Υπάρχει η άποψη ότι οι αποφάσεις στο όνομα του κοινού συμφέροντος δεν λειτουργούν πια. Έχουμε κάπως λησμονήσει, κυβερνώντες και εμείς την σπουδαιότητα του κοινού συμφέροντος.
Όπως επίσης έχουμε λησμονήσει ότι τα κράτη μαραίνονται, όταν το βάρος μετατοπίζεται από το κοινό συμφέρον, για το οποίο συστάθηκαν oι πολιτικές κοινωνίες, στο ατομικό.
Αν πεις ” και εμένα τι με νοιάζει”, έβαλες το πρώτο λιθαράκι για την παρακμή έλεγε ο Ρουσσώ.
Εκσυγχρονίζουμε την δημόσια διοίκηση με νέα οργανογράμματα και νέα συστήματα επιλογής προϊσταμένων και διατηρούμε το πελατειακό κράτος. Δεν μπορούμε να το ξηλώσουμε, είναι βαθιά ριζωμένο εδώ και δεκαετίες.
Νομιμοποιούμε αμαρτήματα, κάτι που έχει χειρότερες επιπτώσεις στο σύνολο και ιδιαίτερα στα παιδιά μας, από ότι οι ευθείες εγκληματικές πράξεις. Παλεύουμε να εμφανίσουμε πλεονάσματα και ας μην έχουμε ενιαίους λογιστικούς κανόνες. Δεν ξέρουμε ποιοι κρατικοί φορείς είναι παραγωγικοί και ποιοι όχι, ούτε καν τι ακριβώς είναι.
Δίνουμε αγώνα σκληρό για την δημόσιο νομική ανισορροπία, αφήνοντας ανέγγιχτα τα αίτια που μας οδήγησαν στην ανισορροπία, προχωράμε τσαπατσούλικα.
Ότι τομές επιχειρήσαμε, προσέκρουσαν σε κατεστημένα συμφέροντα όπως είναι φυσικό λειαίνονταν.
Κάποιοι συμβιβασμοί από εδώ, λίγες υποχωρήσεις από εκεί, κάτι τα ” στραβά μάτια”, που έκαναν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, στο τέλος η θετική επίδραση αυτών των μεταρρυθμίσεων, ελαχιστοποιούνταν.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να επαναπαυτούμε πάλι ότι “Όλα βαίνουν καλώς.” Να βολευτούμε πάλι σε εκείνη την κατάσταση φθοράς και αφθαρσίας, μέχρι τη στιγμή που θα στραφούν πάλι εναντίον μας και αρχίσουμε να ξανά τρέχουμε.
Καλώς ή κακώς ο εκσυγχρονισμός απαιτεί μεγάλες και γενναίες αποφάσεις και προπάντων συνέργειες, η ακύρωσή τους όμως μπορεί να γίνει από τις μικρές και μίζερες (αποφάσεις εννοώ), που όλοι μας- και όχι μόνο οι υπουργοί- να τις πάρουν.
Πρέπει νομίζω οι ίδιοι οι πολίτες να διαμορφώσουν η δυναμική των αλλαγών και μάλιστα σε τέτοια ένταση και έκταση που το ” πραγματικό” να αποκτήσει κανονιστική δυναμική επί των εξελίξεων. Η δημοκρατία στην τοπική αυτοδιοίκηση για να υπάρξει ασφαλώς πρέπει η εξουσία να βρίσκεται κοντά στον πολίτη.
Πρέπει όμως και ο πολίτης να βρίσκεται εξίσου κοντά της, όχι όμως ως απλός ψηφοφόρος, οπαδός ή χειροκροτητής, αλλά ως συνδιαμορφωτής των αποφάσεων της εξουσίας και επίσης ως φορέας μιας αδιαπραγμάτευτες ανιδιοτέλειας για την διαχείριση των κοινών.
Πρέπει επιτέλους να χαλαρώσει η ακαμψία μας….