Πριν τις ευρωεκλογές της 26ης Μάη η τάση ψήφισης του ΜέΡΑ25 ήταν ορατή από όσους ασχοληθήκαμε με τις εκλογές αυτές. Ψήφισε κόσμος κατά βάση αριστερός και απογοητευμένος, νεότεροι αλλά και μεγαλύτεροι πιστεύοντας ότι ίσως ανοίξει ένα παράθυρο εκεί που τα έκλεισε ερμητικά ο ΣΥΡΙΖΑ και με τη σύμπραξη του Γ. Βαρουφάκη (ΓΒ).
Λίγοι πράγματι γνώριζαν τι ακριβώς πρέσβευε και πρεσβεύει ο ΓΒ για αυτό και άλλος δήλωνε ότι θα ψηφίσει ΜέΡΑ25 «γιατί ο Βαρουφάκης ήταν ο μόνος που αντιστάθηκε, είπε ένα όχι εκεί που οι άλλοι έσκυψαν το κεφάλι», άλλος ότι «αν έμενε στην κυβέρνηση το ’15 τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, δεν θα είχε γίνει αυτή η καταστροφή», άλλος «διότι έχει ένα σχέδιο που φαίνεται να είναι μελετημένο και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά έχει ευρύτερη οπτική ευρωπαϊκή και γενικότερα».
Να σημειώσουμε ότι η ψήφος στο ΜέΡΑ25 στις ευρωεκλογές δίνει το στίγμα των αγωνιστικών διαθέσεων και της ταξικής αισιοδοξίας μεγάλης μερίδας αριστερών ανθρώπων σήμερα, ανθρώπων που σε παλαιότερες δύσκολες εποχές δεν είχαν ταλάντευση, δίνει όμως ανάγλυφα και τα αδιέξοδα των οργανωμένων δυνάμεων της αγωνιστικής και επαναστατικής αριστεράς.
Η αντίληψη του ΓΒ είναι ότι «σήμερα, στις συνθήκες μετά την κρίση του 2008, είναι απαραίτητος ένας Παγκόσμιος Μηχανισμός Ανακύκλωσης Πλεονασμάτων αλλιώς ο καπιταλισμός κινδυνεύει να επιστρέψει σε συνθήκες ριζικής και επισφαλούς αβεβαιότητας που προϋπήρχε του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και μάλιστα σήμερα ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος λόγω των μέσων μαζικής καταστροφής και της κλιματικής αλλαγής».[1] Η αγωνία για το μέλλον του καπιταλισμού τον κυριαρχεί, αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίζονται οι θέσεις του.
Έχει σημασία να αναφέρουμε πού ακριβώς βλέπει τη διέξοδο από τους κινδύνους αυτούς. Ένα σενάριο είναι, αναφέρει, να συμμαχήσουν οι αναδυόμενες οικονομίες και να επιβάλουν ένα Μηχανισμό Ανακύκλωσης Πλεονασμάτων που όμως στα πλαίσια του οι εμπορικές ανταλλαγές και οι οικονομικές σχέσεις θα στηρίζονται στη δικαιοσύνη π.χ. οι κεφαλαιακές ροές που εισρέουν στη Βραζιλία από την Κίνα θα είναι ίσες με την αξία των αγαθών του πρωτογενούς τομέα που πωλούνται από τη χώρα αυτή στην Κίνα, η Κίνα αντί να αγοράζει βραζιλιάνικα περιουσιακά στοιχεία χωρίς τη συγκατάθεση της βραζιλιάνικης κυβέρνησης θα διοχετεύει τις επενδύσεις της μέσω της κυβέρνησης της Βραζιλίας στη βάση συνεργασίας καθώς και η μεταβίβαση κινεζικής τεχνολογίας στη Βραζιλία. Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί μία ισόρροπη και σταθερή οικονομική μεγέθυνση όπως την περίοδο 1945 -1971.
Περιγράφει δηλαδή μία εκδοχή του καπιταλισμού με σχέσεις δίκαιες, με αλληλεγγύη και ισότιμη συνεργασία μεταξύ των χωρών που οδηγεί σε ισόρροπη και σταθερή ανάπτυξη. Ποιος όμως διαμορφώνει αυτές τις συνθήκες και ποιος τις εγγυάται; Τέτοιο ιστορικό προηγούμενο δεν υπήρξε στα χρόνια της κυριαρχίας του κεφαλαίου αφού είναι έξω από τη φύση του και μόνο με την απειλή ότι κινδυνεύει το σύστημα δεν πρόκειται να αλλάξει η ουσία και οι νόμοι του.
Ένα δεύτερο σενάριο είναι αν η Δύση είχε την επιφοίτηση να εφαρμόσει την πρόταση του Keynes, για τη δημιουργία κάποιας Διεθνούς Οικονομικής Ένωσης με στόχο τη δίκαιη ανακύκλωση των παγκόσμιων πλεονασμάτων, την απάλειψη δηλαδή της εκμετάλλευσης μεταξύ των κρατών και των σχέσεων κυριαρχίας -υποταγής, χαρακτηριστικό στοιχείο των καπιταλιστικών κοινωνιών. Ισότιμες ανταλλαγές μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας, των ΗΠΑ και του υπόλοιπου κόσμου, Κίνας και Ζιμπάμπουε κ.λπ.. Ένα τοπίο ειδυλλιακό. Επιπλέον φαίνεται να ξεχνά ότι ο κεϋνσιανισμός αναδείχτηκε και επικράτησε σε όλες ανεξαίρετα τις χώρες ανεξαρτήτως αν κυβερνούσε η χριστιανοδημοκρατία, η σοσιαλδημοκρατία ή μεταλλαγμένοι αριστεροί, αντιστοίχως ο νεοφιλελευθερισμός έγινε το Ευαγγέλιο όλων των αστικών κρατών και των πολιτικών δυνάμεων ακριβώς γιατί οι ανάγκες του κεφαλαίου σε κάθε φάση «αποφασίζουν» για την οικονομική πολιτική και όχι κάποια πρόσωπα ή κυβερνήσεις, όπως ο ΓΒ νομίζει. Όλα τα προηγούμενα θα τα επιτύχει ένα δίκαιο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μία δίκαιη Παγκόσμια Τράπεζα ή ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου ενώ στον καπιταλιστικό κόσμο το μόνο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η μόνη Παγκόσμια Τράπεζα που μπορεί να υπάρξει είναι αυτή που έχουμε μπροστά μας.
Αντίστοιχα εντελώς ουτοπικές και παραπλανητικές είναι οι θέσεις του για την εσωτερική πολιτική στην Ελλάδα. Τάσσεται υπέρ του ευρώ και της ΕΕ, αναγνωρίζει το δημόσιο χρέος αλλά τοποθετείται υπέρ της ρήξης με την τρόικα γιατί καταστρέφει, όπως αναφέρει, την Ελλάδα και την Ευρώπη, τάσσεται κατά των επαχθών δεσμεύσεων των μνημονίων, της εκχώρησης της δημόσιας περιουσίας κ.λπ. Μα την τρόικα την διόρισαν οι δανειστές, οι κυρίαρχοι, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη ληστεία της χώρας και του λαού. Πώς είναι δυνατόν να αναγνωρίζεις και να σέβεσαι τα συμφέροντα που κυριαρχούν και να στρέφεσαι μόνο κατά των μηχανισμών που δημιουργούν οι δυνάμεις αυτές για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα και την κυριαρχία τους;
Εδώ έχουμε μία παρόμοια εκδοχή της ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ πριν το 2015 και ως τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς που θα απάλλασσε τη χώρα από την τρόικα και τα μνημόνια χωρίς ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα με συναίνεση, μόνο που τώρα λείπουν τα νταούλια που θα βαράνε για να χορεύουν οι αγορές. Μία επανάληψη όσων ακούσαμε και ζήσαμε το πρώτο εξάμηνο του 2015 τότε που ο Βαρουφάκης έβλεπε το σκίσιμο των μνημονίων ως μία συμβολική κίνηση, μετονόμασε την τρόικα σε θεσμούς και συναντιόνταν αυτή με τους υπουργούς στο Χίλτον και όχι στα υπουργεία, εφεύρε τον όρο ρεαλιστική σύγκρουση αφού το 70% των μνημονίων, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ήταν μέτρα που έπρεπε έτσι κι αλλιώς η χώρα να πάρει.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Βήμα ρωτήθηκε για τις ετερόκλητες ιδεολογικές θέσεις ανθρώπων που στελεχώνουν τις γραμμές του κόμματός του. Η απάντηση ήταν αποκαλυπτική. «Γιατί ένας φιλελεύθερος αντικρατιστής», αναρωτήθηκε, «δεν μπορεί να συνεργαστεί με ένα μαρξιστή ότι πρέπει να σταματήσει η αέναη μεταφορά των τραπεζικών ζημιών στον κρατικό προϋπολογισμό και τελικά στις τσέπες του λαού;». Μόνο που οι μαρξιστές, οι πραγματικοί μαρξιστές, επουδενί συμφωνούν στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ενώ οι φιλελεύθεροι, παρ’ ότι αντικρατιστές, δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό όταν το κεφάλαιο έχει δυσκολίες να ανοίξουν τα κρατικά ταμεία και να του προσφέρουν αφειδώς χρήμα. 10 τρισεκατομμύρια δολάρια κρατικές ενισχύσεις στη Wall Street μετέφερε κατά την κρίση του 2008 η κυβέρνηση Μπους και αντιστοίχως οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις σε όλες τις χώρες. Το κράτος είναι μηχανισμός του κεφαλαίου για να το υπηρετεί και να στηρίζει την κυριαρχία του.
Ενδιαφέρον έχουν και οι απόψεις του για την πολιτική οργάνωση, το ΜέΡΑ25 και τις συμμαχίες. Παρομοιάζει το ΜέΡΑ25 με ένα κίνημα στο οποίο στρατεύονται πολλοί με πολύ διαφορετικές απόψεις για ένα σκοπό, όπως παλαιότερα για την ανατροπή της χούντας, την επανάσταση του 1821. Ακριβώς με αυτό τον τρόπο θέλει να υπάρξει το κόμμα στο οποίο ηγείται. Όλοι μέσα για ένα σκοπό. Αυτό δίνει και τη θέση του για τις συμμαχίες: όποιος θέλει στρατεύεται στο ΜέΡΑ25 υπό την ηγεσία του, ούτε συμφωνίες ούτε συζητήσεις. Η δημοκρατία στο αποκορύφωμά της.
Ο Γ. Βαρουφάκης δεν παραλείπει να θέσει δίλημμα στους ψηφοφόρους και από τη δική του σκοπιά. Η ψήφος στο ΜέΡΑ, αναφέρει, είναι η μόνη κερδισμένη αφού στο ΣΥΡΙΖΑ είναι χαμένη ψήφος γιατί επαναφέρει τη Νέα Δημοκρατία με το τέταρτο μνημόνιο του. Ενώ το ισχυρό ΜέΡΑ μπορεί να ψαλιδίσει την αυτοδυναμία της. Κερδισμένη για το λαό ψήφος όμως είναι αυτή που βρίσκεται απέναντι στην αστική πολιτική και σε όλες τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, που μπορεί να ανοίξει μία νέα σελίδα για το λαό και τις λαϊκές ανάγκες. Όσο χαμένη είναι η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Δημοκρατία, το ΚΙΝΑΛ κ.α. άλλο τόσο, ίσως και περισσότερο, είναι και αυτή στο ΜέΡΑ25.
Το ΜέΡΑ25 αναζητά μία θέση στην πολιτική σκηνή και σε κυβερνητικά σχήματα, αφού δεν αποκλείει συνεργασία ούτε με το ΣΥΡΙΖΑ ούτε με τη Νέα Δημοκρατία, είναι ένα πραγματικό ανάχωμα απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Το ζητούμενο είναι αν το κίνημα μπορεί να υπερβεί και αυτό το ανάχωμα.
Γεράσιμος Αραβανής
[1] Η αναφορά αυτή όπως και άλλα στοιχεία γίνεται στο βιβλίο του «Παγκόσμιος Μινώταυρος».
Επί της τωρινής αριστεράς ( κκε εσωτερικού Συνασπισμός ενιαίος, Συνασπισμός σκέτος, Σύριζα) απειλήθηκε και απειλείται η κοινωνική συμβίωση και οι άνθρωποι καθένας με την επιθετική ενέργητική πιλιτική πρακτική της πλατιάς φτωχοποίησης.Και τσ αποτελέσματα θα εξαπλωθούν για χρόνια γιστί ήρθε, και θα έρχεται λόγω αδρανεικής λειτουργικότητας, στο προσκήνιο το ποταπό ώς εξιδανικευμένο.
Προσπάθησαν να παρακάμψουν τον όρο πλατιά με την σύνδεση του ποταπού και kitsh με την αναγκαιότητα ώς ορθολογικότητα, σρα πσρακάμπτοντας τον μέσο χώρο.
Αυος είναι ο λόγος των ακραίων φαινομένων που κυκλοφορούν ώς εκδηλώσεις της καθημερινότητας.Καο αυτές τις εκδηλώσεις προβάλει και μεθοδεύει ηθελημένα να προβάλλονται η αριστερή κυβέρνηση για να συσκοτίζονται οι μέσες καθημερινές κοινωνικές εκδηλώσεις .
Το πσράδειγμα του κρατικού τηλεοπτικού φασισμού να κόψει τις τακτικές ειδήσεις τηλεοπτικά για να δείξει την συγκέντρωση του πρωθυπουργού , είναι και τοεπικοινωνιακό συμβόλισμα της κυβερνητικής αριστεράς.Δηλούσα ότι : εσείς πληρλωνεται την κρατική τηλεόραση, εσείς κορόιδα μσς χρηματοδοτείται εμείς όμως επειδή ελέγχουμε τημ τηλοψία κάνουμε ότι θέλουμε. Αποφασίσανε διατάξανε εκτελέσανε πύρ ( απόφαση του έκτακτου στρατοδικείου Λαρίσης που καταδικασε 4τράκις σε θάνατο τον ήρωα Σπύρο στο Φίλμ Ταξίδι στα Κύθηρα).Οι πολιτες μπορούν να αντισταθούν και πρέπει διοχετεύοντας τις προσωπικές ανασφάλειες και εφιάλτες στην προσπάθεια απόκρουσης του κρατικού φασισμού της αριστεράς κυβέρνησης μέσω των νόμιμων και αποδεκτών 45 χρόνια τώρα εκλογικών διαδικαδιών.Γιατί δενβυπάρχει άλλος τρόπος αντίδρασης στην κοινωνική συμβίωση πέρα απ το να προτάσεται η διαφάνεια αοέναντι στην
Δολιότητα και η σταθερή άρνηση για την μη αποδοχή της ίντριγκας του ποταπού , απ όπου και να επιβάλλεται αυτό.
Και το κκε σήμερα ηαλά είναι να στοχαστεί( υπάρχουν δείγματα στοχασμού) ώς ερώτημα( μεταερώτημα κυρθως) ..για τις δικές του αιτιάσεις και ευθύνες :πώς με πράξεις και παραλείψεις και του ίδιπυ του κκε εξετράφη αυτό το φαινόμενο του αριστερού δεσποτισμού απέναντι σε μια δημοκρατική κοινωνία.Μια και η απλή εξήγηση δεν έχει στέρεα επεξηγηματικά πόδοα μια και η σημερινή ιδεολογικά σκληρή αυταρχική και κστασταλτική κυβερνητική αριστερά ,ήταν μέρος του αριστερού ενιαίου κινήματος του 20ου αιώνα στην Ελλάδα.Και ακόμη ότι υπήρξε και η συνεργασία κκε -κκε εσωτερικού ώς συνασπισμός της αριστεράς και της προόδου το 1989 και ακόμα πολλά στελέχη του αυταρχικού συριζα ήταν πρωτοκλασσάτα στελέχη του κε ώς το 1989.
Το μετα-ερώτημα δεν είναι παρά να διερευνήσει , πώς μια γνωστική περιοχή κάνει γνωστικά αυτό που κάνει.
Η εξηγησιμότητα του πώς από το ενιαίο αριστερό κομμουνιστικό κίνημα της Ελλάδος του 20ου αιώνα -ο τρόπος και οι σχέσεις εξέλιξης- προέκυψε το φαινόμενο της αροστερής συταρχικής συσκοτιστικής κατασταλτικής κυβερνησιμότητας στα όρια του κρατικού φασισμού , από μια εκδοχή αυτού του αριστερού ενιαίου για χρόνια κινήματος, είναιωερώτημα καίριο της πολιτικής και κοινωνικής ιστορίας του τόπου, αλλά και διεθνώς.
Η ενωμένη αριστερά αρχικά,το κκε εσωτερικού συνέχεια, ενιαίος συνασπισμός ( με το κκε για ευκαιριακούς λόγους) στην πορεία, οκέτος συνασπισμός ( εκ του κκε εσωτερικού + τα μετακινηθέντα στελέχη εκ του κκε) , και ο σύριζα στην πορεία ώς τώρα ..δεν είναι παρά η συνέχεια τπυ αριστερού κουμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα .Και έτσι πρέπει να μελετάται.
Όχι όταν βολεύει το κίνημα αυτό να γίνεται αναφορά στην αριστερά ενιαία και όταν πάλι βολεύει να γίνεται αναφορά στο διαρκές κκε ( για να περιγραφεί η ιστορία του κκε του σημερινού) από το 1918.
Στην κυβερνητική εξουσία και το κκε -το ενιαίο και τις δύο φορές ήταν.Τον Οκτώβρη ώς το Δεκέμβρη του 1944 την πρώτη ώς ΕΑΜ-ΚΚΕ ,και το καλακαίρι του 1989 ώς συνασπισμός της αριστεράς και της προόδου την δεύτερη ώς τπν Νοέμβριο του 1989.
Και μάλιστα το καλοκαίρι του 1989 δτην προσπάθεια να θεσμοποιηθεί ώς δυναμη κυβερνητικής εξουσίας στο θολό και ανασφαλές κοινοβουλευτικό καθεστώς που έφτανε στα όρια περιγραφής του ( ώς συνθήκες του πολιτεύματος) απ τον Συνταγματικό χάρτη.
Ο Γιάννης Δραγασάκης του κε δτην κυβέρνηση Τζανετάκη το 1989 ( μάλιστα παρ ολίγον επικεφαλής του κκε τότε ) ήταν ο αντίστοιχος Μιλτιάδης Πορφυρογένης ο υπουργός του κκε στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου το 1944.
Ο Χαρίλαος Φλωράκης ο επικεφαλής του κκε τό 1989 ( που συνέπτυξε τον συνασπισμό της αριστεράς και της προόδου τότε) ήταν ο αντίστοιχος Γιώργος Σιάντος ο γενικός γραμματέας του κκε το 1944.Και ο Λεωνίδας Κύρκος εκ του κκε εσωτερικού ( στον συνασπισμό της αριστεράς και της προόδου το 1989) ήταν ο αντίστοιχος Ηλίας Τσιριμώκος του ΕΑΜ του 1944.
Ο Φώτης Κουβέλης( εκ του κκε εσωτερικού τότε στον συνασπισμό) του 1989 υπουργός στην κυβέρνηση Τζανετάκη , ήταν ο αντίστοιχος Γιάννης Ζεύγος Ταλαγάνης εκ του ΚΚΕ-ΕΑΜ στην κυβέρνηση Γ.Παπανδρέου το 1944.
Και η Μαρία Δαμανάκη εκ του κκε ( δτον συνασπισμό του 1989) ήταν η αντίστοιχη Χρύσα Χατζηβασιλείου ισχυρή ώς μέλος της ηγετικής ομάδος του κκε από την δεκαετία του 1930.
Στο πλαίσιο μελέτης της Ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ιστορίας υου 20ου αιώνα και ώς τώρα ( την πρώτη 20ετία του 21ου αιώνα ) καλά είναι να εξετάζεται η συνέχεια μέσω των ουσιακών κσθορισμών ( σχέσεις αιτιότητας στην χρονική εξέλιξη) των πολιτικών φαινομένων .Και όχι οι τυχούσες συγκυριακές μεταμορφώσεις αυτής της συνέχειας και των όσων κριτηρίων υποβαστάζουν την συνεχή εξέλιξη.
Οι μέσα σε 45 χρόνια μεταπολιτευτικά μετασχηματισμοί του φαινομένου σριστερά -κκε σε σχήματα : ενωμένη αριστερά , κκε άτυπα εξωτερικού, κκε εσωτερικού, κκε σκέτο, συνασπισμός ενιαίος, συναδπισμός σκέτος, δυνιστώσες, σύριζα,.., δεν ειναι παρά το στοιχείο πουβυποδικνύει την αναγκαιότητα της ενιαλιας μελέτης του αριστερόκομμουνιστικού χώρου ως δυνέχεισ από την εμφανισή του στην Ελλάδα.Και η σημερινή κυβέρνηση του σύριζα δεν είναι παρά η συνισταμένη των προσπαθειών για να θεσμοποιηθεί κυβερνητικά όλος ο αριστερόκομμουνιστικός χώρος που ξεκίνησε ώς ΣΕΚΕ το 1918.