Ο νέος παράδρομος του αυτοκινητόδρομου Ακτίου -Αμβρακίας στη διασταύρωση Ακτίου-Βόνιτσας μετά τις πρώτες βροχές μετετράπη σε λίμνη, μας γράφει ο αναγνώστης που μας έστειλε και τις φωτογραφίες. Είναι τραβηγμένες στις 30/11/2018 και στις 5/12/2018.
Αν ο φωτογράφος έχει εστιάσει καλά φαίνεται αγωγός απορροής υδάτων να χύνεται στο δρόμο.
Θυμίζουμε ότι μετά από οκτώ χρόνια ολοκληρώθηκαν και ήταν έτοιμα να δοθούν στην κυκλοφορία τα πρώτα 15 χιλιόμετρα δρόμου. Τα χιλιόμετρα αυτά ξεκινούν λίγο μετά (περίπου 1,5χλμ) την Υποθαλάσσια Αρτηρία Ακτίου-Πρέβεζας και καταλήγουν λίγο μετά την Βόνιτσα.
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΛΕΥΚΑΔΑΣ Δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό προκειμένου να προχωρήσουν το αίσχος των «απογευματινών» επί πληρωμή χειρουργείων ακόμη κι...
ΕΡΩΤΗΣΗ Προς τους Υπουργούς Εσωτερικών και Περιβάλλοντος & Ενέργειας Η δρομολογημένη απένταξη από το «Ταμείο Ανάκαμψης» ενός βασικού έργου υποδομής,...
Είναι οι σοβαρές υπερ-μελέτες που γίνονται για τα έργα.
Τραβάνε ντογρού σε χέρσα εδάφη όπου βολεύει, χωρίς γεωλογικές αναφορές- ποτέ δεν γίνανε αυτές σε κανένα έργο στην επικράτεια και όπου βγεί.
Σιγά μην μετράνε τις κλίσεις και τις επικλείσεις ( δεξιά αριστερά κλίσεις) των δρόμων ασφάλτου ποτέ στην Ελλάδα, ή τις ακτίνες των στροφών και των καμπών γενικότερα για ισορροπεί το αυτοκινούμενο.
Οι παλιοί – λεγόμενοι Εγγλέζικοι- δρόμοι με την χάραξη βάση μορφολογίας εδάφους και μετα λειψά μέσα των εποχών υπερέβαλαν σε μελέτες σχετικά με τα καινούργια κατασκευάσματα.
Η περιοχή δεν ξέρανε ότι πιάνει νερά , εδώ το έβλεπαν χρόνια οι ταξιδευτές στον παλιό δρόμο με τα Λεωφορεία.
Στο μεταξύ η φορολογία των πολιτών είναι φορολογία.
Το υπόβαθρο των κατασκευών στην Ελλάδα ακουμπάει στην αμέσως μεταπολεμική στραβομαγκιά -κάπως συνέχεια του κατοχικού μαυραγοριτισμού- όπου κάθε λογής , τσοπάνης, μπιστικός, τυχοδιώκτης,στρατιωτικός, χωροφύλακας ( παραιτούνταν επί τούτου απ την χωροφυλακή για να κάνει τον εργολάβο από το 1946 και μετά), μικρογεωργός προσκολυόμενος στην εξουσία ή πληροφοριοδότης της αστυνομίας , μικρομαγαζάτορας της κακιάς μπαγιάτικης ώρας, κυνηγημένος πολιτικά που το μπάταρε εθνικιστικά, αγράμματοι μικροκλητήρες, δικολάβοι, ψευτοεμπειροτέχνες, μπροστάζοι πολιτικών, κλπ κλπ καταλήξανε κατασκευαστές της αντιπαροχής και της δημόσιας υποδομής δρόμοι κυρίως και δημόσια κτίρια της χώρας.
Το φαινόμενο συνεχίστηκε για πολλά χρόνια και πάει ως τις μέρες μας, και παρά την οργάνωση του αντιστοίχου πολυτεχνικού επαγγέλματος σε επίπεδο σπουδών και επιμελητηριακής οργάνωσης. Μάλιστα αυτή η χύμα ανοργάνωτη αρχικά κατασκευαστική κατάσταση προσδιόρισε και το ίδιο το επάγγελμα του πουδές μηχανικού κατασκευαστή στα επόμενα χρόνια για τούτο και το υλοποιητικό μέρος της κατασκευής είχε τα λεφτά έναντι του μελετητικού.
Οι παραπάνω αυτοσχέδιοι τυχοδιώκτες εργολάβοι τα πρώτα χρόνια- και πρίν οι σπουδές στην Ελλάδα αποδώσουν ιδιαίτερα την δεκαετία του 1950 χάραζαν μόνοι των τα όλα σχέδια της κατασκευυής δήθεν εμπειρικά ( για γεωλογικές μελέτες δεν γινόνταν λόγος ) και βρόσκανε κάποιο νεαρό πτυχιούχο απένταρο αρχικά μηχανικό και τους έβαζε μια υπογραφή… και το θέμα προχώραγε.
Στην πορεία το όλο θέμα ( φαύλος κύκλος στις εξαρτησιακές κατασκευαστικές οικονομικές σχέσεις των εμπειρικών τυχοδιωκτών και των απαιτούντων μερίδιο σπουδαγμένων μηχανικών ) στην πορεία το όλο θέμα διευθετούνταν με την ανάληψη του έργου – ή την υπογραφή- κατά νόμο διαγωνισμού και την ίδια στιγμή ο ανάδοχος ( πάντα σε μειοδοσία προυπολογισμού ) πούλαγε την κατασκευή του έργου στον εμπειρικό κατασκευαστή.
Το όλο σκηνικό ως σκηνικό έφτανε και ίσως φτάνει σε εκπτώσεις από τον αρχικό προκυρηχθέντα προυπολογισμό και στο 80-85%. Δηλαδή ο ανάδοχος του έργου ή της κατασκευής για να πάρει την εκτέλεση του έργου συναγωνιζόνταν για το ποιος θα δώσει μεγαλύτερη έκπτωση σκωδικοποιήσεις που ουσιαστικά δήλωνε ότι : Ενώ το έργο κοστολογείται απ το επίσημο κράτος 100 μονάδες κόστος , ο ανάδοχος δήλωνε ότι θα εκτελέσει την όλη κατασκευή με 15 ή 20 μονάδες κόστος.!!!! Τι μελέτες και τι κατασκευαστικές νόρμες για το κάθε έργο ή συνολική κατασκευή, και τι ποιότητα υλικών και τήρηση των κανονισμών.!!! Το χάος ήταν γενικευμένο και απροσπέλαστο.
Την δεκαετία του 1990 μεγάλος φορέας έβγαλε σε διαγωνισμό την συντήρηση κτιριακών υποδομών του και συμμετείχε και Γαλλική κατασκευαστική εταιρεία , που με βάσει την προτασή συμμετοχής του έδινε κόστος για την το έργο 110% του πρυπολογισμού , με νόρμες κατασκευαστικές και εγγύηση για 10 χρόνια. Τελικά εφ όσον ο διαγωνισμός ήταν μειοδοτικός το έργο κατοχυρώθηκε ένδων με κόστος εκτέλεσης 32% ( δηλαδή έκτωση 68% του αρχικού προυπολογισμού ). Και οι υπεύθυνοι της Γαλλικής εταιρείας καραφλιάσανε για μια νύχτα. Και φεύγοντας είπαν : ζαμέ ( ποτέ) πλέον.
Η κατάληξη της κτηριακής συντήρησης βέβαια αμέσως μετά από 1,5-2 χρόνια ήταν να πέφτουν φλούδες απ τα χρώματα σε μεγάλα μεγέθη εξωτερικά και την υγρασία να έχει μπομπάρει τους τοίχους και να τους έχει καταμαυρίσει έως σαπίσει.
Κατά αφήγηση Γερμανού πολιτικού μηχανικού – εργολάβου, συμμετόχου σε εταιρεία κατασκευής ενός αυτοκινητοδρόμου την δεκαετία του 1980, καίτοι ο δρόμος δεν θα είχε ανάγκη μεγάλων απαλλοτριώσεων και θα πέρναγε και μέσα από ημιδασώδη έκταση μελέτησαν επισταμένα με βάση την αρχική χάραξη το υπέδαφος γεωλογικά ( το κόστος μελέτης ήταν κοντά το 30% του όλου έργου ) και το έδαφος ταυτόχρονα υπέβαλαν και μελέτη χάραξης με βάσει τις αναγκαιότητες και τάσεις κεντρομόλων και φυγόκεντρων δυνάμεων που θα αναπτύσσονταν και αφού εγκρίθηκαν από ανώτατο συμβούλιο διακλαδικό και με βάση την προβλεπτικότητα σε χρόνια για τον πιθανό κορεσμό κυκλοφοριακά του δρόμου ( πρόβλεψη τότε για 50-60 χρόνια ) προχώρησαν στην κατασκευή του έργου και με βάση δεδομένα για την αναγκαία ετήσια συντήρηση της κατασκευής. Σε εκδρομή του με αυτοκίνητο στη Αττικής, έσπασε το λάστιχο του αυτοκινήτου από τα καπάκια των υπονόμων ήταν διάσπαρτα σε όλο τον δρόμο και ιδιαίτερα στο δεξί μέρος, διατυπώνοντας την άποψη ότι στην Ελλάδα οι ίδιοι οι δρόμοι αποτρέπουν να οδηγήσεις δεξιά, μέχρι να αποδεχτείς ότι θα έχεις απώλειες από σκασμένα λάστιχα. Διατύπωσε δε την άποψη ότι διεθνώς αν ένας οδικός δρόμος εγκαταληφθεί για μια δεκαετία από συντήρηση τότε ρο σωρευτικό κόστος συντηρησής του στην δεκαετία φτάνει το 130-140% του αρχικού κόστους κατασκευής, Δηλαδή σκέτη σπατάλη από την έλλειψη συντήρησης.
Το κατασκευαστικό εργολαβικό χάος στην Ελλάδα χρόνια ήταν και πραμένει μεγάλο. Και οι κατασκευές κάθε λογής στην Ελλάδα έχουν αυστηρά εμπορικό καθορισμό όπως μπολιάστηκαν από την αμέσως μεταπολεμική περίοδο στην εξέλιξη της χώρας.
Είναι οι σοβαρές υπερ-μελέτες που γίνονται για τα έργα.
Τραβάνε ντογρού σε χέρσα εδάφη όπου βολεύει, χωρίς γεωλογικές αναφορές- ποτέ δεν γίνανε αυτές σε κανένα έργο στην επικράτεια και όπου βγεί.
Σιγά μην μετράνε τις κλίσεις και τις επικλείσεις ( δεξιά αριστερά κλίσεις) των δρόμων ασφάλτου ποτέ στην Ελλάδα, ή τις ακτίνες των στροφών και των καμπών γενικότερα για ισορροπεί το αυτοκινούμενο.
Οι παλιοί – λεγόμενοι Εγγλέζικοι- δρόμοι με την χάραξη βάση μορφολογίας εδάφους και μετα λειψά μέσα των εποχών υπερέβαλαν σε μελέτες σχετικά με τα καινούργια κατασκευάσματα.
Η περιοχή δεν ξέρανε ότι πιάνει νερά , εδώ το έβλεπαν χρόνια οι ταξιδευτές στον παλιό δρόμο με τα Λεωφορεία.
Στο μεταξύ η φορολογία των πολιτών είναι φορολογία.
Το υπόβαθρο των κατασκευών στην Ελλάδα ακουμπάει στην αμέσως μεταπολεμική στραβομαγκιά -κάπως συνέχεια του κατοχικού μαυραγοριτισμού- όπου κάθε λογής , τσοπάνης, μπιστικός, τυχοδιώκτης,στρατιωτικός, χωροφύλακας ( παραιτούνταν επί τούτου απ την χωροφυλακή για να κάνει τον εργολάβο από το 1946 και μετά), μικρογεωργός προσκολυόμενος στην εξουσία ή πληροφοριοδότης της αστυνομίας , μικρομαγαζάτορας της κακιάς μπαγιάτικης ώρας, κυνηγημένος πολιτικά που το μπάταρε εθνικιστικά, αγράμματοι μικροκλητήρες, δικολάβοι, ψευτοεμπειροτέχνες, μπροστάζοι πολιτικών, κλπ κλπ καταλήξανε κατασκευαστές της αντιπαροχής και της δημόσιας υποδομής δρόμοι κυρίως και δημόσια κτίρια της χώρας.
Το φαινόμενο συνεχίστηκε για πολλά χρόνια και πάει ως τις μέρες μας, και παρά την οργάνωση του αντιστοίχου πολυτεχνικού επαγγέλματος σε επίπεδο σπουδών και επιμελητηριακής οργάνωσης. Μάλιστα αυτή η χύμα ανοργάνωτη αρχικά κατασκευαστική κατάσταση προσδιόρισε και το ίδιο το επάγγελμα του πουδές μηχανικού κατασκευαστή στα επόμενα χρόνια για τούτο και το υλοποιητικό μέρος της κατασκευής είχε τα λεφτά έναντι του μελετητικού.
Οι παραπάνω αυτοσχέδιοι τυχοδιώκτες εργολάβοι τα πρώτα χρόνια- και πρίν οι σπουδές στην Ελλάδα αποδώσουν ιδιαίτερα την δεκαετία του 1950 χάραζαν μόνοι των τα όλα σχέδια της κατασκευυής δήθεν εμπειρικά ( για γεωλογικές μελέτες δεν γινόνταν λόγος ) και βρόσκανε κάποιο νεαρό πτυχιούχο απένταρο αρχικά μηχανικό και τους έβαζε μια υπογραφή… και το θέμα προχώραγε.
Στην πορεία το όλο θέμα ( φαύλος κύκλος στις εξαρτησιακές κατασκευαστικές οικονομικές σχέσεις των εμπειρικών τυχοδιωκτών και των απαιτούντων μερίδιο σπουδαγμένων μηχανικών ) στην πορεία το όλο θέμα διευθετούνταν με την ανάληψη του έργου – ή την υπογραφή- κατά νόμο διαγωνισμού και την ίδια στιγμή ο ανάδοχος ( πάντα σε μειοδοσία προυπολογισμού ) πούλαγε την κατασκευή του έργου στον εμπειρικό κατασκευαστή.
Το όλο σκηνικό ως σκηνικό έφτανε και ίσως φτάνει σε εκπτώσεις από τον αρχικό προκυρηχθέντα προυπολογισμό και στο 80-85%. Δηλαδή ο ανάδοχος του έργου ή της κατασκευής για να πάρει την εκτέλεση του έργου συναγωνιζόνταν για το ποιος θα δώσει μεγαλύτερη έκπτωση σκωδικοποιήσεις που ουσιαστικά δήλωνε ότι : Ενώ το έργο κοστολογείται απ το επίσημο κράτος 100 μονάδες κόστος , ο ανάδοχος δήλωνε ότι θα εκτελέσει την όλη κατασκευή με 15 ή 20 μονάδες κόστος.!!!! Τι μελέτες και τι κατασκευαστικές νόρμες για το κάθε έργο ή συνολική κατασκευή, και τι ποιότητα υλικών και τήρηση των κανονισμών.!!! Το χάος ήταν γενικευμένο και απροσπέλαστο.
Την δεκαετία του 1990 μεγάλος φορέας έβγαλε σε διαγωνισμό την συντήρηση κτιριακών υποδομών του και συμμετείχε και Γαλλική κατασκευαστική εταιρεία , που με βάσει την προτασή συμμετοχής του έδινε κόστος για την το έργο 110% του πρυπολογισμού , με νόρμες κατασκευαστικές και εγγύηση για 10 χρόνια. Τελικά εφ όσον ο διαγωνισμός ήταν μειοδοτικός το έργο κατοχυρώθηκε ένδων με κόστος εκτέλεσης 32% ( δηλαδή έκτωση 68% του αρχικού προυπολογισμού ). Και οι υπεύθυνοι της Γαλλικής εταιρείας καραφλιάσανε για μια νύχτα. Και φεύγοντας είπαν : ζαμέ ( ποτέ) πλέον.
Η κατάληξη της κτηριακής συντήρησης βέβαια αμέσως μετά από 1,5-2 χρόνια ήταν να πέφτουν φλούδες απ τα χρώματα σε μεγάλα μεγέθη εξωτερικά και την υγρασία να έχει μπομπάρει τους τοίχους και να τους έχει καταμαυρίσει έως σαπίσει.
Κατά αφήγηση Γερμανού πολιτικού μηχανικού – εργολάβου, συμμετόχου σε εταιρεία κατασκευής ενός αυτοκινητοδρόμου την δεκαετία του 1980, καίτοι ο δρόμος δεν θα είχε ανάγκη μεγάλων απαλλοτριώσεων και θα πέρναγε και μέσα από ημιδασώδη έκταση μελέτησαν επισταμένα με βάση την αρχική χάραξη το υπέδαφος γεωλογικά ( το κόστος μελέτης ήταν κοντά το 30% του όλου έργου ) και το έδαφος ταυτόχρονα υπέβαλαν και μελέτη χάραξης με βάσει τις αναγκαιότητες και τάσεις κεντρομόλων και φυγόκεντρων δυνάμεων που θα αναπτύσσονταν και αφού εγκρίθηκαν από ανώτατο συμβούλιο διακλαδικό και με βάση την προβλεπτικότητα σε χρόνια για τον πιθανό κορεσμό κυκλοφοριακά του δρόμου ( πρόβλεψη τότε για 50-60 χρόνια ) προχώρησαν στην κατασκευή του έργου και με βάση δεδομένα για την αναγκαία ετήσια συντήρηση της κατασκευής. Σε εκδρομή του με αυτοκίνητο στη Αττικής, έσπασε το λάστιχο του αυτοκινήτου από τα καπάκια των υπονόμων ήταν διάσπαρτα σε όλο τον δρόμο και ιδιαίτερα στο δεξί μέρος, διατυπώνοντας την άποψη ότι στην Ελλάδα οι ίδιοι οι δρόμοι αποτρέπουν να οδηγήσεις δεξιά, μέχρι να αποδεχτείς ότι θα έχεις απώλειες από σκασμένα λάστιχα. Διατύπωσε δε την άποψη ότι διεθνώς αν ένας οδικός δρόμος εγκαταληφθεί για μια δεκαετία από συντήρηση τότε ρο σωρευτικό κόστος συντηρησής του στην δεκαετία φτάνει το 130-140% του αρχικού κόστους κατασκευής, Δηλαδή σκέτη σπατάλη από την έλλειψη συντήρησης.
Το κατασκευαστικό εργολαβικό χάος στην Ελλάδα χρόνια ήταν και πραμένει μεγάλο. Και οι κατασκευές κάθε λογής στην Ελλάδα έχουν αυστηρά εμπορικό καθορισμό όπως μπολιάστηκαν από την αμέσως μεταπολεμική περίοδο στην εξέλιξη της χώρας.