Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Ροδάνθη και είμαι λογοθεραπεύτρια.
Δραστηριοποιούμαι στον χώρο της ειδικής αγωγής και όχι μόνο, για τουλάχιστον 12 χρόνια.
Όλα αυτά τα χρόνια έχω συναντήσει πολλά είδη συμπεριφορών των μαμάδων και πολλά “μοντέλα” διαπαιδαγώγησης και ανατροφής των παιδιών .Ίσως καμία μαμά( αναφέρομαι και στον εαυτό μου) δεν ανήκει σε μία και μόνο κατηγορία, ωστόσο, με βάση τα βιώματα που έχει ζήσει η κάθε μία, ακόμα και από την βρεφική και νηπιακή της ηλικία μπορεί να καταταχτεί σε μία ή περισσότερες κατηγορίες από αυτές που αναφέρονται στη συνέχεια.
Είναι η Θυμωμένη μαμά, η Συναισθηματικά απρόσιτη μαμά, η Αυταρχική μαμά, η Ευγενική μαμά, η Ανεκτική μαμά, κτλπ. Μαμάδες που έγιναν μαμάδες γιατί θεωρούσαν ότι αυτό έπρεπε να κάνουν, μαμάδες ξερόλες, μαμάδες που ψάχνουν ακόμα να βρουν το δρόμο τους και μαμάδες που παραμένουν ακόμα παιδιά.
Αυτό που μου αρέσει και με εξιτάρει πιο πολύ, είναι να παρατηρώ τον τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων τους και την διαχείρειση αυτών.Κατά καιρούς, με κάποιες μαμάδες συμφωνώ και με κάποιες όχι, χωρίς βέβαια να επέμβαίνω στην αλλάγη του μοτίβου συμπεριφοράς τους.
Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν, μία συγκεκριμένη “κατηγορία” μαμάς, είναι αυτή που θαυμάζω και υποκλίνομαι στο μεγαλείο της.
Τα επίθετα που θα μπορούσαν να την χαρακτηρίζουν είναι μόνο θετικά. Ενδιαφέρεται για την ύπαρξη μιας ισορροπίας ανάμεσα στις προσδοκίες που έχει από το παιδί της και στην έκφραση αγάπης και άνευ όρων αποδοχής.
Είναι η μαμά που δεν παραπονιέται αν το παιδί της στα δυόμιση δεν έκοψε την πάνα ή αν λερώνεται όταν τρώει.Τα αναπτυξιακά δεδομένα ένος παιδιού, γιαυτήν είναι αδιανόητα. Oταν την συναντάς είναι πάντα χαμογελαστή και όταν περνάει από μπροστά σου, αισθάνεσαι τον “αέρα” αισιοδοξίας της να σου ανεμίζει τα μαλλιά.Την “ζηλεύω” πολύ.
Αυτή η μαμά δεν αγανακτεί με την γκρίνια, την φασαρία και τα παραπόνα του παιδιού της, καθώς τα θεωρεί θείο δώρο ,αφού για πολλά χρόνια άκουγε μόνο ένα μονότονο κλάμα.
Δεν νευριάζει όταν το παιδί της θα φωνάξει για εκατοστή φορά “ΜΑΜΑ”, καθώς αυτή η λέξη, που εγώ την θεωρούσα δεδομένη, ηχεί στα αυτιά της σαν η πιο δυνατή χαρμόσυνη καμπάνα.
Θα έδινε τη ζωή της για να κάνει το παιδί της όλα αυτά τα μικρά “ενοχλητικά” πράγματα που κάνουν άλλα παιδια.
Επιτρέψτε μου λοιπόν, να τρέφω απέραντη εκτίμηση.
Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι μεγαλώνει το παιδί της με απεριόριστη, ανιδιοτελή αγάπη και αξιοπρέπεια. Είναι ακούραστη και υπομονετική. Απεχθάνεται τις φράσεις “κουβαλάω σταυρό”,“είμαι ηρωίδα”, “απορώ πως αντέχεις”κτλπ.
Είναι η μαμά που ακόμα και αν η ζωή δεν της έδωσε όλα όσα της αξίζουν, εκείνη βρίσκει τον τρόπο να τα αποκτα ή βρίσκει τον τρόπο να χαίρεται με εκείνα που πραγματικά αξίζουν.
Μακάρι,όλες οι μανούλες, να βλέπαμε τη ζωή με μεγαλύτερη αισιοδοξία και να μην θεωρούμε δεδομένο, το πολυτιμότερο αγαθό, την ΥΓΕΙΑ , είτε αυτή είναι σωματική ή ψυχική.
Με εκτίμηση
Ροδάνθη Σωτηροπούλου
Λογοθεραπεύτρια