Στο δημοσίευμα για την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της τοπικής κοινότητας Καρυάς εκ παραδρομής γράψαμε :
“Η λαϊκή συσπείρωση καταλαμβάνει μια έδρα ωστόσο ο πρώτος υποψήφιος με 58 ψήφους δήλωσε αδυναμία και έτσι αναλαμβάνει ο Δημοσθένης Γκουλιώνης με 34 ψήφους.”
Η αναφορά αυτή ήταν προϊόν ρεπορτάζ και όχι ενημέρωσης από την παράταξη και δεν ισχύει μέχρι τις επίσημες ανακοινώσεις.
Ζητάμε συγνώμη για την οποία αναστάτωση.
Η συμμετοχικότητα ως προείδια ( προυποθέσεις συλλογισμών ) προηγείται της ποσοτικής της έκφανσης και εμφάνισης.
Εδώ το άτομο ως συμμετέχων προηγείται της συλλογικότητας δια της οποίας συμμετέχει και μάλιστα επικαθορίζει και προσδιορίζει αυτή την συλλογικότητα. Όποια και νάναι και όπως και να ονομάζεται ή όπως και να συγκροτείται αυτή η συλλογικότητα.
Οι συλλογικότητες θεός – κομματικό ιδεαλιστικά παρωχημένα σήμερα σχήματα προηγούμενων εποχών ( μια εκδοχή ήταν το κόμμα θεός)- εδώ μέσα ας ψάξουν να βρούν την αποπλυθηντικοποίηση των υπέρ πλέον μιας ενικότητας αυτάρκους και αυτοστηριγμένης και μάλιστα μέσα σε μια εποχή ανασφαλή που με τα παλιά κριτήρια η κάθε ενικότητα θα έψαχνε να στηριχτεί μέσα σε ομαδοποιημένες πληθυσμιακές συγχρωτίσεις… αναδικνύοντας άθελα τους διοικητικούς ηγέτες αυτών των συγχρωτήσεων ως θεούς.
Τα κόμματα θεοί – στην πολιτικοί διέκφανση- δεν μπορούσαν παρά να θέλουν και την κατασκευή των ηγετών θεών. Και κατά καιρούς ο ηγέτης θεός ( ως αντανάκλαση του κόμματος θεός) τράβαγε απ το μανίκι τους συμμετέχοντες ως μέλη. Και απ το πολύ τράβηγμα ( ”και το κόμμα με τραβάει απ το μανίκι” κατά το τραγούδι), σχιζόνταν το μανίκι και ήρχετο η ρήξη κόμματος θεού και πολίτη συμμετέχοντα στο κόμμα. Και ο απελεύθερος πλέον πολίτης προτιμούσε να μένει αρχικά με σορτούκο (σακάκι) χωρίς μανίκι παρά να υπάρχει το μανίκι και να τον τραβάνε. Και σιγά σιγά προοδευτικά άρχισε ο πολίτης να αγωνίζεται για να αποκτήσει δικό του σακκάκι. Και εφ όσον αγωνιζόνταν ως αυθύπαρξη χωρίς στηρίγματα το αποκτούσε.
”Στην Αθήνα μες το κέντρο δεν φύτρωσε καινούργιο δέντρο”.
Και ότι υπήρχε απ τα δέντρα άλλης εποχής έγινε ζούγκλα λόγγοσε ο τόπος ( παντού κρεμασμένες καφκιαγμένες πινακίδες λαμαρίνα :” Ξελογγόματα- κοπή ψηλών δέντρων – κινητό τηλέφωνο από κάτω ”.
Τα μήλα ήτανε κόκκινα βιοφυσικά και τα φύλλα πράσινα παραμείνανε , ”δεν γίνανε ολόχρυσα”.
”Τα τραγούδια μας” , όσων τους άρεσε ο δίσκος από βινύλιο, ξεχαστήκανε.. οι στιχουργοί έχασαν την έμπνευση – ο πανδαμάτωρ χρόνος- και ο συνθέτης προτίμησε να φύγει για να μην δεί την συνέχεια.
”Οι συγκεντρώσεις δεν ανάβουν” και το ερώτημα πλέον ” αν όλα είναι συνειδητά ”.. μάλλον τραβάει την αντίαποδειξή του.
Ο Γιώργος Μαζωνάκης ( ο αυτοονομασθείς και Μαζό.. που μπορεί να έχει σχέση με την μάζα της συλλογικότητας ) απ τα νυχτερινά ιλλουστρασιόν πατάρια , και τις λαμέ συναυλίες στο Ολυμπιακό Στάδιο ή από τα play list των ραδιοφώνων τραγουδάει : ” Πές ένα γειά”.
Τα πουκάμισα του τραγουδιστή, στην θήκη του δίσκου, δίκην στρατιωτικού χιτωνίου με τις διπλές τσέπες και κουμπιά και με τις επομίδες ως για εξέγερση – ο θάνατος του ΤσεΓκεβάρα ήταν 9 χρόνια πρίν νωπός ιστορικά τότε- τα πουκάμισα γίνανε T shirt και μπλουζάκια που ο καθένας τυπώνει ότι σχέδιο θέλει πάνω με 5 ευρώ. Και με περισσότερα ευρώ παίρνει και κροκοδειλάκι μπλουζάκι.
Δεν παίρνει απόφαση κανένας ” να γραφεί στο συνδικάτο” και ”αποτσίγαρα στις ράγες δεν υπάρχουν ριγμένα”.΄
Άλλες προτεραιότητες , άλλες εποχές, άλλες αντιφάσεις…,μεγαλύτερα τα ρήγματα στην ασφάλεια των ανθρωπίνων υπάρξεων… εδώ μέσα πλέον είναι οι ζωτικοί χώροι των ανθρώπων. Για την νέα αυτοδυναμότερη αυτοστήριξη.
Με παλιά υλικά δεν γίνεται καινούργιος κόσμος.
Με παλιά υλικά δεν γίνεται καινούργιος μη χρεωκοπημένος κόσμος.
”Τα τραγούδια μας ” δηλαδή τα τραγούδια τους και τα τραγούδια σας ξεχάστηκαν. Τσιμινιέρες εργοστασίων δεν καπνίζουν στην Ελλάδα.