Επίσημο αίτημα για να φτάσει το τρένο στην Ήπειρο στέλνει η Περιφέρεια Ηπείρου. Το αίτημα αφορά την εξέταση από το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών της περίπτωσης ωρίμανσης ενός σιδηροδρομικού έργου που θα ενώσει την Ήπειρο με το εθνικό δίκτυο της χώρας και που θα φτάσει μέχρι τα Ιωάννινα και το επίνειο της Ηπείρου, την Ηγουμενίτσα.
Στο Περιφερειακό Συμβούλιο της 15ης Μαϊου, αποφασίστηκε ομόφωνα να σταλεί το παραπάνω αίτημα με σκοπό να πιέσουν την Πολιτεία να ερευνήσει τις πιθανότητας μίας τέτοιας δημόσιας επένδυσης με χρηματοδότηση από την νέα προγραμματική περίοδο, δηλαδή το ΕΣΠΑ 2021-2027. Η Περιφέρεια ζητά την κατασκευή νέας σιδηροδρομικής γραμμής από την Καλαμπάκα μέχρι την Ηγουμενίτσα μήκους 147χλμ καθώς το έργο εξακολουθεί να είναι περιβαλλοντικά αδειοδοτημένο. Ουσιαστικά μιλάμε για την ολοκλήρωση της λεγόμενης Σιδηροδρομικής Εγνατίας.
ΚΑΧΡΙΜΑΝΗΣ: 110 ΧΡΟΝΙΑ ΕΞΑΓΓΕΛΙΩΝ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΥ
Όπως αναφέρει στο ypodomes.com o Περιφερειάρχης Ηπείρου, Αλέξανδρος Καχριμάνης, η Ήπειρος έχει ένα ιστορικό εξαγγελιών για την έλευση του τρένου εδώ και 110 χρόνια. “Στις 17 Ιουλίου 1911 η εφημερίδα “Ήπειρος” έγραφε για την εξαγγελία της εποχής όπου ο σιδηρόδρομος θα έφτανε στα Ιωάννινα. Από τότε λοιπόν κατά καιρούς, μιλάμε για την έλευση του τρένου στην περιοχή αλλά δεν φτάνουμε ποτέ στην υλοποίηση. Ούτε και τώρα προβλέπεται, αλλά εμείς οι Ηπειρώτες είπαμε πως θα διεκδικήσουμε να φτάσει ο Σιδηρόδρομος μέχρι τα Γιάννενα και την Ηγουμενίτσα” λέει χαρακτηριστικά.
Μάλιστα όπως αποκαλύπτει ο κ.Καχριμάνης, η Περιφέρεια με δικούς της πόρους, εκπόνησε προκαταρκτική μελέτη για νέα μονή σιδηροδρομική γραμμή Ηγουμενίτσα-Ιωάννινα-Αργυρόκαστρο και από εκεί σύνδεση με γραμμή που θα έφτανε από Κοζάνη.
“Να σας θυμίσω τα έργα που ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1930 για να φτάσει η γραμμή στην Κοζάνη και δεν έφτασαν ποτέ; Επίσης επί υπουργείας Βερελή, πάλι υπήρξε υπόσχεση που δεν τηρήθηκε” τονίζει ο κ.Καχριμάνης ο οποίος αποκαλύπτει μάλιστα πως την περίοδο 2005-2008 είχαν εκπονηθεί αρκετές μελέτες αλλά δεν υπήρξε καμία συνέχεια.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Η επιστολή της Περιφέρειας Ηπείρου προς το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, αναφέρει πως η ανάπτυξη της Ηπείρου συνδέεται και με το τρένο παρότι δεν έχει γίνει εφικτό μέχρι σήμερα να φτάσει ο σιδηρόδρομος.
Όπως αναφέρεται στην επιστολή “η εκατονταετής και πλέον εξαίρεση της Ηπείρου από την σιδηροδρομική σύνδεσή της με το εθνικό δίκτυο σταθερής τροχιάς αναγνωρίζεται ως ένας από τους βασικότερους λόγους της ομολογημένης υστέρησής της έναντι των άλλων Περιφερειών της χώρας, αν όχι ο σημαντικότερος μαζί με το φυσικό αέριο.
Η γραμμή «Ηγουμενίτσα – Γιάννενα – Καλαμπάκα/ Κοζάνη», φέρνει το «τρένο στην Ήπειρο» και αποτελεί το κρίσιμο τμήμα που συμπληρώνει την Σιδηροδρομική Εγνατία (αναβαθμισμένη μονή γραμμή με ηλεκτροκίνηση, μήκους 147 km).
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η διεκδίκηση της σιδηροδρομικής σύνδεσης της Ηπείρου δεν αποτελεί εμπόδιο στην εξέλιξη των υπολοίπων έργων της Περιφέρειας μας αφού η χρηματοδότηση αυτού του έργου θα προέλθει από το κοινοτικό πρόγραμμα που αφορά αποκλειστικά για σιδηροδρόμους, στο πλαίσιο ολοκλήρωσης των Διευρωπαϊκών και Ευρασιατικών Αξόνων.
H κατασκευή της σιδηροδρομικής σύνδεσης Καλαμπάκα – Ηγουμενίτσα είναι το μοναδικό σιδηροδρομικό έργο που συμπεριλήφθηκε στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Νο 1692/96/EC και αποτελεί δικαιολογημένη επέκταση του διαδρόμου της Αδριατικής Ιονίου.
Προγραμματίζονταν για την περίοδο 2005-2018, ως υπολειπόμενο τμήμα της «Σιδηροδρομικής Εγνατίας» και είναι έργο περιβαλλοντικά αδειοδοτημένο!
Η πραγματικότητα της δεινής οικονομικής κατάστασης της μεταμνημονιακής Ελλάδας, που επιτείνεται από την παρούσα υγειονομική κρίση της πανδημίας του «κορονοϊού», δεν μπορεί και δεν πρέπει να ακυρώσει την προοπτική της Ηπείρου.
Με ομόφωνη απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου διεκδικούμε από το αρμόδιο Υπουργείο, να συμπεριληφθεί στον κατάλογο των έργων του επόμενου ΕΣΠΑ 2021-2027 η σιδηροδρομική σύνδεση της Ηπείρου.
Είναι αίτημα κάθε Ηπειρώτη και Ηπειρώτισσας και κάθε συλλογικότητας που έχει ευθύνη, υπηρετεί και εκπροσωπεί αυτόν τον τόπο».
Η τελευταία στενή γραμμή τραίνου που είχε μείνει στον πλανήτη ήταν η Γραμμή Αθήνας- Πελοποννήσου μέχρι πρίν λίγα χρόνια.
Το τραίνο -το μεγαλύτερο Εθνικό έργο στην Ιστορία της χώρας για την Εθνικοκρατική ενοποίηση – όραμα και εκτέλεση από τον Χαρίλαο Τρικούπη , σκόπιμα παραμελήθηκε από το πλακατζίδικο Ελληνικό κράτος και λραγματικότητα χρόνια υπερ της εμπορίας και των μεταπρατών της αρπαχτής της αυτοκίνησης συνολικά και των πρτρελαικών κυκλωμάτων, η οποία αυτοκίνηση καμμία ουσιαστική μεταφορική δυνατότητα ανθρώπων και εμπορευμάτων δεν έχει μπροστά στις δια του σιδηρού δρόμου μεταφορές. Και μόνο σπάταλη και ενεργειοβόρα είναι. Αλλά αυτό θέλαν ( την σπατάλη μέσα στην οποία χωράει η αρπαχτή )τα κρατικοαστικόεμπορικά κυκλώματα.
Οι ΗΠΑ μάλλον θα ήταν κορό’ι’δα που το πρώτο που επεδίωξαν ήταν η λοσο το δυνατό πιεστικά επέκταση των σιδηροδρομικών γραμμών και λρίν το τέλος του 19ου αιώνα είχαν καλύψει ώς σιδηροδρομικό ιστό ακόμα και την τελευταία γωνιά της Αμερικανικής επικράτειας. Και η Ευρώπη συνολικά ουσιαστικά ενοποιήθηκε εδαφικόκοινωνικά μέσω τραίνου , ακόμα και η αχανής Ρωσοσιβηρία με έμφαση είδε το σιδηροδρομικό δίκτυο , και ινο η ύπαρξη του υπερσιβηρικού σιδηροδρόμου με τα παρακλάδια του πάνω από έναν αιώνα σηματοδοτησε την αναγκαιότητα εκσυγχρονισμού της αχανούς χώρας.
Στην Ελληνική πραγματικότητα έγινε τι αντίθετο , μια και στην πλακατζίδικη χώρα η κανονικότητα ήταν η υπανάπτυξη, το καταναλωτικό μοντέλο της αυτοκίνησης δηοσιας και ιδιωτικής χωρίς ουσιαστικά δρόμους ακόμα και σήμερα , και της υπεροψίας μαζί με την ψευτογκλαμουριά του να ανέβουν πάνω στην ρόδα ( δηλαδή πάνω σε κοπανιστό αέρα). Και πθσω απ την ψευτογκλαμουριά κρυβόνταν η μεταπρατική εισαγωγική της αυτοκίνησης κονόμα και αρπαχτή. Για την ανάπτυξη της χώρας και την ανάδειξη και διασπορά των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας , και την κοινωνική ενοποίηση μέσω της παραγωγικής διασυνδεσιμότητας , δεν ήξερε κανένας πολιτικό καρεκλάτος διαχειριστής τίποτα.
Αλλά ούτε στο επίπεδο της παραγωγικής αυτοκίνησης ενδιαφέρθηκε ποτέ το κρατικόμεταπρατικό κύκλωμα, γθατί αυο ήταν απασχολημένο με την κατανομή των κερδών της εισαγωγικής εμπορίας της αυτοκίνησης.
Ακόμα και η Νησιωτική κερματισμένη εδαφικά Ιαπωνία μέσα στο χάος του Ειρηνικού Ωκεανού , βρήκε ώς παραγωγικό των εδαφών της τελεστή την σιδηροδρομική σύνδεση , και δίκαια επαίρεται για τα υπερταχεία και ασφαλή τραίνα της και το δίκτυο συνδεσιοτητας των νησιωτικών ουσιαστικά εδαφών της με τραίνο.
Στην Ελλάδα οι επιδοτούμενες ψευτοπολιτιστικές γιορτούλες, η επίδειξη των αυτοκινούμενων μπροστά στους καφενέδες και στις πλατείες, τα κλειστά σκόπιμα και εμπορευόμενα ώς ατομική ιδιοκτησία δημόσια μεταφορικά επαγγέλματα, και ο πολύ κοπανιστός αέρας τών ελαστικών της αυτοκίνησης, μαζί με τις βιτρίνες εμπορίας αυτοκινούμενων με με το κύκλωμα επισκευής και συντήρησης , μαζί με την κρατική διαχείρηση , δεν ήθελαν να ξέρουν για τον σιδηρόδρομο τίποτα. Για τούτο η Ελλάδα είναι ακόμα -έχει μείνει-στην σιδηροδρομική ελοχή του Χαρίλαου Τρικούπη. Ο οποίος ακόμα και σήμερα 145 χρόνια απ όταν ανέλαβε πρωθυπουργός παραμένει ώς καινοτόμος πολιτικός.
Ο Ελλαδικός Ηπειρωτικός εδαφικά χώρος , έπρεπε να εμφανίζεται ώς ιστός σιδηροδρομικής αράχνης χρόνια πρίν, αν η Ελλάδα ήθελε να έχει μια παραγωγική αναπτυξιακή προοπτική.
Και η προοπτική της δήθεν ανάπτυξης δια των ηλεκτρονικών δικτύων και τεχνολογικών ηλεκτρονικών εφαρμογών είναι φούμαρα και ξεφωνημένα πολιτικά φλομώματα. Διότι , πάνω σε ποιά κουλτούρα δικτύων ( έστω και ηλεκτρονικών ασύρματων εν πολύς) θα ακουμπήσει η ανάπτυξη αυτή. Εφ όσον στην Ελλάδα δεν έγινε ποτέ κατανοητή η σημασία των παραγωγικών δικτύων.Για τούτο και πολεμήθηκε ο σιδηρόδρομος που ήταν χειροπιαστό δίκτυο.
Ή μήπως ώς ανάπτυξη μέσω ηλεκτρονικών δικτύων υπονοούνται τα ά’υ’λα δίκτυα της μεταπρατικής αρπαχτής??