“Η πρόσφατη φωτιά στην χωματερή Λευκάδας, όχι μόνο δεν ήταν αναμενόμενη, αλλά θα έχουμε και επικείμενες”, υπογράμμισε με παρέμβασή του στον Prisma 91,6, ο πρώην βουλευτής και στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας Ξενοφών Βεργίνης.
“Το κακό είναι ότι ενώ το γνωρίζουμε, ενώ πρόκειται για ένα διαχρονικό θέμα, έχουμε καταντήσει τους Λευκαδίτες, αλλά και τους κατοίκους των γύρω περιοχών να συνηθίσουν στα δηλητηριώδη αέρια και αυτές τις περίφημες “ανεπανάληπτες μυρωδιές”.
Ο Λευκαδίτης καλείται να ζει κάτω από αυτές τις απαράδεκτες συνθήκες που δημιουργούν ντροπή σε όλους μας, γιατί δεν δίνουμε ούτε μία ανάσα στο όλο πρόβλημα. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι διοικήσεις του δήμου επί τόσο διάστημα, δεν έχουν προάγει ούτε στο παραμικρό το θέμα αυτό.
Πρέπει να έχουμε προβλήματα με τη δημόσια υγεία, οξύτατα προβλήματα με τους μαθητές και τα σχολεία που είναι γύρω και τότε να ξυπνήσουμε;
Όλοι γνωρίζουμε ότι τα δηλητηριώδη αέρια μεταφέρονται με τον καπνό, όχι μόνο όταν έχει μεγάλα μποφόρ όπως λέει ο κύριος δήμαρχος, αλλά και όταν δεν έχει μποφόρ, διαχέονται στην ατμόσφαιρα.
Αντί να μετράμε τις απώλειες, θα έπρεπε να μετράμε, τις δυνατότητες και τις συνέπειες που είχε όλο αυτό το διάστημα η προηγούμενη αλλά και τελευταία δημαρχεία, πώς ακριβώς έχουμε περιορίσει τις συνέπειες από αυτά τα φαινόμενα, γιατί δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα.
Πρέπει οπωσδήποτε, να δημιουργηθεί μία ομάδα κρούσης, δεν υπάρχει άλλη λύση, πρέπει να αντισταθούν οι ίδιοι οι κάτοικοι, σε αυτό που πραγματικά δημιουργείται.”
“Η σιωπή του κόσμου πάνω σε αυτό το θέμα πρέπει να σταματήσει, αποτελούν δικαιολογίες και πολιτική ανεπάρκεια και περιφρόνηση του αισθήματος των πολιτών και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε κάτω από τις ίδιες συνθήκες και αυτό πρέπει να μεταφερθεί και έξω από την Λευκάδα έντονα.”
Όπως είπε ο κ Βεργίνης, ένας λαός ο οποίος δεν καταφέρνει να μαζέψει τα σκουπίδια του, η να τα εναποθέσει εκεί που πρέπει, κάτω από τις σημερινές συνθήκες σεβασμού του περιβάλλοντος, είναι αδύνατον να μεταρρυθμίσει και την οικονομία του, αλλά και να αναβαθμίσει την κοινωνία του.
“Για το τι έχουμε κάνει με το θέμα των σκουπιδιών, πρέπει να απολογηθούμε στους πολίτες και όχι να επαναλάβουμε τα ίδια, καθώς κατ επανάληψη ακούμε τα ίδια από τις δημοτικές αρχές, ακόμα και τότε που ήμουν επικεφαλής της αντιπολίτευσης στην δημοτική αρχή, επί δημαρχίας Κώστα Αραβάνη, και δεν έχει πραγματοποιηθεί καμία πρόοδος, καθώς μιλάμε για μία περίοδο 10 ετών. Σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνει ένας απολογισμός, καθώς πάμε με βήμα χελώνας και αυτό δεν πρέπει να μας ικανοποιεί.
Το αίτημα αυτό που έχει τεθεί και γιατί τελικά πηγαίνει με βήματα χελώνας, γιατί δεν απολογούνται στον λευκαδίτικο λαό να εξηγήσουν γιατί συμβαίνει αυτό το πράγμα.
Αν υπάρχει αδυναμία πλήρης, δεν είναι μόνο από την πλευρά του δήμου και των μέσων που διαθέτει, καθώς όλοι γνωρίζουμε, ότι τα χρηματοπιστωτικά μέσα που διαθέτει, δεν επαρκούν για οριστικές και μοναδικές λύσεις.
Ο δήμος πρέπει κυρίως να απαιτήσει, καθώς πολλοί δήμοι έχουν ενταχθεί σε προγράμματα, τα οποία υλοποιούνται και έχουν πραγματικά αποτελέσματα. Ποια είναι η δικαιολόγηση, που το θέμα σέρνεται τόσα χρόνια;
Αν υπάρχουν κάποιοι που καθυστερούν την εφαρμογή του λεγόμενου αυτού προγράμματος, τότε να φανερωθούν ποιοι και πόσοι είναι. Δεν δέχομαι αυτή την συνεχή δικαιολογήσει και μεταφορά του όλου προβλήματος από το κακό στο χειρότερο.
Σύμφωνα με τον κύριο Βεργίνη, σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν λύσεις, τίποτε δεν είναι άλυτο, αλλά οι λύσεις σχεδιάζονται με τον καλύτερο τρόπο, ορθολογικό και ορθόδοξο, μπαίνουν στη γραμμή οι τρόποι και τα μέσα και από εκεί και πέρα δεν κάνουμε ούτε αριστερά, ούτε δεξιά αλλά πάμε και λύνουμε το θέμα.
“Αν είναι σταδιακά, τότε σταδιακά αλλά το μετράμε στο χρόνο, όχι κάθε τόσο λέμε ότι κάνουμε κάτι, περνά η τετραετία της Δημοτικής Αρχής και πάλι από την αρχή.”
Όπως ανέφερε, στις μελέτες οι οποίες πληρώθηκαν αδρά, πρέπει να μάθουμε αν είχαν ελλείψεις, αν εγκρίθηκαν, αν μπήκαν στο πρόγραμμα και τι έχει ολοκληρωθεί μέχρι τώρα, γιατί είναι μία μελέτη που προβλέπει σταδιακή ολοκλήρωση.
Κανείς δεν γνωρίζει αν έχει ολοκληρωθεί το πρώτο δεύτερο ή τρίτο στάδιο της και πού βρισκόμαστε. Είμαστε ακόμα στον ίδιο βηματισμό, ανακατεύουμε τα σκουπίδια, για να παίρνει οξυγόνο από κάτω να ανάβει η φωτιά και να καπνίζει περισσότερο η χωματερή.
Δυστυχώς έγιναν εκεί ορισμένες εδαφικές επεκτάσεις, με αποτέλεσμα τα σκουπίδια να μαζεύονται εκεί αντί να φεύγουν.
Πολύ καλά προκρίθηκε ένα σύστημα αντιμετώπισης, ωστόσο πρέπει να μάθουμε αν έχουν ολοκληρωθεί κάποια από τα στάδια του προγράμματος και αν ναι ποιος το εμποδίζει.
Όλοι όσοι καλούμαστε να καταλάβουμε κάποιες θέσεις ευθύνης απέναντι στην κοινωνία, δεν καλούμαστε απλά να συντηρήσουμε, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα και να δίνουμε λύσεις.
Σκιαγραφώντας τα χαρακτηριστικά ενός δημάρχου, ο κύριος Βεργίνης υπογράμμισε ότι θα πρέπει να έχει διοικητική επάρκεια και ικανότητα, διαχειριστική επάρκεια και ικανότητα, καθώς και ελεγκτική δυνατότητα και επάρκεια προκειμένου να ελέγχετε αυτό που δίνει εντολή.
“Η εντολή ενός δημάρχου πρέπει να συνοδεύεται με χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης και κατά τη διάρκεια αυτής θα πρέπει να γίνεται έλεγχος για να ολοκληρωθεί στον χρόνο που έδωσε γιατί τον έχει μελετήσει. Εντολή που δεν ελέγχεται για την εφαρμογή της και ως προς το αποτέλεσμα της δεν πρέπει να δίνεται.
Πρέπει να έχουμε αυτογνωσία, να κρίνουμε πρώτα τον εαυτό μας αν κάνουμε για κάτι και στη συνέχεια αυτό που θέλουμε να κάνουμε το βάζουμε σε χρονοδιάγραμμα, το οποίο θα πρέπει να έχουμε μελετήσει εκ των προτέρων, να δούμε αν έχουμε τα μέσα και τους τρόπους, να ολοκληρωθεί στο χρόνο που δόθηκε.
Να γίνει οικονομική σοβαρή προσπάθεια από το κράτος – με επίκληση των κονδυλίων υποδομών της Ευρώπης και από όλους τους πολίτες της Νήσου Λευκάδος – με πρωτοπόρους τους οικονομικά αναγνωρίσιμους του Νησιού ( θάλεγε κανείς την αστική τάξη της Νήσου)- για την δημιουργία εργοστασίου τελευταίας τεχνολογίας για ολική αντιμετώπιση του σκουπιδικού.
Το παράδειγμα της ΔΕΗ την δεκαετία του 1950 ( πρώην EBASCO/USA) με την συμμετοχή του πληθυσμού μέσω διπλής ταρίφας ( πάγιο τιμολογιακά) για την δημιουργία της και τον εξηλεκτρισμό της χώρας με τα τεράστια και ,έγιστα αναπτυξιακά οφέλη , αποτελεί ζώσα εμπειρία.
Ταυτόχρονα και η αναφορά στους οικονομικά ποιο αναγνωρίσιμους της Νήσου, αν θέλουν να αυτοαναδεχτούν τον χαρακτηρισμό ότι αποτελούν την Αστική Τάξη της Νήσου ( την πρωτοπόρα τάξη κίνησης προοδευτικά της ιστορίας ), θα πρέπει να έχουν κατανοήσει και τον μηχανισμό δημιουργίας αυτής της πρωτοπόρας ιστορικά κοινωνικής τάξης.
Η κοινωνική αστική τάξη επενδύει αναπτυξιακά στον τόπο της με στόχο το εξαγώγιμο προ’ι’όν ώστε να εισρεύσει εισαγόμενος πλούτος στον τόπο, και έτσι να μπορέσει ο τόπος να εξαγοράσει τα εξωτερικά χρέη του και έτσι να επέρχεται η ανεξαρτησία του τόπου- την Εθνική ανεξαρτησία σε όρους Έθνους- Κράτους-.
Για τον κάθε νομό – και για την Νήσο Λευκάδα- η αστική της τάξη ( οι οικονομικά αναγνωρίσιμοι ) μπορεί να πρωτοπορήσει και να μπεί μπροστά ώστε ως διελκύστιδα να τραβήξει και τους πολίτες ( τους λιγότερο έως καθόλου αναγνωρίσιμους ) και το ίδιο το κράτος και την Ευρωπαική βοήθεια για την δημιουργία εργοστασίου σκουπιδιών , το οποίο θα εισφέρει στην ανάπτυξη της Νήσου , μέσω της μικρότερης εξάρτησής της για την αντιμετώπιση του Σκουπιδικό.
Οι οικονομικά ποιό αναγμωρίσιμοι στην Νήσο , μπορούν να αποτελέσουν την πρωτοπόρα και οραματική αστική τάξη της Νήσου.
Κατά την ιστορική αναφορά – και σε αυτό συμφωνούν όλοι οι ιστορικοί ερευνητές ( Σβορώνος- Δεσποτόπουλος -Βερέμης- Φλάισερ- Σβολόπουλος και άλλοι) η επανάσταση με κέντρο το Γουδή – η επανάσταση στο Γουδή- ήταν η αστική επανάσταση για τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Με κύρια την συμμετοχή της τότε αναδυόμενης στον Ελληνικό χώρο αστικής τάξης.
Είχε προηγηθεί η όποια αστική σώρευση με τις Τρικουπικές προσπάθειες εκσυγχρονισμού πολιτικού και οικονομικού του τότε Ελληνικού Βασιλείου η κυρίως βιομηχανική και βιοτεχνική κάποια συγκέντρωση στις αναδυόμενες παραγωγικές τάξεις και η προσπάθεια εκσυγχρονισμού κάποιων πολιτικών και οικονομικών με τον ΔΟΕ του 1898 ( μετά την πτώχευση του 1893 και τον ατυχή πόλεμο του 1897). Η κινητοποίηση του στρατού, απέναντι στην παλαιοκομματική ως τότε προσκολημμένη στρατιωτική διάρθρωση στο Παλάτι και απέναντι στο στρατιωτικό απαράσκευο της χώρας , η κινητοποίηση λοιπόν του στρατού ( υπό τον Ζορμπά) μετετράπει σε επανάσταση κοινωνική όταν σε όλη την τότε πρωτεύουσα κινητοποιήθηκαν οι συντεχίες- ενώσεις των επαγγελματικοβιοτεχνών και ο κλήρος ΄συμβολικά με αποκορύφωμα το συλλαλητήριο της 14ης Σεπτεμβρίου ( μεγάλης χριστιανικής εορτής του Σταυρού ) στο πεδίο του Άρεως .
Και η επανάσταση αυτή ( η αστική επανάσταση) οδήγησε και στον παραπέρα πολιτικό και κοινωνικό και οικονομικό και στρατιωτικό εκσυγχρονισμό με τα αποτελέσματα ορατά τα αμέσως επόμενα χρόνια, τον διπλασιασμό της χώρας το 1912-1913, την δημιουργία πολιτικών κομμάτων πιότερων αρχών και ιδεολογικών διακριτών κοινοβουλευτικών πάντως αποχρώσεων ( Βενιζελικό και Λαικό ), που διακόνησαν την κοινωνική ζωή για αρκετά χρόνια και απετέλεσαν και κατά πολύ την βάση για την μεταπολεμική κοινοβουλευτική προοδευτικά οργάνωση της χώρας, τον εκσυγχρονισμό των νομοθετικών δομών και του ίδιου του κοινοβουλευτισμού.
Η αστική τάξη της εποχής πρωτοπόρα τότε τόλμησε και δικαιώθηκε ιστορικά για την σημασία του ρόλου της στην διαχρονία και μετά την Γαλλική επανάσταση που καταγράφηκε ώς η παγκόσμια αστική επανάσταση το κυριότερο συστατικό στοιχείο του διαφωτισμού ώς έναυσμά και αρχή του.
Η Νήσος Λευκάδα πλέον έχει την ανάγκη για την αστική κοινωνική αφύπνισή της , στην οποία οι αστοί της Νήσου ,οι κοινωνικά ,οικονομικά, πνευματικά αναγνωρίσιμοι να πρωτοπορήσουν οραματικά και μέσα στα όρια της Νησιωτικής Επτανησιακής περιφέρειας και στα πλαίσια του κράτους να ποδηγετήσουν την πανδημεί κοινωνική αφύπνιση για την αντιμετώπιση των κοινωνικών συλλογικών προβλημάτων – το κυριότερο τα σκουπίδια- που αποτελεί και πρόβλημα και άλλων όμορων περιφερειακών νομών και όλης της χώρας.
Η δημιουργία δομών ιδιωτικής εκπαίδευσης στην Λευκάδα στην βασική και δευτεροβάθμια εκπαίδευση ειναι ένα από τα βασικά στοιχεία επιδίωξης της κοινωνικής αφύπνισης.
Το δημόσιο σχολείο εφ’όσον ήρθε δια της κοινωνικής στον χρόνο διευθέτησης κοντά στα σκουπίδια ( με αποτέλεσμα ουσιαστικά μιας μορφής ακυρωσής του) πλέον σηματοδότησε και την αδυνατοτητά του να προάγει τον σκοπό του ( την κατεργασία δια την ίδια την κοινωνική ευταξία και υποστήριξη υου αγαθού της κοινωνικής συμβίωσης).
Το φαινόμενο αλληλίας ώς κοινωνικό αδιέξοδο ( η κοινωνία σε κρίση ) ιναι παρών. Μια εξελισόμενη εν ευεξία κοινωνία προυποθέτει και ένα καλό σχολείο και ένα καλό σχολείο ερμηνεύει και μια εν ευεξία κοινωνική δομή.
Η ερμηνευτική συνολικά για την κοινωνία ενός τόπου που χωροταξικά στον χρόνο με την λειτουργία της σωρευτικά οργάνωσε τις δομές της ώστε τα σχολικά κτίρια να αποτελούν το πρωκεωρημένο προς τα σκουπίδια φυλάκιο της , δεν σηματοδοτεί παρά την απεμπόληση των απόψεων συλλογικά ότι δια του σχολείου (κτίριο μαθητές διδάσκοντες ώς σύνθεση) αποτελούν τελευταία κοθνωνική προτεραιότητα στις λειτουργικές καθημερινές εργαλειακές διαβιωτικές ανάγκες της και διαβαθμίσεις της. Κσι ανεπαισθήτως στον χρόνο ενεφανίστηκαν τα απιτελέσματα ώς καρπός ( output -ex post), απ τα οποία αναδραστικά μπορεί η ίδια η κοινωνία ( αν θέλει) να κατανοήσει το τι ώς input – ex ante δρομολόγησε.
Η εκπαίδευση αρχετυπικά ξεξινάει απ τον χώρο και τους τοίχους των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων -και κάθε σπιτιού-αλλά εφ όσον το σχολείο είναι ο χώρος που συμβατικά κοινωνικά διευθετείτε, ώς αγαθό και προιόν για το οποίο δεσμεύονται πόροι κοινωνικοί, για τούτο και η χωροταξική των σχολικλων κτιρίων και η μορφή των ερμηνεύει και παραπέμπει και στο αποτέλεσμα που επιδιώκεται -ή αλλέως και στην ποιότητα του προιόντος- αγαθού-που παράγεται. Οι τοίχοι διδάσκουν κστά Πλάτωνα.
Και δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλοιώς η γειτνίαση με τα σκουπίδια των σχολικών εκπαιδευτικών δομών , πέρα από την έστω και ανεπαίσθητα ( λόγω και πράξεωνκαι παραλήψεων δηλαδή εγκατάλειψη κοινωνικά και κρατικά της σημασίας της εκπαίδευσης -της κατεργασίας δηλαδή -για την ευταξία της κοινωνικής συνέχειας. (Αυτή η παράμετρος που το αποτέλεσμα της εκπαίδευσης αποχαρακτηρίζεται από προιόν και χαρακτηρίζεται ώς αγαθό).
‘”Χωρίς περίσκεψιν χωρίς αιδώ τριγύρω έχτισαν τείχη ” γράφει ο Αλεξανδρινός ποιητής. Το ανεπαίσθητο κοινωνικό λειτουργικά στον χρόνο ( οι πράξεις και οι παραλείψεις ομού κοινωνικά στον χρόνο) ώς μία απ τις ερμηνευτικές των τειχών που ( ανεπαίσθητα) δομούν οι άνθρωποι ώς τείχη σποκλεισμού των .
Οι εκπαιδευτικές δομές δίπλα απ τα σκουπίδια δεν είναι παρά τα τείχη για να αφήσουν ανεπαισθήτως στο χρόνο μια κοινωνία έξω από το αγαθό της εκπαίδευσης.
Ακόμα και να σπαταλιώνται οικτρά οι δημόσιοι και κοινωνικοί πόροι ( και της ίδιας της κοινωνίας αυτής) σε όρους Εθνικού προιόντος , που τόσο μας λείπει αυτά τα χρόνια τούτα ιδιαίτερα.
Η προοδευτική με πράξεις και παραλείψεις που αλληλοσυμπληρωνόνταν ανεπαίσθητος χωροταξική οργάνωση που επέφερε στον χρόνο την γειτνίαση σκουπιδιών και σχολείων , αποτελεί και στοιχείο ανάγνωσης των προτεραιοτήτων που λειτούργησαν στον χρόνο στην οργάνωση του κοινωνικού χώρου.
Ο μεταπολεμικός Γαλλικός μεταστρουκτουραλισμός εδώ μας βοηθάει μια και κατ αυτόν δεν είναι αόριστα ότι η κάθε δημιουργία ως υπερδομή αποτελεί το αποτέλεσμα αόριστα κάποιας ελλείψεως ως υποδομή, αλλά εξειδικεύει και το κάθε είδος δημιουργίας να είναι αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου είδους ελλείψεως.
Θα πρέπει εδώ να μελετηθεί το συγκεκριμένο θέμα της γειτνίασης σκουπιδιών και σχολείων εκλαμβανόμενο ως δημιουργία για να βγούν- αν μπορούν να βγούν – συμπεράσματα για το συγκεκριμένο είδος ελλείψεως που οδήγησε στην δημιουργία ( δηλαδή την γειτνίαση σχολείων και σκουπιδιών). Το θέμα είναι δύσκολο μια και αναφερόμαστε όχι σε τόσο εξατομικευμένα θέματα αλλά στις κοινωνικές μαζικότερες σχέσεςις , δηλαδή στην κοινωνική ψυχολογία και όχι στην εξατομικευμένη ψυχιατρική.
Στην δομική της ιστορίας ( για την σύμπτωση κυρίων παραγόντων που ερμηνεύουν αναλογία στις δομές διαφορετικών εποχών) , δύσκολα θα βρεθεί μεταπολεμικά και προπολεμικά τέτοια αναφορά, για κάθε λογής λόγους, π.χ μειωμένης ευμάρειας στις προηγούμενες ιστορικές περιόδους, πρωτοκαθεδρίας στην κοινωνική οργάνωση της έννοιας του σχολείου ως μέσο βελτίωσης της ευημερίας και προόδου, ή και ανεπάρκεια κρατικών πόρων για την συγκέντρωση κτιριακά των εκπαιδευτικών διαδικασιών ( σε παλιές εποχές τα σχολεία ήταν και σε ιδιωτικά σπίτια και οι εκπαιδευτικοί όπως και οι γιατροί μισθοδοτούνταν από την εισφορά των πολιτών που ήθελαν να έχουν εκπαίδευση και υγεία).
Ταυτόχρονα όμως και η αναφορά στην αυξημένη ευημερία, δεν μπορεί να εξηγήσει πώς σε εποχές αυτής της αυξημένης ευημερίας θεωρήθηκε ότι η διευθέτηση των σκουπιδιών ( απ την ευημερία) δεν θεωρήθηκε στοιχείο αναγκαίο – ίσως το κυριότερο -της ίδιας της ευημερίας ναι και είναι άμεσα συνδεδεμένο με την δημόσιο υγεία και κοινωνική ευρωστία ευρωστία.
Εδώ μέσα πρεπει να αναζητηθεί- και ξεκαθαρίζει μια ιεράρχηση ερμηνευτική του θέματος σκουπίδια -σχολείο.
Προηγείται η απεμπόληση διευθέτησης του σκουπιδικού ως στοιχείο της κοινωνικής οργάνωσης – ακόμα και σε εποχές πιότερης ευημερίας-, και κατόπιν επ αυτού σύρεται και οργανώνεται ανεπαισθήτως προοδευτικά χωροταξικά στον χρόνο η μεταφορά των σχολείων ή άλλων κοινωφελειών κοντά στο χώρο σκουπιδιών.
Δηλαδή και το σκουπιδικό – η διευθέτηση του οποίου αποτελεί κοινωφέλεια- και η εκπαίδευση ( η ύπαρξη της οποίας αποτελεί κοινωφέλεια) προτιμησιακά διαδικαστικά υστέρησαν ώς κοινωνικές επιλογές και επιλεξιμότητες για την τακτοποιησίν των. Δηλαδή
το σκουπιδικό και η εκπαίδευση ενδύθηκαν ως κοινωνική επιλογή τα χαρακτηριστικά του με μικρή σημασία κριτηρίου για την κοινωνική ευημερία.
Και αυτή η μικρή σημασία είναι το υπόβαθρο η υποδομή ( η παραπάνω συγκεκριμένη αναγκαία έλλειψις να υπάρχει ) για να εξηγείται και να ερμηνεύεται η κάθε φορά συγκεκριμένη ”δημιουργία” ( αυτή της γειτνίασης σκουπιδιών και σχολείων) ως υπερδομή κοινωνική.
Το εννοιολογικό σχήμα ερμηνευτικά καταλήγει σε κάτι όχι ευχάριστο, που καλά είναι να ταρακουνήσει- όσους θέλουν ( τα κουνήματα απ τους σεισμούς είναι συνηθισμένα στα Ιόνια). Μια και ερμηνεύεται σε όρους κοινωνικούς και η έλλειψις ως υποδομή αλλά και η συνδεδεμένη δημιουργία ως
υπερδομή. Μόνο που ώς ”δημιουργία” στην περίπτωση μας( η εγκατάλειψη των σκουπιδιών μαζί με την γειτνίαση της εκπαίδευσης- ως κοινωφέλεια) είναι αρνητικό κοινωνικό χαρακτηριστικό.
Και σε παραπέρα συνδεσιμότητα τη χωροταξική δομή, ο όγκος των σκουπιδιών ως μορφή για το κοινωνικό δομικό γλυπτό στον χώρο παραπέμπει και συνδέεται – δίπλα δίπλα- και σε ύψος τον υπερβαίνει, τον δομικό όγκο των σχολικών κτιρίων ως κοινωνικό χωροταξικό γλυπτό.
Η γενίκευση : ” ‘εχουμε καταντήσει τους Λευκαδίτες ….. ” στο λόγο του ακαδημαικού ευαισθητοποιημένου κοινωνικά και δημοσίου προσώπου Ξενοφώντα Βεργίνη… δείχνει ότι υπάρχουν – δεν χάθηκαν ούτε και θα εκλείψουν- ενεργές κοινωνικά συνηδείσεις για την ίδια την κοινωνική ελπίδα προοπτικά στο χρόνο.