Το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λευκαδίων διοργανώνει διάλεξη της διακεκριμένης ιστορικού, καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κυρίας Μαρίας Ευθυμίου με θέμα :
“Τα ισχυρά σημεία του ελληνισμού στα 4.000 χρόνια της καταγεγραμμένης ιστορίας του”. Η εκδήλωση θα γίνει στην αίθουσα συνεδριάσεων του Πνευματικού Κέντρου, την Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2020, στις 6.00 μ. μ..
Η Μαρία Ευθυμίου θα μας ταξιδέψει, με τον μοναδικό χειμαρώδη τρόπο της, στην γνωστή και άγνωστη ιστορία μας, υπενθυμίζοντας μας, μέσα από τα διαχρονικά δυνατότερα σημεία του ελληνισμού, τις ρίζες μας, τις βάσεις μας, την ίδια την ουσία του πολιτισμού μας.
Η ματιά της περνάει μέσα από την ποίηση, τη μουσική, τον λαϊκό πολιτισμό αλλά και τα επιστημονικά επιτεύγματα, για να προσεγγίσει την ιστορική αλήθεια.
Με αυτόν τον τρόπο η ιστορία γίνεται ένας δρόμος ατομικής και ομαδικής αυτογνωσίας, τόσο γοητευτικός όσο η μνήμη και ο χρόνος, οι συνταξιδιώτες της ανθρώπινης ύπαρξης.
Βιογραφικό Η Μαρία Ευθυμίου σπούδασε στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και έκανε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Σορβόννη.
Από το 1981 ανήκει στο διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το επιστημονικό της έργο περιλαμβάνει βιβλία, δημοσιεύσεις, ανακοινώσεις, εκπαιδευτικές δράσεις, κ.α. Έχει παραθέσει μαθήματα στο ευρύ κοινό σε ολόκληρη την Ελλάδα. Τιμήθηκε με το “Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας” το 2013.
Η απόπειρα του Παπαρηγόπουλου για την κατάδειξη της συνέχειας του Ελληνισμού , θεωρήθηκε ρομαντική και ήταν ασυνεχής, απ τος μετέπειτα του 20ου αιώνα ιστορικούς της νέας ποσοτικής θεώρησης ( βάσει του Γερμανικού ιστορικισμού που τον είπαν Μαρξιστικό ιστορικισμό) .
Το Δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα μορφοποιήθηκε με βάση το Γαλλικό νέο ιστορικισμό ( που κατέφευγε στον Γερμανικό ποσοτισμό), επαναπροσδιορίστηκε η προσπάθεια για την δόμηση της συνέχειας της Ελληνικής ιστοριας , ακόμα και με μια έξόχως περιορισμένη και ατελή προσπάθεια του Νίκου Σβορώνου κοντά στο τέλος της ζωής του.
Ο ευρύτερος για την κατά Γιάννη Κορδάτο Μαρξιστική θεώρηση της ιστορίας , όρος του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα, έπαιξε στην μετάβαση από τον 19ο για να νομιμοποιηθεί ο όρος της ανανέωσης της ιστορικής ματιάς ώς την κυρίως νέα ιστορική μεταπολεμική θεώρηση.
Το μεγάλο μεθοδολογικό πρόβλημα λου δεν αφήνει και μεγάλες αισιοδοξίες για την ερμηνεία της συνέχειας της Ελληνικής ιστορίας ( αυτό που καλύπτεται πίσω απ την περίεργη ανάγκη για να τεκμηριωθεί η συνέχεια ) το πρόβλημα είναι ότι μεταφέρονται ερμηνευτικά αλλότρια σχήματα ( Γερμανικός ποσοτικός εμπειρισμός , και νέα Γαλλική σχολκή -άλλά και αυτή με βάση το ποσοτικό πρότυπο- στην Ελληνική ιστορική εξέλιξη .Χωρίς η ίδια η Ελληνική αυτή εξέλιξη και στο επίπεδο της μεθοδολογίας της ερεύνης να έχει διατυπώσει τα κριτήρια που τα καθιστούν ώς τέτοια κατσδικνύοντας ( φέρνοντσς πρός τα έξω) τις σημασίες των ώς κριτήρια ιστορικής τεκμηρίωσης.
Ο Νίκος Σβορώνος σε ανύποπτο χρόνο και εξόχως λακωνικά με τον όρο :” δεν κάνω ζωολογία”” θέλησε να απομακρύνει και να ακυρώσει οριστικά κάθε επερχόμενη απόπειρα ( την γυροφέρνουν) για την αναφορά στο βιολογικό αμοιγώς ερευνητικά κριτήριο, κάτω απ τις νέες επιστημονικές απόψεις της υγχρονης βιολογίας σύνδεσης του ιστορικού παρελθοντικού επέκεινα με το σήμερα.
Η γοητεία του επιστημονισμού , ουσιαστικά η ανίχνευση σχέσεων αιτιότητας ( ουσιακοί καθορισμοί κατά την ποσοτική άποψη)ν, πάσχει ώς αλήθεια ή εγκυρότητα γιατί δεν δίνει απάντηση στο αίτημα της αλήθειας ή κύρους που εξαρτάται απ τον τρόπο που κατά εποχές παρουσιάζεται ώς αλήθεια.
Η συνέχεια και κάθε συνέχεια μόνο ώς ακολουθία των σωρρευμένων ασυνεχειών μπορεί καλύτερα να εκληφθεί στο σηβαινόμενο του σημαίνοντος όρου :
“η ιστορία”.
Και εδώ πρέπει να αναζητούνται και νέες περιοχές στοχασμού , πέρα απ τα μέχρι τούδε , αλλά και κάθε φορά, αληθή και αλήθειες.