Ο ΣΥΡΙΖΑ που ήρθε το Γενάρη του 2015 στην κυβέρνηση με σύνθημα την κατάργηση των μνημονίων και των αντιλαϊκών μέτρων που είχαν επιβληθεί, χωρίς μάλιστα την ανάγκη σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, επέβαλε το 3ο μνημόνιο και εξίσου επαχθές με τα δύο προηγούμενα. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής το βιώνει ο λαός μας σήμερα. Ανεργία, κατακόρυφη αύξηση της φτώχειας, κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρών επιχειρήσεων, πρωτοφανής επέκταση της αμερικανοκρατίας στο όνομα του λαϊκού συμφέροντος και της υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Αυτή η πολιτική οδήγησε σε διόγκωση της λαϊκής δυσαρέσκειας και σοβαρή μείωση της επιρροής του. Με την υπερφορολόγηση που επέβαλε και τα υπερπλεονάσματα που δημιούργησε προβαίνει σε μικροπαροχές στην ακραία φτώχεια και οι οποίες δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από μία ανακούφιση των ακραία φτωχών. Με την απομύζηση των λιγότερο φτωχών θέλει να ανακουφίσει παραμονές των εκλογών ανθρώπους που βρίσκονται κυριολεκτικά στα όρια της επιβίωσης. Αυτή είναι η παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ των πιο αδυνάτων στο κοινωνικό επίπεδο, την οποία διαφημίζει με ιδιαίτερα προοπτική, τρόπο.
Στο πολιτικό επίπεδο προωθεί την ευρεία συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Αυτό είναι το κεντρικό σύνθημα του στις ευρωεκλογές και ανάλογα συνθήματα προβάλλουν οι σοσιαλδημοκρατικές και κεντρώες δυνάμεις σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η προοδευτική συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις και άλλες κεντρώες δυνάμεις στοχεύει αφενός μεν στην Ελλάδα στην υπερίσχυση του στον κεντρώο χώρο σε βάρος του ΚΙΝΑΛ, ώστε να εδραιωθεί και να μην απειλείται ως ο δεύτερος πόλος του δικομματισμού, ακόμη και να διεκδικήσει ένα ικανοποιητικό ποσοστό στις ευρωεκλογές και τις ισχνές πιθανότητες του να υπερψηφιστεί στη βουλευτική κάλπη. Αφετέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση να δημιουργηθεί ένα πιο ισχυρό ρεύμα με τη σοσιαλδημοκρατία και άλλες δυνάμεις ως αντίπαλο δέος, υποτίθεται, στη δεξιά, η οποία αναπτύσσει ανοιχτή συνεργασία με την ισχυροποιούμενη ακροδεξιά. Βαθύτερος όμως στόχος τους είναι η πόλωση και η παρεμπόδιση της δυσαρέσκειας πλατιών λαϊκών στρωμάτων να πάρει βαθύτερα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και να στραφεί σε αγωνιστική κατεύθυνση, να διαμορφωθεί ένα ρεύμα ριζοσπαστικό ανατρεπτικό και εν δυνάμει απειλητικό για το σύστημα.
Πόσο όμως είναι δυνατή η δημιουργία πραγματικής προοδευτικής συμμαχίας από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ και τις δυνάμεις με τις οποίες επιδιώκει να συμπορευτεί, ώστε να σταθεί πράγματι αντιμέτωπος στο νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά;
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ότι ήταν και παραμένει αριστερή δύναμη. Το πρώτο ερώτημα είναι πόσο αριστερή μπορεί να είναι μία πολιτική δύναμη όταν για πέντε χρόνια εφαρμόζει την πολιτική των μνημονίων, μία ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική και συνολικά η διακυβέρνησή της είναι βαθιά αντιλαϊκή, παρόμοια με την πολιτική που άσκησαν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία τα προηγούμενα χρόνια; Όταν ολόκληρο το μνημονιακό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί και εκτείνεται σε βάθος δεκαετιών θα το εφαρμόσει μέχρι κεραίας;
Με βάση την επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ η ελληνική οικονομία δεν αντέχει ουσιαστικές αυξήσεις στις αποδοχές των εργαζομένων, την αύξηση των συντάξεων, τη χρηματοδότηση των κοινωνικών αναγκών ενώ αντέχει τη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου, όπως ακριβώς προτείνει και η Νέα Δημοκρατία; Πόσο διαφορετικές ήταν οι πολιτικές συνεργασίες του από αυτές της Νέας Δημοκρατίας όταν συνεργάστηκε στην κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ ένα κόμμα εθνικιστικό ακροδεξιό; Μήπως στην εξωτερική πολιτική έχουν κάποια διαφορά; Οι αμερικανοκρατία στις ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ διογκώθηκε σε πρωτοφανή βαθμό και το άνοιγμα προς το Ισραήλ που άρχιζαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις το ολοκληρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, διαφωνώντας με το Ισραήλ μια αντιδραστική συμμαχία καθοδηγούμενη από τους Αμερικανούς για τον απόλυτο έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου.
Τα ίδια ισχύουν και για τα κόμματα με τα οποία συνεργάζεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες συγκυβερνούν με τη Μέρκελ, ο Μακρόν αναδείχθηκε πρωταθλητής στην καταστολή και όλοι από κοινού στρώνουν το έδαφος στην ακροδεξιά με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφαρμόζουν.
Θέλοντας να συσπειρώσουν την πλατιά λαϊκή δυσαρέσκεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως ισχυρίζονται, θέτουν το στόχο της ήττας του νεοφιλελευθερισμού και της άκρας δεξιάς και την ανάδειξη προοδευτικών δυνάμεων που θα εφαρμόσουν μία κεϋνσιανή πολιτική στο επίπεδο συνολικά της ΕΕ, ώστε να διορθώσουν τις ανισότητες και να κλείσουν το έλλειμμα της δημοκρατίας που κυριαρχεί και τη χαρακτηρίζει.
Διατυπώνουν ευθέως την αντίληψη ότι η λύση για την Ελλάδα και κάθε χώρα δεν είναι η ρήξη και η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τελικά το ξήλωμα της συνολικά. Αν αυτό συμβεί θα είναι βλαβερό, υποστηρίζουν, έως και καταστροφικό «θα οδηγήσει σε τεράστια αδιέξοδα και θα επιστρέψει στην Ευρώπη ο πόλεμος». Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα φέρνουν το Brexit που αποδεικνύεται ιδιαίτερα αρνητικό για τη μεγάλη Βρετανία, παρότι είναι μία ισχυρή δύναμη με μεγάλες δυνατότητες. Λύση κατ’ αυτούς είναι η προοδευτική μεταρρύθμιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω της ήττας των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού.
Το πρόβλημα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, όμως, δεν βρίσκεται στο συσχετισμό δύναμης και ακόμη περισσότερο το συσχετισμό μεταξύ πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν τα ίδια ταξικά συμφέροντα, αλλά στον ίδιο το χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως καπιταλιστικής ολοκλήρωσης που δημιουργήθηκε για να εκφράζει και να προωθεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είτε έχει νεοφιλελεύθερη είτε κεϋνσιανή διακυβέρνηση, είτε με Χριστιανοδημοκρατία είτε με σοσιαλδημοκράτες και τους συμμάχους τους.
Επιπλέον η πολιτική του κεφαλαίου που θα ακολουθηθεί δεν πρόκειται να οριστεί από πολιτικές ηγεσίες με βάση τη θέληση και τις απόψεις τους, έστω και αν η απόφαση παρθεί από αυτές, αλλά από τα βαθύτερα συμφέροντα του κεφαλαίου και τις ανάγκες του στις σημερινές συνθήκες.
Δεν αποφάσισε ξαφνικά ο Ρήγκαν ή η Θάτσερ ένα πρωί να τελειώσουν με το κεϋνσιανισμό αλλά οι ίδιες οι ανάγκες του κεφαλαίου οδήγησαν στην απόρριψη του προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση του συστήματος. Έτσι και σήμερα δεν αποφασίζει η σοσιαλδημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά η κυρίαρχη κοινωνική δύναμη, το κεφάλαιο, οι πολιτικοί ηγέτες του και οι υπερεθνικοί οργανισμοί του στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η πολιτική αυτή της μεταρρύθμιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που κυριαρχεί στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη και πρέπει να γίνει ότι είναι δυνατόν στους καθημερινούς αγώνες και στις εκλογές να καθηλωθεί και να ηττηθεί. Οι αντιΕΕ δυνάμεις πρέπει να εκφράσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να δυναμώσουν τις αντιΕΕ διαθέσεις του λαού στην κατεύθυνση της ρήξης και της αποδέσμευσης.
Γεράσιμος Αραβανής
Είναι σίγουρο ότι ο προοδευτισμός που παρουσιάστηκε ως σύμπτωμα της αριστεράς ιδεολογίας μεταπολιτευτικά, δεν ακουμπά στην ιστορία της αριστεράς από την εμφανισή της το 1918, ως συλλογική κοινωνική διεργασία κατ ωρισμένους και απλό ιδεολογικό σύμπτωμα κατ άλλους, και απ αυτήν την αριστερά διελκύστιδα δεν είναι αμέτοχες και οι δύο εκδοχές της κουμουνιστικής έκφανσης κκε εσωτερικού και κκε΄. Γιατί υπήρξε και κοινωνική συνισταμένη ο συνασπισμός της αριστεράς και της προόδου ως πολιτικός συλλογικός σχηματισμός.
Απαλλάσονται και οι δύο αυτοί κομματικοί ,μετασχηματισμοί της αριστεράς , από αυτό που παρουσιάζεται ως αριστερή κοινωνική εφαρμοστική πρακτική σήμερα που ασκείται απ τον σύριζα ( τέως κκε εσωτερικού )???
Να στοχαστούμε όλοι
Η αριστερή προοπτική στην Ελλάδα δεν είναι παρά ο επιδοματισμός ώς γενίκευση για τον κοινωνικό ιδρυματισμό.
Κσ
Και αυτή ήταν από τις αρχές του 20ου αιώνα λου εμφανίστηκε το σύμπτωμα η
αριστερά.
Η ιδεολογική διερεύνηση και πρακτική κομματική ή συλλογική οργάνωση από το 1974 και μετά του χώρου που αυτοονομάστηκε αριστερά , δεν ήταν παρά μια ανευ ρεαλισμού παρε’ί’στικη συγκρότηση με έναν στείρο διεκδικητισμό και ταυτόχρονα φομές προσωποποιημένης εξουσίας μέσα στον κομματικό χώρο.Χρησιμοποιώντσς μια μυθολογία προσώπων κσι εξειδανικεύοντας καταστάσεις και συγκυρίες ώς ιστορικές θετικότητες, αρνούμενη τις πάμπολες αρνητικότητες ,δημιουργούσε εκάστοτε έναν ακροαματικό κομματικό χώρο με στόχο μόνο την αυτοανακύκλωση των του χώρου και χωρίς εν πολύς εκάστοτε επαφή με το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Αυος είναι ο λόγος που η παρούσα κυβερνητική αριστερά ( κκε εσωτερικού) ώς διέκφανση της προοδευτικής ενιαίας συνεχούς αριστεράς την επέπεσε στους πολίτες με στόχο την κοινωνική των εξάντληση.Αλλά προσπαθώντας μα δημιουργήσει κομματικό ακροατήριο μέσω του προοπτικού επιδοματισμού.
Και ταυτόχρονα η άλλη διέκφανση το κκε ( αρχή της μεταπολιτεύσεως ώς κκε εξωτερικού) δυρικνώθηκε ώς κομματική δύναμη.
Η αριστερά που τώρα επιδιώκει νσ θεσμοποιηθεί ώς κύρια πολιτική δύναμη μέσω χρήσης του κρατικού επιδοματισμού-ψευτοπαροχισμός κοινωνικός- δεν είναι παρά το σύμπτωμα ιστορικής κοινωνικής κρίσης και φθοροποιούς παρακμής της χώρας.
Και βέβαια εξηγείται έτσι και ο αναχωρητισμός της άλλης μορφής της αριστεράς ( κκε ) απ τα κοινωνικά δρώμενα που δεν συμμετέχει και σποστσιοποιείται μέσω των ειδικών της κοινωνικών κομματικών διεκφάνσεων, δτο όνομα της ιδεολογικής -συτοπροσδιορισμένη και αυτή- καθαρότητα.
Η ασυμμετοχικότητα όμως του ενός μέρους της αριστεράς ( κκε) διευκολύνει την εφαρμογή της πολιτικής του άλλου μέλους της αριστεράς ( κκε εσωτερικού Σύριζα).Δτον ενδιάμεσο χρόνο υπήρξε η κοινωνική πολιτική προγραμματική συνεργαια ( κκε εσωτερικού και κκε ) ώς συνασπισμός της αριστεράς και της προόδου.
Το σύμπτωμα της ενιαίας και αδιερέτου και ομοουσίου αριστεράς ( με εκάστοτε τεχνικές διαφοροποιήσεις ώς εκδοχές παρουσίας της) είναι εναργές ώς συνέχεια στα 100 χρόνια( απ το 1918 από την εμφάνιση του στην πολιτική ιστορία της χώρας.
Και το 1946 η ενιαία τότε αριστερά λειτούργησε ώς αποχή και ασυμετοχικότητα απ το σύστημα.
Και η ίδια όμως η αριστερά τότε δημιουργούσε τις συνθήκες της κοινωνικής σύγκρουσης.
Και στις μέρες μας η αριστερά αν ειδωθεί ενιαία μέσω της μιας εκδοχής της δημιουργεί τις συνθήκες του προοπτικού αντιαναπτυξιακού επιδοματισμού , υποστηριζόμενη ώς απ την άλλη εκδοχή της ώς μη συμμετοχή ή κομματική περιχαράκωση.
Η αυτοονομασθείσα αριστερά θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ώς ενιαία κατάσταση και κοινωνική υπαρκτότητα από το 1918 σπ την εμφανισή της στην Ελλάδα αρχικά ώς σεκε, απ το 1924 ώς κκε, μετά ώς εαμ, μετά ώς εδα ,μετά ώς ενωμένη αριστερά, μετά ώς κκε εσωτερικού +κκε , μετά ώς συνασπισμός της αριστεράς και της προόδου, μετά ώς κκε +συνασπισμός, μετά ώς σύριζα +κκε.
Η αριστερά ώς σεκε που πρωτοεμφανίστηκε το 1918 και ώς κκε το 1924 και πλέον εντάσσεται στον προοδευτισμό ή στον συντηρητισμό??
Γιατί αν εντάσεται στην ιστορική δισδρομή της συον προοδευτισμό πώς εκλαμβάνεται ο φιαφορισμός και ο κατακερματισμός της και οι διασπάσεις της όλα τα χρόνια?? Μια λαι πρόοδπς χωρίς ενίσχυση της συλλογικότητας και σύνθεση απόψεων συνιστούν πρόοδο και όχι οι διασπάσεις.
Το φαινόμενο στην Ελλάδα κόμματα που προέρψονται ιστορικσ σπ το ίδιο ιδεολογικό υπόβαθρο να προσπαθούν να αλληλοεξοντωθούν ( κκε εξωτερικού αρχικά νυν κκε και κκε εσωτερικού ) αποτελεί ένα πρόσθετο χαρακτηριστικό της πολιτικής ζωής από το 1974 και μετά
Αλλά και πρίν μια ηαι η διάσπαση του ενιαίου κκε δτο εξωτερικό έγινε τον Φλεβσρη του 1968.Αλλά και από πρίν από την δεκαετία του 1920 ακόμα και τα ξεκαθαρίσματα των πρπσωπικών ανυαγωνισμών για τις ηγετικές θέσεις μέσα στο ενιαίο κκε (ακόμσ κσι σε καιρό παρανομίας του).
Γιατί είχε την ανάγκη το κκε απ το 1918 , 1924 του ετερροπροσδιορισμού από το εκάστοτε κκσε Μόσχας και των ιδεολογικών συναφιών καιβγραμμών απ την κλυδωνιζόμενη απ τις ίντριγκες κομμουνιστική διεθνή? Κσι γιατί δεν ανέπτυσεβτονβαυτοδύναμο πολιτικό γηγενή λόγο και ρόλο??
Και εφ όσον η Μόσχα δια του Στάλιν είπαν το σβε(α)ρνούτ -δηλαδή μαζέψτε το χαλί της ένοπλης αντιπαράθεσης το 1947 ( αν το είπε) , γιατί εδώ το κκε δυνέχισε την αντιπαράθεση δια όπλων ώς αυτοδύναμη πλέον πολιτική πέρα απ τις απόψεις της Μόσχας?? Ή όπως βολεύει τις ερμηνείες του κκε ιστορικά εκλαμβάνονται όλα??
Η μετεξέλιξη ιδεολογική και πολιτική σε ένα συλλογικό ιδιαίτερα κόμμα είναι οι διασπάσεις και δή σε καθεστώς πρανομίσς και προσφυγικής έδρασης στο εξωτερικό και δεν υπάρχει το κριτήριο της αλληλεγγύης ιδεολογικόκομματικά που να εξηγεί και την ανάγκη ομόνοιας??Έστω αυτη η ομόνοια απέναντι στους δήθεν ταξικούς ( αλήθεια που τους βρήκανε ??)όπως λένε στα κκε ,εχθρούς??
Από το 1974 κσι μετά όταν ο ταξικός εχθρός των τότε κκε έπαψε να είναι πολιτικός κσι ιδεολογικός εχθρός για τα κκε , παραμένει ταξικός ??
Δηλαδή η ταξικότητα για τα κκε ειναι έννοια που δεν λαμβάνει θπ όψιν το πολιτικό και ιδεολογικό γεγονός ??
Δηλαδή τα κκε θα εφευρίσκουν πάντα μια λέξηνκαι θα τις προδδίδουν μια ερμηνευτική για να θέλουν να ιδεολογικοποιήσουν την παρουσία των ώς κομματικοί φορείς.
Και στις μέρες μας έχουμε απλά διάφορες λέξεις ώς ταυτότητες της αριστεράς.Αλλά τον όρο ενωμένη αριστερά εκ του προδικτατορικού κκε και του κοινού συνασπισμός της αριστεράς και της προόδου και ότι προέκυψε απ αυτή την δομή ( κκε εσωτερικού, κκε εξωτερικού, κκε , συνασπισμός σκέτος , σύριζα ) δεν τους βλέπουν ώς την ίδια την συνέχεια της δομή της αριστεράς όπως αυτή εμφανίστηκε από το 1918 ώς σεκε και το 1924 ώς τότε κκε.!!
Η ποιοτική πολιτειακή ιστορική τομή του 1974 με την κστσργηση της Μοναρχίας και την νομιμοποίηση του κκε( του προδικτατορικού απαγορευμένου ενιαίου κκε) γιατί μπόλιαδε το πολιτικό σύστημα με τα δύο τότε κκε?
Γιατί έπρεπε οι εσωτερικές διαφωνίες και ίντριγκες του από το 1918 σεκε -κκε να μεταφερθούν μέσα στην πολιτική ζωή ??
Ποιοτική πολιτική τομή δεν έπρεπε να υπάρξει και στο χώρο του προδικτατορικού ενιαίου κκε με την εμφανισή του ώς ενιαία πολιτική δύναμη και όχι διεσπασμένο?? Και μια κα το σεκε -κκε ήταν ένα απ τα συλλογικά σχήματα του 20ου αιώνα.
Η Καραμανλική Νέα Δημοκρατία του 1974 ( η συντηρητική δεξιά δήθεν) δεν έκανε την ποιοτική στροφή που της αναλογούσε στον αντιμοναρχισμό ώς ανανέωση της Δεξιάς του Λαικοκύ κόμματος από το 1907 που εμφανίστηκε.
Και το κκε ( το προδικτατορικό ενιαίο από το 1918 δεν διείδε αυτές τις αναγκαιότητες τής ποιοτικής αναγκαίας τομής και στροφής υπερ της συλλογικότητας στην πιλιτική ζωή??
Ή οι αρχηγικές θέσεις και οι θέσεις των πολιτικών γραφείων κλπ δημοκρατικών ομάδων συνιστούν και βαρύγδουπους κοινωνικούς τίτλους και τις ήθελε περισσότερο από σλλους το προδικτατορικό και οι εμπλεκόμενοι σε αυτό κκε.Και έτσι φκιαψτήκανε πιότερα κκε με διεκφάνσεις ονοματολογικές.?
Το Βουκουρέστι τπυ 1968 της αποκαλούμενης διάσπασης του κκε γιατί έπρεπε να μεταφερθεί στην αμέσως μεταπολιτευτική Ελλάδα που έψαχνε την ανάγκη ομόνοιας και πιότερης πολιτικής ενοποίησης και κομματικής συλλογικότητας για να κλείσει τις πληγές της??