Την Πέμπτη 28/2 στις 12 στο prisma radio 91.6 και ”στο ίδιο έργο θεατές” καλεσμένος τηλεφωνικά του Χρήστου Τσούτση στην εκπομπή ήταν ο Νίκος Μπελογιάννης.
Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι γιος του ιστορικού στελέχους του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας, εκτελεσθέντα αγωνιστή Νίκου Μπελογιάννη μέλους της K.E του ΚΚΕ όποιος πέρα από την δράση και την πολιτική του πορεία του έμεινε και στην ιστορία ως ο “άνθρωπος με το γαρύφαλλο”, αλλά και της Έλλης Παππά, διανοούμενης- δημοσιογράφου- συγγραφέα και αγωνίστρια της Αριστεράς. Γεννήθηκε μέσα στην φυλακή τον Αύγουστο του 1951.Έναν χρόνο αργότερα ο πατέρας του καταδικάστηκε από το στρατοδικείο και εκτελέστηκε, ενώ η μητέρα του αποφυλακίστηκε το 1964. Ο ίδιος μεγάλωσε στα χέρια της θείας του, Διδώς Σωτηρίου. Είναι απόφοιτος της Σχολής Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ. Έχει αναπτύξει έντονη συγγραφική δουλειά με το πέρας του χρόνου και πιο συγκεκριμένα με το βιβλίο του ”Αυτά λοιπόν τα νέα του Αλεξάνδρου- εκδόσεις Άγρα 2016, αλλά και με την συμμετοχή του στην συλλογική εγγραφή, Σταλινισμός: Η τέταρτη μονοθεϊστική θρησκεία- και πάλι από τις εκδόσεις Άγρα.
Συζητήσαμε αρχικά αναλυτικά μαζί του και ακούσαμε την άποψη του για τα προβλήματα και τους φόβους των σύγχρονων κοινωνιών.
Ο κ. Μπελογιάννης εστίασε στην τοποθέτηση του στον κίνδυνο ”εκφασισμού” και της κοινωνίας μας αλλά και της Ευρώπης και του κόσμου συνολικότερα τα τελευταία χρόνια, ενός γεγονότος που δεν ήρθε τυχαία αλλά συνδυάστηκε και με την αποτυχία οράματος της αριστεράς ειδικά μετά την πτώση του ”υπαρκτού” σοσιαλισμού αλλά και την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού. Κατά τα άλλα , όπως χαρακτηριστικά ανέφερε,”ο νεοφιλελευθερισμός θα παντρευτεί μια χαρά με τον φασισμό στην συνέχεια”.
Επίσης η τιμωρητική διάθεση των πολιτών και η άνοδος των λαϊκιστών (βλ. Μ. Βρετανία- Φάραντζ, Τζόνσον) ενίσχυσε και ενισχύει αυτή την κατεύθυνση πανευρωπαϊκά. ” Οι πόλεμοι των μεγάλων δυνάμεων γίνεται πάντα στο επίπεδο της οικονομίας”. Στην συνέχεια ακούσαμε τον κ. Μπελογιάννη να αναλύει και την πορεία των μεγάλων δυνάμεων τα τελευταία χρόνια με επίκεντρο την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτο που γέννησε πόνο , δυστυχία και πολέμους σε πάρα πολλές χώρες. Αυτόν το σχεδιασμό υπηρέτησαν οι ΗΠΑ αλλά και η Γερμανία με τελευταίο θύμα την Βενεζουέλα. Ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν όμως αναλυτικός και αιχμηρός στην κριτική του και στα ΜΜΕ αλλά στο ρόλο τους να παραποιούν την πραγματικότητα αλλά και στην αντίδραση του λαού. Επισήμανε δε ότι η κοινωνία αντέδρασε στο παρελθόν στον φόβο με χαρακτηριστικό παράδειγμα το δημοψήφισμα του 2015 αλλά σήμερα είναι άγνωστο τι θα πράξει. Στην συνέχεια μιλήσαμε για την αριστερά , το πολιτικό σκηνικό της χώρας στην σημερινή εποχή αλλά και τις ευθύνες του κομμουνιστικού κινήματος και των κομμάτων κυρίως που υλοποίησαν μια θεολογικού και θρησκευτικού τύπου πολιτική μακριά από ήθη και πραγματικά επίδικα που έβαλαν αγωνιστές.
” Η αριστερά έφερνε από την φύση της απογοητεύσεις”.
” Δεν πρέπει να αναιρούμε την ιστορία του κόμματος”.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αλλαγής των θέσεων του κόμματος όταν η συζήτηση στράφηκε στο κομμουνιστικό κίνημα αλλά και στο σημερινό ΚΚΕ. ο κ. Μπελογιάννης τόνισε ότι είναι και το Μακεδονικό. Η θέση ότι δεν υπήρξε π.χ Μακεδονική γλώσσα είναι τραγική για ένα κόμμα που εξέδιδε στα ”Μακεδονικά ή Μακεδονίτικα” τις θέσεις του κόμματος , γλωσσάρια και σημειώσεις. ” Να μην τολμήσουν στο Περισσό να ξανά αναφερθούν σε εκτελεσμένους με το 509′ , να τους αφήσουν εκεί που βρίσκονται”.
Στην συνέχεια μιλήσαμε αναλυτικά μαζί του για το πολιτιστικό υπόβαθρο της εποχής μας ,καθώς και για τα μέσα και τις νέες τεχνολογίες. Τέλος ακούσαμε το σχόλιο του για τα μέσα έκφρασης στις ”σύγχρονες” δημοκρατίες όπως και το ρόλο των δημοσκοπήσεων.
Τους φιλελευθερισμό μύστες του έλκονται απ την μη εφαρμογή των νόμων , μια και εμποδίζουν τα ιδιωτικά βουλησιακά και επιχειρηματικά οραματάτων.
Οι σοσιαλιστές πάλι έχουν αντίπαλο το αστικό κράτος.
Τελικά και οι φιλελεύθεροι έχουν αντίπαλο το αστικό και κάθε κράτος ( αυτό φκιάχνει τους νόμους) και οι σοσιαλιστές έχουν αντίπαλο το αστικό κράτος αλλά εμφαίνουν στο κράτος ( απλά θέλουν νάναι το δικό τους ).
Ο κάθε ένας τελικά θέλει το κράτος όπως το θέλει.
Το κοινό για όλους κράτος ( αυτό που φιάχνει νόμους για όλους) δεν είναι πλέον επιτεύξιμο .
Για τούτο και κάθε χώρος θέλει να καταλάβει το κράτος για νάναι δικό του και να κάνει την δουλειά του. Και καλά κάνουν όλοι. Όποιος μπορεί να γελάσει τον άλλον.
Η κατάληψη του κράτους είναι η επιδίωξη από όλο το φάσμα των ιδεολογιών και των μαγμάτων τους εκάστοτε.
Πάντως αν χρόνια υπήρχε μια θετικότητα μες την αριστερά , ή εκλαμβανόνταν ώς θετικότητα , τελικά ο χρόνος έδειξε ότι υπήφψε και τεράστια αρνητικότητα.
Και απ ότι φαίνεται πάλι αυτή η αρνητικότητα δεν γινόνταν κατανοητή στον ενεστωτικό εκάστοτε χρόνο ( έτσι άφηνε το πεδίο υπερ της δόμησης της θετικότητας) .Με αποτέλεσμα στην ίδια την αριστερά να υπάρχει έλειμα κατανόησης της ιστορικής διαδρομής της.Και έτσι εξηγείται και μια διαρκή αντιπαλότητα εκ μέρους της αριστεράς και με την δεξιά αλλά και το ίδιο το κράτος μηχανιστικά.Το οποίο μετσπολεμικό αλλά και προπολεμικό εκάστοτε κράτος ήταν αποριπτέο ολιστικά απ την αριστερά ώς ανορθολογικό, αντιλαικό,
Η σημερινή εκδοχή του κατασταλτατικού και με έμφαση στο οικονομικό στοιχείο και στην ταμειακή λειτουργία κράτους που εφαρμόζεται απ την αριστερά, με κύριο μέσο διαμεσολάβησης κράτους πολιτών το φοροεισπρακτικό εργαλειακά σύστημα taxis ( που το παρουσιάζουν μάλιστα ώς δημικρατική αμαηκαιότητα!!) αυτή η σημερινή αριστερή εκδοχή του κράτους ουδόλως ανηδυχεί ή προβληματίζει την αριστερά !! Τεράστια θαυμαστικά εδώ!!
Και ούτε μπαίνει στον κόπο η αριστερά , η κυβερνώσα αριστερά μάλιστα, να στοχαστεί.Το κενό συτοκατανόησης από παλαιότερα της αριστεράς ( ώς λειτουργία αυτοεπεξεργασίας ) εδώ φαίνεται καθαρά. Και όσες εκάστοτε δήθεν αυτοκριτικές εξαγγέλθηκαν απ την αριστερά ήταν κενές τελικά περιεχομένου ( πούρος διαχρονικός επικοινωνισμός μέχρι αγκιτατόρικος προπαγανδισμός) με κορυφαία συμβολιστική της δήθεν αυτοκριτικής την διάσπαση του 1968 στην Ρουμανία , που απ ότι φαινεται δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια προκαταβολής της οικειοποίησης του ιδεολογικού χώρου της αριστεράς μετά την μεταπολίτευση. Τα συμπτώματα είναι αρκετά για την σύνδεση της διάσπασης της αριστεράς υο 1968 και της σημερινής κυβερνητικής αριστεράς.
Το βαρύνων στοιχείο είναι ο χώρος που δρούσαν ( εσωτερικό ή εξωτερικό ) οι δυνάμεις της αριστεράς μετά το 1949 και την τελειωτική πολεμική ήττα των στον εμφύλιο. Εδώ κρύβεται και το στοιχείο που προσδιορίζει και εξηγεί γιατί κυβερνώσα σήμερα αριστερά στην Ελλάδα είναι αυτή που προέρχεται -ώς κκε εσωτερικού μεταπολιτευτικά- από όσους στο Βουκουρέστι το 1968 δρούσαν ή εν πάσει περιπτώσει είχαν επαφή ή ζούσαν μετά το 1949 στην Ελλάδα, έναντι των όσων (του κκε εξωτερικού μεταπολιτευτικά ) ζούσαν σε ονιμη υπερορία στις Ανατολικές χώρες.
Απλά ο πυκνότερος και ισχυρότερος συμπαγής πυρήνας έστω και μικρότερος αυτών που μεταπολιτευτικά ονομάστηκαν κκε εσωτερικού και σήμερα σύριζα ήταν λογικό ότι θα είχαν την δυναμική της κυβερνητικής πρωτοκαθεδρείας ( μια και ζούσαν στο εσωτερικό μετά το 1949) , έναντι των όσων ζούσαν στις Ανατολικές χώρες , όταν ερχονταν η ώρα της αριστεράς για να γίνει κυβερνώσα αριστερά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτες κομματικές οργανώσεις και γραφεία που άνοιξαν το 1974 καο νεολαίας ήταν του κκε εσωτερικού και του Θούριου ( της νεολαίας το περιοδικό) έναντι της σύγχυσης και της σκληρής διαμάχης μεταξύ κκε εσωτερικού και κκε εξωτερικού που επικράτησε 2-3 χρόνια ώς το 1977 σχετικά με το κκε εσωτερικού και κκε εξωτερικού.Και μπερδεύτηκε ο κόσμος.Και προέκυψαν τα αριστερά κόμματα νεολαίας Ρήγας -ΚΝΕ- που στην πορεία έγιναν ΕΚΚΕ , ΚΚΕ Μ-Λ, Μ-Λ ΚΚΕ, Β ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ , ΠΠΣΠ , κλπ αριστερά, οπορτουνιστικά, δογματικά, επαναστατικά ,ρεβιζιονιστικά ,εξοκοινοβουλευτικά αριστερά, κλπ κλπ κλπ όπου χάθηκε ο μπούσλας και το τιμόνι απ τους πολίτες.
Ο συνεκτικότερος έστω και μικρός για τούτο συμπαγής πυρήνας της εσωτερικής προδικτατορικής αριστεράς , μεταπολιτευτικά ήταν λογικό ότι θα ήταν η κυβερνώσα αροστερά , αν παρουσιαζόνταν εποχή για την δήθεν αναγκαιότητα ( τονίζεται το δήθεν) αριστερής διακυβέρνησης της χώρας.
Και μαζί θα έφερνε στην επιφάνεια ( όπως και έφερε) τα δοβαρά προβλήματα αυτοκατανοητικότητας και έλειψης συτοκριτικής της αριστεράς, στην ιστορική της διαδρομή.
Οι προεκλογικές ψευδείς αντιρεαλιστικές εξαγγελίες το 2014 ( σκέτη καταφυγή στον αέρα πατέρα ιδεολογικό επικοινωνισμό) , η εξαγγελία αντιρεαλιστικού δημοψηφίματος , και η εκ των υστέρων δήθεν ρεαλιστική μετατροπή του όχι σε ναί , μαζί με τον φορολογικό κυβερνητικό κατασταλτικό πλεονασμό και την καταφυγή στα αριστερά ταμειακά ιδεολογικά πλεονάσματα , δεν είναι παρά η κατάδειξη του αριστερού μη αυτοκατανοημένου ιδεολογήματος στην Ελληνική ιστορική διαδρομή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Και αυτό -η έλειψη αυτοκατανόησης της ιστορικής της διαδρομής στον εκάστοτε ενεστώτα χρόνο εκ μέρους της αριστεράς, μαζί με την έλειψη αυτοκριτικής της αριστεράς στον εκάστοτε αναγκαίο χρόνο-είναι τα κύρια και βασικά χαρακτηριστικά της διαδρομής της Ελληνικής πολιτικής ιστορίας όσο αυτή ( η πολιτική ιστορία της χώρας) από τις αρχές του 20ου αιώνα κοντά μπολιάζεται με την αριστερά.Που ταυτόχρονα συνιστούν και έναν πλέον μόνιμο ιδεολογικό πυρήνα της αριστεράς μαζί με έναν τοπο παραγωγής της αριστερής ιδεολογίας , ο οποίος τρόπος εφ όσον απωθεί την αυτοκριτική και την συτοκατανοητικότητα μένει κσι θα πσραμείνει σε επίπεδα επικοινωνισμού , χωρίς τίποτα θετικό να μπορεί να προσφέρει στους μεγάλουςβαναηκαίους στοχασμούς που χρειάζεται η Ελληνική κοινωνία από υο 2010 και πολλά χονια πλέον για να δρομολογηθεί γεννεαλογικά και να λύσει τα προβληματά της.
Η χρεωκοπία της χώρας -όπως γίνεται πάντα-ανέδειξε και το ιδεολογικό χρεωκοπημένο χτονια υπόβαθρο της αριστεράς, με αποτέλεσμα την σημερινή πλειοδοτική λούμπεν καπιταλιστική κυβερνητική εκδοχή, καταφανώς εκδηλωμένη στην παλαιοπολιτική πρακτική της προεκλολογίας και του προεκλογισμού.
Το ότι ώς κυβερνώσα αριστερά προέκυψε η ομάδα του μεταπολιτευτικού κκε εσωτερικού είναι και απόλυτα εξηγήσιμο και λογικό.
Η διελκύστιδα ακουμπά στην διάσπαση της αριστεράς του 1968 και εφ όσον κάποιοι που ήταν στο εσωτερικό της χώρας μετά το 1950 προηγούνταν στην κοινωνική όσμωση εντασόμενοι μέσα στον εγχώριο κοινωνικό ιστό -έστω και ώς εγχωρίως διωκόμενοι-έναντι αυτών τούτων που έφυγαν στο εξωτερικό και υο 1968 ονομάστηκαν κκε στο εξωτερικό όμως ( αντιφατικός όρος κκΕλλάδος στο εξωτερικό όμως) κσι μετά το 1974 επιστρέφοντες δημιούργησαν στην Ελλάδα το κκε εξωτερικού αρχικά για να διαφοροποιούνται απ το κκε εσωτερικού ,και κκε στην συνέχεια .
Η Ενωμένη αριστερά του 1974 ήταν στις εκλογές μια περαστική αδύναμη κομματική και καθόλου ιδεολογική σύναξη.
Αν προέκυπτε κυβέρνηση αριστεράς στην Ελλάδα αυτή δεν μπορούσε πσρά νάναι εκ της μορφοποίησης μεταπολιτευτικά του κκε εσωτερικού.
Και είναι άξιο επισήμανσης ότι ο όρος “κυβερνώσα αριστερά” προέρχεται από πολιτικό που απλο το 1974 προέρχεται απλο το κκε εσωτερικού και που στις εκλογές είπε ότι ώς αρχηγός του κομματός του ( σπ την μήτρα του κκε εσωτερικού) είπε ότι : “” δεν ψήφισε τον εαυτό του””.
Είπαμε ότι με κάθε τρόπο αν προέκυπτε αριστερά κυβέρνηση στην Ελλάδα ( στο φάσμα της μεταπολιτευτικής κομματικής πολιτικής ζωής) αυτή δεν μπορούσε παρά να είναι το μεταπολιτευτικό κκε εσωτερικού και η μετεξελιξή του ώς Σύριζα.
Αυτό εξηγεί και την αποχή αλλά και την αδυναμία ουσιαστικά του κκε ( τέως κκε εξωτερικού απ την διάσπαση του 1968) από το πολιτικό κυβερνητικό προσκήνιο και την ιδεολογική ουσιαστικά φαινομενική καθαρότητα μέχρι πσρωχημενικότητα , που οδηγεί σε προοδευτική συρίκνωση των ποσοστών του εκλογικά.
Το ιδεολογικό και επεξεργαστικό υπόβαθρο της αριστεράς στην Ελλάδα από την εμφανισή της την αρχή του 20ου αιώνα ( το 1918 μορφοποιήθηκε περίπου κομματικά) , το ιδεολογικό επεξεργαστικό υπόβαθρο κσι τα εργαλεία ανάλυσης ( της αριστεράς) για την Ελληνική κοινωνική πραγματικότητα και την δυναμική της εξέλιξη ιστορικά χρονικά , ήταν και παραμένουν και αφελή και λειψά και προσωπικά αλλά και εξωγενώς προσδιορισμένα ( λόγω της αναφοράς στον εκάστοτε διακρατικό διεθνισμό και στην αρχή της υπερεκτιμημένης δυναμικής τής Ρώσσικης επανάστασης).
Και μπορεί κάποιες φιλοσοφικές σοβαρές απόψεις να θεωρούν ότι η Ρώσσικη επανάσταση με την Μαρξιστική της αναφορά βρίσκεται στην βάση του κοινωνικού κράτους του 20ου αιώνα.Αλλά και άλλες αναλυτικότερες φιλοσοφικές απόψεις σοβαρές και αυτές δεν βλέπουν στον Μαρξισμό παρά την ταύτιση της καταγγελίας της μιζέριας με την ανάλυση της παραγωγής.
Το ιδεολογικό υπόβαθρο και τα επεξεργαστικά εργαλεία της αριστεράς για την ανάλυση και προσέγγιση της Ελληνικής ιστορίας και της κοινωνικής εξέλιξης , έπασχε και πάσχει και θα πάσχει απ το ότι τα κριτήρια που χρησιμοποιεί δεν εξηγούν τις σημασίες τους, που τα καθιστούν ώς κριτήρια πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης.
Για τούτο κσι η αριστερά δεν μπορεί ώς κυβερνώσα κοινωνική συνισταμένη δτην συγκυρία να δρομολογήσει λύσεις υπέρβασης της κοινωνικοοικονομικής χρεωκοπίας της Ελληνικής κοινωνίας.
Στην υπόθεση εκτελέσεων του Νίκου Μπελογιάννη-Αργυριάδη-Καλούμενου Μπάτση το 1952 και του Νίκου Πλουμπίδη το 1954 ο ρόλος του τότε κκε ήταν ενισχυτικός αοό το φάσμα του εξωτερικούν που διακονούσε την αριστερά ιδέα απ το εξωτερικό που είχε ηττημένο φύγει το κόμμα και η ηγεσία του. ( Η ηγεσία ενός κόμματος δεν είναι άλλο πράγμα απ το κόμμα , όπως αρκετοί αφελείς ή πονηροί εκάστοτε διοχετεύουν).
Η επιδίωξη του κκε ήταν να συντηρείται, ακόμα και μέσω εκτελέσεων, η δήθεν επαναστατική ιδέα στην Ελλάδα και ο φόβος του Ελληνικού μετεμφυλιακού καθεστώτος απέναντι στον εισαγόμενο ακόμα και απ έξω μπολσεβικισμό.
Βέβαια με την προυπόθεση η ηγεσία του κκε να μην βρίσκεται αυτή στην θέση πιθανής εκτέλεσης.
Η ένταξη για ωρισμένους στην αριστερά ήταν ιδεολογικού προσδιορισμού και για άλλους, όπως η ηγεσία και οι αυλές της , ήταν προσωποποιημένη και εξατομικευμένη.
Μια αναλυτικότερη ιστορική περιήγηση, σπό το 1918 που μορφοποιήθηκε συλλογικά κομματικά η αριστερά, θα επιβεβαιώσει το παραπάνω.Διάφορα κριτήρια ένταξηςβστην αριστερά.