Επιστολή γονέα για την κατάσταση που επικρατεί στην παιδική χαρά πίσω από την Μαργαρίτα, που ενώ ακόμα δεν λειτουργεί κανονικά έχουν αρχίσει να την καταστρέφουν..
Επιτέλους! Μετά από δύο χρόνια σχεδόν μια νέα παιδική χαρά είναι έτοιμη… Η μήπως όχι; Οι προειδοποιητικές πινακίδες απαγορεύουν την είσοδο καθώς γίνονται εργασίες. Περίεργο εδώ και ένα μήνα δεν είδα κάποιον να εργάζεται στην παιδική χαρά. Μήπως ξέχασαν να αφαιρέσουν τις πινακίδες; Αν είναι έτοιμη για λειτουργία γιατί οι είσοδοι είναι σε αυτή την κατάσταση; Και μάλιστα στη μια υπάρχει μια ολοκαίνουργια αλυσίδα με ένα εξίσου καινούργιο και γυαλιστερό λουκέτο…
Το θέμα είναι πως η παιδική χαρά είτε είναι έτοιμη είτε όχι, εδώ και ένα μήνα χρησιμοποιείται από τα πιτσιρίκια (και όχι μόνο) της Λευκάδας.
Πήγαμε κι εμείς τον μικρό μας, τις πρώτες μέρες, όταν την είδαμε μια μέρα γεμάτη παιδιά. Πρώτη παρατήρηση: οι πόρτες δεν ανοίγουν σωστά, πως θα μπει μια μαμά με το καρότσι της; Επίσης κανένα παγκάκι για να κάθονται οι γονείς θα μπει; Ας υποθέσουμε, αφού λένε οι πινακίδες ότι γίνονται έργα, ότι σε κάνα μήνα θα μπουν.
Ηταν, λοιπόν, βραδάκι μετά τις 9 και ο μικρός μας έτρεχε εκστασιασμένος από παιχνίδι σε παιχνίδι, ώσπου ξαφνικά μια μπάλα ποδοσφαίρου τον βρήκε στο κεφάλι σωριάζοντάς τον κάτω. Ο μικρός σηκώθηκε και συνέχισε να τρέχει απτόητος από παιχνίδι σε παιχνίδι. Εγω από την άλλη δε μπορώ να πω ότι ήμουν το ίδιο χαρούμενος. Μια ομάδα παιδιών έτρεχε ολόγυρα κυνηγώντας μια μπάλα παίρνοντας κυριολεκτικά πάνω από τα μικρότερα παιδάκια. Ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω παρατήρησα κι άλλα παιδιά 13-16 ετών να έχουν κάνει κατάληψη στα παιχνίδια που προορίζονται για ηλικίες 3-9 το πολύ… Δεν φταίνε όμως αυτά. Δεν έχουν που αλλού να πάνε. Δεν έχουν ένα γήπεδο φωτισμένο να πάνε να παίξουν με τη μπάλα τους. Δεν έχουν μια πλατεία με δραστηριότητες ανάλογες της ηλικίας τους. Δε θα έπρεπε όμως να υπάρχει κάποιος υπεύθυνος εκεί, τουλάχιστον στην αρχή, ωστε να μην είναι μπάτε σκύλοι αλέστε; ( ξερω ότι πολλοί θα γελάσουν μ αυτό). Τέλος πάντων, μαλωσαμε όσα λιγότερα παιδιά μπορέσαμε και τελικά φύγαμε με ανάμεικτα συναισθήματα…
Ένα μήνα μετά ξαναεπισκεφτήκαμε την παιδική χαρά. Οι απαγορευτικές πινακίδες ακόμη εκεί. Οι πόρτες εισόδου στο ίδιο χαλί, στη μία μπήκε λουκέτο. Παγκάκι πουθενά. Τα σκουπίδια του εργοταξίου ακόμη εκεί… Τα παιχνίδια, όλως περιέργως, ακόμη εκεί. Γιατί όλως περιέργως;
Γιατί ξεκίνησαν ήδη να τα διαλύουν. Εδώ φαίνεται και η παιδεία μας. Τα χερούλια από τις τραμπάλες διαλυμένα, δύο από τις τέσσερις κούνιες για μεγαλύτερα παιδιά ξεβιδωμένες, καπάκια τις τσουλήθρας σπασμένα…. και όλα αυτά ένα μήνα μετά την ολοκλήρωση των έργων…. τι θα μείνει σε δύο μήνες; πείτε με απαισιόδοξο αλλά δε νομίζω να μείνει κάτι. Φτιάξανε μια τόσο όμορφη παιδική χαρά σε τόσο κεντρικό σημείο και θα την αφήσουν να ρημάξει. Απλά κρίμα γιατί έχω παιδιά. Σε ένα νησί όπως είναι η Λευκάδα είναι κρίμα οι υποδομές για παιδιά, για μωρά, για έγκυες, για ανάπηρους να είναι σχεδόν μηδενικές. Από αυτά φαίνεται ο πολιτισμός μας και όχι από τα φεστιβάλ και τις εκδηλώσεις.