Η συνείδηση προτεραιότητας της “δημόσιας τάξης και του δημοσίου συμφέροντος” έναντι της ιδιωτικής και πολλές φορές ιδιοτελούς κατασφάλισης λειτουργεί σε κάθε μήκος και πλάτος της γης, σαν μέτρο διαβάθμισης των επιτευγμάτων ανθρώπινης καλλιέργειας (πολιτισμού λέμε σήμερα…).
Και αυτό, επειδή η προτεραιότητα των σχέσεων κοινωνίας είναι δείχτης ελευθερίας από τις αναγκαιότητες των ενστικτωδών εξορμήσεων και συμφερόντων.
Η προτεραιότητα του “εμείς” και όχι του “εγώ”, προτεραιότητα της ελευθερίας έναντι της αναγκαιότητητας, γεννάει και την συνείδηση του “κοινού καλού”, των “κοινών αγαθών” της “κοινωνικής περιουσίας”.
Για κάποιους η συνείδηση της γης ως κοινωνικής περιουσίας πρέπει να χάθηκε στους αιώνες στης σκλαβιάς, στη μακρά διάρκεια της Τουρκοκρατίας.
Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια ( όχι δέκα ή είκοσι) οι Τούρκοι αγάδες και πασάδες, μοιράζοντας μεταξύ τους τις εκτάσεις στις κατακτημένης χώρας και χάριζαν γη, αφειδώλευτα, για να ανταμείψουν όσους ευνοούσαν.
Δυστυχώς την ίδια λογική, του επί κυρίαρχου τούρκου, ακολούθησαν και οι ηγεσίες, (δοτές ή εκλεγμένες) στο απελευθερο μετά πρακτικό μας κρατίδιο.
Ίσως έτσι να γεννήθηκε η αυτονόητη εντύπωση, ότι η Ελληνική γη δεν είναι κοινωνική περιουσία των Ελλήνων, αλλά φέουδο που το νέμεται η εκάστοτε εξουσία πολιτική ή δικαστική.
Ρεφρέν: Η δημοκρατία είναι κατόρθωμα πολιτών, όχι συνταγή για ανδράποδα.