Μεγάλη ανατροπή στα εργασιακά έρχεται με το σταδιακό άνοιγμα της αγοράς και το μέλλον για τον εργασιακό τομέα είναι δυσοίωνο. Οι μισοί από όσους επιστρέφουν στη δουλειά τους, μπορούν με απόφαση του εργοδότη, να μην δουλεύουν 8ωρο αλλά εκ περιτροπής.
Μεγάλο ποσοστό εργαζόμενων που θα επιστρέψουν στις δουλειές τους ύστερα από την αναστολή σύμβασης της εργασίας τους, λόγω του κορονοϊού, θα εργάζεται υπό νέο καθεστώς. Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, έρχεται ως «απάντηση» από το υπουργείο Εργασίας για να μην παρατηρηθεί το φαινόμενο μαζικών απολύσεων.
Στα… ψιλά γράμματα της απόφασης του υπουργείου Εργασίας, προβλέπεται ότι οι μισοί απ’ όσους επιστρέφουν στην εργασία τους μετά από αναστολή σύμβασης θα μπορούν να εργάζονται εκ περιτροπής. Υποχρεωτικά θα πρέπει να επιστρέψει στην εργασία του το 40% των εργαζομένων στις επιχειρήσεις που ανοίγουν, ενώ το 20% μπορεί να συνεχίσει να απασχολείται με απόφαση του εργοδότη υπό το καθεστώς μερικής απασχόλησης ή εκ περιτροπής. Κάτι που σημαίνει… μισή δουλειά, άρα και μισός μισθός.
Οσον αφορά στο μισθολογικό το υπουργείο Οικονομικών με το Εργασίας ετοιμάζει για όσους εργάζονται εκ περιτροπής το ευρωπαϊκό πρόγραμμα SURE, σύμφωνα με το οποίο θα αναπληρώνει ένα μέρος της απώλειας του εισοδήματός τους το δημόσιο, που θα φτάνει μέχρι και 60%.
Το εργασιακό τοπίο στην Ελλάδα μετά από 110 χρόνια κατεύθυνση-η ζήτηση θα ήταν κρατική υπόθεση- αλλάζει οριστικά.
Αμφισβητούνται όλα και πρώτα ο όρος εργασία. Για τούτο και η απασχόληση και μορφές απασχολησιμότητας.
Τα κράτη πλέον ούρε επενδύουν ούτε δημιουργούν θέσεις εργασίας.Και όπου ήταν μπλεγμένα στο φάσμα αυτό αποχωρούν.
Ούτε ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός ( δηλαδή ο έλεγχος απ το κράτος) μπιρεί να ασκηθεί ειμί μόνο σε ακραίες περιπτώσεις ,και τα ίδια τα κράτη δεν θέλουν πλέον.
Η σταθερή εργασία στο δημόσιο και πέριξ-με τα ασφαλιστικά ταμεία κρατικά προοδευτικά εξαντλείται -. Το ταμειακό κράτος δεν μπορεί και δεν πρέπει να πληρώνει συντάξεις, ειμί ελάχιστη προνοιακότητα.
Εκ περιτροπής εργαια παντού, εκ περιτροπής αντίστοιχη αμοιβή παντού.
Στο οικονομικό Εθνικό κύκλωμα τόσο ο ιδιωτικός όσο και δημόσιος τομέας εισφέρουν και πρέπει να θεσμίζονται ενιαία.
Τράπεζες και οργανισμοί( ΔΕΗ-ΟΤΕ-ΕΥΔΑΠ -εταιρείες του Δημοσίου) πλέον είναι ιδιωτικός χώρος. Γιατί να πληρώνουν καλύτερες αμοιβές ενώ μπορούν με ενοικιαζόμενο προσωπικό χωρίς συνδικαλιστικές αγκυλώσεις και σκληρυνσεις να κάνουν την δουλειά τους. Μικρά έργα του Δημοσίου για τον απλό εργολάβο δεν έχει νόημα πλέον, μια και κοστίζει περισσότερο κάτω απ την φθηνότερη μαζική κατασκευή από μεγάλες τεχνικές εταιρίες.
Δεν μπορεί ένα κράτος να διατηρςί διακριτή ελάχιστη μισθολογία και αμοιβή για εργαζομένους στον ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα. Ούτε διακριτές υγιεινομικές υπηρεσίες αντίστοιχα.
Και οι πολίτες-οι ενημερωμένοι και πολιτικοποιημένοι πολίτες που στην Ελλάδα αφθονούν- καλά είναι να επανακαθωρίσουν τις απόψεις των για τον ορθολογισμό και την αναγκαία ορθολογικότητα να εφαρμοστεί. Και όχι με κριτήρια ιδθωτικά καθενός με βάση την εκάστοτε εργασιακή κατάσταση καθενός.
Αν μέσα σε όλο αυτό το κρεσέντο της ορθολογικής αναγκαιόρητας οι πολίτες ανακαλύπτουν και θεσμικότητες που ίσχυαν χρόνια θα πρέπει να ξέρουν ότι θα ανατραπούν.
Ο όρος εργασία διαφοροποιείται σπ τον όρο απασχόληση. Και τελευταία 20ετία κοινωνικοποιηθηκε ο όρος απασχίληση και απασχολησιμότητα.
Οι ρομαντικοί του παλαιοπολιτικού πολιτισμού ( τότε που το κράτος δημιουργούσε θέσεις εργασίας και έκανε επενδύσεις) καλά είναι να αποχαιρετήσουν την Αλεξάνδρεια , αλλά να μην την ξεχάσουν -και δεν θα την ξεχάσουν-ποτέ.