Προεκλογικό άρωμα είχε το δημοτικό συμβούλιο με τους τόνους της συζήτησης σε πολλά θέματα τα ανεβαίνουν και το θερμόμετρο να χτυπάει κόκκινο. Μάλιστα ζητήθηκε από τον κύριο Αραβανή να αυξηθεί από τρία σε πέντε λεπτά το χρονικό όριο των τοποθετήσεων στους επικεφαλής με τον κύριο Καββαδά να χαριτολογεί λέγοντας ότι προεκλογικά ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου θα πρέπει να είναι αρεστός..
Στην διαπίστωση του να μετατραπεί το δημοτικό συμβούλιο σε προεκλογικό βήμα ο Κώστας Γληγόρης, είπε ότι τέσσερα χρόνια ποτέ δεν σκέφτηκε ότι κάνει αντιπολίτευση και συνειδητοποιώντας ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί είπε: “Έ όχι και τέτοια κατάντια..εδώ είμαστε και θα συνεχίσουμε μέχρι την τελευταία μέρα. Όχι κύριε πρόεδρε δεν θέλουμε τα πεντάλεπτα, μας τα είχε υποσχεθεί ο προηγούμενος πως θα αλλάξει τον κανονισμό του δεν θα περιμένουμε από εσάς, θα μείνουμε στα τριλεπτάκια μας και τις δυο ερωτήσεις, δεν θέλουμε κάθε μέρα δημοτικό συμβούλιο, τέσσερα χρόνια παλεύουμε και θα συνεχίσουμε όπως αρχίσαμε.”
Βασική αρχή της συλλογικής λογικής και των κάθε λογής συγκεντρώσεων, ή μαζώξεων, που έχουν δικαίωμα λόγου ( δίδεται θεσμικά ) αρκετοί ομιλήτές, είναι ο καθορισμός περιορισμένου χρόνου ομιλίας – το momentum των τριών λεπτών ανά ομιλητή έχει καταντήσει θεσμική συνήθεια- στον κάθε ομιλητή ,που σκοπεύει στο να μην μπορεί ο ομιλητής τελικά να πεί τίποτα ή να αιτιολογήσει τίποτα από όσα έχει να προτείνει. Γιατί ο χρόνος των 3 λεπτών είναι αδύναμος σε συγκρότηση αιτιακού λόγου.
Αυτό είναι μόνιμη παθογένεια της συλλογικής- κομματικής- συνδικαλιστικής ζωής που διατρέχει κόμματα, συνδικάτα, σωματεία, κυβερνητικές, νομαρχιακές, δημοτικές, εκκλησιαστικές, κοινοτικές, επιστημονικές, κλπ συγκεντρώσεις .
Τα περίεργα συνέδρια των κομμάτων που καλούν πλήθος κομματικών αντιπροσώπων ( συνέδρων ή guest ) και μπορεί δήθεν να μιλήσει ο κάθε σύνεδρος, σε διάρκεια 3 συνεδριακών ημερών και ο χρόνος της πρώτης μέρας αναλίσκεται για να μιλήσουν οι κομματικοί επικεφαλείς, άλλη μια μέρα 2-3 το πολύ γραμματείς και εκπρόσωποι, και για τους καταταλαιπωρημένους συνέδρους που βαριούνται μένει χρόνος 3 λεπτών την τελευταία ημέρα, και το ίδιο γίνεται στις γενικές συνελεύσεις του συνδικαλισμού , που για ένα απόγευμα γίνεται η γενική συνέλευση και η ψηφοφορία, και στα κάθε λογής τοπικονομαρχιακοδημοτικά όργανα, και σωματεία και μαζώξεις.
Ο στόχος είναι να μην ειπωθεί τίποτα, να μην κατανοηθεί τίποτα, θα μείνουν όλα στη γκρίζα νοηματική ζώνη και εννοιολογική ζώνη, να μη εξηγηθεί κατανοητικά τίποτα,,, και τελικά να ψηφιστούν και κυρωθούν απ τις εκάστοτε πλειονομειοψηφίες , οι προειλημένες αποφάσεις και όλα υπερ της δήθεν επικαλούμενης συλλογικής ενότητας των κάθε λογής αντιμαχόμενων συλλογικοτήτων.
Ακόμα, σε κάθε λογής συνελεύσεις και μαζώξεις, αν οι ηγεσίες θέλουν να περάσουν τις θέσεις των, βάζουν κάποιο εκπρόσωπο και μιλάει ώρες δήθεν βαθυστόχαστα, με στόχο να κουραστούν οι συμμετέχοντες και κατά το μεσημέρι ή το απόγευμα ορίζουν μια ψηφοφορία- όταν οι μισοί συμμετέχοντες έχουν βαρεθεί και φύγει- και οι υπόλοιποι κουρασμένοι ρίχνουν ως πρόβατα μπαιλισμένα απ την αναμονή, τον ψήφο για να αποφύγουν την συνέχεια του μαρτυρίου της αναμονής χωρίς ουσία, και έτσι οι προειλημένες απόψεις των ηγεσιών περνάνε και κυρώνονται δήθεν ως συλλογικές αποφάσεις. Και ενώ στην αρχική μάζωξη ξεκίνησαν πχ 100 νοματέοι , στο τέλος της ταλαιπωρητικής μέρας των μονολόγων των ηγετών ή το πολύ 2-3 εκπροσώπων, μένουν όχι πάνω από 25 ( δηλαδή το 25%) και επ αυτού βγαίνει η συμμετοχική πλειοψηφία, που στην καλύτερη περίπτωση να έχει 15 ψήφους- τα υπόλοιπα είναι λευκά- και έτσι με αρχική δήθεν απαρτία των 100 ατόμων ( και όπως νοείται η απαρτία αναγκαστικά θεσμικά ) ψηφίζουν 15 θετικά και οι προειλημένοι σχεδιασμοί γίνονται νόμοι, απφάσεις, διατάγματα, συνδικαλιστικοί κανονισμοί, και διατάξεις διοικητικών οργανισμών.
Οι κάθε λογής εκάστοτε ινστρούκτορες των μαζώξεων, έτσι τελείται η συλλογική κύρωση. Που τελικά είναι συλλογική και κοινωνική κύρωση.
Και το άλλοθι είναι ότι, βάζουμε μικρό χρόνο ομιλίας στους ομιλητές για να προφτάσουν να μιλήσουν όλοι!!!!!
Στην μεταπολιτευτική Ελλάδα και στην κομματικοσυλογική και διοικητικής συνδικαλιστικής σωματειακής οργάνωσης, το φαινόμενο των πολλών ομιλήτων για λίγο χρόνο ομιλίας- για να μιλήσουν δήθεν όλοι- οδηγεί στο να μιλάνε όσοι δέχονται το παιχνίδι αυτό για να μην πούν τελικά τίποτα και να μην κατανοηθεί τίποτα απ τους ακροατές συμμετέχοντες και οι κάθε λογής ηγεσίες και γραμματείες διοίκησης των κάθε λογής συλλογικοτήτων να αποσπάσουν την κοινωνική δήθεν κύρωση των όσων προκατασκευασμένων δήθεν συνδιαλέγονται για να βελτιωθούν ΄δήθεν διαλογικά στις συλλογικές δήθεν διαδικασίες.
Άλλο φαινόμενο είναι ο δήθεν έγκυρος και Νέστωρ βετεράνος της συλλογικής ζωής, να επεμβαίνει κάθε φορά που απειλείται μια ιδεολογικό συλλογική εσωαντιπαράθεση ομιλιτών, διότι κάποιος συμμετέχων έχει διαφορετική άποψη και την εκφράζει ,να παρέμβει δήθεν υπερ της αναγκαιοτητας για να μην διαταραχτεί η δήθεν συλλογική ενότητα, και πολλές φορές ακόμα και στο όνομα της συλλογικής ενότητας να διακόπτει ο ίδιος την διαδικασία, πάλι για να μην βγούν έξω απ την μάζωξη δήθεν οι συλλογικές παθογένειες και τις εκμεταλευτούν οι κάθε λογής συλλογικές αντίπαλες οντότητες. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί συλλογικοί σχηματισμοί επενδύουν σε κάποιον- συνήθως παλαιότερο σε ηλικία και δήθεν σοφότερο ένα ρόλο δήθεν εγγυητή των συλλογικών ιερών και όσιων και μαζί στο απυρόβλητο της κριτικής.
Σε μια ανώτερη συμμετοχική συλλογική λογική, και με κίνητρο να συμμετέχουν όλο και περισσότεροι στο όνομα της δημοκρατικής συμμετοχικότητας, καλά είναι να σκεφτούν όλοι οι κάθε λογή συλλογικοί και συλλογικότητες, να μειώσουν τον χρόνο παρέμβασης του κάθε ομιλητή σε 2 από 3 λεπτά, ως κίνητρο προσέλευσης και συμμετοχικότητας.