Τα κίτρινα γιλέκα και η μαχόμενη Αριστερ
Το περασμένο ήταν το τέταρτο Σάββατο που οι γάλλοι διαδηλωτές που πήραν την προσωνυμία Κίτρινα γιλέκα κινητοποιήθηκαν μαζικά και δυναμικά και παρά την καταστολή και τον εκφοβισμό δεν φαίνεται να κάμπτονται, θα συνεχίσουν όπως ανακοίνωσαν και τα επόμενα Σάββατο τις κινητοποιήσεις σ’ ολόκληρη της Γαλλία.
Έχουν γραφεί πάρα πολλά παρακολουθείται το κίνημα αυτό από ολόκληρη την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, από τους εργαζόμενους αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους και από την οικονομική ολιγαρχία και από τους πολιτικούς εκπροσώπους της.
Θα περιοριστούμε σε ορισμένα συμπεράσματα, παρότι το κίνημα αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν μπορεί κανείς με σιγουριά να πει κάτι ολοκληρωμένα.
Πρώτο: Πρόκειται για ένα κίνημα εντελώς αυθόρμητο, ξεκίνησε και συνεχίζει χωρίς πολιτική καθοδήγηση και συνδικαλιστική κάλυψη και επί πλέον χωρίς επεξεργασμένο συνολικό σχέδιο με ότι αυτό μπορεί να περιλαμβάνει, αιτήματα και διεκδικήσεις, στόχοι, που αρχίζει και που τελειώνει, συγκεκριμένη τακτική και κλιμάκωση και άπλωμα σε όλους τους κλάδους και τομείς της παραγωγής και της ζωής στη χώρα.
Κανένα κόμμα δεν συνέβαλε στην προετοιμασία του και δεν βρίσκεται μέσα σ’ αυτό και καθώς επίσης κανένα μεγάλο συνδικάτο δείγμα του πόσο μακριά από τις ανάγκες τις αγωνίες και τις διαθέσεις των εργαζομένων τα κόμματα της γαλλικής αριστεράς – ΚΚ Γαλλίας και ανυπότακτη Γαλλία – και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και κυρίως η αριστερή CGT.
Χαρακτηριστικά σημειώνουμε ότι όλες οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι αντίθετες με το κίνημα αυτό ή πολύ επιφυλακτικές και μόνο σε μεμονωμένους κλάδους κήρυξαν απεργία όπως η 48ωρη απεργία στον τομέα της ενέργειας που κήρυξε η CGT.
Δεύτερο: Η βάση της δυσαρέσκειας και της απόγνωσης που το τροφοδοτεί δεν είναι η καλή οικονομική κατάσταση ενός μεγάλου τμήματος των Γάλλων εργαζομένων, αλλά κάτι πιο γενικευμένο, είναι η συνολική απογοήτευση, η έλλειψη πίστης ότι κάτι μπορεί να εξελιχθεί θετικότερα γι αυτούς και τις οικογένειές τους, η έλλειψη εμπιστοσύνης αν όχι η γενικευμένη απόρριψη των πολιτικών ηγεσιών και των θεσμών και μια συνολικότερη αποστροφή στην απόρριψη της ασκούμενης πολιτικής δεκαετιών τώρα. Θα μπορούσε κάποιος να προσθέσει η απόρριψη σ’ ένα βαθμό τους ίδιου του κοινωνικού συστήματος, αλλά δεν βλέπουν κάτι άλλο στον ορίζονται να τους ελκύει, να τους πείθει και να γεννά ελπίδα.
Υπάρχει σ’ αυτούς μια βαθιά αίσθηση των κοινωνικών διαφορών και της θέσης καθενός στο συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο, η αίσθηση ότι γι’ αυτούς όσες αλλαγές και να γίνουν δεν θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, κυβερνήσεις μπορεί να αλλάζουν, εξαγγελίες να γίνονται και «δεσμεύσεις» να λαμβάνονται γι αυτούς όμως η κατάσταση θα χειροτερεύει.
Έχουν την αίσθηση την πεποίθηση ότι το σύστημα λειτουργεί για τους λίγους τους πλούσιους και κατόχους μεγάλων περιουσιών και επιχειρήσεων και οι δική τους μοίρα είναι υποδεέστερη ή στο περιθώριο.
Τρίτο: Η πολύχρονη λιτότητα και η συνεχής επιδείνωση των οικονομικών της λαϊκής πλειοψηφίας, ιδιαίτερα από το 1980 και ύστερα έχει οδηγήσει στην Γαλλία και σε ολόκληρη της Ευρώπη ένα μεγάλο τμήμα των λαών που βολοδέρνει μεταξύ εξαθλίωσης και φτώχιας, ανεργίας και υποαπασχόλησης σ’ αντίθεση με τον καλπάζοντα πλούτο, ενώ στερούνται όλο και περισσότερο ουσιαστικών κοινωνικών δικαιωμάτων.
Τραγική είναι η κατάσταση στα γκέτο των μεταναστών στο Παρίσι που τροφοδότησε τις μεγάλες κινητοποιήσεις πριν από μερικά χρόνια.
Αντιθέτως μια μικρή μερίδα δισεκατομμυριούχου που διαρκώς αυξάνουν συσσωρεύουν αμύθητο πλούτο, μεγάλες περιουσίες και επιχειρήσεις την στιγμή που η προοπτική βελτίωσης των συνθηκών ζωής των φτωχότερων στρωμάτων είναι ανύπαρκτη.
Πολλοί οικονομολόγοι στον δυτικό κόσμο καθόλα υπερασπιστές της σημερινής οικονομικής τάξης πραγμάτων είναι ιδιαίτερα απαισιόδοξοι.
Δεν βλέπουν προοπτική ουσιαστικής οικονομικής ανάκαμψης, αντίθετα υποστηρίζουν ότι στον αναπτυγμένο κόσμο η ανάπτυξη δεν θα ξεπεράσει τις επόμενες 4-5 δεκαετίες κατά μέσον όρο το 1% ετησίως, δηλαδή η ύφεση εγκαθίσταται μόνιμα και αυτό θα σημάνει μεγαλύτερη φτώχεια όξυνση των αντιθέσεων, αγανάκτηση και ξεσπάσματα.
Τέταρτο: Οι επόμενες μέρες θα είναι κρίσιμες για το κίνημα αυτό, αν δηλαδή θα συνεχίσει και θα δυναμώσει ή θα συρρικνωθεί και θα σταματήσει. Ως αυθόρμητο κίνημα έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που επιδρούν ανασταλτικά στην θετική προοπτική του.
Η έλλειψη συνδικαλιστικής και πολιτικής στήριξης με τις δυνατότητες που δίνουν, η κούραση και η μεγάλη πιθανότητα να μην προχωρήσεις σε ουσιαστικές παραχωρήσεις η γαλλική κυβέρνηση δεν συνηγορούν στην ανάπτυξή του.
Από την άλλη η γαλλική κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι δυνατότητες υπονόμευσης που έχει το κεφάλαιο δρουν και θα δράσουν για την εκτόνωσή του.
Ήδη οι κυβερνητικές μανούβρες για την εκτόνωσή του αξιοποιήθηκαν από την πρώτη μέρα.
Ο Μακρόν φοβούμενος την έκρηξη και τα σοβαρά πλήγματα στην ενότητα της κυβέρνησης και στο προσωπικό τους κύρος πήρε μέτρα εκτόνωσης. Ο οικολογικός φόρος στα καύσιμα που καταρχήν πυροδότησε τις κινητοποιήσεις ανεστάλη και στην συνέχεια αποσύρθηκε και αναζητούνται άλλοι τρόποι για να υλοποιήσει η κυβέρνηση τα σχέδια της.
Για τη φορολογία της μεγάλης περιουσίας που καταργήθηκε ανακοίνωσε ότι επανεξετάζεται η επαναφορά της και ανακοίνωσε επίσης την επιδότηση των εργαζομένων με 100 ευρώ και ζήτησε εκ των υστέρων συγνώμη.
Τα μέτρα αυτά φυσικά αναστέλλονται προσωρινά ώσπου να εκτονωθεί η κατάσταση. Το πιο αξιόπιστο και αποτελεσματικό μέσο όμως για την υπονόμευση του κινήματος είναι η καταστολή. Το περασμένο Σάββατο η κυβέρνηση κινητοποίησε 89.000 άνδρες των σωμάτων ασφαλείας μαζί με τεθωρακισμένα, προβοκάτορες κλπ.
Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που κήρυξε μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι και άλλες πόλεις παλιότερα, σχεδιάζεται αν χρειαστεί να επανέλθει.
Οι κάτοικοι των πόλεων κλήθηκαν να μην βγουν από τα σπίτια τους ενώ κλειστά παρέμειναν και τα μεγάλα καταστήματα. Βρισκόμαστε μπροστά σε κατάσταση που θυμίζει χώρες υπό κατοχή και ότι σε χώρα της «δημοκρατικής» Ευρώπης και η εικόνα αυτή γενικεύεται.
Δεν φαίνεται να υπάρχει ο παραμικρός δισταγμός για κάθε είδους αυταρχικά μέτρα και περιορισμό των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Επιπλέον ο Μακρόν προσπαθεί να δημιουργήσει τους όρους τις υπονόμευσης του κινήματος και της επιβολής εργασιακής ειρήνης και με άλλους τρόπους.
Ζήτησε από τα κόμματα την δημιουργία ένωσης για την προστασία της δημοκρατίας, από ποιούς στ’ αλήθεια κινδυνεύει η δημοκρατία στην Γαλλία;
Μια ένωση όπου κόμματα και κοινωνικούς φορείς θα συμπράττουν στην επιβολή χωρίς αντιστάσεις της κοινωνικής ειρήνης και την υποταγή των εργαζομένων.
Εκπλήσσεται η γαλλική ηγεσία για την βία στους δρόμους, αναρωτιέται τι την προκαλεί και αναφέρεται στην ανάγκη ενότητας του έθνους, όταν ο ίδιος ο Μακρόν την υπονόμευσε και πυροδότησε τις αντιδράσεις με την ακραία φιλελεύθερη ταξική πολιτική που ακολουθεί.
Οι γάλλοι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο από την αντίσταση. Μοιραία σε ένα κίνημα ανοργάνωτο, έρχονται και οι βίαιες πράξεις και ασχέτως αν αυτές είναι αντικειμενικά χρήσιμες και αποτελεσματικές για το κίνημα η εύκολη καταδίκη τους από την κοινωνία είναι λανθασμένη.
Το σύνολο των εργαζομένων στην Γαλλία και σε όλη την Ευρώπη οφείλουν να καταγγείλουν την κρατική καταστολή και την βία κάθε είδους και περισσότερο την βία που εμπεριέχει η καταδίκη των λαών στην ανεργία, την πείνα και την ανέχεια.
Οι κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων έχουν την υποστήριξη των 2/3 της γαλλικής κοινής γνώμης η οποία πρέπει να γίνει πολύ περισσότερο ενεργητική.
Πέμπτο: Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται από καιρό τώρα στον κυκεώνα οξύτατων αντιθέσεων. Η δυσαρέσκεια των εργαζομένων εντείνεται, οι αντιθέσεις μεταξύ των αστικών τάξεων ιδιαίτερα των μεγάλων χωρών παίρνουν διαστάσεις, ενώ η εκμετάλλευση των μικρών και εξαρτημένων χωρών του ευρωπαϊκού νότου, κυρίως, μεγαλώνει κατακόρυφα την αγανάκτηση των λαών τους απέναντι στο ιμπεριαλιστικό κίνημα της ευρωπαϊκής ένωσης, την στιγμή που το μονοπωλιακό κεφάλαιο των χωρών αυτών εξυπηρετείται με το καλύτερο τρόπο με την πολιτική αυτή.
Η ΕΕ είναι ένα καζάνι που βράζει και δεν φαίνεται βαλβίδα διαφυγής. Η αγανάκτηση των λαών εκφράζεται είτε με την άνοδο των λαϊκών αγώνων, όπως στην περίπτωση της Γαλλίας, είτε , το πιο σύνηθες βρίσκει διέξοδο προς την άκρα Δεξιά και ο κίνδυνος τους φασισμού είναι ορατός και καθώς οι δυνατότητες ουσιαστικής μεταρρύθμισης στην ΕΕ για να αμβλυνθούν οι αντιθέσεις φαντάζει δύσκολη η έκρηξη και η κατάρρευση της δεν αποκλείεται ή τουλάχιστον αναμένονται σοβαρές εξελίξεις.
Έκτο: Η δύναμη που θα μπορούσε να δώσει διέξοδο θετική στα προβλήματα και τους αγώνες των εργαζομένων και θα συμβάλει στην ανάπτυξη των αγώνων τους, η μαχόμενη αριστερά, φαίνεται να εξαντλεί τα καύσιμά της σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.
Οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι όχι μόνο γιατί θα είναι σοβαρές οι επιπτώσεις στους εργαζόμενους αφού η αντίστασή τους είναι δύσκολο να οργανωθεί, αλλά και λόγω του κινδύνου της στροφής των κοινωνιών στην αντίδραση και η απαξίωση στα μάτια των λαών και της εργατικής τάξης όχι μόνο των πολιτικών δυνάμεων της, αλλά και των αξιών και των ιδεών της , του απελευθερωτικού μηνύματός της και σε τελική ανάλυση του ίδιου του μαρξισμού.
Σε μια τέτοια περίπτωση οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές.
Το πιο επείγον καθήκον των κομμουνιστών και των αριστερών αγωνιστών είναι αφενός μεν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος και να οργανώσουν τους αγώνες και αφετέρου να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του επαναστατικού πολιτικού φορέα της εργατικής τάξης.
Γεράσιμος Αραβανής
Οι πολιτικές ηγεσίες δεν παράγονται μεταφυσικά ούτε με απογονισμό ούτε επιγονικά. Στην κρίσιμη συγκυρία της και σε παρακμή ιδεολογικά Ευρώπης , οι ηγεσίες νόμισαν ότι με την μαθηματική θεωρία της ομαδοποίησης και της άλγεβρας Boole ( η υπερδομή του πυριτίου για τα ηλεκτρονικά τσίπς) καταφεύγοντας σε κάθε λογής χωρίς έννοια μορφολογικά γλωσσολογικά τεχνάσματα ( δείγμα ανοήτων πολιτικών και πολιτειακών ηγεσιών) θα δομούσαν προτάσεις για την διαχείρηση του κοινωνικού.
Πολλά τέτοια ακούστηκαν τα τελευταία χρόνια , ανιστορικά ενοποιητικής δήθεν κατεύθυνσης σε διάφορες εκδοχές για την κοινωνική καθημερινότητα της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, με μέσα σε 80χρόνια του άμεσου ιστορικού παρελθόντος απετέλεσε το ολιστικό σφαγείο που πρωτοπαρουσιάστηκε στην ιστορική εξέλιξη από την εποχή της δημιουργίας του κόσμου ( είτε θεολογικά είτε επιστημονικά για την δημιουργία αυτή αν το δεί κανείς).
Και ούτε 20 χρόνια καλά καλά δεν έχουν περάσει που το σφαγείο αναμοχλεύτηκε στα Βαλκάνια και στις συνοριακές περιοχές της Ευρώπης για να επισημαίνεται η ύπαρξή του ( του σφαγείου ανθρώπων και έμβιων γενικά όντων ) ως συστατικό προσδιοριστικό στοιχείο της αυτού που ονομάζεται Ευρώπη. Οι ανόητοι ανιστόρητοι και κομπραδόροι πολιτικοί, αυτοί που κατά κύριο λόγο προέκυψαν ως αποτέλεσμα των κλινικών παραγωγής διαχειριστών των συνόρων και ανθρώπων ( που ζούν μέσα στα υποτιθέμενα σύνορα) λογικό ήταν μια και ανόητοι, ότι θα κατέφευγαν σε μια γλωσσολογική κούφια μορφοκρατία δήθεν όρων ομαδοποίησης πολιτισμών, δεξιοτήτων, ικανοτήτων, θεσμών, γεωγραφικών προσδιορισμών, συνηθειών, συμπεριφορών… κάτω από τους όρους με ΄συνθετικό το της Ευρώπης … όπως EOK.. Ευρωπαική Ένωση ,
Ευρωφκρούπ, Ευρωγουόρκινγκ Γκρουπ, Ευρωπαϊκές Επιτροπές, Ευρωνομισματική Ένωση , Ευρωκανονισμοί… ως νοητικές συλλήψεις χωρίς καμμία δυνατότητα παραγωγής πραγματικοτήτων που θα προς την κατεύθυνση της ιστορικά προοδευτικά αποδόμησης έστω και ελάχιστα εξελικτικά των παραμέτρων του Ευρωπαικού σφαγείου και του βασιλείου της συλλογικής και ατομικής καχυποψίας υπό μορφή κρατών, εθνοτήτων, επαγγελματικών ομάδων, οικονομικών συμφερόντων.
Και η Ελλάδα δεν έμεινε έξω από την χορεία των κομπραδόρων και τσαμπάσηδων αυτών πολιτικών διαχειριστών της τύχης των ανθρώπων και των ζώων ( οικόσιτα και ελευθέρας ) τα τελευταία χρόνια ως κατασκευάσματα των κλινικών εργαστηρίων παραγωγής ” πολιτικών” διαχειριστών διακονισμού της υλικότητας της καθημερινότητας των πολιτών με τις ανιστόρητες αποφάσεις κούφιες αποφάσεις των.
Τα ίδια και στην Γαλλία και απανταχού στο όλο αυτό Ευρομόρφωμα και με την κατασκευαστική του διοικητικά έννοια αλλά και με την φυσική του υπόσταση. Και το χειρότερο είναι ότι αυτό το επικίνδυνο κατασκεύασμα μεταφέρει και τις εξωτερικές δυναμικές του περιφερειακά των γεωγραφικών συχνοτήτων του.
Οι του πολιτικού και ιστορικού φάσματος δεν είναι καλά να ασχοληθούν και με την άποψη : της σχέσης της σκληρής μακροχρεωκοπίας της Ελλάδος από το 2010 με την ένταξη στημ ΕΟΚ από το 1979 και την Ευρωζώνη από το 2002.
Και ακόμα και με τον βαθμό αυτής της σχέσης? Διότι δεν μπορεί κάθε οικονομικό κοθνωνικό φαινόμενο να μην εντάσσεται στην μακροσυνδεσιμοτητά του με τις εξελίξεις διεθνώς και στην διαχρονία.Αυτή η πλευρά της αφέθηκε χρόνια άνευ αναφοράς ,Τα ευρωπαικά κονδύλια μελετών χρόνια δεν στράφηκαν πρός την αυτή την μελετητική κατεύθυνση και αυτό φαντάζει περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι τα ίδια κονδύλια χρηματοδότησαν ή απορροφήθηκαν και σε μικρο ή μεσοχρονικές μελέτες, για την σημασία της σύνδεσης της Ελλάδος με το Ευρωπαικό εγχείρημα ανα δεκαετία και σε κάθε λογής κλαδικές εκδοχές της οικονομικής , διοικητικής και κοινωνικλης ζωής. Πολλές απ αυτές τις μελέτες ή μέχρι και τον όλο αριθμό μελετών , έδωσαν μόνο θετικότητα από την σύνδεση της Ελλάδος με το Ευρωπαικό αυτό εγχείρημα.
Και τότε το ερώτημα είναι πρόκληση για τους μελετητές και για τους ίδιους τους Ευρωπαικούς αυτούς χώρους. Με το ερώτημα να διατυπώνεται ώς : “” πώς με επιμέρους σε μικροχρονικές διαδοχικές περιόδους θετικά αποτελέσματα για την Ελλάδα , οδήγησαν στην μακρύτερη περίοδο στην ανελέητη και θηριώδει δεκαετή πλέον χρεωκοπία και κοινωνική διάλυση την Ελλάδα??? Και αν σκεφτεί κάποιος ότι η σύνδεση της Ελλάδος με την Ευρωπαική κοινότητα έγινε σε καθεστώς Δημοκρατικών κοινοβουλευτικών αποφάσεων , τότε πόσον δημοκρατικές και για την Ελλσφα και για την Κοινότητα ήταν αυτές οι αποφάσεις??? Εκτός και αν οι δημοκρατικές σποφάσεις
μπορούν να στοχεύουν και σε χρεωκοπίες συνολικά χωρών με τεράστια ανεργία , φτώχεια μεγάλων μερών του πληθυσμού χωρών, υποσιτισμό μαθητών , βρώμικες και ανασφαλείς πόλεις.?
Και αν αυτές οι δημοκρατικές αποφάσεις οδηγούν σε αυτά τα κοινωνικά διαλυτικά φαινόμενα , τότε τι μορφή πρέπει να έχουν και από τι είδους πολιτικές και πολιτειακές ολότητες σε μια χώρα πρέπει να λαμβάνονται οι αποφάσεις για την αποφυγή της χρωκοπίας και φτώχεισς και ανασφάλειας των πολιτών των χωρών ή της χώρας μας συγκεκριμένα που χρεωκόπησε?
Καλά είναι να γίνονται αυτά τα ερωτήματα -και αν γίνεται πλατιά για να συμμετέχουν ξαι οι πολίτες στον προβληματισμό απ τον οποίο ( προβληματισμό) κερδισμένοι μόνο πρόκειται να είναι οι πολίτες αυτοί.
O όρος ”αριστερά” έχει τελειώσει και απαιτεί νέο κώδικα μετασχηματισμού ονοματοθεσιακά στο διάβα του χρόνου. Ο όρος αριστερά είναι παραγωγή αρχικά των εδράνων στο αριστερό μέρος που κάθονταν στην Γαλλική επανάσταση τα ποιο επαναστατικά σχήματα .. και εννοιολογήθηκε με τα χρόνια 2,5 περίπου αιώνες αποκτώντας κάθε φορά και κάποιο περιεχόμενο εξελικτικά, όπως άλλωστε και οι άλλοι κομματικοί όροι ( Δεξιά, Κέντρο, ) και με διάφορες εκδοχές.
Το όλο αυτό ονοματοθεσιακό σκηνικό της ,της αριστεράς, του κέντρου της χριστιανοδημοκρατοσύνης, της σοσιαλδημοκρατίας, εργατικών, των συντηρητικών, φιλελεύθεροι, νεοφιλελεύθεροι, και ότι άλλο.. είναι σαν τα σχήματα πάνω στην άμμο που προοδευτικά – δεν επέπρωτο απλά στο χρόνο- εκλείπουν ραγδαία. Και όσο συντομώτερα αναληφθεί η προσπάθεια να αντικατασταθούν μετασχηματιζόμενοι αυτοί οι όροι και οι ολότητα των συνειρμών των , τόσο καινοτομικότερα θετικά θα μετασχηματιστεί και το κοινωνικό στοιχειο και με θετικές απόρροιες για τις ατομικότητες των ανθρώπων.
Χρειάζονται και οι καινοτόμοι ερευνητές, κάτι σαν μεθοδολόγοι της εξέλιξης, για να ασχοληθούν, όπως πάντα στην ιστορική διαδρομή.
Για τον όρο αριστερά τα περιθώρια μετεξέλιξης του ονοματοθεσιακά ώς κοινωνική αναφορά και συμβολισμός , είναι στενότερα χρονικά.. και τούτο προκύπτει απ το συμβάν( ίσως δεν τό έχουν καταλάβει οι διαλογιζόμενοι της αριστεράς σήμερα ) ότι τα μεταπολεμικά χρόνια 70 και πλέον ο όρος αριστερά εμπλουτίζεται και προσδιορίζεται όλο και περισσότερο με αναφορές και πρακτικές της ιδεολογίας της δεξιάς ή του κέντρου έστω και με την μορφή ορθολογικότητας και αναγκαιότητας των επιλογών. Αυτό σημαίνει ότι η αριστερά δεν μπορεί να αυτοαναπαραχθεί αυτοπροσδιοριζόμενη΄με βάση της σύγχρονες κάθε φορά κοινωνικές συνθήκες και εξελίξεις. Και αυτό συμβαίνει σε όλο το πολιτειακό και πολιτικό φάσμα του πλανήτη.
Η δυναμική της Επαναστατικής αριστεράς – ακουμπάει και ανατρέχει και αυτή στην Γαλλική ιστορία εξεγέρσεων του 1848 και των κομμουνάριων του 1870-1871 ( απ τους οποίους υπήρξε ο όρος κομμουνισμός)- η δυναμική λοιπόν της Επαναστατικής αριστεράς ενισχύθηκε από την Σοβιετική ( Ρώσσικη ) επανάσταση του 1917 στην οποία οφείλει η ανθρωπότητα και το κοινωνικό κράτος όλο τον εικοστό αιώνα και ώς τις μέρες μας, που λογικό ήταν να ξεθυμάνει όσο απομακρυνόμαστε απ τον επαναστατικό οίστρο και της απορροιές του 110 και πλέον χρόνια πίσω.
Για τον ιστορικό της αμέσως επόμενης γεννεάς και για τον κοινωνικό λόγο ο όρος αριστερά θάναι μια αναφορά με ελάχιστη σημασία και χωρίς περιεχόμενο ή με ελάχιστο προς το μηδέν τείνοντας περιεχόμενο.
Για την Ελλάδα και στο βαθμό που η ένταση τής ώς τώρα ερεύνης της ιστορίας της αριστεράς από την εμφανισή της την αρχή περίπου του 20ου αιώνα οδήγησε και σε μια φολκλοροποίηση της έννοιας της αριστεράς, αποδυναμώνοντας έτσι την δυνατότητα εξελικτικού περιεχομένου της , και απενεργοποιώντας οποιαδήποτε δυνατότητα δημιουργικής θεωρητικής ενασχόλησης με την ολότητα των συνειρμών που σύρει ο όρος αριστερά.
Αυτό είναι και το υπόβαθρο πάνω στο οποίο η σημερινή αριστερή άποψη στην Ελλάδα έχει εγκαταλείψει την θεωρητικό επεξεργαστικό υποβαθρό της επί τη ευκαιρείας της ενασχόλησής της με την εξουσία και τις πρακτικές της. Και απ την πλευρά του επί μέρους προσδιορισμού της αριστεράς ώς κομμουνιστική επαναστατική και αυτή η εκδοχή προσδιορίζεται με κοινοβουλευτικούς όρους εδώ και 45 χρόνια δηλαδή μιαμιση ΄περίπου ιστορική μακροπερίοδο ερευνητικά.
Αριστερά καθίσματα στα κοινοβούλια, επαναστάτες εξεγερμένοι, κομμουνάριοι, σοσιαλιστές, εργατιστές, κοινοκτημοσύνες, σοσιαλπροοδευτιστές, κομμουνιστές, Ευρωκομμουνιστές, μπολσεβίκοι, εξωκοινοβουλευτικοί αριστεροί, εσωκοινοβουλευτικοί αριστεροί , αναθεωρητές, ρεβιζιονιστές, φραξιονιστές, συνεργατιστές, αγροτιστές,Ιακωβίνοι, Γιρονδίνοι, θερμιδωριανοί,τροτσκιστές, αρχειομαρξιστές, διεθνιστές, και κάθε άλλο τέτοιο προσδιοριστικό μετασχηματίζεται εννοιολογικά και ραγδαία στο κοινωνικό τοπίο… και δεν μένει παρά να προσδιοριστεί ο νέος κώδικας αναφοράς και συμβολισμού – αυτό που θα προέλθει- ώς ονοματοθεσία του όρου ” αριστερά” , που μόνο μια παρελθοντική χροιά κατά κύριο λόγο προσδίδεται σεαυτόν στην κοινωνική τριβή.
Και ο όρος ”δεξιά” και τα συμπαρομαρτούμενα του υπάγονται στον εξελικτικό κανόνα της αναγκαιότητας για μετασχηματισμό απλά εδώ οι αναγκαίες αλλαγές τελούνται λίγο με βραδύτερο ρυθμό . Και προς τούτο η εξηγησιμότητα για τον διαφορετικό ρυθμό αριστεράς και δεξιάς είναι απλή.
Διότι η αριστερά στήριξε την ιδεολογική αναφορά της κοινωνικά στην πάλη των τάξεων. Η δεξιά παραμένει προσκολημένη κάπως στην πάλη των σχέσεων ώς ιδεολογικό πυρήνα.
Τα σχήματα αριστερά κύρια και δεξιά κλπ αναφορές δεν είναι παρά η τρικυμία σε μαστραπά για την αριστερά , και τρικυμία σε μπανιέρα για την δεξιά. Αυτή την σημασία έχουν πλέον για την ίδια την κοινωνική εξέλιξη.