Με αφορμή τις παρεμβάσεις που κάνει στο ελληνικό κοινοβούλιο για την παραλία Μύλος, ο βουλευτής του Ποταμιού Γιώργος Αμυράς μίλησε στο απογευματινό μαγκαζίνο του Prisma 91,6.
“Εγώ είμαι απλά το ηχείο των κατοίκων της Λευκάδας για κάτι που είναι πάρα πολύ δίκιο και θα έπρεπε να είναι αυτονόητη υποχρέωση της οργανωμένης πολιτείας προς τους δημότες.”, ανέφερε.
“Κανονικά οι δημότες μέσω των δήμων θα πρέπει να καθορίζουν το εάν μία παραλία θα βγει προς μία ιδιωτική εκμετάλλευση ή όχι.
Πόσο μάλλον που στη συγκεκριμένη παραλία έγινε η μία παραβίαση μετά την άλλη τόσο από την Κτηματική εταιρεία του δημοσίου, αλλά και από τον ιδιώτη που πήγε να κάνει την εκμετάλλευση .
Ο απλός πολίτης θέλει να έχει πρόσβαση στις παραλίες και ο κάτοικος της περιοχής που έχει παραλίες, έχει το δικαίωμα να αποφασίζει εάν και πώς και με ποιο τρόπο μία παραλία θα δοθεί προς εκμετάλλευση.”
Όπως ανέφερε ο κύριος Αμυράς, φαίνεται ότι η Κτηματική υπηρεσία δημοσίου έχουν άλλο Θεό, έχουν δικό τους Εθνικό Ύμνο, κάνοντας του κεφαλιού τους, όπως επίσης και ο ιδιώτης που πήγε και ισοπέδωσε πρώτα μία περιοχή και κάνοντας διαμαρτυρία στη Βουλή σταμάτησε. Έπειτα πήγε και τοποθέτησε τις ομπρέλες.
Σύμφωνα με τον ίδιο, το Υπουργείο Οικονομικών, με την αναπληρώτρια υπουργό κυρία Παπανάτσιου, θα ετοιμάσει μία τροπολογία που θα ορίζει ακριβώς, -άσχετα με το αν έχει τις παραλίες και τους αιγιαλούς η Κτηματική υπηρεσία, – πως εάν το τοπικό Δημοτικό Συμβούλιο δεν συναινέσει προς την εκμετάλλευση μιας παραλίας και συγκεκριμένα στην περίπτωση του Μήλου δεν θα μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα.
“Μετά από τις κινητοποιήσεις των κατοίκων και την δική μου συμβολή θορυβήθηκε η κυβέρνηση και ενημέρωσε τους βουλευτές ότι πρόκειται να λυθεί το θέμα, όχι μόνο για τη Λευκάδα, αλλά και για οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας, βέβαια έχουν περάσει δύο μήνες, από τότε και δεν έχει γίνει τίποτα.
Σχολιάζοντας ο Γιώργος Αμυράς, τις μηνύσεις και τις αγωγές που έχουν γίνει τόσο από τον ιδιώτη όσο και από την Κτηματική υπηρεσία και που συμπεριλαμβάνουν δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης, έκανε λόγο για για μία παλιά συνταγή εκφοβισμού όσων αντιδρούν.
“Το κόλπο είναι παλιό, προσπαθούν να εκφοβίσουν όσους αντιδρούν, δεν θα τους περάσει, καθώς όποιος έχει μηνυθεί για αυτό το λόγο, μπορεί να με χρησιμοποιήσει ως μάρτυρα.
Για να μην φτάσουμε στα δικαστήρια, αυτό που θα κάνω είναι να πιέσω την συγκυβέρνηση και την κυρία Παπανάτσιου να λύσει το θέμα, καθώς με αυτό τον τρόπο δεν θα έχει καμία νομική βάση η μήνυση όσων την έχουν καταθέσει.
“Μάλιστα άμεσα θα καταθέσω ερώτηση προς τους συναρμόδιους υπουργούς, για το ζήτημα των μηνύσεων και των αγωγών, ρωτώντας να μάθω εάν έχουν δώσει οι ίδιοι εντολή στην Κτηματική υπηρεσία για εκφοβισμό σε όσους αντιδρούν.
Η Κτηματική υπηρεσία δεν είναι το κράτος, το κράτος ένας ο Έλληνας πολίτης πού φορολογείται για να μπορούν οι κύριοι στην Κτηματική υπηρεσία υποτίθεται να κάνουν τη δουλειά τους προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος, λέγοντας ότι ο ίδιος θα φτάσει το θέμα μέχρι τέλους.
Θα ζητήσω τα έγγραφα της σύμβασης μεταξύ της κτηματικής υπηρεσίας και του ιδιώτη, επίσης θα ψάξω να βρω καταγγελίες που έχουν γίνει προς εμένα, για μία περίεργη σχέση του ιδιώτη και όσον αποφάσισαν να δοθεί η συγκεκριμένη παραλία στον ίδιο, καθώς έχω διάφορες καταγγελίες και είμαι διατεθειμένος να πάω και στον εισαγγελέα, να καταθέσω ότι βρω και να δούμε μετά ποιος θα είναι υπόλογος στη δικαιοσύνη.
Το μεγάλο πρόβλημα για την ασκούμενη οικονομική πολιτική εδώ και 8-9 χρόνια είναι ότι υπάρχουν ακόμα δημόσια κτήματα και δεν μπορούν να υπαχθούν στις διατάξεις για την φορολόγηση αρχικά ΕΤΤΗΔΕ – ΕΝΦΙΑ.
Και υπάρχοντος ακόμα δημόσια κτήματα , τα οποία δεν μπορούν να φορολογηθούν γιατί το κράτος πρέπει να παραμένει αφορολόγητο -κατά μόνιμη υστερόβουλη και ωφελιμιστική σύμβαση όσων πιάνουν καρέκλα- τότε πρέπει να βρεθεί ο τρόπος το κράτος να εισπράξει απ αυτά που ως κρατικά παραμένουν αφορολόγητα. Και έτσι εκπονήθηκε η κουλτούρα της εκμετάλευσης εισπρακτικά των όσων δημοσίων ( αφορολόγητων ) κτημάτων. Και βέβαια εφ όσον οι Αιγιαλοί και οι παραλίες δεν μπορούν να γίνουν ιδιωτικά για τούτο εναλλακτικά το κράτος μετατρέπει το δημόσιο χώρο σε εκμεταλεύσιμο και το εισπρακτικό αποτέλεσμα επέρχεται. Η σπουδή για την εκμετάλευση των αιγιαλών και των παραλιών είναι διότι είναι χώροι εντάσεως δυνάμει εισπραξιμότητας, σχετικά με κάθε λογής άλλα δημόσια κτήματα ( λαγκαδιές, πλαγιές, χείμαροι,πρανή, αντερίσματα, κορυοφογραμές και ισώματα πάνω σε αυτές) τα οποία και καταφανώς δεν υπόσχονται δυνάμει εισπραξιμότητα μια και δεν είναι του συρμού εκμεταλεύσιμα όπως είναι οι παραλίες.
Προς αυτή της κατεύθυνση της εντάσεως της εισπραξιμότητας απ τα δημόσια κτήματα τα οποία είναι κρατικά αφορολόγητα ( γιατί το κράτος δεν θέλει να αυτοφορολογηθεί ), προς αυτή την κατεύθυνση και με στόχευση και την βραχυχρονιότητα και αμεσότητα της εισπραξιμότητας , τα δημόσια κτήματα επιλεκτικά εκχωρούνται και θα εκχωρούνται για εκμετάλευση, παρακάμποντας έτσι και την ιδιότητα συλλογικού αγαθού που εμπεριέχεται μέσα στον δημόσιο χαρακτήρα του κτήματος , υπέρ της της ιδιότητας του δημόσιου εκμεταλεύσιμου περιουσιακού στοιχείου.
Η διαφορά είναι διακριτή , μια και το κτήμα ( απόκτημα ) δεν υπονοεί και την εκμετάλευση του ως περιουσιακό στοιχείο, αλλά εμπεριέχει και την δυνάμει διάθεσή του ως αγαθό. Και εξαρτάται απ την επιλογή διάθεσης του ιδιοκτήτη του κτήματος για να μετατραπεί συτό σε εκμεταλεύσιμο περιουσιακό στοιχείο. Και η επιλογή αυτή είναι καθαρά ιδεολογική, που με την χρήση της κρατικής εξουσίας μετατρέπεται σε πολιτική επιλογή.
Το πρόβλημα πλέον μπαίνει στην ψηλάφιση της ιδεολογίας εκείνης που με την χρήση της κρατικής εξουσίας ( η διαχρονική πρακτική τη οποίας πάντα ήταν η βία ),μετατρέπει το δημόσιο κτήμα σε εκμεταλεύσιμο περιουσιακό στοιχείο . Και εφ όσον το κράτος , αυτό που μορφοποιεί την κρατική εξουσία, θέλει να παραμένει αφορολόγητο – δηλαδή να μην πληρώνει για τα κτήματά του- ουσιαστικα μετακυλύει στους πολίτες να πληρώσουν τα όσα έπρεπε το κράτος να πληρώσει για τα κτηματά του. Το δημόσιο κτήμα έτσι ως αφορολόγητο γίνεται στοιχείο χωρίς κόστη εκκινήσεως ( τα όσα δεν καταβάλονται ως δημόσιο κτήμα ), και του προσδίδεται η ιδιότητα του προς εκμετάλευση στοιχείου. Η κρατική εξουσία έτσι- ως η μορφοποιημένη εκδοχή του αφορολόγητου κράτους- μπορεί εύκολα να προτάσει την εκμετάλευση του δημοσίου κτήματος ( περιουσιακού κρατικού στοιχείου πλέον ) υπερ δήθεν της εισπραξιμότητας επ αγαθό κοινωνικό απ την διαχείρηση του κρατικού ταμείου. Ταυτόχρονα όμως παρακάμπτει ότι μεθοδολογικά αντικατέστησε και νομιμοποίησε στην κοινωνική λειτουργία το αφορολόγητο ως μεθοδολογία λειτουργίας του ίδιου του κράτους για τα κτήματά του, αρνούμενο να εισφέρει στο κοινωνικό ταμείο- αυτό για το οποίο φορολογούμενοι πληρώνουν οι πολίτες για τα κτηματά των- και το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ διαχειρίζεται δήθεν επί κοινωνικό αγαθό σκοπό το ίδιο το κράτος.
Δηλαδή οι πολίτες έχουν βάλει τον λύκο ( το κράτος) μπιστικό για να φυλάει τα πρόβατά των ( δηλαδή τα χρήματα που πληρώνουν ως φόρους για τα κτηματά των).
Η ιδεολογική επιλογή της μετατροπής του δημοσίου κτήματος σε περιουσιακό εκμεταλεύσιμο στοιχείο είναι το ίδιον του αφορολόγητου του κράτους ώς πολιτική επιλογή. Και παραπέρα η όσο μεγαλύτερη εισπραξιμότητα του κράτους απ την εκμετάλευση του περιουσιακού στοιχείου , τόσο μεγαλύτερη η απώλεια πόρων και πλούτου απ τους πολίτες.
Έτσι εξηγείται και ερμηνεύεται πως η αυξημένη κρατική εισπραξιμότητα αντανακλά στην υπαξίωση των κτημάτων και στον περιορισμό των πόρων και των πολιτών.
Τα Λακώματα είναι μια ωραία περιοχή στην Κτηματική περιφέρεια Καρυάς η οποία προσεγγίζεται από τον δρόμο προς που οδηγεί στο Μέγα όρος αριστερά ανεβαίνοντας λίγο πρίν φτάσει κανείς στην αερπορική βάση και 30-40 λεπτά ποδαρόδρομο απ τον δρόμο μέσα στο πέτρινο τοπίο. Το Αγνάντι του χώρου βαθύλακος είναι προς τα Ανατολικά και από εκεί βλέπει κανείς και την Ακαρνανία μέχρι και τον Μπούμστο των Ακαρνανικών ορέων , Μύτικα, Κάλαμο κλπ και και από την θάλασσα μπροστά απ την Ανατολική Λευκάδα αρχίζοντας.
Ακόμα και απ τον ίδιο δρόμο και λίγο πρίν ( στο σημείο που είναι ο Εξαθίτικος βαθύλακος και η δεξαμενή του ΤΑΟΛ- στο αγνάντιο δεξιά ανεβαίνοντας χάσκει το Ιόνιο Πέλαος και από κάτω σε 15-20 λεπτά είναι η Εξάνθεια-) στον ίδιο δρόμο λοιπόν δεξιά είναι η ορεινή περιοχή ευρυτέρα που βλέπει στο Ιόνιο αν ανέβει κανείς στην κορυφή 20 λεπτά με τα πόδια.
Ακόμα και πίσω απ τα ραντάρ και τις στρόγγυλες ορατές κατασκευές στο Μέγα όρος η πλαγιά ήταν κτηματική περιφέρεια Καρυάς και Εξάνθειας με ωραία μπροστά την εκτεινόμενη θαλογραφία του Ιονίου πρός Νοτιοδυτικά πελάγους από ψηλά κυτάζοντας.
Το τοπίο είναι ορεινό για τα μεγέθη της Νήσου , όλο αυτό το φάσμα κοντά στα 900 -1000 μέτρα , με δροσερό αέρα τους θερινούς τουριστικούς μήνες και στοιχεία ορεινού χειμώνα.
Σε όλες αυτές τις τοποθεσίες, παρόμοιες υπάρχουν πολλές σε όλη την Λευκάδα και προς Δυτικά προς Χορτάτα απ τον Εγκάρσιο δρόμο από άι Δονάτο, και προς Νότο από τον παλιό ΟΤΕ σήμερα ραντάρ της πολιτικής αεροπορίας απ όπου κατηφορίζοντας στον λαγκάδι της Κλοσουριάς προς Αι Λιό δεξιά διακρίνεις την ψηλότερη κορυφή – τα Σταυρωτά- της Λευκάδος ( η κορυφή αυτή δεν διακρίνεται από την Ανατολική Λευκάδα ).
Αλλά και η τοποθεσία Αι Δονάτος, με το ενδιαφέρον για τα πέτρινες κατασκευές τα γκλουβσάνικα βόλτα παρουσιάζει και στοιχεία υψιπέδου και πανοραμική Ανατολικά εκτεινόμενη μακρά τοπιογραφία και προς Βόρεια στην Ήπειρο.
Όλες αυτές τις περιοχές περισσότερο δημόσια κτήματα, που και αν παλαιότερα υπήρχε κάποιας μορφής καλλιέργεια στα άκρα με σκάλες ξερολιθιάς ακόμα ορατές αλλά γκρεμισμένες και πολυκαιρισμένες.. σήμερα έχουν άτυπα περιέλθει στον χαρατηρισμό των δημοσίων κτημάτων, πώς και δεν τις γνωρίζει το κράτος ώστε να τις μετατρέψει σε περιουσιακά εκμεταλεύσιμα στοιχεία?????
Οι πολίτες της χώρας και σε όλη την Ελλάδα αντίστοιχα- και στην Λευκάδα θα πρέπει να αρχίζουν δημοκρατικά να διαμαρτύρονται για την διακριτική σχέση που εφαρμόζει το κράτος στα δημόσια κτήματα. Παραγάγοντας έτσι μια άκρως αντιδημοκρατική αντιπροοδευτική αντικοινωνική αντιαναπτυξιακή αντιδεοντολογική διακριτή επιλεκτικότητα εκτάσεων, λιθιών, χωμάτων , βλάστησης, ή και ξερα ‘ί’λας ακόμα ( γιατί οι παραλίες ξερό άμμο έχουν όπως και τα ανώτερα ορεινά σημεία σκέτη ξεραίλα από πέτρα είναι) εν τη Ελληνική επικράτεια.