ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΑΡΟΝ, ΑΝ ΜΕ ΚΑΛΕΣΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ
ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΕΚΦΡΑΖΩ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ-ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΑΝΤΩΣ ΚΑΙΡΟΥ
Την αγωνία του για την κατάσταση που επικρατεί στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκάδας, εξέφρασε με παρέμβασή του στο απογευματινό μαγκαζίνο του Prisma 91,6, ο πρώην βουλευτής και στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας Ξενοφών Bεργίνης.
Όπως ανέφερε η άποψη την οποία καταγράφει μέσα από την αρθρογραφία του στην Εφημερίδα “Τα Νέα της Λευκάδας” βασίζεται τόσο στις επισκέψεις που κάνει στο νοσοκομείο, αλλά και τις συζητήσεις όχι μόνο με ανθρώπους νοσοκομείου αλλά με επισκέπτες σε ασθενείς, αλλά και προσωπικές.
“Εξαρτάται και το τι ζητάει ο καθένας και σε ποιο επίπεδο ζητάει να είναι οι συνθήκες προσφοράς υγείας ανέφερε, να υπάρχει αμεσότητα, η απαραίτητη και αναγκαία προσφορά σε υλικοτεχνική υποδομή, ώστε και ο ασθενής να αισθάνεται άνετα, αλλά και ο συνοδός το ίδιο όταν το επισκέπτονται.”
“Μας αξίζει όταν πηγαίνουμε σε οποιοδήποτε Δημόσιο Νοσοκομείο της χώρας, να αισθανόμαστε ότι υπάρχει όχι μόνο ο Θεός, αλλά και κυβέρνηση και δημόσιες υπηρεσίες και ένα επίπεδο αντάξιο των κόπων και προσπαθειών μας για να κρατήσουμε τον τόπο αυτό ψηλά.”
Όπως διευκρίνισε μέσα από το άρθρο του, υπογραμμίζει ότι το κτίριο του νοσοκομείου είναι παλιό, επέζησε από το σεισμό το 2003, διευκρινίζοντας ωστόσο ότι παρόλο που είναι παλιό, θέλει συντήρηση και προσοχή, καθώς όταν μπαίνεις μέσα βλέπεις τους τοίχους, τις γωνίες, τα γραφεία και τις κλίνες να είναι μαυρισμένα.
“Εκεί κατακάθεται η σκόνη και ίσως και το μικρόβιο. Όλα αυτά σου δημιουργούν άμεσα μία κακή εντύπωση, που δεν είναι ευχάριστη.
Δεν μπορείς να μπαίνεις στους θαλάμους και να βλέπεις γδαρμένους τους τοίχους, να βλέπεις σε κακή ποιότητα τα έπιπλα το νοσοκομείου, καθώς και τους κοινόχρηστους χώρους.”
Στην επισήμανση, ότι δεν γίνεται αναβάθμιση των συγκεκριμένων κτιριακών δομών, καθώς αναμένεται η μεταφορά στο Νέο νοσοκομείο Λευκάδας, ο κύριος Βεργίνης υπογράμμισε ότι αυτό ακούγεται τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και ακόμα δεν έχουν γίνει τα εξωτερικά έργα υποδομής του νοσοκομείου.
“Δεν μπορούμε με αυτή τη σκέψη να εγκαταλείπουμε το παλιό νοσοκομείο, καθώς ακόμα εκεί βρίσκεται όλο το προσωπικό που υπηρετεί, οι ασθενείς, ακόμα λειτουργεί.”
Μάλιστα όπως υπογράμμισε, ως βουλευτής πέτυχε τη δημιουργία του νέου νοσοκομείου, ωστόσο είχε εξασφαλίσει κονδύλια για συντήρηση και διατήρηση μιας αποδεκτής κατάστασης του νοσοκομείου που λειτουργεί.
“Εγώ δεν μιλάω εναντίον μιας διοίκησης η οποία δεν κάνει δουλειά, αλλά μιας διοίκησης η οποία δυστυχώς όπως όλες οι διοικήσεις νοσοκομείων βρίσκονται σε μία αδυναμία να εξυπηρετήσουν το μέγιστο προσφοράς.
Όμως κάτω από τις συνθήκες που ζούμε, ορισμένα πράγματα πρέπει να τα διατηρούμε σε υψηλό επίπεδο, ώστε να αποφεύγουμε τα μικρόβια, τις μολύνσεις και να υπάρχει μία ψυχολογική ανάσα.”
Σχολιάζοντας την αναφορά του διοικητή του νοσοκομείου κύρου Μίχα, ότι με τον ίδιο προϋπολογισμό κάνουμε περισσότερα πράγματα για το γενικό νοσοκομείο, καθώς δεν πετάμε τα χρήματα ούτε στη novartis, ούτε στα επιθέματα, ούτε στο ΚΕΕΛΠΝΟ, ο κύριος Βεργίνης υπογράμμισε ότι στο δικό του πνεύμα και αντίληψη αυτοί οι ισχυρισμοί απορρίπτονται.
“Δεν μπορεί να σχολιάζουμε κάτι το καθημερινό μέσα στο νοσοκομείο και να αναφερόμαστε στη novartis, καθώς αυτά είναι ανάξια σχολιασμού αν τα είπε ο κύριος διοικητής.
Η novartis είναι ένα θέμα το οποίο έχει προκύψει, ωστόσο δεν έχει καμία σχέση με την διαχείριση των οικονομικών του νοσοκομείου.”
Ο κύριος Βεργίνης ανέφερε , ότι μιλάει για το νοσοκομείο Λευκάδας και έκανε την κριτική του λέγοντας ότι ο προϋπολογισμός είχε τελειώσει από τον Αύγουστο μήνα και δεν υπήρχαν οι δυνατότητες να τρέξει καθημερινότητα και να αντιμετωπιστούν οι πιο ακραίες περιπτώσεις και αυτό το ξέρει ο κύριος διοικητής.
“Εγώ δεν λέω ότι έχει πολλά μέσα ο κύριος διοικητής και δεν τα διαχειρίζεται σωστά, αλλά επισημαίνω το αυτονόητο, να εξασφαλιστούν οι συνθήκες υγείας που επιβάλλονται να υπάρχουν σε ένα δημόσιο νοσοκομείο.
Απαντήσεις σε αυτά τα ζητήματα δεν υπάρχουν, οι γενικότητες και οι πολιτικές κορώνες μακριά από μένα. Εγώ δεν είμαι πολιτικός εξ ανάγκης. Είμαι πολιτικός προσφοράς και αυτές τις συζητήσεις τις αντιπαρέρχομαι.”
Σε άλλο σημείο της παρέμβασης του ο κύριος Βεργίνης διευκρίνισε, ότι το να λέμε ότι το νοσοκομείο χρειάζεται 50 γιατρούς και έχουμε 35, είναι ένας υψηλός δείκτης και αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς.
“Ωστόσο αυτό που έχει σημασία δεν είναι ο συνολικός αριθμός των γιατρών, αλλά ποιους γιατρούς διαθέτουμε, αν έχουμε σε όλες ειδικότητες, αν μπορεί να αντιμετωπίσουν όλα τα περιστατικά και αν πράγματι για κάθε κατηγορία έχουμε τον αναγκαίο αριθμό προσωπικού και για να μπορεί να λειτουργήσει η αντίστοιχη κλινική και όχι απλά να λέμε ότι έχουμε έναν αριθμό γιατρών.”
Επίσης σχολίασε ότι δεν μπορεί κάθε φορά που κάνουμε παρατηρήσεις για το τι συμβαίνει στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκάδας, να κάνουμε αναφορές του παρελθόντος, καθώς τα προβλήματα δεν λύνονται έτσι.
“Δεν είναι όλα έτσι όπως τα λέει ο Διοικητής ο κύριος Μίχας, καθώς και εμείς παραλάβαμε ένα νοσοκομείο από προηγούμενες κυβερνήσεις με σημαντικότατες ελλείψεις.
Ο αξονικός τομογράφος δεν υπήρχε και τον πήγα εγώ, καθώς και ακτινολόγο, ωστόσο και είναι η πραγματικότητα.
Νοσοκομείο δεν υπήρχε, έδωσα μάχη να πάρουμε το οικόπεδο από το κληροδότημα, το οποίο για δεκαετίες προσπαθούσαμε και δεν τα καταφέρναμε, βάλαμε τη χρηματοδότηση σε πρόγραμμα κοινοτικό, αλλά και από εθνικούς Πόρους για να το χρηματοδοτήσουμε, αλλά από το 2007 είναι έτσι και δεν έχει ολοκληρωθεί.
Μάλιστα διευκρίνισε ότι ο τίτλος στο άρθρο του ” κραυγή αγωνίας για θέματα υγείας”, δεν αναφέρεται στο διοικητή, καθώς στο τέλος τον επικαλείται και του ζητάει να κάνει προσπάθεια για να αναβαθμίσουμε την προσφορά της Δημόσιας Υγείας στο νομό, γιατί αν πάτε στη Βασιλική και Δείτε το κέντρο υγείας θα απογοητευτείτε, το ίδιο και στα αγροτικά ιατρεία.
“Θέλω να καταλάβει ο Διοικητής ότι η επίκληση που κάνω είναι κραυγή αγωνίας, χωρίς διάθεση να εκτεθεί κανένας, είναι να θέσουμε θέματα και να προσφέρουμε επικαιροποιημένα ότι μπορούμε σε θέματα Δημόσιας Υγείας.”
Στο ερώτημα για το ποια είναι η επόμενη μέρα για τον ίδιο, και αν θα είναι υποψήφιος, απάντησε ότι για τον ίδιο δεν υπάρχει επόμενη μέρα, αλλά η κάθε μέρα, καθώς υπάρχει παρόν που διασφαλίζει το μέλλον. “Αν Στο παρόν δεν δουλεύουμε τι μέλλον μπορούμε να περιμένουμε;”, συμπλήρωσε.
“Εγώ δουλεύω συνεχώς γιατί πιστεύω στο μέλλον, χρησιμοποιώ και εκμεταλλεύομαι πάντα το παρόν. Ο Βεργίνης ήταν πάντοτε παρόν και πάντοτε ενεργό στοιχείο μέσα στη Λευκάδα, σε όλο το νομό και στον Κάλαμο, Καστό, Μεγανήσι και δεν έλειψε ούτε μία μέρα.
Προσφέρω τις δυνάμεις μου, με οποιαδήποτε μορφή και τρόπο, προκειμένου να βοηθήσουμε αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Άρα είμαι πάντοτε παρόν και πολιτικά και με οποιαδήποτε δραστηριότητα. Όταν ο ο πρόεδρος του κόμματος με χρειαστεί για το ψηφοδέλτιο, βεβαίως και θα είμαι.
Αν όμως με καλέσει και μου πει κάτι άλλο, βεβαίως και θα είμαι, ωστόσο τη γνώμη μου θα την εκφράσω. Δεν είμαι φτερό στον άνεμο και πάντα πηγαίνω εκεί που μπορώ να προσφέρω έργο, δεν είμαι πολιτικός παντός καιρού, όπως κάνει ο καθένας και πάει να υπηρετήσει κάπου, που δεν έχει ούτε προσόντα που ούτε ιδιότητες.
Μερικά πράγματα δεν εξαρτώνται απόλυτα από εμάς, αυτό που εξαρτάται από μας είναι να διατηρούμε τον εαυτό μας ετοιμοπόλεμο, για να δώσει ότι μπορεί περισσότερο σε αυτό τον τόπο και τους ανθρώπους του.”
Στην Ελλάδα είχαμε συνηθίσει χρόνια – τη δανειακή ρήτρα και ελέω αυτής- τα όσα μπορούσαν να εκτελεστούν και να υλοποιηθούν με κόστος 10 μονάδες, να υλοποιείται με 50 ή και παραπάνω.
Και το θέμα υγείας και το θέμα καθοριότητος και κάθε κοινωφέλεια και συλλογικό αγαθό που έπρεπε να χρηματοδοτηθεί. Και ακόμα και την κάλυψη των ατομικοτέρων ή οικογενειακοτέρων αναγκαιοτήτων και αγαθών.
Δεν ήταν το αγαθό που έπρεπε να ικανοποιηθεί ως κοινωνική αναγκαιότητα, αλλά οι πόροι που έπρεπε πρώτα να διατεθούν για την ικανοποίηση – και για πολλά χρόνια την επιλεξιμότητα των αγαθών- δηλαδή σε ποιά κοινωφελή αγαθά θα στραφούν οι πρός διάθεση πόροι ( εκ δανεισμού πάντα) και το ύψος των πόρων συγκεκριμένα. Και αυτό εκλαμβανόνταν ώς πολιτική ή δημοτική ή νομαρχιακή ή περιφερειακή επιλογή.
Η πολιτική επιλογή δεν ήταν έτσι παρά το αποτέλεσμα πρώτα της ύπαρξης των πόρων, ακόμα και στα πρώτης εντάσεως αναγκαία κοινωνικά αγαθά, και κατόπιν βάσει της ιεράρχησης της αναγκαιότητας κοινωνικά. Λογικό είναι βέβαια ότι εφ όσον η ύπαρξη των πόρων προηγούνταν της αναγκαιότητος της ικανοποίησης του κοινωνικού αγαθού , κάποια στιγμή που οι πόροι περιορίστηκαν – (πάντα υπάρχει το περιορισμένο των πόρων ώς αρχή κατά Παπαληγούρα Παναγιώτη του οικονομικού και ευρύτερα υλικού κοινωνικού στοιχείου ) οι αναγκαίες και στην πρώτη σειρά κοινωφελείς απαιτήσεις υποικανοποιήθηκαν και υπο’ι’κανοποιούνται.
Η άποψη του οικονομολόγου Ξενοφώντα Βεργίνη, ώς κραυγή αγωνίας , για την αναγκαιότητα ικανοποίησης έστω και του ελάχιστου βαθμού αναγκαιότητας στην υγεία, μπορεί να λειτουργήσει και παιδευτικά για να κατανοηθεί ή σχέση η μονοσημαντότητα ότι , η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκαιοτήτων προηγείται της χρηματοδοτησής των. Και τότε η ανεπάρκεια πόρων που προσχηματικά χρησιμοποιείται ώς άλλοθι για την αναστολή της ικανοποίησης των κοινωφελειών , παρακάμπεται κάτω από την ανάγκη της κοινωνικής δημιουργίας υπό τον δεδομένο – περιορισμό- των πόρων. Το σύμπτωμα του όρου ”της δημιουργικής αμηχανίας” , ( ακόμα και απ την έλλειψη πόρων ώς νομιμοποιημένο άλλοθι ) βρίσκει το αντίδοτό του στις εννοιολογήεις του όρου ” κοινωνική δημιουργία΄΄.
Η συγκεκριμένη κραυγή αγωνίας, δεν είναι ένας απ τους πολλούς επικοινωνιακούς θορύβους της εποχής, είναι μια άποψη ώς σημαίνων , με σημαινόμενο το κοινωνικόπολιτικό τοπίο και παραπέμπον την ίδια την ελπίδα για την υπέρβαση των όποιων εμφαινομένων εκάστοτε κοινωνικών και ατομικών αδυνατοτήτων και περιορισμών .
Αλλέως ο κάθε περιορισμός θα αποτελεί άλλοθι για την έλλειψη δημιουργίας, και την στασιμότητα.