Με αφορμή τις συναντήσεις γονέων που πραγματοποιήθηκαν στο Μουσικό Σχολείο Λευκάδας, συζητήθηκε μεταξύ άλλων και το θέμα της χωματερής η οποία βρίσκεται πολύ κοντά και τα παιδιά κάνουν μάθημα μαζί με την οσμή των σκουπιδιών.
Όπως είπε τη Μαρία Ρούσου στον Prisma 91,6, τα σκουπίδια ένα χρονίζον πρόβλημα εδώ και πολλές δεκαετίες, ωστόσο χθες συναντήθηκαν ως γονείς που είναι ανήσυχοι για την υγεία των παιδιών μας καθώς το μουσικό σχολείο βρίσκεται δίπλα από την χωματερή, με στόχο να πραγματοποιηθεί μία συνάντηση με τη δημοτική αρχή για να δούμε τι μπορεί να γίνει κάπως άμεσα, αντιλαμβανόμενοι τις δυσκολίες που υπάρχουν.
“Ζητάμε να μας πουν κάτι που θα μας καθησυχάσει στοιχειωδώς, για το τι μπορεί να γίνει κάπως άμεσα για να μειωθεί το πρόβλημα.”
Όπως είπε η κυρία Ρούσσου και μέσω της ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων, πέρυσι είχαν στείλει σχετικό ψήφισμα και η απάντηση που πήραν ήταν ότι στη διάρκεια της θητείας αυτής της δημοτικής αρχής το πρόβλημα των σκουπιδιών θα λυθεί, ωστόσο τώρα θέλουμε μία πιο συγκεκριμένη απάντηση καθώς και το καλοκαίρι επιδεινώθηκε το πρόβλημα και συνεχίζει να είναι πολύ δυσάρεστη η κατάσταση.
Το συμβάν σαν ολότητα σχολείο και μυρωδιά σκουπιδιών ιδιαίτερα αποτελεί σημείο προνληματισμού για τις κοινωνικές επιλογές χρόνων συνολικά μιας χωροταξικές επιλογές λειτουργίας συτής της κοινωνίας και της πολιτείας μέσα στην οποία εντάσσεται αυτλη η συγκέντρωση πληθυσμού. Το φαινόμενο δεν έχει να κάνει με συγκεκριμένη ή κάποια εποχή δημοτική διαχείρηση ή νομαρχιακή παλαιότερα λειτουργία για το σκουπιδικό αλλά συνολικά αναφέρεται στις αποδοχές και αναδοχές μιας συγκέντρωσης πολιτών και του ίδιου του ένθεσμου κράτους στην διαχρονία.
Και το ίδιο πρόβλημα συμβαίνει σε ίλη την Ελλάδα με τις υποδομές γενικότερα και τις υποδομές συγκεκριμένα του σκουπιδικού.
Χρόνια ολόκληρα το σκουπιδικό ήταν θέμα των άλλων πολιτών ( όχι καθενός) και ήταν και θέμα άλλων ή περισσότερο άλλων ή πολλών συνδιαστικά κρατικών υπηρεσιών .Ποτέ δεν υπήρξενθέμα του ίδιου του Δήμου ,δηλαδή της κοινωνίας των πολιτών ( όχι της κάθε δημοτικής ή νομαρχιακής αρχής και για τούτο οι αρχές αυτές χρόνια λειτουργούν πυροσβεστικά στο θέμα και εν πολύς χωρίς τελικά να φέρουν την ευθύνη που αδίκως τους καταλογίζεται αν τους καταλογίζεται).Οι κοινωνίες των πολιτών έκαναν τις επιλογές τους σωρρευτικά και ανεπαίσθητα σε κάθε μικροδιάστημα ή καθημερινά στα χρόνια , και συγκρότησαν την πρωτοκαθεδρία των ιδιωτικών χώρων και λειτουργιών έναντι των δημοσίων.Για τούτο και προοδευτικά εγκαταλείφθηκε και η αναγκαιότητα της απροσκόπτου δημόσιας λειτουργίας υπερ της εξυπηρέρησης των ατομικών και ιδιωτικών δήθεν αναγκαιοτήτων.Τα προφανές παράδειγμσ σε όλη την Ελλάδα ακλομα και στο τελευταίο χωριό είναι η κατσληψη του κάθε δημόσιου τετραγωνικού μέτρου ακόμα και στα στενότερα πεζοδρόμια για την εξυπηρέτηση των ιδιωτικών εμπορικών εκάστοτε οραμάτων
Η χύμα επέκταση των αστικών εκάστοτε οικιστικών ιστών έφερε το πρόβλημα ολόκληρά νέα αστικά συγκροτήματα με μεγάλες αστικές συγκεντρώσεις να μην έχουν αποχέτευση και ταυτόχρονα βέβαια για τα σκουπίδια πάντα το πρόβλημα παραπέμπετο σε μια πρόχειρη απόθεση χωροταξικά όπου μπορούσαν να υπάρξουν ή να κατακτηθούν δημόσιοι νέοι χώροι ευρύτερα. Σε αυτούς τους προκύψαντες δημόσιους χώρους λογικό ήταν να οδηγηθούν και άλλες δημόσιες λειτουργίες και έτσι η έννοια του δημόσιου χώρου πήρε την αίσθηση του χώρου πασπαρτού και χώρου τύπου νες καφέ που στηγμιαία μπορεί να εξυπηρετήσει κάθε πρόβλημα και απαίτηση της κοινωνικής διαβίωσης που ο κάθε πολίτης το επιρίπτει στους άλλους και όλοι μαζί στις αντιπροσωπευτικές άρχές για την διαχείρηση των κοινών θεμάτων του Δήμου των πολιτών.
Βέβαια εδώ και πολλκά χρόνια στην Ελλάδα ο ιδιωτικός χώρος ( απότοκη έννοια των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών) , μπορεί να εμβαίνει στον δημόσιο χώρο κατακτώνας ολοένα και μεγαλώνοντας την αίσθηση του ζωτικού ιδιωτικού χώρου και κατ ανάγκη έτσι παραγάγοντας την αίσθηση της εξώθησης στα άκρα άρα της στριμωγμένης χωροθέτησης των δημοσίων λειτουργιών.
Αυτές είναι οι επιλογές της Ελληνικής κοινωνίας των πολιτών ( Δήμου των πολιτών ) χρόνια και σωρρευτικά , για την πρωτοκαθεδρία των ατομικών δικαιωμάτων και αγαθών των συμβατών με τα ιδιωτικά δικαιώματα , έναντι των δημοσίων αναγκαιοτήτων που εμπεριέχουν και επιστρέφουν τα ιδιωτικά αγαθά ,αλλά στον μακρύτερο χρόνο κοινωνικής λειτουργίας.