξης ή καθίζησης του οικονομικού κυκλώματος της χώρας.
Η διαρκής υπαρκτή και μόνιμα παραμελημένη συναλλαγματική επίδραση της ισοτιμικής νομισματικής σχέσης στις επενδύσεις , με προκάλυμα το δήθεν ενιαίο νόμισμα ερχόνταν σπαρακτικά στην επιφάνεια υπό την μορφή της στροφής στην οικονομία στον καταναλωτισμό, και το φαινόμενο της επιδότησης των εισαγωγών των καταναλωτικών διαρκών προιόντων ( μείωση φόρων πολυτελών αυτοκινήτων) ήταν η καταναλωτική συμβολική και συμβολιστική κορωνίδα και ταυτόχρονα το σημείο κατάρευσης στο βάραθρο της ολότηταςτου οικονομικού της χώρας κυκλώματος, που ως ελάχιστο, ακόμα και για τους αντιμαρξιστές, υπόβαθρο έδρασης της κοινωνικής υπερδομής, οδήγησε στο χρεωστάσιο και την συνολική κοινωνική χρεωκοπία. Που με την σειρά της οδήγησε στην πολιτική αστάθεια στα όρια της Συνταγματικής ανακολουθίας με εκλογές απανωτές, παραιτήση κυβέρνησης- πρωτοφανές στα μεταπολιτευτικά κοινοβουλευτικά χρονικά- από το 2007 ως σήμερα.Ασυμφωνία κομματικών και πολιτικών φορέων για τον συμβολικό διαχειριστικά θεσμό του πολιτεύματος.. και κυτβερνητική τετραετία τελευταία χωρίς προγραμματική ιδεολογική σύγκλιση εδραζόμενη πάνω στην κοινωνική βάση των πολιτικών δυνάμεων, αλλά προσωπική λυκοφιλία ιδεολογικά ασύμβατων για επικοινωνία πρόχειρων συλλογικοτήτων . που παρήχθησαν με αρνητικό ιδεολογικό πρόσημο μόνο και μόνο την αντιμνημονιακή ρητορία χωρίς θετικιστικό περιεχόμενο.
Ένα γενικευμένο χάος στο αναγκαίο θεωρητικό και εφαρμοστικό διαχειριστικό υπόβαθρο της χώρας χρόνια, ένας μανιωμένος εξατομικευμένος διεκδικητισμός ( η αριστερά εδώ πάντα έβλεπε την ανάγκη δημοκρατικών δήθεν διαδικασιών επικοινωνίας του πολιτικού συστήματος με τους πολίτες που όμως τις ξέχασε επιθετικά ως κυβέρνηση ), μια αίσθηση προσωποποιημένης ευημερίας σε λίγα τεραγωνικά και από κεί και πέρα οι δημόσιες αναγκαιότητες ( τακτοποίηση σκουπιδικού σε όλη την χώρα ) εγκαταλείφθηκαν ενεργητικά στον χρόνο.
Η φυγοκέντρηση χρόνια της συλλογικότητας ώς αγαθό ( και δη με τον χαρακτήρα του δημοσίου αγαθού που όσο και να καταναλώνει κάποιος δεν λείπει από τον άλλον ) απ την Ελληνική κοινωνία, πολιτική σκηνή, οικονομική αστική τάξη, ήταν λογικό να οδηγήσει στις ερμηνευτικές των εξατομικεύσεων της ευημερίας.
Και απ την πολύ ευημερία – αυτή την εξατομικευμένη- κάηκαν 100-200 άτομα με μια φωτιά μέσα σε 1 ώρα. Και όπου αλλού συμβεί – λόγω εγκατάλειψης της υπαίθριας χώρας – θα συνέβαινε το ίδιο. Το οποίο να ευχόμεθα όλοι να μην συμβεί ποτέ.
Τα ατομικά δικαιώματα ψευτοαστική ουσιαστικά μπαρούφα, όχι αστική μια η αστική κουλτούρα της συμβίωσης σε ποπυπληθείς
Οικοδομικούς καθ ύψους κυρίως ιστούς απαιτούν αποδοχή των υποχρεώσεων και όχι καταφυγή σε δικαιώματα,… τα ατομικά δικαιώματα λοιπόν είναι η βάση του δεν πληρώνω κοινόχρηστα ή δεν πληρώνω πετρέλαιο ή φυσικό αέριπ σε πολυκατοικία, ή βάζω ποδήλατα στους εσωτερικούς διαδρόμους πολυκατοικίας, ή κρεμάω τα ποδήλατα εξω απ το κσγκελο του μπαλκονιού , ήδεν συντηρώ την αποχέτευση ή δεν θέλω καθαριότητα στην είσοδο της πολυκατοικίας και πολλά άλλα.Και ένα ολάκερο κράτος και δήμοι να μην ενδιαφέρονται γιατί αυτά είναι ατομικά θέματα βάσει ατομικών δικαιωμάτων. Βέβαια συτλος που δεν πληρώνει πετρέλαιο ή φυσικό αέριο το καίει για να ζεσταίνεται αρκελι να το πληρώνουν άλλοι στην πολυκατοικία.Σε περιοχή της Αθήνας στο ονομαομενο city Aigaleo η ΔΕΗαφαίρεσε τον μετρητή ρελυματος κοινοχρήστων γιατί δεν πληρώναν και ανέβαιναν με τα πόδοα χωρίς ασανσέρ στους ορόφους. Και όταν ένας διαμαρτθρήθηκε υον ξυλοκοπήσανε ελέω ατομικών δικαιωμάτων.
Η εξατομίκευση της ανάπτυξης στην Ελλάδα περνάειβκαι από μεγάλα ιχε και suv σσχετα αν ο ιδιοκτήτης δεν πληρώνει τα κοινόχρηστα πολυκατοικίας που του αντιστιχούν.Αυτό και αν είωαι αναπτυξιακή πρόοδος κάί μέγέθυνση ίση με το μέγεθος του suv και τον μεγάλο όγκο δε λίτρα του κινητήρα.
Την εποχή της συζήτησης για το Grexit -δηλαδή απ το 2010 ώς και το 2013 , οι Ευρωπαίοι στέλνανε αερπορικώς χρήματα. Η Frau Merkel έλεγε στον Έλληνα αντιπρόσωπο ( δηοσια απ τον ίδιο εκπεφρασμένο) ότι , “” έχω πρόβλημα να περάσω τα πακέτα σωτηρίας της Ελλάδος στην Γερμανική βουλή “”. Η τακτική της Μακρυάς Μαγκούρας δηλαδή του Θεόδωρου Ρουσβελτ, Πρώτα ενεργούμε ( στέλνουμε χρήματα σωτηρίας )και μετά συζητάμε για την ενέργεια μας.
Η άποψη που τεχνηέντως είπε έναςωδημοσιογράφος του τέως Μεγάλου Καναλιού ( δηλαδή μεγάλο λούκι ενημερώσεως) , ότι: του είπε ανώτατος Ευρωπαίος ότι πρίν ξεσπάσει η χρεωκοπία κάλεσαν οι Ευρωπαίοι τον Έλληνα πρωθυπουργό και του είπαν να βοηθήσουν την Ελλάδα χωρίς να προδφύγει στο ΔΝΤ και αυτός αρνήθηκε , ήταν άποψι από το μεγάλο λούκι.
Οι Γερμανική πολιτική κυβερνητική γλάστρα Μέρκελ Σό’ι’μπλε κλπ ) είχαν δεχτεί από νωρίς την αρχή του 2010 την diktat απόφαση της Γερμανικής Ένωσης Βιομηχάνων για την στήριξη της Ελλάδος με μετρητά ,υπολογίζοντας συλλογιζόμενοι απ τον Γενάρη του 2010 την σποτυχία ομολόγου που εξέδωσε η Ελληνική κυβέρνηση και δεν καλύφθηκε ούτε στο ελάχιστο. Εξ ου και η χρεωκοπία. Τα χρήματα στην Ελλάδα σρχισαν να έρχονταιν αεροπορικώς ( αλήθεια από ποιά χώρα καλά είναι να το μάθουν οι Έλληνες πολίτες) ταυτόχρονα με την προσφυγή απ το Καστελόριζο “στα χαρτογραφημένα και σίγουρα νερά του ΔΝΤ” -έτσι είπε πάνω απ την κουνιστή βάρκα ο Έλληνας Πρωθυπουργός-.Η προσφυγή της Ελλάδος στο ΔΝΤ και η αποστολή χρημάτων στην Ελλάδα , μαζί με τις εικονικές αγωνίες της Μέρκελ για το Γερμανικό κοινοβούλιο ήταν η ίδια ταυτόχρονη πράξη ώς υλοποίηση του τελεσίγραφου απ τον Γενάρη του 2010 του τελεσίγραφου που έλαβε η Γερμανική βουλή και κυβέρνηση απ την Ένωση Γερμανών Βιομηχάνων, σχετικά με την τύχη υου ευρώ.κσι την Ελληνική κρίση.
Οι απόψεις της Μέρκελ στον Έλληνα εκπρόσωπο ήταν φούσκες της τακτικής της μακρυάς μαγκούρας.
Όπως και η προσφυγή στο ΔΝΤ ώς τμήμα της τακτικής της μσκρυάς Μαγκούρας.