Τα μηνύματα του δημοψηφίσματος στην πΓΔΜ
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην πΓΔΜ είναι γνωστό. Υπήρξε μεν θετική ψήφος σε ποσοστό 91% πλην όμως η συμμετοχή δεν ξεπέρασε το 37% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, δηλαδή ο λαός της γειτονικής χώρας γύρισε την πλάτη σε αυτή τη διαδικασία και δεν θεώρησε ότι αξίζει τη συμμετοχή και την ψήφο του, ενδεχομένως μάλιστα να την θεώρησε και επιζήμια.
Άρχισαν ήδη από τις πολιτικές δυνάμεις οι ερμηνείες του αποτελέσματος και η χάραξη της τακτικής στα νέα δεδομένα στη γειτονική χώρα αλλά και στην Ελλάδα. Αξιοποιείται για να δικαιώσει πολιτικές επιλογές και ως μέσον για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Τις επόμενες ημέρες τα πράγματα θα γίνουν πιο σαφή.
Θέλουμε να κάνουμε δύο παρατηρήσεις πάνω στο αποτέλεσμα.
Η πρώτη Η κυβέρνηση της γειτονικής χώρας έθεσε ως ερώτημα όχι τη λύση του προβλήματος σχετικά με το όνομα και την δίκαιη λύση των όποιων διαφορών της με την Ελλάδα, αλλά εκβιάζοντας το λαό έθεσε τη συμμετοχή της χώρας της στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., την σύγχρονη μεγάλη ιδέα της. Με δύο λόγια έθεσε το ζήτημα ότι η παραμονή στη σημερινή κατάσταση θα σημάνει τη συνέχιση της απομόνωσης και της υπανάπτυξης, ενώ στην αντίθετη περίπτωση θα ανοίξουν οι λεωφόροι του μέλλοντος, ο πακτωλός των πόρων, οι αναπτυξιακές δυνατότητες και η ασφάλεια που θα εξασφαλίσει στους κόλπους αυτών των συμμαχιών.
Το μεγάλο όμως κύρος και η ελκτική δύναμη της Ε.Ε. που θα έγερνε τη ζυγαριά υπέρ της συμμετοχής και του ΝΑΙ και σε αυτή την περίπτωση δεν αποδείχθηκε, δεν συγκίνησε το γειτονικό λαό. Δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι και οι λαοί των χωρών- μελών της Ε.Ε. της Δ Ευρώπης που αποστρέφονται την Ε.Ε. κάτω από το φως των εμπειριών τους και το βάρος των προβλημάτων, είναι και οι λαοί των χωρών της Ευρώπης που έγιναν πρόσφατα μέλη της, αλλά και όσων ετοιμάζονται να ενταχθούν και που είναι πλέον υποψιασμένοι. Την περίοδο πριν το δημοψήφισμα παρέλασαν από τα Σκόπια πλήθος κορυφαίων ηγετών της ΕΕ και ακόμη περισσότεροι Ευρωπαίοι και από την άλλη όχθη του Ατλαντικού παρενέβησαν υπέρ της συμφωνίας και υποσχέθηκαν λαγούς με πετραχήλια. Όλα αυτά όμως δεν συγκίνησαν.
Η δεύτερη Ο σοφός λαός λέει, ότι σπέρνεις θερίζεις και στην συγκεκριμένη περίπτωση συνέβη ακριβώς αυτό. 27 χρόνια και από τις δύο πλευρές των συνόρων, στην Ελλάδα και την πΓΔΜ σηκώθηκε ένας τυφλός εθνικισμός που αναμοχλεύοντας κάθε είδους αλυτρωτισμό, ρατσισμό και μεγαλοϊδεατικές βλέψεις που βρισκόταν σε ύφεση στο μυαλό και στη συνείδηση των ανθρώπων. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και την πΓΔΜ ένα σχετικά εύκολο στη λύση του πρόβλημα το μετέτρεψαν σε ζήτημα «εθνικής ύπαρξης», επινόησαν και επινοούν, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, σοβαρές απειλές εναντίον της ανεξαρτησίας της χώρας από ένα μικρό και αδύναμο κράτους. Τοποθετούν τα σύγχρονα προβλήματα των διεθνών σχέσεων μόνο με όρους ιστορίας, ότι είναι κατευθείαν απόγονοι του μεγάλου Αλεξάνδρου οι μεν και οι δε ότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα, δηλαδή μόνο η ελληνική, αφού η μακεδονική δυναστεία ανήκε στα ελληνικά φύλλα.
Σήμερα κινούνται όσοι κινούνται για τη λύση του προβλήματος αυτού και κυρίως η ελληνική κυβέρνηση όχι με γνώμονα το συμφέρον του λαού, αλλά με γνώμονα τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, την ενίσχυση του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., το σφιχτοδέσιμο όλων των χωρών της βαλκανικής στο άρμα τους, την πλήρη εξάλειψη όποιων ανασταλτικών παραγόντων που παρεμποδίζουν την δράση κεφαλαίου.
Τα ταυτοτικά όμως ζητήματα όταν τεθούν ως κύρια, ως κεντρικά, σχετικά εύκολα επισκιάζουν τη σύγχρονη πραγματικότητα και τις πραγματικές αντιθέσεις και πολύ δύσκολα μπορούν να ελεγχθούν. Γι’ αυτό το λόγο η σύγχρονη μεγάλη ιδέα της ένταξης στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ, πέρα από το γεγονός ότι έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα, ηττήθηκε στο δημοψήφισμα.
Γίνεται σαφές ότι στο δημοψήφισμα δεν ηττήθηκε μόνο η συμφωνία των Πρεσπών, αλλά απορρίφθηκε και η ιδέα ότι η Ε.Ε. αποτελεί τον σύγχρονο δρόμο για να πορευτούν οι χώρες και οι λαοί.
Η ένταση της πάλης με στόχο την έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε. μπορεί να πάρει μεγάλες διαστάσεις, να γίνει γέφυρα προσέγγισης των λαϊκών κινημάτων σε πολλές χώρες και να αναδειχτεί σε ατμομηχανή της κινήματος.
Η ρήξη Τίτο – Στάλιν το 1948 έγινε με βασικά αίτια και αφορμή το Ελληνικό θέμα του 1946-1949. Και μετά το 1947 όταν ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης στο συνέδριο κομουνιστικών κομμάτων στο Στρασβούργο δήλωσε δημόσια ότι θα ανακυρήξουν ανεξάρτητο δημοκρατικό κράτος στην Ελλλάδα , ώς εκπρόσωπος του κκε. Η ιδέα ήταν του κκε με στόχο ομολογημένο απ τον Γενικό Γραμματέα Νίκο Ζαχαριάδη, ότι πίεζαν τον Στάλιν σε αναγνώριση με την προαναγγελία ανακήρυξης. Ο Τίτο μέχρι τότε το τέλος του 1948, είχε ανοιχτά τα σύνορα και ήταν η κύρια και βασική πηγή τροφοδοσίας των ανταρτών του ΔΣΕ. Και με μεγάλη ελευθερία κινήσεως των ηγετών του κκε απ όλη την ΒΑλκανική.
Ο Στάλιν όμως ουσιαστικά έκανε τον παλιμπεδιστή στο θέμα της αναγνώρισης και ενώ βοηθούσε με όπλα κλπ χρειώδει τον ΔΣΕ ( μέσω Γιουγκουσλαυίας του Τίτο), εν τούτοις μία έλεγε Σβαρνούτ ( μαζέψτε το χαλί ενοώντας μαζέψτε τους μαχητές και σταματήστε το αντάρτικο), μία άφηνε άλλα να υπονοούνται- αυτή ήταν τακτική από το 1944 τον Οκτώβρη και μετά και στα ΔΕκεμβριανά- και γενικά φερόμενος ώς μεγάλη δύναμη ήξερε ότι οι συμφωνίες με τους Εγγλέζους πρέπει να τηρηθούν και η Ελλάδα κατωχυρονόνταν στους άγγλους και από το 1947 τον Μάρτη στους ΗΠΑ που είχαν το μομοπώλιο ώς το 1949 της ατομικής βόμβας, και ταυτόχρονα από το 1947 ειχαν συμπτήξει το βόρειο σύνορο ( Ελλάδα- Τουρκία- Ιραν) απέναντι στην αποτροπή του κομμουνισμού. Το Σοβιετικό παιχνίδι ήταν κυνικό και αποδεκτό για την δεύτερη τότε μεγάλη δύναμη την Σοβιετική Ένωση. Την πρωτοκαθεδρία την κατείχαν οι ΗΠΑ με το ατομικό όπλο ώς το 1949 που έφκιαξε η Σοβιετία την δική της ατομική βόμβα.
Ο Τίτοόμως που έβλεπε ότι το δικό του θέμα για εξάπλωση ει δυνατόν Νότια μέσω Βορείου Ελλάδος και ΔΣΕ ή κράτους του κκε στην Βόρεια Ελλάδα ( γιααυτό βοηθούσε τον ΔΣΕ),καταλαβαίνοντας τις ίντριγκες του Στάλιν… κατανόησε ότι δεν έχει πιθανότητες και από τότε διαφοροποίηθηκε απ τον Στάλιν, κυτάζοντας και δυτικά και άδειασε το αντάρτικο του κκε κλείνοντας τα σύνορα και δυσανασχετώντας φανερά μέχρι ρήξης με τον Στάλιν για να τον δούν οι Δυτικοί και να ψευτοισορροπεί- όπως και έγινε για χρόνια-. Αφού όμως το 1948 για τα καλά ανέδειξε ”το Ανύπαρκτο θέμα” κατά την Ελληνική τότε πολιτική σκηνή και χρόνια μετά , σημερινό Μακεδονοσκοπιανό. Και έτσι βάζοντας το θέμα στο μαλακό υπογάστριο του δυτικού κόσμου και κατ ανάγκη στο ΝΑΤΟ μετά το 1953 που μπήκε η Ελλάδα. Η Ελλάδα κάτω από την επιρροή του ΝΑΤΟ χρόνια, έκανε τα στραβά μάτια στον Τίτο, στο όνομα της κόντρας του με τον Στάλιν, και έστειλε μάλιστα και συμβολικά πρεσβευτή στο ΒΕλιγράδι τον σκληρό στρατιωτικό πρωτοπολέμιο του ΔΣΕ Θρασύβουλο Τσακαλώτο. Ο συμβολισμός ήταν σαφής με την τοποθέτησε στρατιωτικού ώς πρέσβη ( το ΝΑΤΟ ήταν στρατωτικός οργανισμός που ήθελε να έχει τον Τίτο μακρυά απ τον Στάλιν αλλά ταυτόχρονα μέσα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ η παρουσία για τα Ελληνικά συμφέροντα δηλώνονταν με την αναφορά ” το ανύπαρκτο θέμα” που έλεγε ο Τσακαλώτος κάθε φορά όταν άκουγε για Μακεδονικό στο ΒΕλιγράδι.
Ο Ιωάννης Γεωργάκης ο ακόλουθος από το 1940-41 του Δαμασκηνού- αρχιεπίσκοπος και αντιβασιλιάς κάποια εποχή το 1944 και ιντριγκαδόρος υπερ των Εγγλέζων τα χρόνια της αντιβασιλείας του ( έχει ευθύνη για τα ΔΕκεμβριανά και την μετέπειτα εξέλιξη),ο Ιωάννης Γεωργάκης σε μια τελευταία ίσως συνέντευξη της ζωής του απ τις Σπέτσες στο εξοχικό του, σε ηλικία που δεν θάχε κάτι να κρύψει σε γενικούς όρους αρχή της δεκαετίας του 1990, είπε, ότι: Το πρόβλημα μεταπολεμικά ήταν , πώς θα γινόνταν εφ όσον ο Τίτο πίεζε για ΄ενα κράτος ώς την Λαμία ή παραπάνω ( τον χώρο που κυριαρχούσε το ΕΑΜ) και ένα κράτος με κέντρο την Αθήνα απ την Λαμία και κάτω , εννοώνας αυτό που δεν μπορούσε να αφήσει η τότε ΔΕξιά και οι Εγγλέζοι. Και τελικά δεν τον άφησαν στα ΔΕκεμβριανά του 1944. Ταυτόχρονα είπε ότι, και για την αμέσως μετά την συμφωνία της Βάρκιζας τον Φλεβάρη του 1945, την ευθύνη του εμφυλίου πολέμου ουσιαστικά την είχε η λευκή τρομοκρατία και σε αυτό και ο καλών προθέσεων Πλαστήρας πρωθυπουργός λίγο διάστημα με μικρή ευθύνη, αλλά και ο παλιός ΒΕνιζελικός και μετέπειτα μοναρχικός όπως φάνηκε πρωθυπουργός Ναύαρχος Βούλγαρης είχε την μεγάλη ευθύνη γιατί δεν ,μπόρεσαν ώς κράτος να ελέγξουν ώς κράτος την εξόντωση της αριστεράς απ το παρακράτος.
Το Μακεδονικόσκοπιανό, ο εμφύλιος πόλεμος, τα Δεκεμβριανά, και πάντα οι ίντριγκες των μεγάλων είναι απόλυτα συνδεδεμένα. Το Μακεδονοσκοπιανό κατ άλλους δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της μεταπολεμικής διάρθρωσης των δύο κόσμων του ψυχρού πολέμου στην Βαλκανική.
Η στάση του κκε στον εμφύλιο πόλεμο για το Σλαυομακεδονικό πολλες φορές έχει κατακρηθεί με την προσπάθεια της τότε ηγεσίας του κκε περί της πρόταξης
δημιουργίας Σλαυικής κρατικής οντότητας στο όνομα της αυτοδιάθεσης των λαών , και κάτω απ την πολεμική πίεση και την σποδεκτό ιδεολογικό Διεθνισμό για την επαναστατική επικράτηση. Ο ρόλος της Μόσχας και του Τίτο και των βαλκανικών κουμουνιστικών κομμάτων Βουλγαρίσας Ρουμανίας ήταν προς αυτή την κατεύθυνση. Η διαφοροποίηση του Γαλλικού και Ιταλικού κκε -ιδιαίτερα στο Στρασβούργοβτο 1947-ήταν σαφής μια και συμβούλευσαν τον Μιλτιάδη Πορφυρογένη να συμβιβαστεί με την διαφαινόμενη μεταπολεμική ψυχρολολεμική κατάσταση και να μην εξαγγείλει το κκε την ανάγκη δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους υου ΔΣΕ στα βόρεια της Ελλάδος. Η επίθεση στην Κόνιτσα του ΔΣΕ τον Δεκέμβρη του 1947 -και η αποτυχία του να την καταλάβει-ήταν για να εγκαταστήσει στην Κόνιτσα την πρώτη κυβέρνηση του ΔΣΕ στο υπό εξαγγελία ανεξάρτητο κράτος στην Βόρειο Δυτική Ελλάδα.Η αποτυχία της επίθεσης δεν ωφείλεται τόσο στην αμυντική ικανότητα του Εθνικού στρατού όσο στην απειρία στρατηγικής για την ενίσχυση της δύναμης κρούσης και όχι των εφεδρειών κσλυψης του ΔΣΕ. Η απουσία στρατηγικού πιλεμικού νού στις τάξεις του ΔΣΕ που έκανε ανταρτοπόλεμο ήταν προφανής.Και αυτό ελιναι ένα άλλο θέμα για το ίδιο το τότε μαχόμενο κκε και την ηγεσία του. ( Απότοκο των επιλογών για λαικό πόλεμο στον οποίο δεν είχαν θέση οι επαγγελματίες στρατιωτικοί ).
Αυτό ίμως που η κρατική μεταπολεμική ιστορική έρευνα έκρυψε και κρύβει χρόνια ή το καλύπτει ακόμα πίσω από τις ευθύνες που απιδίδει στο κκε για το Σλαυομακεδονικό , είναι η ευθύνη στην διαρκεια του χρόνου του ίδιου του μεταεμφυλιακού κυρίως δεξιού Μοναρχικού κράτους που ουσιαστικά συντήρησε ενεργητικά το Μακεδονικό.
Η ευθύνη του κκε και της αριστεράς γενικότερα εδώ είναι μηδέν.
Και αυτή η μεταπολεμική ευθύνη της δεξιάς οργάνωσης του κράτους και της εξωτερικής πολιτικής και δή αυταρχικής από το 1947 μέχρι και το 1974 δεν αναφέρει ότι στο όνομα της δεξιάς Δυτικής και Νατοικής Αλληλεγγύης οι Ελληνικές κυβερνήσεις δέψτηκαν προκειμένου να εξυπηρετούν τα σχέδια του ΝΑΤΟ να σποδέχονται τις βλέψεις του Τίτο για το Μακεδονικό ( αυτό ήταν το παιχνίδι του Τίτο με τους δυτικούς) μια και το ΝΑΤΟ έβλεπε στον Τίτο τον ηγέτη εκείνο που μπορούσε να προκαλέσει το ρήγμα στο Ανατολικό Μπλλοκ και στο σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Οι Ελληνικές κυβερνήσεις τα χρόνια αυτά κάνανε την μούγκα και σιωπούσαν για το Μακεδινικό για να μην ενοχλήσουν τον Τίτο κατ επιλογή του ΝΑΤΟ καο της δυτικής κατέυθυνσης με τα μπγούνια της Ελλάδος, παραμελώντας ουσιαστικά το Εθνικό συμφέρον.
Διότι εφ όσον χώρα ενταγμένη στο ΝΑΤΟ και στον ΟΗΕ η Ελλάδα δεν απεφάσισε ποτέ να ανοίξει το θέμα στο Νατοικό συμβούλιο , απ το οποίο έπτεπε να βρεί υποστήριξη ώς χώρα μέλος υου ΝΑΤΟ,έναντι του Τίτο και της Γιουγκοσλαυίας που δεν ήταν χώρα τπυ ΝΑΤΟ στο οποίο κυριαρχούσαν οι ΗΠΑ.
Απλά η Ελληνικές δεξιές το πλείστον κυβερνήσεις και η ψουντική εποχή , προτιμούσαν να μην δυσαρεστήσουν τον Τίτο για το Εθνικό θέμα για να ικανοποιούν τις Αμερικανοδυτικές βλέψεις του ΝΑΤΟ για τον Τίτο , απ τον οποίο Τίτο περίμεναν οι Νατοικοί να ρηγματώσει το Ανατολικό Σοβιετικό μπλοκ. Και ο Τίτο για να μπορεί να κάνει την δουλειά του και να θέτει το Μακεδονικό κατέφυγε στους αδεσμεύτους δήθεν , για να ικανοποιεί καιτις δικές του διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδος με το Μακεδονικό και τις βλέψεις του ΝΑΤΟ , πάλι και αυτές εμμέσως σε βάρος της Ελλάδος. Η απόφαση για την εγκατάσταση ουσιαστικά της Fiat στην Γιουγκουσλαυία και την παροχή τεχνογνωιας ώς Γιουγκοσλαύικη αυτοκινητοβιομηχαία ( Zastava ) ήταν ΝΑΤΟΙΚΗ απόφαση που επεβλήθει στην Ιταλική κυβέρνηση και στην ιταλική βιομηχανική τάξη , υπερ των Νατοικών συμφερόντων στην Γιουγκοσλαυία που έπρεπε να εξυπηρετήσει το βαθύτατο συντηρητικό Ιταλικό αστικό και κυβερνητικό κατεστημένο.
Η υπάρχουσα χρόνια ΝΑΤΟΙΚΗ παραστρατιωτική και παρακρατική πανίσχυρη οργάνωση ‘”Κόκκινη προβιά ‘”στην Ιταλία -ήταν και στην Ελλάδα και εξηγειται αυτό- αλλά και άλλες εκδηλώσεις της Ιταλικής πολιτικής ζωής ήταν μέρος της δτρατηγικής των ΗΠΑ του ψυχρού πολέμου ( και της προσπάθειας του ΝΑΤΟ για ρηγμάτωση του συμφώνου της Βαρσοβίας κυρίως μέσω των Βαλκανίων -είχε μπεί στο παιχνίδι την δεκαετία του 1970 ο Τσαουσέσκου στην Ρουμανία ώς χαιδεμένο Νατοικό παιδί-.
Και βέβαια όλα αυτά υπάκουαν στην οριοθέτησηβτου Βορείου Συνόρου ( ουσιαστικά ΙΤΑΛΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥΡΚΙΑ ΙΡΑΝ
με την διαφορά ότι τον έλεγχο από το 1947 και την ευθύνη της Ιταλίας ανέλαβε το Αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών ενώ τον έλεγχο της Ελλάδος Τουρκίας Ιράν ανέλαβε η CIA.Τα στρατιωτικά πραξικοπήματα στην Ελλάδα και Τουρκία ήταν το αναμενόμενο αποτέλεσμα αποτέλεσμα , για το Ιράν τα πετρέλαια η κυβερνητική και μοναρχική αστάθεια ήταν δεδομένη ( τα γεγονότα της δεκαετίας του 1950 στο ΙΡΆΝ και η επανασύσταση της Μοναρχίας ).
Από τους Έλληνες μεταπολεμικούς πολιτικούς και ώς τις μέρες μας όλους μόνο ο Θεσσαλινικιος Στέλιος Παπαθεμελής και συτός τα τελευταία χρόνια ανέδειξε την πραγματική -όχι ολόκληρη- διάσταση του Σλαυομακεδονικού σημερινό Σκοπιανομακεδονικό. Οι αιτιάσεις του Καραμανλή την δεκαετία του 1950 ότι με ισχυρή οικονομικά Ελλάδα θα μπορέσει να διαπραγματευτεί καλύτερα την εξωτερική πολιτική ήταν φούμαρα για το Μακεδονικό.Γιατί το ΝΑΤΟ προτιμούσε και πστρονάριζε τον Τίτο έναντι της Ελλάδος στο Σκοπιανό.
Αλλά και το κκε μετά το 1974 σάμπως και σιωπά για την ανάδειξη των ευθυνών του κυρίως μεταεμφυλιακού δεξιού κράτους ώς το 1974 δηλαδή 25 χρόνια κοντά για την παγιοποίηση του Σκοπιανού.
Μόνο σκόρπιες αναφορές από ελάχιστους ιστορικούς -σκόρπιες ελαχιστότατες και ασύνδετες το πολύ σε 1-2 γραμμές το πολύ βιβλίου ή ιστορικού περιοδικού – γράφουν για την αποτυχία της μεταπιλεμικής Ελλάδος να διαχειριστεί το Σλαυοσκοπιανό.
Κάτι περιοδικά των ΑΣΚΙ κατά καιρούς σε κάποιες αναφορές βλέπουν το θέμα υπό την μορφή της δήθεν μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο διανομής της Μακεδονίας σε 3 μέρη βάσει συνθηκών και ταυτοχρονα επικαλούμενα ιστορικές μνήμες και ζώσες αναφορές από πηγές αναφέρουν για την δήθεν πίεση που άσκησε η Ελληνική εκάστοτε κρατική μεταπολεμική αυταρχική εξουσία τα χρόνια 1949
και λίγο μετά στους Σλαυομακεδόνες, και ώς απότοκη αυτή η πίεση των συνθηκών και της στάσης των σλαυομακεδόνων του Τίτο στον εμφύλιο Ελληνικό πόλεμο.
Για την διαρκή μεταποεμφυλιοπολεμική ώς το 1974 ίντριγκα με αφορμή τα ΝατοΣοβιετοΤιτοικά κόλπα δεν θέλει να ξέρει κανείς Τίποτα.
Το άνοιγμα για πρώτη φορά Ελληνικής πρεσβείας στο Βελιγράδι του Τίτο έγινε επί κυβερνήσεως Παπάγου .Και πρώτος πρέσβης στάλθηκε ο επί μοχθηρία του Παπάγου αποστρατευθείς αντιστράτηγος Θρασύβουλος Τσακαλώτος.Ο πρωτοκυρίαρχος αντικομμονιστής και απηνής διώκτης και των κομμουνιστών και του ίδιου του Παπσγου αν μπορούσε.
Τον Τσακαλώτο κάλεσε, από νυχτερινό κέντρο που διασκέδαζε, ο άνακτας Παύλος και η Φρειδερίκη για να συλάβει τον Παπάγο , όταν ο Παπάγος ώς παραιτηθείς αρχιστράτηγος κορόιδεψε υο παλάτι και ανήγγειλε την κάθοδό του στην πολιτική , ενώ είχε διαβεβαιώσει τον άνακτα ότι δεν θα πολιτευτεί.
Ο Τσακαλώτος φυσικά αρνήθηκε γιατλι δεν μπορούσε να γίνει αυτή η σύληψη.
Όταν ανέλαβε πρωθυπουργός ο Παπάγος δεν πήγε σπίτι του μετά την ορκομωσία αλλά πήγε στο υπουργείο στρατιωτικών και αποστράτευσε ολονυχτίς τον Τσακαλώτο και δεν έφυγε για το σπίτι αλλά περίμενε να του φέρουν νύχτα το φύλλο εφημερίδας της κυβέρνησης με την αποστρατεία του Τσακαλώτου και άλλων εχθρών του στρατιωτικών.
Η τοποθέτηση έτσι του Τσακαλώτου ώς πρέσβη στο Βελιγράδι απ την κυβέρνηση Παπάγου ήταν Αμερικανική υπόθεση και σκόπευε στα Νατοικά συμφέροντα στην περιοχή με κύρια εντολή να μην ενοχληθεί ο Τίτο και για υο Μακεδονικό , γιατί έτσι ο Τίτο ήταν το χαιδεμένο παιδί Τυου ΝΑΤΟ έναντι της Μόσχας και ταυτόχρονα να επισημαίνετε η στρατιωτική παρουσία και το ένδιαφέρον του ΝΑΤΟ για την Γιουγκουσλαυία ( για τούτο επιλέχτηκε πρέσβης με την ιδιότητα του στρατηγού (έστω και εν αποστρατεία). Ο Παπάγος έτσι έκανε ψιλοκομένο τουμπεκί τα όσα χρόνια από το 1940 του καταμαρυυρούσε ο Τσακαλώτος δημόσια ( ώς άσχετο στρατιωτικά και ”στρατηγό” του ξενοδοχείου Γκράν Βρεττάνια.Και που μέχρι τέλους της ζωής του ο Τσακαλώτος ακόμα και στα τηλεοπτικά ιστορικά αφιερώματα και συνεντεύξεις έλεγε με πρωτοφανή λύσσα εναντίον του Παπάγου.
Και ο ίδιος ο Τσακαλώτος το Σκοπιανόμακεδονικό το είχε καταπιεί χρόνια , ποτέ δεν μίλησε, γιατί ήξερε ότι και ο ίδιος έβαζε προτεραιότητα τα Νατοικά συμφέροντα έναντι των Ελληνικών θέσεων για το Μακεδονικό.
Η ίντριγκα που παίχτηκεβδε βάροςβτων Ελληνικών συμφερόντων στο Μακεδονικό από την μεταεμφυλιοπολεμική δεξιά , βρήκε και ακουμπούσε στην ιδεολογικά λανθασμένη θέση και πρακτική στον εμφύλιο πόλεμο του τότε κκε. Που και σε ορισμένες περιπτώσεις το ίδιο το κκε αρνήθηκε να συνηπογράψει διάφορες ανακοινώσεις των Βαλκανικών κομμουνιστικών κομμάτων που έθιγαν τα Ελληνικά συμφέροντα δτην Μακεδονία. Είναι και αυτό απ τα υπάρχοντα στην ιστορία του Μακεδονικού αλλά με μικροτερη πιασσάρικη ιστορική αναφορά.
Ακόμη κάτι ιστορικοί στα ΑΣΚΙ (
το ιδελογικό think tank του κκε εσωτερικού -συριζα) φκιάχνουν κάτι ιστορικές περιοδικές ψευτοφλάδες που απαριθμούν τα δεινά που υπέφεραν οι Σκοπιανοί από το Ελληνικό κράτος στα οριακά συνοριακά χωριά, με σκοπό να προστατεύσει τα σύνορα της Ελληνικής επικράτειας και την Ελληνικότητα της περιοχής μλεσα στα Ελληνικά εδάφη απ τις Τιτοικές ορέξεις.
Αλλά και το κκε δεν θέλει να αναδικνύει και τις μεταεμφυλιακές ευθύνες του Ελληνικού κράτους ώς το 1974 για το Σκοπιανό Μακεδονικό.
Ή γιατί φοβάται ότι θα κατηγορηθεί κσι το ίδιο για τις λάθος τότε ιδεολογικές και πρακτικές μέσα στον εμφύλιο πόλεμο επιλογές του.