Άκη μου, κάνε γρήγορα! Δεν θα προλάβουμε!
Άκη μου φάε γρήγορα, στις 3 έχεις ποδόσφαιρο!
Άκη μου πάλι θα αργήσουμε στη ζωγράφικη!
Βάλε γρήγορα τα παπούτσια σου!! Αργήσαμε στο μάθημα του στίβου! Κ.τ.λ.π κ.τ.λ.π. κ.τ.λ.π.
Ως μαμάδες, πόσες φορές έχουμε χρησιμοποιήσει παραπλήσιες φράσεις στην καθημερινότητα μας, για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στα χρονικά περιθώρια της ημέρας;
Πόσες φορές έχουμε μεταδώσει στρες και άγχος στο παιδί μας, προσπαθώντας να προλάβουμε τις εξωσχολικές δραστηριότητες;
Πόσες φορές το έχουμε διακόψει από το δημιουργικό του παιχνίδι ή από την ξεκούραση του για να φέρουμε εις πέρας τις «υποχρεώσεις» του;
Μεγαλώνοντας τα παιδιά μας, κάνουμε όνειρα για την ενήλικη πορεία τους, για την πνευματικότητα και τη μόρφωσή τους. Έτσι, παλεύοντας να δώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια μπορούμε στα παιδιά μας και να τα αναθρέψουμε ανθρώπους πολύπλευρους κι ενδιαφέροντες, συχνά πέφτουμε στην παγίδα της υπερβολής γεμίζοντας ασφυκτικά το πρόγραμμά των παιδιών με κάθε είδους εξωσχολική δραστηριότητα, που θα τα κάνει πιο έξυπνα, αθλητικά, καλλιτεχνικά, μορφωμένα, δραστήρια, κοινωνικά, γλωσσομαθή ή ό,τι άλλο μπορεί κανείς να επιθυμεί.
Αυτό το συνεχές τρέξιμο και το σκληρό καθημερινό πρόγραμμα, που πολλές φορές συνεχίζεται και το Σαββατοκύριακο με εκπαιδευτικές δραστηριότητες που δε χωρούν μέσα στην εβδομάδα, ταλαιπωρεί χιλιάδες παιδιά από τα πρώτα κιόλας βήματα της ζωής τους. Φορτώνοντας μετά μανίας το πρόγραμμα του παιδιού με δραστηριότητες, ανοίγουμε πολλαπλά μέτωπα και πεδία στα οποία δραστηριοποιείται. Αυτό, όταν το μέτρο τηρείται, δεν μπορεί να είναι παρά καλό. Τι γίνεται όμως όταν το παρακάνουμε; Τα παιδιά, ιδίως εκείνα που έχουν την τάση να είναι καλά σε όλα, ενδέχεται να μπουν σε έναν αγώνα «πρωτιάς», βάζοντας κόπο και χρόνο σε όσα καλούνται να ανταποκριθούν και κινδυνεύουν να καταλήξουν σε αρνητισμό και αποστροφή για την φυσιολογική-υγιής μελέτη. Έτσι, ίσως η φυσική κλίση και η αγάπη στη μουσική να παραμεληθεί, στην προσπάθεια να βελτιωθεί το επίπεδο των αγγλικών και να μην χαθεί καμία προπόνηση στο καράτε.
Όλα τα παραπάνω μπορεί να έχουν επιπτώσεις στην μαθησιακή πορεία του παιδιού, αλλά και στην ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη. Δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση παιδιά εξαντλημένα, θέλουμε μόνο παιδιά χαρούμενα.
Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι τα παιδιά δεν πρέπει να συμμετέχουν σε καμία εξωσχολική δραστηριότητα. Είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη των κοινωνικών , γνωστικών και συναισθηματικών δεξιοτήτων, για να ανακαλύψουν τα ταλέντα τους και να αυξήσουν την κριτική τους σκέψη και τα ενδιαφέροντα τους.
Αυτό που θα πρότεινα σαν μαμά και σαν θεραπεύτρια ο σωστός συνδυασμός της «μόρφωσης» και του παιχνιδιού. Το παιχνίδι, βοηθάει στην εκτόνωση του παιδιού και στον υγιή τρόπο ανακάλυψης του κόσμου και του εαυτού του.
Για να βλέπουμε λοιπόν το παιδί μας χαρούμενο και όχι κουρασμένο, θα πρέπει να αφουγκραστούμε στο αν μπορούν να ανταπεξέλθουν με ευχαρίστηση και με ευκολία στις «φιλοδοξίες» μας. Και να μην ξεχνάμε πότε, ότι δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια!
ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΡΟΔΑΝΘΗ
ΛΟΓΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ
MSc ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ