Είναι η πρώτη φορά που ο στενότερος συνεργάτης του Κυριάκου Μητσοτάκη παραθέτει δείπνο σε μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ, προκειμένου να «αφουγκραστεί» τις απόψεις των βουλευτών και να συζητήσει μαζί τους διεξοδικά τα θέματα της επικαιρότητας.
Αναμένεται μάλιστα να ακολουθήσουν και άλλες τέτοιες πρωτοβουλίες και συναντήσεις με βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, ώστε να γίνεται ανταλλαγή απόψεων και να συζητούνται τοπικά θέματα, καθώς και να αναλύεται η κυβερνητική πολιτική για τα ζητήματα της επικαιρότητας.
Το ραντεβού έγινε στην παραδοσιακή ταβέρνα «Καραβίτης» στο Παγκράτι, η οποία φημίζεται για τις πολιτικές βραδιές που φιλοξένησε τις τελευταίες δεκαετίες.
Στο πρώτο αυτό δείπνο συμμετείχαν ο υφυπουργός Μεταφορών και Υποδομών, βουλευτής Ρεθύμνου, Γιάννης Κεφαλογιάννης, η βουλευτής Μαγνησίας Ζέττα Μακρή, ο βουλευτής Κεφαλληνίας Παναγής Καππάτος, η βουλευτής Ιωαννίνων Μαρία Κεφάλα, ο βουλευτής Εβρου Χρήστος Δερμεντζόπουλος και ο βουλευτής Λευκάδας Θανάσης Καββαδάς.
Σε χαλαρή ατμόσφαιρα, η συζήτηση περιεστράφη γύρω από τις τελευταίες εξελίξεις. Ο κ. Δημητριάδης άκουσε τους βουλευτές εφ’ όλης της ύλης, αλλά και τις θέσεις τους για τοπικά θέματα από τις περιφέρειές τους.
Ο Καραβίτης ταβέρνα είναι παραδοσικό σταθερό στέκι ταβέρνα , σε κάπως έτσι περιοχή , λίγο που κρατάει έναν λίγο ξεπερασμένο αλλά υπαρκτό συντηρητικό σοβαρού γκλαμουριασμό με αναφορές σε παλαιότερες δεκαετίες ,λίγο κουλτούρε, λίγο καλλιτεχνικό, λίγο Καραμανλομεταπολιτευτικό στάτους, λίγο στάδιο, λίγο μαγεμένος αυλός, λίγο προεδρικό μέγαρο, λίγο Ζάππειο , λίγο περιοχή Χίλτον, λίγο Ρηγίλης, λίγο Μέγαρο Ηρρώδου του Αττικού , λίγο σοβαρής καλλιτεχνίας , λίγο κλίματος Καθημερινής της Βλάχου , λίγο κλίματος συνάντησης των παλιών ημιπρωταγωνιστών της κοινωνικής σουξεδιάρικης Αθηνα’ι’κής ζωής , μιας Αθήνας που ήθελε να φκιάξει τα τοπόσημα αναφορών της με βάση την αναφορά Αττικής αθωότητας του Ιλλισού και του Αθηναικού καθαρού και γαλανού ανάγλυφου τοπίου.
Πάνε όλα αυτά ( εκεί ψηλά στον Υμμητό και στο ποταμάκι Ιλλισό δεν υπάρχει καμμία μυσταγωγία ή γλυκό μυστικό , ούτε κυλάει νωχελικά νερό απ τον Ιλλισό.
Στην περιοχή αυτή ούτε ουρανό βλέπεις , ούτε αστέρια μια και την πνίξανε στο οπλισμένο σκυρόδεμα και στο αυτοκίνητο . Και αν δελεάζει η περιοχή γιατί έχει τον Εθνικό κήπο μπροστά και κάποια μέγαρα, ουσιαστικά είναι πνιγμένη στον θόρυβο στην κίνηση και στα φανάρια και στο σκοτεινό τοπίο ( έλλειψη φωτός απ τα ψηλά κτίρια της περιοχής ώς γούβα και γούπατο της κατηφόρας του Παγκρατίου με τα άκοπα δέντρα στα π πεζοδρόμια και την έλλειψη διαφυγής του ματιού μες τις χαράδρες απ τις πολυκατοικίες.
Περιοχή που μπαναλοποιήθηκε συμπαρασέρνοντας και τα οράματα μιας κάποιας σοβαρής αστικότητας των προηγούμενων δεκαετιών κύρια του 1960 και 1970.
Αυτή η γοητεία της παλαιότερης αστικότητας πλέον όσο και να θέλουν να την βιώνουν, έχει ξοφλήσει και χρεωκοπίσει, και ας μένουν διάφιρα μαγαζιά σαν του Καραβίτη ώς σταθερή αξία Ελληνικής ταβέρνας.
Χορτάριασμα , θόρυβος, φανάρια, παρκαρισμένα στα πεζοδρόμια αυτοκίνητα είναι το όλο σκηνικό ώς στάτους της ευρυτέρας περιοχής.
Η περιοχή έγινε μπανάλ συνολικά.
Και ευτυχώς που υπάρχει το άγαλμα του Τρούμαν και κάτι θέλει να πεί σε κάποιο αστικό κοσμοπολιτισμό, που θέλει -αλλά δεν μπορεί- να διατηρεί η περιοχή.
Το άγαλμα του Αμερικανού προέδρου Χάρρυ Τρούμαν χαρακτηρίζει και ευτυχώς την απρόσωπη πλέον περιοχή , της ευρύτερης οδού Ρηγίλλης και Βασ.Γεωργίου Β. Και ευτυχώς που υπάρχει και αυτό το σημείο που διαμορφώθηκε λίγη πρασινάδα.
Το μπρούτζινο άγαλμα του Παλιού Αμερικανού προέδρου Τρούμαν είναι σαφώς Αμερικανικής αισθητικής και χύτευσης , δεν είναι στηλιζαρισμένο και άκαμπο ώς μνημειακή αναφορά και έχει μια κίνηση που θέλει να το δείξει ώς σύνθεση πέρα απ την αναπαράσταση ανθρώπου. Είναι καλής τεχνικά χύτευσης και διακριτό μετασχηματίζοντας τον χώρο και δίνοντας αισθητικό ενδιαφέρον και λειτουργεί ώς τοπόσημο της πρωτεύουσας.
Το άγαλμα δεν αρέσει ώς σύμβολο σε πολλούς νεοπροοδευτικούς και περίεργους τύπους αξούργους και με τατουάζ και έχουν επιχειρήσει με
σκοινικά να το γκρεμίσουν απ το βάθρο του, πράγμα που παλαιότερα είχε γίνει. Πολύ ή όλοι απ αυτούς και αυτές είναι επίγονοι των όσων σώθηκαν διατροφικά απ τον πρόεδρο Τρούμαν τα έτη αμέσως μεταπολεμικά, UNRA, και απ το σχέδιο Μσρσαλ που ουσιαστικά ήταν σχέδιο Τρούμαν μέσα δόγμσ Τρούμαν.
Στην θέση που είναι η ταβέρνα Καραβίτη , στην μια πλευρά της κοίτης του ανοιχτού ποταμού Ιλλισού, ήταν το 1944 το φυλάκιο του ΕΑΜ στα Δεκεμβριανά της Αθήνας , απ όπου εξορμούσαν οι Εαμίτες για να καταλάβουν το πολυπόθυτο κέντρο της Αθήνας και το κουβέρνο με τα κρατικά ταμεία.Και απέναντι τον Ιλλισό ακριβώς Βόρεια στην θέση του Αγάλματος Τρούμαν σήμερα , ήταν το ισχυρά οπλισμένο φυλάκιο των κυβερνητικών δυνάμεων, που απέτρεπε τους Εαμίτες να περάσουν το ποτάμι και να κάμουν την μπούκα στο κουβέρνο του Αθηναικού κέντρου και των κρατικών ταμείων.
Σε αυτό το κυβερνητικό τότε φυλάκιο τότε μάχιμος νεαρός υποστηρικτής ήταν ο τα μετέπειτα χρόνια Αθηαναίος Μπον βιβέρ -καλοζωιστής- Ζάχος Χατζηφωτίου , 20ετής το 1944 και με εθελούσια μάχιμη από 17 ετών δράση στην Μέση Ανατολή -Αίγυπτο. Και καλά έκανε -ήταν ο βαρύτερα απ όλους οπλισμένος- γιατί ήθελε να υποστηρίξει την δική του μεταπολεμική καλοζω’ί’α , μια και το ίδιο θέλανε και οι αντίπαλοι του μαχητές του ΕΑΜ-ΚΚΕ που επεδίωκαν να καταλάβουν αυτοί το κράτος για την δική τους μεταπολεμική καλοζω”ί’α και μπάσιμο στα κρατικά ταμεία.
Οι Εαμίτες θέλανε
στο κράτος μα μπουκάρουν
και οι κυβερνητικοί του λέγανε
να πάνε να το πάρουν.
Μάχες γίνανε σκληρές
μέσα στην Αθήνα
το 1944
Δεκέμβρη Μήνα.
Βγάλανε τα μάτια τους
πίσω απ ανακούτι
την ίδια στιγμή που δεν ειχανε
να φάνε ούτε κουρκούτι.
Τι θέλανε και τι ψάχνανε
οι αντίπαλοι απ την ζωή τους
μετακατοχική πείνα
ήταν η εποχή τους.
……—–….
Ως στρατιώτης μουλαράς ημιονηγός πολέμησε
στον α παγκόσμιο πόλεμο ο Τρούμαν ο Χάρυ
για τούτο μουλάρια (Mules) έστειλε στην Ελλάδα
με το σχέδιο Μάρσαλ έμφορτα σ ένα καράβι.
Ήταν Μουλάρια απ το Μιζούρι
μεγαλοτόμαρα και φαγανά
σηκώνανε μεγάλο φορτίο
αλλά σε εδάφη ίσωμα Flat πεδινά.
Κάθε 4 ώρες πορεία
θέλανε καθισιό
να ξεκουραστούν τα μουλάρια
και να χτυπήσουν κολατσιό.
Μετά να συνεχίσουν
την πορεία φορτωμένα
για άλλες 4 ώρες
τα’ι’σμένα και ποτισμένα.
Στην Ελλάδα όμως το 1947
δεν υπήρχαν βρώμη και σανά
σε επαρκείς ποσότητες
για τα μουλάρια αυτά.
Και τα εδάφη δεν ήταν Flat
αλλά όλο μονοπάτια βραχώδη και ορεινά
και έτσι τα μουλάρια απ το Μιζούρι
δεν μπορούσαν νάναι αποδοτικά.
Ο πρόεδρος τότε Τρούμαν
φωναξε τους επιτελείς εισηγητές
που στείλαν τα μουλάρια στην Ελλάδα
χωρίς παραγωγικές προοπτικές.
Αγάπαγε τα ζώα αυτά ο Τρούμαν
πολέμησε με αυτά
και η Αμερικανική γραφειοκρατία
τον εξέθεσε στα μάτια τα Ελληνικά.
Αυτή είναι ιστορία πραγματική
σπ τον οίκο τον Λευκό
για τούτο όταν επεσκέφθηκε την Ελλάδα
δεν ήθελε να δεί το πρός τιμήν του γλυπτό
αισθανόμενος όπως ειπε σε δημοσιογράφο
για τον εαυτό του αιδώ,
που τα μουλάρια που έστειλε
δεν έκαναν τίποτα το παραγωγικό
και πλέον ψόφισαν και νηστικά
γιατί η Ελλάδα δεν είχε βρώμη καρπό.
Ο Χάρρυ ο πρόεδρος ο Τρούμαν -αυτό το δυνατό παληκάρι σπ το Μιζούρι – ήρθε ώς τέως πρόεδρος το 1964 τον Μάρτη στην Ελλάδα, ώς Αμερικανική τιμή για την κηδεία του τότε άνακτα Παύλου ώς απεσταλμένος του προέδρου των ΗΠΑ Τζόνσον, συνοδευόμενος ώς αντιπροσωπεία απ την σύζυγο του προέδρου Τζόνσον.
Ο Χάρρυ ο Τρούμαν ανέβηκε κσι στην Ακρόπολη ηαι φωτογραφήθηκε κστεβαίνοντας στα προπύλαια φορώντας το ρεμπούμπλικο και γυαλιά εμφανώς ηλικιωμένος.
Ήταν δυνατό παλικάρι ο Τρούμαν ο Χάρυ ο οποίος άκουγε τους ειδικούς επιστήμονες συνεργάτες του και ιδιαίτερα τους οικονομολόγους για τούτο δεν δίστασε να εκπονήσει το Δόγμα Τρούμαν για την κυριαρχία των ΗΠΑ μέσω δολλαρίου, αφού όμως πρώτα άκουσε πλήρως τον άγριο στρατηγό Γκρόουβς ( επικεφαλής ώς συνταγματάρχης του σχεδιου Μανχάταν για την κατασκευή της ατομικής βόμβας) και έριξε τις ατομικές βόμβες ( λίτλ μπό’υ’ και φάτ μάν )στην Ιαπωνία.
Δεν ήταν κολπετιάρης ο Τρούμαν ο Χάρυ , δεν ήταν και φιλοχρήματος μεγαλωμένος σε αγροτικό περιβάλλον στο Μιζούρι με τα μεταφορικά ζώα της εποχής να έχει ιδιαίτερο δέσιμο μια κσι ο ίδιος ώς νεαρός τα περιοποιώντανστο αγροτικό οικογενειακό σπίτι.
Στην θητεία του στον στρατό δτον Α παγκόσμιο πόλεμο είχε ειδικότητα ημιονηγού μουλαρά , για την μεταφορά με τα μουλάρια των όπλων , φορτωμένα τα όπλα πάνω στο σαμάρι του Μουλαριού.Και τούτο γιατί ο Τρούμαν ήξερε να μην κουράζει το μουλάρι και να το φορτώνει ισόρροπα με τα βαριά όπλα και να το ξεκουράζει για να αποσπά στον χρόνο το καλύτερο έργο απ το μεταφορικό ζώο.
Ο Χάρυ ο Τρούμαν ήταν λιτοδίαιτος ονομαστός , άντεχε τις δυσκολίες διαβίωσης από παιδί και ήταν σπό νεαρή ηκικία άνθρωπος που έκανε εύκολα φίλους και δημιουργούσε εμπιστοσύνη στις παρέες. Φόραγε πάντα πλατιά παντελόνια για να μπορεί να κινείται , και ελάχιστες επαφές ηθελε νάχει με το κατεστημένο των ισχυρών και προτιμούσε την φιλία με επιστήμονες.
Αγαπημένο του φαγητό ήταν το ψωμί βρεγμένο σε νερό κσι στο σσπίτι του επικρατούσε η λιτότης επίπλων.
Έριξε τις ατομικές βόμβες για να δείξει και προλάβει την ισχύ των ΗΠΑ στον αμέσως μεταπολεμικό κόσμο, και ακούγωντας τους επιστήμονες που ήθελαν να δούν εφαρμοστικά τα αποτελέσματα της πυρηνικής σχάσης ουσιαστικά. Και ιδιαίτερα αν οι θεωρητικοί υπολογισμοί για το άριστο ύψος που πρέπει να εκραγεί η ατομική βόμβα επαληθεύονται.
Παρά την δοκιμή πρίν που είχε γίνει στην Νεβάδα σε ακατοίκητο έδαφος.
Ο Τρούμαν ο Χάρρυ
ήταν δυνατό παληκάρι.
Χάρις και την δική του επιμονή και ροπή πρός τις παρέες επιστημόνων με την λήξη του πολέμου το 1945 οι Αμερικανοι στρατιωτικοί στην Ευρώπη μάζεψαν όλους τους Γερμανούς επιστήμονες και βοηθούς των στην ΗΠΑ, δίνοντας και λήθη στο παρελθόν. Και με δικό του οκ η αμερικανική επιστήμη δημιούργησε μέσω του στρατού τον κλάδο αρχικά της στρατιωτικής ψυχολογίας για να μελετήσει τα ψυχογραφήματα αρχικά των κυρίων εκπροσώπων του ναζισμού που ήταν έγκλειστοι στις φυλακές ώς την δίκη της Νυρεμβέργης.
Το κύριο φαγητό του Τρούμμαν, μετά το ψωμί βρεγμένο σε νεο ήταν η φάβα με κομμάτια ψιλοκομμένο κρεμύδι. Και η φάβα από τα λαθίρια Μισσισιπή. Σπόρος από λαθίρια ήρθε και στην Ελλάδα με το σχέδιο Μάρσαλ, μαζί με σπόρους αοό άλλα δημιτριακά.