O πρόεδρος του συλλόγου νηπιαγωγών και δασκάλων Βόνιτσας Ευθύμης Μυλωνίδης, μίλησε στον Prisma 91,6 για το νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας.
Όπως ανέφερε το Υπουργείο Παιδείας εκμεταλλεύεται την Πανδημία του κορονοϊού και τα περιοριστικά μέτρα προκειμένου να καταθέσει προς ψήφιση στη Βουλή ένα πολυνομοσχέδιο για την παιδεία.
Εξάλλου τον Μάρτη μία νόμιμα και δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση ήρθε σε συμφωνία με τα κόμματα, προκειμένου λόγω της πανδημίας η χώρα να κυβερνάται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
Μέσα σε όλη αυτή την Πανδημία έρχεται το Υπουργείο Παιδείας και αναφέρει ότι μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, χωρίς να το πράξει με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, χωρίς να υπάρχει περιθώριο αντιδράσεων και να λειτουργήσουν όλοι οι πυλώνες της δημοκρατίας, πού είναι οι αντιδράσεις των συνδικάτων, εργαζομένων, γονιών, φοιτητών, γιατί επηρεάζει μία μεγάλη γκάμα και είναι το πρώτο μέτρο που φέρνει το Υπουργείο Παιδείας και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε λόγω των περιοριστικών μέτρων. Αναρωτιέμαι αυτό δεν εμπεριέχει η πολιτική ανηθικότητα;
Από την άλλη πλευρά έχουμε ένα νομοσχέδιο το οποίο περιλαμβάνει σαρωτικές αλλαγές σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, υπάρχει ένα κενό θεσμικού διαλόγου, υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας, συναθροίσεων, δεν έχουμε δημοκρατικές διαδικασίες στην Βουλή, κατάθεσης και ανταλλαγής θέσεων, αλλά ούτε με τους αρμόδιους φορείς και συνδικάτα, με την κυβέρνηση να θέλει να φέρει ένα τόσο σημαντικό νομοσχέδιο, κάτω από αυτές τις συνθήκες εγκλεισμού.
Μάλιστα η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας μετά από πάρα πολλούς μήνες, συναντήθηκε με εκπροσώπους της ΟΛΜΕ και με την διδασκαλική συνομοσπονδία, ωστόσο απόλυτη συνάντηση αυτή δεν βγήκε τίποτα θετικό καθώς το Υπουργείο έδειξε να εμμένει στον πυρήνα των αλλαγών που κάνει.”
Σχολιάζοντας την επισήμανση της υπουργού, ότι το νομοσχέδιο κατατίθεται αυτή την περίοδο που ο κόσμος είναι σε καθεστώς του εγκλεισμού και υπάρχει άπλετος ελεύθερος χρόνος για την ανάλυση του και των αλλαγών που επιφέρει, είπε ότι με απόλυτο σεβασμό στο πρόσωπο και στο θεσμό της υπουργού, σε άλλη περίπτωση δεν θα υπήρχε συμμετοχή στη δημόσια διαβούλευση;
“Επίσης άκουσα την ίδια να απαντάει σε ερώτηση του κυρίου Παπαδάκη, για ποιο λόγο να ανοίξουν τα γυμνάσια στα μέσα του μήνα για δύο μόλις εβδομάδες, απάντησε ότι επειδή πολλά παιδιά δεν θα πάνε στη διαδικασία, θα έχουμε ολιγομελή τμήματα, άρα περισσότερη ύλη και ποιοτικό αποτέλεσμα.
H ίδια η υπουργός μετά από μία προσπάθεια που έκανε το εκπαιδευτικό κίνημα τα προηγούμενα χρόνια και καταφέραμε με πιέσεις και απεργίες στην προηγούμενη κυβέρνηση, να κατέβει ο αριθμός των παιδιών από τα 28 ανά τμήμα στα 22, έρχεται η ίδια και το πηγαίνει στα 24, δίνοντας το δικαίωμα στον διευθυντή της μονάδας για επιπλέον 10% δηλαδή συνολικά στα 26.”
Σύμφωνα με τον κύριο Μυλωνίδη, το αποτέλεσμα του νομοσχεδίου, θα είναι ένα τσουβαλιάσουμε πολλά παιδιά σε κάθε τμήμα και η εκπαιδευτική διαδικασία θα υπολείπεται σε σχέση με το σήμερα.
Για όλα αυτά υπάρχει μία εξήγηση και δεν είναι μόνο ιδεοληψία, καθώς θα έχουμε χιλιάδες θέσεις εργασίας χαμένες. Αυτό σημαίνει πως όταν έχεις περισσότερα παιδιά σε κάθε τμήμα θα έχεις λιγότερες προσλήψεις, λιγότερους αναπληρωτές, λιγότερους διορισμούς, Αλλά και οι μόνιμοι θα βρεθούν να μην έχουν θέση στο σχολείο τους και θα έχουμε υπεραριθμία και στα δικά μας σχολεία.”
Στο ηχητικό που ακολουθεί ο κύριος Μυλωνίδης κάνει αναλυτικό σχολιασμό σε πτυχές του νομοσχεδίου.
Το κρατικό Γερμανικό μοντέλο σπό τα τέλη της δεκαετίας του 1980 , οριστικοποιήθηκε το 1992 γισ λιγότερες δαπάνες στην εκπαίδευση και την στροφή στην εγχώρια βιομηχανική παραγωγικότητα ( η Γερμανία είχε βιομηχανία) δεν θα μείνει έξω από την Ευρωπαική των κρατών εφαρμογή.
Εδώ έρχεται συμπληρωματικά και το μεταναστευτικό ώς παραγωγικά απασχολούμενοι που μεθοδεύηκε στις Ευρωπαικές συνθήκες.
Η επένδυση των κρατών στην εκπαίδευση είναι υπερκοστοβόρα , 25ετούς αποδεκτά υπολογιστικής διάρκειας, και με τις παραγωγικές συνθήκες και τις εξελίξεις δεν μπορούν να ικανοποιούν το γεννεαλογικό μοντέλο για άλλα 35 χρόνια συνεχούς εργασίας για να καλυφθούν σε όρους κρατικών υπολογισμών οι κρατική συνολικά δαπάνη για τον εκπαιδευόμενο. Και για τον ποσθετο λόγο ότι η θέση εργασίας για τον εκπαιδευθέντα θα είναι εντάσεως κόστους. Το οποίο κόστος συτό δεν θέλουν να αναλαμβάνουν τα σύγχρονα κρατικά ταμεία. Εδώ βρίσκεται και η αρχή της ηλεκτρονικής κατ οίκον εργασίας που και στην Ελλάδα με βάση την Πανδημία επεκτάθηκε και στο δημόσιο και κύρια στο τραπεζικό σύστημα ( το οποίπ ανήκει εξ ολοκλήρου στον Ευρωπαικό μηχανισμό) , αλλά και στον ιδιωτικό τομέα.
Αυτή είναι και η εξήγηση εισαγωγής επιστημόνων και δή Ιατρών για εργασία στην Γερμανική επικράτεια , γιατί η μακροχρονιότερη εκπαίδευση για να παραχθεί ένας ιατρός κοστίζει στο Γερμανικό και αλλαχού κράτη.
Η θέση εργασίας που δεν απαιτεί κόστος συγκροτησής της και επάνδρωσης με εκπαιδευμένο προσωπικό, ιναι η θέση εργασίας με άμεση βραχυχρόνια αυξημένη απόδοση υπεραξίας για το κάθε κράτος και ταυτόχρονα θέσηε μειωμένες δυνατότητες και θεσμικού επαγγελματικού παρεμβατισμού.
Η παραγωγικότητα και η υπεραξία για το κρατικό ταμείο που αφήνει ένσς μετανάστης με άδεια παραμονής , που μαζεύει χαρτοκούτια ή μέταλα από τους κάδους σκουπιδιών και τα πουλάει στην βιομηχανία ( 5 λεπτά το κιλό το χαρτί και 20 λεπτά το κιλό το σίδερο), είναι μεγαλύτερη κατά την εκτίμηση των νέων ορθολογικών κρατικών ταμειακών δεδομένων, από την ταμειακή παραγωγικότητα και υπεραξία που παραγάγει ένας εκπαιδευτικός , που για διδάξει χρειάζεται το κράτος να προβεί σε δαπάνες σχολείων μισθοδοσίας βιβλίων κλπ. Αυτή είναι και η βάση της οργάνωσης του σύγχρονου εργασιακού μοντέλου και των βραχυχρονίων και μεσοχρονίων κρατικών επιδιώξεων.
Ο συγκερασμός του κόστους της θέσης εργασίας που θα αναλαμβάνει πλέον ο ίδιος ο εργαζόμενος , μαζί με την αυξημένη ταμειακότητα και παραγωγικότητα υπερ των συγχρόνων κρατικών οντοτήτων που εξασφαλίζουν οι αθεσμοποίητες ή λιγότερο θεσμοποιημένες θέσεις απασχόλησης σε μια χώρα, αποτελούν την νέα εργασιακή κοινωνική χωρικότητα.
Η πανδημική κρίση στις μέρες μας , ήρθε και εξυπηρέτησε όσο καλύτερα μπορούσε αυτές τις τάσεις διεθνικά και επί μέρους σε κάθε χώρα -κράτος. Στο πλαίσιο βέβαια της νέας εργασιακοπαραγωγικής και κοινωνικοοικονομικής ορθολογικότητας.
Αυτή ασφαλώς η νέα ορθολογικότητα , προβληματίζει τις παλαιότερες σημερινές παραγωγικές ηλικίες πάνω από τα 45, 50 ηλικιακά έτη που έχουν βιώσει αρκετά χρόνια μιας συνεχούς διαφορετικής ενεστωτικής real time κάθε φορά συνθήκη εργασίας.
Απ ότι φαίνεται οι ηλίκιες αυτές πάνω από 50 χρόνια καίτοι πλήρως παραγωγικές ( και με εμπειρία και γνώση και στα καλύτερα παραγωγικά τους χρόνια) δεν ενδιαφέρουν τις νέες και κρατικές και επιχειρηματικές εργασιακές θεσμικότητες , και για τον πρόσθετο λόγο ότι η εργασιακή γνώση αποτελεί ένα πρόσθετο στοιχείο για την θεσμική κοινωνικά οργάνωση της εργασίας και την οργάνωσξ της ίδιας της εκπαίδευσης για την απόκτηση των εργασιακών-επαγγελματικών του κάθε αντικειμένου δεξιοτήτων.
Οι νέες κρατικές θεσμικότητες για την εργασία, απαιτούν εργαζομένους που δεν γνωρίζουν το αντικείμενο της εργασίας ή το γνωρίζουν ελάχιστα και στην άριστη περίπτωση στα όρια της ημιμάθειας. Για τούτο και η έμφαση στην ηλεκτρονική διαμεσολάβηση για την εργασία ; και η έμφαση μέχρι σειρήνες στην ηλεκτρονική εργαλειοποίηση της εργασίας. Και της οποίας μεγάλο μέρος του κόστους της θέσης εργασίας θα το αναλαμβάνει ο ίδιος ο εργαζόμενος. Και αν και η εκπαίδευση για τον ίδιο τον μαθητή σποτελεί μια εργασία στην κοινωνική συνέχεια, το κόστος της εκπαίδευσης θα το αναλαμβάνει ο μαθητής -η οικογένεια εν προκειμένω- αλλά το κράτος θα κρατά τα κλειδιά του τρόπου και του αντικειμένου και της ποσότητας και ποιότητας της εκπαίδευσης , και ώς τρόπο θα είναι ο ηλεκτρονικός, και ώς ποσότητα άρα και ποιότητα θάναι η ελάχιστην γνώση του αντικειμένου έως την ημιμάθεια.
Ο μετανάστης με άδεια εργασίας , έχει μεγαλύτερη ταμειακή και παραγωγική αξία για τα σύγχρονα κράτη και τυς ορθολογικές ταμειακότητες των, απ ότι έχει ο πανεπιστημιακά εκπαιδευμένος γηγενής της χώρας.
Για τούτο γέμισαν και μετανάδτες ιι Χώρες της Ευρώπης με πύλη εισίδου και βασική κύρια διαμονή την Ελλάδα.
Οι σε παραγωγικές ηλικίες του παλαιότερου εκπαιδευτικού συστήματος εργαζόμενοι , άνω των 50 ετών να στοχαστούν. Το αδιέξοδο παραμονεύει γιατί οι συνταξιοδοτήσεις παρατάθηκαν ηλικιακά. Και μετά τα 45 , 50 ηλικιακά έτη η αγορά εργασίσς είναι ημιρατσιστικά κλειστή.
Μακάρι να μην ήταν έτσι. Αλλά συτό προτάθηκε κσι προτείνεται μετ’ επιφάσεως ώς ο κρατικός και διεθνικός ορθολογισμός και μάλιστα ώς κοινωνική αναγκαία ηθική.